Κείμενο: Siyavash Shahabi (Ιρανός εξόριστος, ζει και εργάζεται στην Αθήνα)
Ο σιωνισμός ακολούθησε έναν παρόμοιο δρόμο τη δεκαετία του 1980, προωθώντας την ανάπτυξη ισλαμικών ομάδων, όπως έκαναν οι Ηνωμένες Πολιτείες για να αντιμετωπίσουν τη Σοβιετική Ένωση και να αποτρέψουν την εμφάνιση αριστερών κυβερνήσεων στην περιοχή, ιδίως στο Αφγανιστάν. Ο σιωνισμός, που δείχνει λίγο ενδιαφέρον για τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, ενδιαφέρεται κυρίως για τον κίνδυνο ασφάλειας που προκαλούν οι ρουκέτες και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Χαμάς. Η Χαμάς, από την άλλη, είναι βαθιά ριζωμένη στην ισλαμική ιδεολογία και στη στρατηγική της ισλαμικής αντίστασης, δημιουργώντας μία πολύπλοκη αλληλοεξάρτηση με τον σιωνισμό και τις δεξιές του τάσεις στο Ισραήλ.
Η συμπεριφορά της Χαμάς και των ισλαμικών κινημάτων –σε αντιπαραβολή προς τα τρομερά σκηνικά και φρικτά εγκλήματα των ισραηλινών στρατιωτών και τα συνθήματα «Θάνατος στον Άραβα» και «Ο Άραβας πρέπει να σκοτωθεί» μεταξύ των δεξιών τάσεων του Ισραήλ– διατηρεί τον φονικό κύκλο της οργής και της βίας.
Υπό τέτοιες συνθήκες, ο σιωνισμός και η δεξιά κυβέρνηση του Νετανιάχου είδαν αυξανόμενες διαμαρτυρίες εναντίον τους, που έδωσαν αφορμή για μια νέα όραση. Από παγκόσμιες διαδηλώσεις μέχρι εβραϊκές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και από όσους βγήκαν στους δρόμους μέσα στο ίδιο το Ισραήλ, από ραβίνους που προσευχόνταν για τα παλαιστινιακά παιδιά, μέχρι μικρές αλλά σημαντικές κοινές εβραιοπαλαιστινιακές ομάδες, ειδικά μεταξύ γυναικών. Ανέκαμψαν και εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους προς τους Παλαιστινίους. Ποτέ δεν θεώρησαν τους Παλαιστινίους ως «εχθρούς» και το έκαναν αυτό στις πιο ασφυκτικές συνθήκες.
Η κυβέρνηση του Ισραήλ όχι μόνο έχει αναλάβει τον έλεγχο και των δύο τμημάτων των εδαφών που περιγράφονται στο Ψήφισμα 181, αλλά έχει επίσης αυξήσει σταδιακά την προσάρτηση της Δυτικής Όχθης, την οποία κατέκτησε κατά τον πόλεμο του 1967. Η συνεχής δημιουργία οικισμών από εξτρεμιστικές εβραϊκές κοινότητες έχει μετατρέψει τη Δυτική Όχθη σε μια κατακερματισμένη περιοχή. Το Ισραήλ είναι απρόθυμο να την επιστρέψει ή να την προσαρτήσει επίσημα, εμποδίζοντας, έτσι, τους Παλαιστίνιους από το να αποκτήσουν πλειοψηφία και δικαίωμα ψήφου. Έτσι, βλέπουμε πως η τρέχουσα αντίληψη των ηγετών του Ισραήλ απέχει παρασάγγας από τις απόψεις του Theodor Herzl, που ήταν αστός φιλελεύθερος, επηρεασμένος από τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και τα ιδανικά των πρωτοπόρων του σιωνιστικού σοσιαλιστικού κινήματος.
Από την άλλη πλευρά, φαίνεται ότι η κληρονομιά των αριστερών και, ενίοτε, «μαρξιστικών» τάσεων εντός της παλαιστινιακής απελευθερωτικής κίνησης έχουν σχεδόν χαθεί. Οι παλαιστινιακές μάζες βρίσκονται παγιδευμένες ανάμεσα στους ακραίους Ισλαμιστές της Χαμάς και τους διεφθαρμένους γραφειοκράτες της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, οι οποίοι εξαρτώνται από οικονομική βοήθεια και όπλα από τις κυβερνήσεις στην περιοχή του Περσικού Κόλπου.
Ταυτόχρονα, οι παλαιστίνιοι πολίτες στο Ισραήλ, που αποτελούν το 20% του πληθυσμού, ζουν σε μια έντονη συνύπαρξη με τους Ισραηλινούς εδώ και πολλά χρόνια. Έχουν εκλέξει συντηρητικούς και πλούσιους ηγέτες στις αντίστοιχες περιοχές τους, πράγμα που τους κάνει να φοβούνται περισσότερο τους φτωχοποιημένους και διαμαρτυρόμενους αραβικούς νέους παρά την ισραηλινή κυβέρνηση.
Κι ενώ είναι αδιαμφισβήτητο ότι η οικονομική και υλικοτεχνική υποστήριξη από την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν ενίσχυσε τη δύναμη της Χαμάς, δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός ότι το ισλαμικό καθεστώς του Ιράν έχει παρόμοιο στόχο με τον σιωνισμό όσον αφορά την αναγκαιότητα της ύπαρξης της Χαμάς:
Και οι δύο πλευρές στοχεύουν στην εξάλειψη και την αποδυνάμωση των «επαναστατικών» και απελευθερωτικών ομάδων προς όφελος των ομάδων «ισλαμικής αντίστασης». Τόσο το Ισραήλ όσο και το Ιράν αναζητούν την αντικατάσταση της «επανάστασης» με την «αντίσταση», και τα κατάφεραν από αυτή την άποψη.
Η κατανόηση της ανάπτυξης των τάσεων του πολιτικού Ισλάμ στη Μέση Ανατολή, κατά τη δεκαετία του 1970-’80, μπορεί να κατανοηθεί στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου και της καταπολέμησης της ανάπτυξης του αριστερισμού. Αυτό είναι κάτι που ένα μεγάλο μέρος των αριστερών τάσεων στην Ευρώπη δεν είναι σε θέση να κατανοήσει, διότι πρώτον είναι βαθιά συντηρητικές και εθνικιστές –η αποικιοκρατική και ευρωκεντρική σκέψη τους τις τοποθετεί δίπλα στις θρησκευτικές και εθνικιστικές τάσεις στη Μέση Ανατολή–, και δεύτερον, ακολουθούν την πολιτική του «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».
Εκτός από τους ίδιους τους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς, κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει για τη μοίρα τους. Αυτό είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Ωστόσο, η έκφραση αλληλεγγύης προς το παλαιστινιακό απελευθερωτικό κίνημα δεν μπορεί να περιορίζεται στην καταδίκη της κατοχικής κυβέρνησης και του απαρτχάιντ του Ισραήλ. Αν αποτύχουμε να διακρίνουμε μεταξύ «πόλεμου» και λαϊκού απελευθερωτικού κινήματος, τότε ίσως να έχουμε χάσει μέρος της οξυδέρκειάς μας.
————————————————-
TEXT ALSO AVAILABLE IN ENGLISH HERE: https://firenexttime.net/
