Αλέξανδρος Σχισμένος
Ο μισογυνισμός και η πατριαρχία είναι οι κοινωνικο-ιστορικές προϋποθέσεις κάθε βιασμού.
Η βίαιη επιβολή της σεξουαλικης πράξης βασίζεται στην πατριαρχική/φαλλική αντίληψη της σεξουαλικής ορμής ως κυριαρχίας και έμπρακτης μορφής επικύρωσης της εξουσίας επί της άλλης σε προσωπικό επίπεδο. Έτσι, το σεξ καταντά ύψιστη διαπροσωπική μορφή βίας και ταυτίζεται με την υποταγή της άλλης που στερείται την προσωπικότητα και τη βούληση και αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο.
Το βλέπουμε παντού· συμβολικά στο γήπεδο και στην εργασία, πραγματικά στον δρόμο και στο σπίτι. Σε δουλοκτητικές κοινωνίες ο βιασμός υπήρξε δεδομένη πρακτική άσκησης του ιδιοκτησιακού προνομίου και συμμόρφωσης των δούλων. Η παιδεραστία, ως ύψιστη μορφή βιασμού, εμπεριέχει κάθε μορφή κοινωνικής ανισότητας, δηλαδή την έμφυλη φαλλική κυριαρχία του άνδρα, την ηλικιακή αυθεντία του ενηλίκου και συνήθως και την οικονομική ισχύ του προνομιούχου.
Δεν είναι δυνατόν να ξεχωρίσουμε την κουλτούρα του βιασμού ανηλίκων από την κουλτούρα της έμφυλης ανισότητας και της αρρενωπότητας – ασχέτως με το φύλο του θύματος, καθώς το παιδί δεν είναι ποτέ άνδρας.
Η ίδια η ορμή του παιδοβιαστή αντλεί από το πατριαρχικό φαντασιακό της φαλλικής κυριαρχίας. Δεν είναι τυχαίο που οι παιδοβιαστες βρίσκονται σε ισχυρές θέσεις του καθεστώτος, καθώς συμμερίζονται τις βασικές φαντασιακές σημασίες της ετερόνομης εξουσίας που αναπαράγουν και απολαμβάνουν τα αντίστοιχα προνόμια της θεσμισμένης έμφυλης ανισότητας.
Δεν είναι τυχαίο που το δεξιό κράτος συνοδεύεται από ένα παρακράτος βιαστών, όπως δεν είναι τυχαίο ότι δεν δίνονται στη δημοσιότητα τα ονόματα των 200 βιαστών του Κολωνού, όπως δόθηκαν κάποτε τα ονόματα των οροθετικών σεξεργατριών.
Και τότε και τώρα, υπορρητα το ολιγαρχικό καθεστώς συμμερίζεται το προνόμιο της πατριαρχίας και προσφέρει ασυλία μέχρι τη στιγμή της δημοσιότητας. Πάντοτε το Κρατικό στέκεται ενάντια στο Δημόσιο, γιατί ο φαντασιακός του πυρήνας είναι αντικοινωνικός.
Για να γκρεμιστεί το καθεστώς του βιασμού πρέπει να γκρεμιστεί το φαντασιακό της ανισότητας.
