[ENG below] Το βραβευμένο στη Βενετία The War Show είναι ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ, από τις σπάνιες περιπτώσεις μιας αφήγησης εξ ολοκλήρου εκ των έσω. Ένα πολύ σημαντικό ντοκουμέντο για το ξεκίνημα της επανάστασης της Συρίας δίχως ωραιοποιήσεις και αφορισμούς. Συγκινητικό, τραγικό, αληθινό…
Το The War Show είναι ένα συρο-δανό-γερμανικό ντοκιμαντέρ του 2016, το οποίο συνυπογράφουν και σκηνοθετούν οι Andreas Dalsgaard και Obaidah Zytoon. Τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης ταινίας στο τμήμα Venice Days στο 73ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Το 2011, η παρουσιάστρια του συριακού ραδιοφώνου Obaidah Zytoon και οι φίλοι της παρασύρονται από την εξέγερση κατά του καθεστώτος. Ζουν ανάμεσα σε καλλιτέχνες και ακτιβιστές και κινηματογραφούν τη ζωή τους καθώς αρχίζουν να συμμετέχουν σε διαδηλώσεις κατά του προέδρου Άσαντ. Αλλά καθώς η εξέγερση μετατρέπεται σε αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, η φιλία τους δοκιμάζεται μέσα από τη φυλάκιση, τον θάνατο και τη βία. Η Ζιτούν αφήνει τη Δαμασκό και ταξιδεύει στη γενέτειρά της, τη Ζαμπαντάνι, στο προπύργιο των ανταρτών, τη Χομς, και στη βόρεια Συρία, όπου βιώνει τον εκκολαπτόμενο εξτρεμισμό. Η ταινία αποτελεί ένα προσωπικό road movie που παρακολουθεί την τύχη της Συρίας και μια ομάδα φίλων, των οποίων οι ζωές και τα όνειρα μετατρέπονται σε εφιάλτη, καθώς η χώρα καταρρέει στο χάος…
Δείτε το ολόκληρο στον παρακάτω σύνδεσμο:
The War Show is a 2016 Syrian-Danish-German documentary film co-written and directed by Andreas Dalsgaard and Obaidah Zytoon. It was awarded best film in the Venice Days section at the 73rd edition of the Venice Film Festival. In 2011, Syrian radio host Obaidah Zytoon and her friends are swept up in the uprising against the regime. They live among artists and activists and film their lives as they begin to participate in demonstrations against President Assad. But as the uprising turns into a bloody civil war, their friendship is tested through imprisonment, death, and violence. Zytoon leaves Damascus and travels to her hometown of Zabadani, to the rebel stronghold of Homs, and to northern Syria where she experiences the budding extremism. The film is a personal road movie that follows Syria’s fate and a group of friends whose lives and dreams are transformed into a nightmare, as the country collapses into chaos.
Δυο λόγια για το ντοκιμαντέρ από τον κινηματογραφιστή Αλέξη Δαλούμη (όπως προλόγισε την προβολή του ντοκιμαντέρ στο Κ ΒΟΞ, 16/02/25):
Είμαι σήμερα εδώ για να προλογίσω αυτό το εξαιρετικό και ιδιαίτερο ντοκιμαντέρ, να επισημάνω και να επαινέσω τις αρετές του, αλλά και να συμπληρώσω κάποια συγκεκριμένα ελλείμματα. Έχουμε εδώ ένα ντοκιμαντέρ με κάποια εύλογα κι αναπόφευκτα στοιχεία ερασιτεχνισμού στο σκέλος της παραγωγής, τα οποία ενίοτε είναι έκδηλα στις ίδιες τις λήψεις. Η κάμερα είναι μονίμως στο χέρι, με ένα τρόπο που θυμίζει ώρες ώρες Δόγμα 95, με τη διαφορά ότι δεν προέρχεται από κάποια επιτηδευμένη, διανοουμενίστικη προσέγγιση περί κινηματογράφου, αλλά είναι απότοκο της ίδιας της αυθεντικότητας των λήψεων και εντέλει της ίδιας της ταινίας.
Έχουμε λοιπόν μια τυπική περίπτωση αυτής της δυναμικής ανάμεσα στον ερασιτεχνισμό και την αυθεντικότητα. Η ιδιαίτερη δύναμη αυτής της ταινίας εδράζεται ακριβώς εκεί. Στην βαθιά εκ των έσω αυθεντικότητά της.
Ακολουθούμε την ιστορία μιας παρέας νεολαίων, καθώς τα γεγονότα που τρέχουν και κλιμακώνονται αλλάζουν δραματικά τις ζωές τους. Οι πρωταγωνιστές είναι προσηνείς, επιτρέπουν μια αβίαστη ταύτιση για μεγάλο μέρος του κοινού και το ξεδίπλωμα των ζωών τους καλλιεργεί αυτή την έντονη προσωπική και άμεση χροιά που χαρακτηρίζει το εν λόγω ντοκιμαντέρ. Σε αντίθεση με πιο ειδησεογραφικές καταγραφές εκείνης της εποχής ή ακόμα και δημοσιογραφικές ανασκοπήσεις στον παρόντα χρόνο, όπου η απώλειες γίνονται στατιστική και η βαρύτητά και η βαναυσότητα των καταστάσεων υποδηλώνεται από τον σοκαριστικό όγκο των αριθμών, ή την περιγραφή φρικιαστικών πρακτικών που πράγματι προκαλούν δέος, εδώ ο πόνος και η απώλεια αποτυπώνονται βιωματικά, με έναν τρόπο που αγγίζει τον θεατή ακόμα πιο βαθειά, τον φέρνει κοντά στην τραγωδία, την κάνει πιο αληθινή και χειροπιαστή.
Σε αυτό το φιλμ, ακόμα ένας πρωταγωνιστής είναι η ίδια η κάμερα· ο κινηματογραφικός φακός, με όλη την ισχύ και τους κινδύνους που αυτός κουβαλάει. Η αφήγηση ξεκαθαρίζει ότι ο μεγαλύτερος φόβος αλλά και στόχος του καθεστώτος ήταν όσοι κρατούσαν οποιεσδήποτε συσκευές λήψης. Φανερώνεται επίσης όμως και μια άλλη διάσταση του ρόλου και της ισχύος των καμερών. Εκεί όπου πλέον από τη μεριά των αντιμαχόμενων το καθεστώς η παρουσία της κάμερας οδηγεί όχι μόνο σε καταστολή της καταγραφής ενίοτε, αλλά και σε επιτελεστικές δράσεις ακόμα και στο μέτωπο, προκειμένου να καταγραφούν για να εξυπηρετήσουν διάφορες σκοπιμότητες.
Τέλος, θα μιλήσω για κάτι που λείπει από το φιλμ. Ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ έχει πάντα τους περιορισμούς του υλικού. Που σημαίνει, ότι δε μπορεί απαραίτητα να συμπεριλάβει απαραίτητα ό,τι είναι σημαντικό, αλλά ό,τι μπόρεσε και πρόλαβε πρακτικά να καταγραφεί. Το κυριότερο που λείπει από αυτό το φιλμ, κατά τη γνώμη μου, είναι κάποιες παραπάνω περιγραφές και κυρίως εικόνες από τις αυτο-οργανωμένες αντι-δομές που άνθισαν σε όλη τη Συρία κατά τη διάρκεια του πρώτου χρόνου της επανάστασης.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο διακρίθηκε ο Ομάρ Αζίζ, ο οποίος ταξίδεψε επί τούτου στη Συρία για να συμμετάσχει στην επανάσταση και να διαδώσει τις οριζόντιες και αντι-ιεραρχικές μορφές οργάνωσης σε ένα κοινωνικό πεδίο που ήταν εύφορο για τέτοιες ζυμώσεις. Πράγματι, συμμετείχε στην ίδρυση του πρώτου Τοπικού Συμβουλίου, στην Barzeh, μια περιοχή της Δαμασκού. Το παράδειγμα αυτό διαχύθηκε σε όλη τη χώρα και χαρακτήρισε διακριτά τον πρώτο χρόνο της επανάστασης.
———————————–
