Στις 20/02/23 ο ελευθεριακός τόπος & εκδόσεις Αυτολεξεί, το OmniaTv, το Elaliberta και το Περιοδικό 4 διοργάνωσαν εκδήλωση με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία με τίτλο «Ουκρανία, 1 χρόνος πολέμου: Οι άνθρωποι κάτω από την μπότα της ρωσικής εισβολής» (ENG below), στα πλαίσια της διεθνούς εβδομάδας δράσεων για τον 1 χρόνο πολέμου.
Μάθαμε πολλά. Ξέρουμε ότι νιώθουμε πλουσιότερες-οι έπειτα από τη χθεσινή βραδιά! Είχαμε την τιμή να δώσουμε το βήμα κατευθείαν στους ανθρώπους που βιώνουν τον πόλεμο. Μαζί τους πορευόμαστε. Μαζί ακούσαμε τα όσα ήθελαν να μοιραστούν και να μοιράσουν. Την εκδήλωση ενίσχυσαν με τη συμμετοχή τους στο κοινό άνθρωποι από την Ουκρανία, τη Ρωσία, τον Λίβανο, το Αφγανιστάν, το Ιράν, τη Γεωργία κ.ά. Μία ευτυχής συνεύρεση του συλλογικού «εμείς, από τα κάτω». Ευχαριστούμε το φιλόξενο «Αρμάζι» και τον κόσμο που κατέκλυσε την αίθουσα με την παρουσία και την ενέργειά του. Ευχαριστούμε όλες και όλους για την αξιοπρεπή στάση που κράτησαν. #Stoptheinvasion
Το pressenza.com γράφει στο ρεπορτάζ του από την εκδήλωση:
Τι συμβαίνει στη Ρωσία;
Ο Αρτιόμ Προλουμπνίκοφ εστίασε στα όσα συμβαίνουν τους τελευταίους δώδεκα μήνες στη Ρωσία, διαχωρίζοντας αυτά που κάνει το κράτος και αυτά που κάνει ο κόσμος. Αναφέρθηκε στην καταστολή και στην – κατά συνέπεια – αντίληψη που υπάρχει στο εξωτερικό ότι ο ρωσικός λαός υποστηρίζει τον πόλεμο. Παρουσίασε τον αριθμό συλληφθέντων τα τελευταία χρόνια, μια καμπύλη η οποία τις πρώτες εβδομάδες του 2022, όταν ο πόλεμος ξεκίνησε αλλά και στη συνέχεια όταν κλήθηκε γενική επιστράτευση, ανέβηκε κατακόρυφα, αγγίζοντας τις 19.535. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα του έτους επιβλήθηκαν 33 Νόμοι με κατασταλτικό χαρακτήρα, με δημοφιλέστερους τη διασπορά ψευδών ειδήσεων σε σχέση με τον ρωσικό στρατό και τη δυσφήμιση των ρωσικών ένοπλων δυνάμεων. Στη δεύτερη περίπτωση εντάσσονται ακόμα και άτομα που σχεδίασαν το σήμα της ειρήνης σε τοίχους πόλεων της Ρωσίας ή κρατούσαν πόστερ με περιστέρια της ειρήνης σε αντιδιαστολή με ένα πολεμικό αεροπλάνο.
Το σύνολο των διοικητικών διώξεων που βασίστηκαν στον πρόσφατο Νόμο περί δυσφήμισης του ρωσικού στρατού ανέρχεται μέχρι σήμερα στις 5.601 και από αυτούς στη φυλακή βρίσκονται 127.
Στη συνέχεια παρουσίασε 2 από τις 127 περιπτώσεις ατόμων που βρίσκονται στη φυλακή. Η πρώτη περίπτωση ήταν ενός ακτιβιστή στη Μόσχα που αντιτάχθηκε σε ένα τοπικό παιδικό φεστιβάλ, υπογραμμίζοντας ότι θα έπρεπε με όλες τις τοπικές δυνάμεις να ζητηθεί από τη ρωσική ηγεσία να σταματήσει να σκοτώνει παιδιά στην Ουκρανία [για αυτή τη δημόσια δήλωση καταδικάστηκε σε 7 χρόνια φυλάκιση]. Η δεύτερη περίπτωση μιας καλλιτέχνιδας Ρωσίδας που ως πράξη αντίστασης αντικατέστησε σε ένα σούπερ μάρκετ τις τιμές των προϊόντων με το νούμερο των ανθρώπων που σκοτώθηκαν κατά τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία, καθώς η ρωσική κυβέρνηση δεν έδινε καμία πληροφορία για αυτό το θέμα [παρά τη σύλληψή της από τον Απρίλιο η δίκη άρχισε μόλις τώρα και αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης δέκα χρόνια].
Σημαντική ήταν και η αναφορά στην πίεση που δέχονται από τη ρωσική κυβέρνηση περίπου 10.000 μη συστημικές σελίδες, μπλογκς, ΜΜΕ, όσα από τα οποία δεν κατάφεραν να μεταφέρουν τη λειτουργία τους σε άλλες χώρες, απλώς με το νέο πλαίσιο λειτουργίας, έκλεισαν. Έγινε αναφορά στο παράδειγμα της δημοσιογράφου Μαρία Πονομαρένκο, η οποία καταδικάστηκε σε 6 χρόνια φυλακή επειδή πόσταρε στα ΜΚΔ την είδηση για τον βομβαρδισμό θεάτρου της Μαριούπολης, όπου είχαν βρει καταφύγιο 1200 άτομα. Αντίστοιχα παραδείγματα αφορούν μεγάλες και σημαντικές οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών καθώς και οργανώσεις ΛΟΑΤΚΙ+, καθώς με Νόμο από τον περασμένο Δεκέμβριο θεωρείται προπαγάνδα η όποια συζήτηση για τα ΛΟΑΤΚΙ θέματα. ‘Ετσι, όσα άτομα αποφάσισαν να μείνουν στη Ρωσία, αυτολογοκρίνονται. Ως προς τον μεταναστευτικό πληθυσμό που ζει στη Ρωσία, η κυβέρνηση υποσχέθηκε πως αν καταταγούν στον ρωσικό στρατό και επιστρέψουν ζωντανοί, θα τους παρασχεθεί ρωσικό διαβατήριο. Την ίδια πρόταση έχουν κάνει και σε φυλακισμένους, υποσχόμενοι αμνηστία.
Στον αντίποδα ο Προλουμπνίκοφ αναφέρθηκε στις αντιδράσεις του κόσμου με εκκίνηση την αρχική κινητοποίηση στις 24/2/2022, όπου κατέστη σαφές ότι είτε κάποιο άτομο διαμαρτυρόμενο θα κατέληγε στη φυλακή ή θα έπρεπε να φύγει πρόσφυγας εκτός Ρωσίας. Καθώς οι μαζικές διαμαρτυρίες καταστέλλονται, υπάρχει κάπως περισσότερος χώρος για μεμονωμένες διαμαρτυρίες και δράσεις που αγγίζουν το street art, που διοργανώνονται κυρίως φεμινιστικές και καλλιτεχνικές ομάδες. Θυμίζοντας ότι πάνω από ένα εκατομμύριο άτομα θέλησαν να μεταναστεύσουν από τη Ρωσία, υπογράμμισε τη σημασία των κινήσεων υποστήριξης προς το κίνημα των αντιρρησιών συνείδησης, κυρίως από γυναίκες, παρέχοντας χρήματα, νομική υποστήριξη ή τρόπους διαφυγής από τη Ρωσία. Υπάρχει επίσης αύξηση αντι-αποικιακών κινημάτων, που έχουν ανοίξει ιστορικές συζητήσεις για το πώς φτιάχτηκε το Ρωσικό κράτος, βασισμένο σήμερα σε περίπου 180 εθνότητες, που ζητούν δικαιώματα αυτονομίας. Δίπλα σε όλα αυτά λειτουργούν και περίπου 80 αντάρτικα, διασκορπισμένα σε όλη την επικράτεια, στελεχωμένα όχι μόνο από νεολαία αλλά και από δασκάλους/ες, ηλικιωμένους/ες, κλπ.
Τι συμβαίνει στην Ουκρανία;
Η Γιούλια Λέιτες, γεννημένη στο Κίεβο, αφού ευχαρίστησε τις οργανώσεις που βοήθησαν στη διοργάνωση της εκδήλωσης, επικεντρώθηκε στο λαό της Ουκρανίας. Αναρωτήθηκε αν η ίδια ως άτομο που έζησε 8 χρόνια στη Ρωσία και είναι παντρεμένη με Ρώσο υπήκοο θεωρείται το κατάλληλο άτομο να μιλήσει για την ουκρανική αντίσταση. Ξεκαθάρισε ότι θα μιλήσει από τη θέση της ως ψυχοθεραπεύτρια και την εμπειρία της από όσα έζησε εξαιτίας του επαγγέλματός της και των επαφών της με άτομα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Κατά τη γνώμη της πρέπει να συζητάμε για 9 χρόνια πολέμου και ότι στις 24 Φεβρουαρίου συμπληρώνεται ένας χρόνος αυξημένης κλίμακας εισβολής. Δήλωσε 100% αντίθετη με τον πόλεμο, επιθυμεί να τελειώσει και το μόνο αίσιο τέλος θα περιλάμβανε τη νίκη της Ουκρανίας και την επαναπροσάρτηση της Ανατολικής Ουκρανίας. Ταυτόχρονα πιστεύει ότι οι άνθρωποι στην Ουκρανία δεν δίνουν μόνο μια μάχη –αυτήν απέναντι στη Ρωσία– αλλά δίνουν μάχες απέναντι σε κάθετες δομές και απέναντι στις καταπιεστικές δομές της Δύσης. Ο πόλεμος αυτός χάρισε στον Ζελένσκι τον καλύτερό του υποκριτικό ρόλο. Μετά το τέλος του πολέμου, θέλει να πιστεύει, ότι ο λαός της Ουκρανίας θα χρειαστεί λίγα χρόνια ξεκούρασης και θα επανέλθει για να φέρει εις πέρας έναν αγώνα από τα κάτω απέναντι στις καταπιεστικές δομές της Δύσης.
Μερικά θέματα που επέλεξε να μοιραστεί με το αθηναϊκό κοινό είναι τα παρακάτω: η καθημερινή αντίσταση του ουκρανικού λαού, η προοπτική που υπάρχει για άτομα από τη ρωσία που ανήκουν στο φεμινιστικό και αντιπολεμικό κίνημα και για τις ψυχολογικές επιπτώσεις της σύγκρουσης.
Στην Ουκρανία σήμερα υπάρχει μια πολυφωνία αντίστασης.
Ένα κομμάτι αφορά τα τάγματα στρατιωτικής αντίστασης, από το τάγμα Bob Marley, στο πολύ δυνατό αυτή την περίοδο τάγμα των ΛΟΑΤΚΙ μαχητών που ζητούν ίσα δικαιώματα εντός του ουκρανικού στρατού και μέχρι το τάγμα με το σύμβολο του γιν και γιανγκ. Δεύτερο κομμάτι αφορά τις ατομικές στρατιωτικές κινήσεις πολιτών απέναντι στις στρατιωτικές εισβολές της Ρωσίας. Είναι σαφές ότι η στρατιωτική αντίσταση αυτή τη στιγμή περιλαμβάνει άτομα από όλα τα κοινωνικά ουκρανικά στρώματα.
Η οργανωμένη κοινωνία πολιτών δημιούργησε ισχυρό μέτωπο ήδη από το 2014 και το Μαϊντάν και έκτοτε αρθρογραφεί, σε αριστερά κυρίως περιοδικά, πως με την εκλογή Ποροσένκο όλα επέστρεψαν σε μια κανονικότητα. Αυτό το κοινωνικό μέρος θεωρεί ότι όλα είναι κουλ, ακόμα και όσα συνέβησαν στο Ντονμπάς και σύμφωνα με την εκτίμηση της Λέιτες, από εκεί θα τροφοδοτηθούν νέοι/-ες πολιτευτές/-τριες. Οι οργανώσεις υποστηρίζουν αυτή τη στιγμή τα μέτωπα στήνοντας οιυσιαστικά ένα δίκτυο νέων θέσεων εργασίας, προσφέροντας τρόφιμα, νερό και ιατρική βοήθεια, φρονίζοντας ηλικιωμένους/-ες και ζώα με μια σχετικά απολιτίκ προσέγγιση, διοργανώνοντας ακόμα και ρέιβ πάρτι ανοικοδόμησης των κατεστραμμένων κτιρίων. Η συγκέντρωση χρημάτων για την ανοικοδόμηση και υποστήριξη όσων μάχονται είναι κεντρικό αίτημα στην Ουκρανία και είναι απορίας άξιο το τι τελικά προσφέρει και κάνει το Ουκρανικό κράτος για τα παραπάνω θέματα, αφού όλα τα κάνει ο κόσμος (οργανωμένος ή μη).
Πώς καταφέρνουν οι Ουκρανοί να δημιουργούν δίκτυα βάσης, βασισμένα ουσιαστικά σε αναρχικές προσεγγίσεις; Γιατί δέχονται την ταμπέλα των ακροδεξιών; Κατά τη γνώμη της Λέιτες, ο κόσμος μάλλον είναι κουρασμένος από τις ιδεολογίες εξαιτίας του σοβιετικού παρελθόντος. Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται ένα κομμάτι του ανοιχτό σε πιο οριζόντιες δομές οργάνωσης. Στη συνέχεια έκανε μια ιστορική αναδρομή από τη σοβιετική εποχή μέχρι σήμερα.
Σε σχέση με την εμπειρία της από τη φεμινιστική αντιπολεμική κίνηση στη Ρωσία: στο πλαίσιο της εργασίας της ως ψυχοθεραπεύτριας συνεργάστηκε με 32 ακτιβίστριες και ακτιβιστές από τη Ρωσία. Παρουσίασε δύο περιπτώσεις που δείχνουν το μέγεθος της τρομοκρατίας και της πολεμικής σχιζοφρένειας που αυτή τη στιγμή επικρατεί στη Ρωσία και τον αντίκτυπό τους στην ψυχική και σωματική υγεία όσων αντιστέκονται στον πόλεμο.
Σε σχέση με τις ψυχολογικές επιπτώσεις της σύγκρουσης μπορούν πολλά να ειπωθούν. Η Λέιτες όμως συνόψισε τα πάντα σε ένα meme, ενός σκυλιού που αγκαλιάζει το αφεντικό του που το εγκαταλείπει. Η έλλειψη ψυχολογικής υποστήριξης απέναντι σε μια τόσο μακρά και βαθιά σύγκρουση, ανοίγει τον δρόμο στην αναζήτηση ενδυνάμωσης μέσα από τον εθνικισμό και τη βία. Η έλλειψη εργαλείων συμφιλίωσης δεν επιτρέπει να δοθεί το πλαίσιο που μαλακώνει εσωτερικά το θυμό, την οργή και τη βία. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι οι αντιδράσεις ουκρανών και ρώσων που πολεμούν ή αντιστέκονται έχουν ένα κοινό ψυχολογικό φόντο: αυτό του φόβου και του άγχους μέσα στο πλαίσιο του πολέμου.
Σημείωση Αυτολεξεί:
Η Γιούλια σε ένα σημείο της ομιλίας της αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η γη της Ουκρανίας είναι η γενέτειρα του Νέστορ Μάχνο. Ίσως το γνωρίζετε ήδη αυτό. Το θέμα είναι ότι ο Νέστορ πολέμησε εναντίον όλων. Και όταν τελικά έχασε και πήγε στη Γαλλία -όπως έχασε επίσης και η UNR, η Ουκρανική Εθνική Ρεπούμπλικα-, οι μπολσεβίκοι έφτασαν στην Ουκρανία και η βασική τους ιδέα, ως ένα ιμπεριαλιστικό κράτος, ήταν να διαγράψουν τα πάντα από τη μνήμη του ουκρανικού λαού. Έτσι, ο λαός μπήκε σε ένα matrix, μην καταλαβαίνοντας την προοπτική του».
***
Η εκδήλωση αναμεταδόθηκε από το κανάλι του OMNIA TV. Αναδημοσιεύεται στο κανάλι του Αυτολεξεί παρακάτω:
Ακολουθεί σχετικό ρεπορτάζ για την εκδήλωση του Siyavash Shahabi στα αγγλικά στο firenexttime.net:
Voices from the Front Lines: Stories of Resistance
On February 24th, it will have been one year since the Russian army’s full-scale invasion of Ukraine, which has resulted in ongoing bloodshed that continues to shock us all. In light of this anniversary, it is critical to provide a platform for those who have been at the forefront of the conflict since its early days to speak directly to the public and share their experiences. This will help break the cycle of misinformation and fake news that has been allowed to proliferate.
That’s why four different online projects – Αυτολεξεί, OmniaTv, Elaliberta, and Περιοδικό 4 – have united to host this event and provide a direct platform for the following speakers to share their experiences.
I participated in this event and listened to the presentations. Contrary to perception, the discussion was not about the causes of the war or its class and political analysis. Rather, the speakers aimed to share their observations and experiences of everyday life in war conditions.
The event featured two guest speakers: Artyom, a refugee from Russia and co-founder of the Black Cooperative, a self-managed coffee house in Moscow that empowers workers; and Yulia, a psychotherapist and refugee from Ukraine who works with both Ukrainians (NGOs, soldiers) and Russians who resist their country’s authoritarian regime.
Artyom has been an activist in Russia since 2011, working with marginalized social groups such as drug-addicted teenagers and the homeless, as well as advocating for civil rights. Yulia provides psychotherapy to those affected by the ongoing conflict in Ukraine and supports those who oppose their government’s actions in the conflict.
The Russian State’s Crackdown on Dissent
Artyom’s presentation focused on the events of the past year in Russia, with a particular emphasis on differentiating the actions of the state from those of the people. He drew attention to the high levels of repression in the country, which has led to a perception abroad that the Russian people support the ongoing war. He presented the number of arrests that have taken place in recent years, showing a sharp increase in the first weeks of 2022 following the start of the war and general conscription.
The number of arrests reached 19,535, with 33 laws of a repressive nature being introduced during this time. The most popular laws have involved spreading fake news related to the Russian military and defaming the Russian armed forces. The second case includes even people who drew the peace sign on the walls of Russian cities or held posters with peace doves in contrast to a warplane. To date, the total number of administrative prosecutions based on the recent Defamation of the Russian Military Law stands at 5,601, with 127 individuals currently in prison.
Artyom then went on to present two specific cases of individuals currently imprisoned. The first case was that of an activist in Moscow who opposed a local children’s festival and publicly stated that the Russian leadership should be asked to stop killing children in Ukraine. For this statement, he was sentenced to 7 years in prison. The second case involved a Russian artist who replaced the prices of products in a supermarket with the number of people killed during the Russian intervention in Ukraine, as the Russian government had not provided any information on the matter. Despite her arrest in April, her trial has just begun, and she faces up to ten years in prison.
Artyom also highlighted the significant pressure that the Russian government has exerted on non-systemic pages, blogs, and mass media. Approximately 10,000 of these pages were unable to transfer their operations to other countries due to new operating frameworks, and were thus closed. He cited the case of journalist Maria Ponomarenko, who was sentenced to 6 years in prison for posting news about the theater bombing in Mariupol, where 1,200 people had taken refuge, on the MKD. Similar examples include large and important civil society organizations and LGBTI+ organizations.
As of last December, any discussion of LGBTI issues is considered propaganda under the law, leading to self-censorship among those who have chosen to stay in Russia. Immigrants living in Russia have been promised a Russian passport if they enlist in the Russian army and survive, while prisoners have been offered amnesty under the same terms.
Artyom also discussed the world’s reactions to the events in Russia, starting with the initial mobilization on February 24th, 2022. As mass protests have been suppressed, there is somewhat more space for individual protests and actions involving street art, mainly organized by feminist and artistic groups. Over a million people have expressed a desire to emigrate from Russia, underlining the importance of supporting the conscientious objector movement, mainly by women, by providing money, legal support, or ways to escape from Russia.
There has also been a rise in anti-colonial movements, which have opened up historical debates about the creation of the Russian state, which is based on approximately 180 ethnic groups today, and demanded autonomy rights. In addition to all of this, approximately 80 guerrilla groups are operating throughout the territory, staffed not only by youth but also by teachers, elderly people, and others.
A Therapist’s View of War in Ukraine
Kyiv-born psychotherapist, Yulia, delivered a powerful speech at the event, where she shared her personal experiences and thoughts on the Ukrainian resistance against the 9-year long war, which marks its increased invasion anniversary on February 24. While acknowledging her Ukranian roots and marriage to a Russian citizen, Yulia believes that her profession and contacts with people during the war qualify her to speak on the subject matter.
Yulia discussed the multifaceted nature of the Ukrainian resistance, highlighting military and civil society resistance efforts against both the Russian invasion and oppressive structures of the West. She commended the diverse and inclusive military resistance, where people from all Ukrainian social strata are working together to fight against the military invasions of Russia.
From Yulia’s presentation
The organized civil society has also created a strong front, setting up networks of new jobs, providing essential services such as food, water, and medical aid, caring for the elderly and animals, and even organizing rave parties to rebuild the damaged buildings. Yulia observed that some of these organizations have taken an apolitical approach, despite the highly political nature of the conflict.
Yulia also discussed her experience working with the feminist anti-war movement in Russia, where she encountered activists with war schizophrenia and terrorism who were resisting the war. She highlighted the lack of psychological support for those experiencing the conflict, leading to the search for empowerment through nationalism and violence.
Yulia emphasized the importance of understanding the common psychological background of Ukrainians and Russians who fight or resist: that of fear and anxiety within the context of war. She believes that the lack of tools for reconciliation and the absence of psychological support only serve to heighten anger, rage, and violence.
Overall, Yulia painted a vivid picture of the daily resistance of the Ukrainian people, the perspective of people from Russia who belong to the feminist and anti-war movement, and the psychological effects of the conflict. Her speech offers a unique perspective on the complexities of the ongoing war in Ukraine.
Building Solidarity Beyond Borders
Yulia at the end of her presentation also mentioned the struggle of Iranian and people in Kurdistan. She talks about the importance of solidarity and said many Ukrainian don’t know about the differences between the Iranian flag that its belong to Royal or not, but they feel to support and have solidarity with them.
The events of the Ukrainian war and the Iranian revolution are complex and multifaceted, and we cannot hope to fully understand them without delving into the social demands that have driven these conflicts. While foreign governments have undoubtedly played a significant role in both cases, we must avoid simplistic binary positions and instead confront the root causes of these conflicts and the responsible parties who perpetuate them.
War, is not an inevitable or natural part of human society. Instead, it is a destructive force perpetuated by those in power for their own benefit. It is a means to justify the concentration of wealth and power in the hands of the few, at the expense of the many. To build a more just and equitable society, we must reject the myth of the necessity of war and work towards dismantling the social, economic, and political structures that perpetuate inequality and exploitation. The cost of war is not limited to the financial and material resources expended, but also includes the loss of human life and the long-term damage to communities and the environment.
As socialists, it is crucial that we embrace an anti-war stance, but this requires more than just opposing violence and conflict. It demands that we take a critical and nuanced approach that is attuned to the complexities of each situation, and that we remain vigilant against any attempts to manipulate these conflicts for the benefit of those in power.
The question of why Ukraine, after the collapse of the Soviet Union and despite color uprising like the Orange and Blue Revolutions, has not been able to undergo the democratization process and instead has descended into internal conflict, requires further research and analysis. It seems that the country has always been caught between two opposing poles, one leaning towards Russia and the other towards the West. This is evident today in the differing positions of Europe and Russia in the Ukrainian conflict. Europe, (influenced by the US), has instrumentalized the war in Ukraine to confront Russia, while Russia, through its adoption of a war policy, has severed its longstanding ties with Ukraine and Europe. Both have had a detrimental impact on Ukraine’s internal politics, weakening independent institutions and leaving the fate of the Ukrainian people in the hands of government negotiations and power struggles.
Unfortunately, censorship against critics and opponents on both sides has become increasingly severe, creating a significant obstacle to the process of change and social justice. This is particularly true in the case of Ukraine, where the left-wing has failed to address internal events and has often aligned itself with propaganda from the reactionary right.
But there is hope. We can combat extremism and oppression by promoting education, tolerance, and understanding, and by supporting initiatives and policies that champion human rights, equality, and justice. It is only through these efforts that we can hope to build a society that is truly inclusive and respectful of diversity.
In conclusion, we must remain critical and vigilant of both right-wing and left-wing positions, and continue to oppose the destructive and oppressive actions of reactionary-colonial-imperial governments in Ukraine and Iran. Only then can we hope to build a more just and equitable world for all.
