Make America Trans Again

0

Του Paul B. Preciado | Μετάφραση: Αντώνης Χ

Με σκληρά εκτελεστικά διατάγματα, ο Ντόναλντ Τραμπ καταδικάζει τα τρανς, ίντερσεξ και μη δυαδικά άτομα σε πολιτικό και κοινωνικό θάνατο. Απέναντι σε αυτή τη σταυροφορία για την αποκατάσταση της λευκής και ετεροπατριαρχικής κυριαρχίας, η οργάνωση της αντίστασης είναι πιο επείγουσα από ποτέ.

Ανάμεσα στα ήδη αμέτρητα διατάγματα «σοκ» που έχει υπογράψει ο Τραμπ από τη δεύτερη ορκωμοσία του, μόνο εκείνα που στοχεύουν τους μετανάστες ξεπερνούν σε βιαιότητα αυτά που στρέφονται κατά των τρανς ατόμων. Καυχιόμενος πως «υπερασπίζεται τις γυναίκες από τον εξτρεμισμό της ιδεολογίας του φύλου και επαναφέρει τη βιολογική αλήθεια στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση», ο Τραμπ διέταξε την κατάργηση από αυτήν «κάθε οδηγίας, επικοινωνίας, πολιτικής και εντύπου της ριζοσπαστικής ιδεολογίας του φύλου». Καθιερώνεται, έτσι, η φυσική και αναλλοίωτη ύπαρξη «μόνο δύο φύλων» σε όλα τα εθνικά διοικητικά έγγραφα, καθώς και στα διαβατήρια, τις βίζες και τα λοιπά επίσημα έγγραφα που εκδίδονται από τα υπουργεία Εξωτερικών και Εσωτερικής Ασφάλειας. Ένα ακόμη διάταγμα απαγορεύει στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση να χρηματοδοτεί υγειονομικές δομές που εφαρμόζουν τεχνικές μετάβασης φύλου σε ανήλικα άτομα. Ο Τραμπ αναδεικνύεται έτσι στον πρώτο επιστημολόγο της φασιστικής τεχνο-νατουραλιστικής αποκατάστασης.

Ακούγοντας τις ομιλίες και τα διατάγματα του Τραμπ, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πως το θεμελιώδες πρόβλημα της Αμερικής είναι ότι πρόκειται για μια τρανς χώρα και ότι, επομένως, το «Make America Great Again» σημαίνει να «απομεταβεί» το έθνος. Όμως η Αμερική δεν είναι χώρα, όπως δεν είναι και τρανς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες —που η ταύτισή τους με την Αμερική συνιστά μια ιμπεριαλιστική συνεκδοχή— δεν υπήρξαν, πριν από τη δεύτερη θητεία του Τραμπ, πρότυπο έμφυλης χειραφέτησης. Παρά τους αγώνες των τρανς, ίντερσεξ και μη δυαδικών συλλογικοτήτων, από το 1976 —χρονιά της πρώτης διοικητικής αναγνώρισης αλλαγής φύλου— έως την εισαγωγή του «Χ» ως νομικής ένδειξης φύλου στα διαβατήρια το 2023, και με ενδιάμεσο σταθμό την ψήφιση του Gender Recognition Act που επέτρεψε την επίσημη αναγνώριση του μη δυαδικού φύλου στην Καλιφόρνια το 2019, η διαδικασία αναγνώρισης και ο αγώνας κατά των διακρίσεων υπήρξαν εξαιρετικά σκληροί και άνισοι ανάλογα με την Πολιτεία. Χαρακτηριστικά, μεταξύ Ιανουαρίου και Μαΐου του 2023, πριν από την επιστροφή του Τραμπ, συντηρητικοί νομοθέτες, με τη σύμπραξη φυσιοκρατικών φεμινιστριών και θρησκευτικών ομάδων, κατέθεσαν σχεδόν 400 αντιτρανς νομοσχέδια με στόχο τον περιορισμό ή την πλήρη απαγόρευση κάθε προόδου που είχε σημειωθεί.

Η σειρά Here Be Dragons της Corinne Mariaud εξερευνά τα όρια του φύλου και θέτει ερωτήματα για τις νέες αρρενωπότητες. Jax, Φλόριντα, 2022. (Corinne Mariaud)

Τρανς σώμα, καύσιμο για τις φασιστικές μάζες

Τα βάναυσα και θορυβώδη μέτρα του Τραμπ καταστρέφουν τα ελάχιστα δικαιώματα που αποκτήθηκαν πρόσφατα. Νομιμοποιούν πρακτικές θεσμικής και διοικητικής βίας που καταδικάζουν τα ίντερσεξ, τρανς και μη δυαδικά άτομα σε πολιτικό και κοινωνικό θάνατο. Παράλληλα, και σε προληπτικό επίπεδο, τα μέτρα αυτά αποσκοπούν στην αποτροπή της πιθανής ψήφισης του Equality Act, ενός σχεδίου συνταγματικής μεταρρύθμισης που θα είχε για την ετεροπατριαρχική νομοθεσία τον ίδιο αντίκτυπο που είχε το Civil Rights Act του 1964 για τους νόμους φυλετικών διακρίσεων. Αυτό το σχέδιο, που αφορά τα αναπαραγωγικά δικαιώματα και επηρεάζει σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού, με έμφαση στα σώματα με αναπαραγωγικές μήτρες, αποτελεί τον τελικό στόχο των επιθέσεων του Τραμπ. Η εμμονή στο τρανς σώμα αντανακλά περισσότερο έναν ερωτισμό της βίας και μια στρατηγική κορεσμού του δημόσιου πολιτικού λόγου.

Ο Τραμπ μάς χρησιμοποιεί ως το πολιτικο-σεξουαλικό λάβαρο μιας ευρύτερης αντεπαναστατικής σταυροφορίας.

Τα τρανς και τα μεταναστά είναι τα πιο ορατά υποτελή υποκείμενα σε έναν ολοκληρωτικό «σωματοπολιτικό πόλεμο», που αποσκοπεί στον καθορισμό του ποια θα είναι τα νέα κυρίαρχα σώματα και πώς θα αποκτούν πρόσβαση στην παραγωγή αξίας, αλήθειας και ευχαρίστησης μέσω των (ανα)παραγωγικών και σεξουαλικών τους οργάνων. Αν τα τρανς και μεταναστευτικά σώματα έχουν μετατραπεί σε βασικά σημαίνοντα του λόγου του νέου φασισμού, είναι επειδή οι πρακτικές της «μετάβασης» και του «περάσματός» τους αμφισβητούν τον ίδιο τον ορισμό της ταυτότητας του σώματος και του έθνους-κράτους, καθώς και τις κανονιστικές επιταγές που επιβάλλει η πατριαρχική-αποικιακή κυριαρχία. Ο Τραμπ μετατρέπει τα σώματά μας σε ερωτικό καύσιμο που θερμαίνει τις φασιστικές μάζες. Από τη μία πλευρά, τα τρανς και φυλετικοποιημένα σώματα επιτρέπουν τη μετατροπή της σεξουαλικής επιθυμίας και της έμφυλης απόκλισης —που απαγορεύονται στο πατριαρχικό-αποικιακό καθεστώς— σε μίσος και βία. Ο Τραμπ απελευθερώνει και εκτρέπει τη σεξουαλικοπολιτική δυσαρέσκεια των cis-ετεροφυλόφιλων ανδρών, ώστε να μπορούν, κυριολεκτικά ή διοικητικά, και ατιμώρητα, να καταπατούν τα σώματα και τα δικαιώματα των τρανς ατόμων και, κατ’ επέκταση, κάθε άλλου υποτελούς σώματος: γυναικών, παιδιών, φυλετικοποιημένων σωμάτων, ανδρών που δεν θεωρούνται αρκετά αρρενωποί, ζώων κ.ο.κ.

Η αντιδραστική κατάληψη των θεσμών

Από την άλλη, οι επιθέσεις στο καθεστώς ιθαγένειας των τρανς ατόμων και των μεταναστών εξυπηρετούν την αναδιοργάνωση των σχέσεων ανάμεσα στις τεχνολογίες του σώματος (στη δικαιοδοσία ποιου ανήκει η μήτρα, το πέος, το σπέρμα ή το ωάριο;), στις τεχνολογίες διακυβέρνησης (ποια πρέπει να είναι η ονομασία και το νομικό καθεστώς του Κόλπου του Μεξικού ή ενός βρέφους κατά τη γέννηση;) και στους μηχανισμούς επαλήθευσης, εκείνους που καθορίζουν τι θεωρείται αλήθεια και τι ψεύδος (πρέπει η κλιματική αλλαγή να αναγνωρίζεται ως επιστημονική αλήθεια; Πώς μπορεί να επιβεβαιωθεί η ύπαρξη μόνο δύο φύλων απέναντι σε μια πολλαπλότητα χρωμοσωμικών, ορμονικών ή γεννητικών πραγματικοτήτων;). Μέσω της πολιτικής βίας και του διοικητικού αποκλεισμού, επιδιώκεται ο επαναπροσδιορισμός των ορίων της ιδιότητας του πολίτη και η αποκατάσταση της λευκής, ετεροπατριαρχικής υπεροχής, με τη χρήση της δημοκρατικής υποδομής του κράτους ενάντια στα πιο ευάλωτα σώματα.

Αυτή η νεοφασιστική αποκατάσταση δεν συμβαίνει, όπως ισχυρίζονται ήδη με μια φωνή οι εκπρόσωποι της συντηρητικής Δεξιάς και Αριστεράς, επειδή τα φεμινιστικά κινήματα, το MeToo, το BlackLivesMatter, τα τρανς κινήματα, οι περιβαλλοντικοί υποστηρικτές του τόσο μετριοπαθούς Green New Deal ή τα κινήματα υπέρ της μετανάστευσης έχουν «ξεπεράσει τα όρια» στις διεκδικήσεις τους για δικαιοσύνη και αναγνώριση. Αλλά επειδή οι διαδικασίες κριτικής και αποδόμησης του εξορυκτικού καπιταλισμού και της λευκής ανδρικής υπεροχής, που προωθούν αυτά τα κινήματα, δεν υπήρξαν αρκετά γρήγορες και αρκετά ριζοσπαστικές. Δεν κατάφεραν να αποτρέψουν την αντιδραστική κατάληψη των θεσμών με δημοκρατικά μέσα. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι οι πετρελαιο-σεξουαλικο-φυλετικές ελίτ —εκείνες που κατέχουν το μονοπώλιο της εξόρυξης και της εμπορίας ορυκτών καυσίμων και που έχουν απαλλοτριώσει την εργασία και τη ζωτική δύναμη ενός τεράστιου μέρους των παραγωγικών και αναπαραγωγικών σωμάτων του πλανήτη (γυναικών, παιδιών, εργαζομένων, φυλετικοποιημένων σωμάτων, έμφυλων και σεξουαλικών μειονοτήτων, ζώων και οικοσυστημάτων…)— θα εγκατέλειπαν τα προνόμιά τους χωρίς βία.

Δύο παγκόσμιες προϋποθέσεις άρουν τα νεκροπολιτικά ταμπού της ακροδεξιάς: ο εγκλεισμός κατά τη διάρκεια της κρίσης του COVID και η δυτική αποδοχή (σιωπηρή ή επιβεβλημένη) της καταστροφής της Γάζας έχουν δημιουργήσει τις συνθήκες που επιτρέπουν σήμερα στις κυβερνήσεις να επιτίθενται άγρια και απροκάλυπτα σε κομμάτια του πληθυσμού τους, είτε πρόκειται για μεταναστά είτε για τρανς άτομα. Η πρώτη διευκόλυνε την ανοσολογική ρητορική του «εσωτερικού εχθρού» και την κοινωνική αποπολιτικοποίηση. Η δεύτερη νομιμοποίησε τον θάνατο ως μια παγκόσμια αποδεκτή στρατηγική πολιτικής διαχείρισης. Από τη μία πλευρά, η πανδημία επέτρεψε την ψηφιοποίηση των κοινωνικών σχέσεων και τη μείωσή τους σε καθαρά οικονομικές αλληλεπιδράσεις, τη διάλυση της αίσθησης του ανήκειν σε μια κοινότητα, την επέκταση των ψηφιακών μηχανισμών ελέγχου και επιτήρησης. Παράλληλα, συνέβαλε στην ευρεία διάδοση θεωριών συνωμοσίας, που αποτέλεσαν το σημειωτικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο η ακροδεξιά κατάφερε να επιβάλει νέους κανόνες για την παραγωγή της «αλήθειας».

Ας απορρίψουμε τις ταξινομίες τους, τις ιεραρχίες τους, τους νόμους τους…

Από την άλλη, η ρητορική της ανοσίας, που βασίζεται στην προστασία των συνόρων και στην κοινωνική αποστασιοποίηση —όπως διαμορφώθηκε κατά την πανδημία— αποδεικνύεται θεμελιώδης για την κατανόηση της κυβερνητικότητας του νέου κυβερνοφασισμού. Ο εθνικισμός του Τραμπ δεν συγκροτείται απέναντι σε έναν εξωτερικό εχθρό του έθνους, αλλά ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό»: το μεταναστό που βρίσκεται ήδη στο εθνικό έδαφος, τα παιδιά που γεννιούνται στις Ηνωμένες Πολιτείες από γονείς μετανάστες, την τρανς γυναίκα στον στρατό, τις Αμερικανίδες που προχωρούν σε άμβλωση, τις θηλυπρεπείς Αμερικανίδες αδελφές…

Ούτε ο Τραμπ, ούτε η Μελόνι, ούτε ο Μιλέι, ούτε η Λεπέν ηγούνται εξεγερτικών κινημάτων κατά του κατεστημένου. Στόχος τους είναι η αποκατάσταση μιας πατριαρχικής-αποικιακής τάξης, η οποία αμφισβητείται εδώ και έναν αιώνα από τα κινήματα χειραφέτησης των υποτελών σωμάτων. Τρώνε το μέλλον και φτύνουν το παρελθόν.

Η καινοτομία αυτής της βίαιης αντιδραστικής διαδικασίας έγκειται στη συμμαχία ανάμεσα στις αρχαϊκές πατριαρχικές-αποικιακές γλώσσες της νεωτερικότητας —που μέχρι πρότινος χρησιμοποιούσαν τον επιστημονικό λόγο ως «μηχανισμό επαλήθευσης»— και σε μια νέα κυβερνο-στρατιωτική τεχνολογική βιομηχανία. Αυτή η συμμαχία αντικαθιστά τον επιστημονικό λόγο με έναν λόγο άρνησης της πραγματικότητας και μετατρέπει τα κοινωνικά δίκτυα, τα οποία ελέγχονται από χριστιανικές οικονομικές και θρησκευτικές ολιγαρχίες, στο μοναδικό μηχανισμό παραγωγής αλήθειας και αξίας. Χωρίς την υποστήριξη των μέσων ενημέρωσης και της ψηφιακής πλατφόρμας του Μασκ, ο Τραμπ δεν θα μπορούσε να είχε κερδίσει «δημοκρατικά» τις εκλογές. Χωρίς την εξόρυξη όλης της ρυπογόνου ενέργειας που εγγυάται ο Τραμπ, το σχέδιο του Μασκ για μια τεχνολογία υπερ-υπολογιστικής ισχύος δεν θα ήταν εφικτό. Αυτή η απροσδόκητη (και ίσως όχι τόσο σταθερή) συμμαχία ανάμεσα στον γερασμένο άρχοντα των μητρών και τον νεαρό άρχοντα των μηχανών παράγει μια νέα μορφή τεχνοφασιστικής διακυβέρνησης, που υπερβαίνει κατά πολύ ό,τι εγκαινίασε ο Όρμπαν στην Ουγγαρία και ό,τι επιχειρεί ο Μιλέι στην Αργεντινή.

Ας απορρίψουμε τις ταξινομίες τους, τις ιεραρχίες τους, τους νόμους τους, τις μηχανές τους, τα ονόματά τους. Δεν είμαστε τίποτα από όλα αυτά, ας γίνουμε τρανς. Είναι επείγον και εφικτό να υπερβούμε τη λογική των πολιτικών ταυτοτήτων και να οικοδομήσουμε μια επαναστατική εγκάρσια γραμμή, που θα ενώνει μια πληθώρα υποτελών σωμάτων ενάντια στην αιχμαλωσία του νεκροφιλελευθερισμού· να οργανώσουμε μια παγκόσμια αντίσταση, να σφυρηλατήσουμε ένα δίκτυο ανταγωνισμών. Οι Ζαπατίστας μάς έδειξαν τον δρόμο: ούτε πρόσωπο, ούτε Facebook, ούτε Instagram, ούτε Χ, ούτε smartphone, ούτε κράτος, ούτε ταυτότητα. Ας πάρουμε τις μορφές που καθορίζουν οι σχέσεις φροντίδας και συνεργασίας μεταξύ μας. Δεν είμαστε τίποτα. Ας γίνουμε τρανς. Δεν έχουμε τίποτα άλλο παρά το σώμα μας — και ούτε αυτό μας ανήκει πραγματικά. Ας μεταναστεύσουμε. Ας μεταλλαχθούμε. Ας κάνουμε μετάβαση. Δεν είμαστε τίποτα. Ας γίνουμε τρανς. [1]

———————————————————–

[1] (Σ.τ.Μ.) Παραπέμπει στον στίχο της Διεθνούς («Nous ne sommes rien, soyons tout» – «Δεν είμαστε τίποτα, ας γίνουμε τα πάντα»), έναν εμβληματικό ύμνο του εργατικού κινήματος.

Αφήστε ένα σχόλιο

8 + 7 =