Κείμενο: Πολιτική Συλλογικότητα Μάγμα
Τις τελευταίες ημέρες, δύο γεγονότα πυκνώνουν τον ιστορικό χρόνο:
• Η πορεία προς τη Γάζα και η ισραηλινή στρατιωτική επίθεση στο ανθρωπιστικό σκάφος Madleen, η οποία συνοδεύτηκε από τη σύλληψη και απαγωγή των ακτιβιστών και την πλήρη κατάληψη του σκάφους σε διεθνή ύδατα
• Οι μαζικές συγκρούσεις στο Λος Άντζελες ενάντια στις επιχειρήσεις της ICE (Immigration & Customs Enforcement), της υπηρεσίας που διεξάγει βίαιες επιδρομές και απελάσεις μεταναστών, διαλύοντας κοινότητες και χωρίζοντας οικογένειες.
Αυτά τα γεγονότα δεν είναι αποκομμένα μεταξύ τους. Είναι εκφάνσεις μιας ενιαίας, παγκόσμιας διαδικασίας: της στρατιωτικοποίησης της ζωής και της εμπέδωσης ενός συστήματος διακυβέρνησης μέσω πολέμου, καταστολής και ποινικοποίησης της ύπαρξης όσων περισσεύουν — των φτωχών, των μεταναστών, των μη ενσωματωμένων, των αντιστεκόμενων.
Όσα βλέπουμε και βιώνουμε καθημερινά δεν αποτελούν την αποτυχία του φιλελεύθερου κράτους, αλλά αντίθετα τη βαθύτερη ουσία του: έναν μηχανισμό που, πίσω από τη μάσκα της δήθεν «παροχής δικαιωμάτων», αποκαλύπτεται ως τεχνολογία επιτήρησης, βίας και καταστολής.
ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΕ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ – ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΦΛΕΓΕΤΑΙ
Στη Γάζα, ο αποκλεισμός και οι επαναλαμβανόμενοι βομβαρδισμοί είναι η πιο ωμή έκφραση μιας παγκόσμιας βιοπολιτικής εξάλειψης. Η κυβέρνηση Νετανιάχου, με την ενεργή στήριξη των ΗΠΑ, της Ε.Ε. και φυσικά του ελληνικού κράτους, εφαρμόζει μια γενοκτονική πολιτική εθνοκάθαρσης στην Παλαιστίνη. Η επίθεση δε στο Madleen περνάει ένα σαφέστατο μήνυμα: καμία πράξη αλληλεγγύης δεν επιτρέπεται αν δεν είναι θεσμικά εγκεκριμένη. Κι όμως, κάθε τέτοια επίθεση γεννά και την αντίθεσή της. Από τα διεθνή καραβάνια αλληλεγγύης έως τις πράξεις ανυπακοής μέσα στα ίδια τα ισραηλινά σύνορα, η αλληλεγγύη δεν πνίγεται. Επιστρέφει, ριζώνει, και επιμένει.
Στην άλλη μεριά του πλανήτη, στο Λος Άντζελες, η ICE δρα με καθεστώς ανεξέλεγκτης ισχύος: εισβάλλει σε γειτονιές, σπίτια και σχολεία, και κυριολεκτικά εξαφανίζει ανθρώπους χωρίς πολλά – πολλά. Αυτή η αδυσώπητη κατασταλτική μηχανή ενισχύθηκε ριζικά από την επανεκλογή Τραμπ, ο οποίος μετέτρεψε τον έτσι και αλλιώς υπάρχων θεσμικό ρατσισμό σε κυρίαρχη πολιτική. Έτσι η λογική της εκκαθάρισης των ανεπιθύμητων απέκτησε επίσημη κρατική έκφραση. Ο τραμπισμός είναι η πλήρης ένταξη του λευκού εθνικισμού στις ΗΠΑ.
Όμως και εκεί γεννιέται ταυτόχρονα ένα σπουδαίο χειροπιαστό αντιπαράδειγμα: δίκτυα αλληλοπροστασίας, αποκλεισμοί δρόμων, καταλήψεις δημόσιων χώρων και λαϊκές συνελεύσεις συνθέτουν έναν ισχυρό ιστό κοινωνικής αυτοάμυνας στο Λος Άντζελες.
Και δεν πρόκειται για σποραδικές εκρήξεις διαμαρτυρίας, αλλά για οργανωμένη, αυτοθεσμισμένη αντίσταση, όπως μπορούμε εύκολα να τη δούμε:
• στα δίκτυα γειτονιάς τύπου ICE Out of LA και Immigrant Youth Coalition,
• στις «rapid response teams» που παρεμβαίνουν σε πραγματικό χρόνο κατά των απελάσεων,
• στις συνελεύσεις και τις δράσεις που απορρίπτουν τη μεσολάβηση κομμάτων ή ΜΚΟ, προτάσσοντας την κοινότητα ως πολιτικό υποκείμενο.
Αυτό το πεδίο συγκρότησης δεν ζητά μεταρρυθμίσεις — διεκδικεί την κατάργηση της ICE, την ανατροπή της λογικής της επιτήρησης και την ανασύσταση της ζωής από τα κάτω. Είναι παράδειγμα αυτονομίας σε πραγματικές συνθήκες κινδύνου, όχι θεωρητική κατασκευή.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
Στην Ελλάδα, η παγιωμένη πολλαπλή κρίση —οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική και πολιτική— δεν αντιμετωπίζεται με μέτρα ανακούφισης, αλλά με στρατηγικές καταστολής και αποδόμησης των κοινωνικών αντιστάσεων. Η κρατική εξουσία ενσωματώνει διεθνείς τεχνολογίες ελέγχου: κάμερες, λογισμικά παρακολούθησης, οπλισμένες δυνάμεις καταστολής κ.ο.κ.
Το ζήσαμε καθαρά στις διαδηλώσεις για το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη. Η μαζική οργή δεν εισακούστηκε, αντίθετα αγνοήθηκε και χτυπήθηκε. Αντί να ανοίξει χώρος για πολιτική συμμετοχή, επιβλήθηκε σιωπή, φόβος και φίμωση. Οι συλλογικές ανάγκες βαφτίστηκαν «ανομία» από τα πληρωμένα κυβερνητικά ΜΜΕ, και οι διαμαρτυρίες σύμφωνα με την ίδια την κυβέρνηση αποτέλεσαν «απειλή για τη σταθερότητα».
Όμως ξέρουν καλά τι κάνουν. Το κράτος δεν παρεκτρέπεται. Ακολουθεί πιστά την πάγια λογική του: διακυβέρνηση δια της βίας. Λένε πως καταστέλλουν το χάος, όμως αυτό που θέλουν να καταστείλουν είναι η αυτοοργάνωση και η δημοκρατία.
ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΩΣ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ
Το πρόβλημα δεν είναι ποιος κυβερνά, αριστερός ή δεξιός, αλλά το ότι κυβερνά ένα σύστημα θεσμικά δομημένο πάνω στη φίμωση των πολλών, στον αποκλεισμό, στην πειθάρχηση και στην εξουδετέρωση κάθε μη ενσωματώσιμης ζωής. Η απάντηση σε αυτό δεν μπορεί να προκύψει από καμία εναλλαγή εντός του, ούτε από καμία υπόσχεση θεσμικής διόρθωσης, αλλά μόνο από την άρνηση της ίδιας της λογικής του: της ανάθεσης, της διαμεσολάβησης, της εξάρτησης από την έγκριση της ετερόνομης εξουσίας του κράτους. Η αυτονομία δεν είναι εναλλακτική πρόταση στο πλαίσιο του υπάρχοντος, αλλά η πρακτική απόπειρα να συγκροτηθούν από κοινού νέες μορφές συλλογικής ζωής, πέρα από τον κρατικό καταναγκασμό και έξω από το φαντασιακό της υποταγής.
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΟΙ
Από τη Γάζα έως το Λος Άντζελες και από τις εργατογειτονιές του Ηρακλείου έως τα στρατόπεδα προσφύγων στα ελληνικά νησιά, μοιραζόμαστε τον ίδιο εχθρό. Όμως μοιραζόμαστε και την ίδια δυνατότητα:
–Να ξανακάνουμε την πολιτική υπόθεση όλων — όχι των λίγων.
–Να αρνηθούμε το «αναγκαίο κακό» του κοινοβουλευτισμού.
–Να απαντήσουμε στα στρατόπεδα, στα σύνορα και στον πόλεμο με κοινότητες ελευθερίας και αλληλεγγύη.
Χωρίς ιεραρχίες.
Χωρίς κόμματα – διαχειριστές.
Χωρίς αυταπάτες.
