Ο αρνητής της κλιματικής αλλαγής και μισογύνης Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε τις εκλογές της αυτοκρατορίας. Business as usual και φουλάρισμα των μηχανών. Βήματα πίσω για την ανθρωπότητα που στενάζει και που δεν είχε ούτως ή άλλως καμία πραγματική εναλλακτική στα εκλογικά πλαίσια. Παρακάτω, στο άρθρο του Ηλία Σεκέρη, υπογραμμίζεται η περαιτέρω κατάρρευση της προοπτικής για κοινωνική αυτονομία υπό τους υπάρχοντες σχεδιασμούς:
Αυτό που αναδεικνύεται από το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών δεν είναι μόνο η επικράτηση του Τραμπ, αλλά και η αποκάλυψη της κρίσης της ίδιας της «δημοκρατίας» και η κατάρρευση της πολιτικής αυτονομίας της κοινωνίας.
Η νίκη του Τραμπ υποδεικνύει τη βαθιά υποταγή της αμερικανικής κοινωνίας σε μια πολιτική κουλτούρα που καθοδηγείται από εξωγενείς δυνάμεις, όπως οικονομικές ελίτ, εταιρείες τεχνολογίας και κοινωνικής δικτύωσης και φυσικά «ινφλουένσερ» – δηλαδή άτομα που επιδρούν και διαμορφώνουν τις αντιλήψεις του κόσμου χωρίς θεσμική ή πολιτική ευθύνη.
Σε αυτή την κατάσταση ετερονομίας, οι αξίες και οι θεσμοί δεν εκφράζουν τη βούληση των πολιτών, αλλά αντίθετα επιβάλλονται από παράγοντες όπως οι διάφοροι επιχειρηματικοί και τεχνολογικοί κολοσσοί και άτομα όπως ο Έλον Μασκ, οι οποίοι, χωρίς κανέναν έλεγχο ή διαφάνεια, επηρεάζουν τον δημόσιο διάλογο και τον τρόπο που οι πολίτες σκέφτονται και πράττουν. Σε αυτό το πλαίσιο, οι «ινφλουένσερ» παίζουν καθοριστικό ρόλο, ενσωματώνοντας και διαδίδοντας πρότυπα βίου, απόψεις και πολιτικές θέσεις που εξυπηρετούν τις ίδιες αυτές ελίτ, ενισχύοντας τη μαζική κουλτούρα της κατανάλωσης και της αποπολιτικοποίησης.
Από την άλλη μεριά, ο κόσμος στρέφεται προς αυταρχικούς ηγέτες όπως ο Τραμπ, λόγω της απογοήτευσής του από το κυρίαρχο σύστημα, το οποίο δεν ικανοποιεί τις πραγματικές του ανάγκες. Η αυταρχική ρητορική, όπως έχουμε μαρτυρήσει και από το ελληνικό πολιτικό σκηνικό, αλλά και αλλού, προβάλλεται πάντα ως μια μορφή «αυθεντικής» αντίστασης στην υποκρισία του κατεστημένου. Όμως η εκλογή του Τραμπ και του κάθε Τραμπ, σαφέστατα, δεν προάγει καμία πολιτική αυτονομία, ούτε φυσικά απαντά στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας. Αντίθετα, ενισχύει μια κουλτούρα εξάρτησης από το πολιτικό θέαμα, όπου οι πολίτες επιλέγουν περισσότερο «προϊόντα» παρά ηγέτες. Και ενώ ο Τραμπ με την αυταρχική-φασιστική ρητορική του εκφράζει μια ακραία μορφή δυσαρέσκειας προς το κατεστημένο, την ίδια στιγμή η Χάρις εκπροσωπεί μια πιο «φιλελεύθερη» πλευρά, που ωστόσο παραμένει μέρος του συστήματος των ελίτ και πρεσβεύει εξίσου επικίνδυνες πολιτικές.
Και οι δύο, από διαφορετική κατεύθυνση, επιβεβαιώνουν την απομάκρυνση από τη δημοκρατική αυτοδιάθεση. Έτσι, η αμερικανική κοινωνία φαίνεται να διχάζεται ανάμεσα σε δύο κατευθύνσεις οι οποίες ενισχύουν τη συγκέντρωση της εξουσίας σε μια μικρή ολιγαρχία.
Εδώ ο ρόλος των «ινφλουένσερ», ως άτυποι διαμεσολαβητές, είναι να διαμορφώνουν τη γνώμη των πολιτών χωρίς θεσμική λογοδοσία και να συμβάλλουν στην απώλεια της πολιτικής συνείδησης και την αντικατάστασή της από μια προσωποκεντρική κουλτούρα, όπου το πολιτικό γίνεται «προσωπική επιλογή» και υποβιβάζεται στο επίπεδο του καταναλωτισμού. Η επιρροή τους αντικατοπτρίζει τη δομική αποτυχία της κοινωνίας να αναπτύξει μια αυθεντική δημόσια σφαίρα. Οι πολίτες δεν είναι πλέον οι δημιουργοί της κοινωνίας τους, αλλά χειραγωγούμενοι καταναλωτές που επιλέγουν ανάμεσα σε εμπορικές και πολιτικές «προτάσεις» που προωθούνται από μια στρατιά επώνυμων διαμεσολαβητών. Η δημοκρατία μετατρέπεται έτσι σε κατευθυνόμενο θέαμα και εξαφανίζεται, καθώς οι πολίτες χάνουν την ικανότητα να επηρεάζουν ουσιαστικά την κοινωνία μέσα στην οποία ζουν.
Η αληθινή αλλαγή δεν μπορεί να έρθει από πολιτικούς ή επενδυτές που διαπλέκονται με αυτό το σύστημα, αλλά μόνο μέσω ενός συλλογικού μετασχηματισμού των αξιών και των θεσμών, όπου οι πολίτες θα αναλάβουν τον έλεγχο της δημόσιας σφαίρας και θα ανακτήσουν την πολιτική αυτονομία που έχει θυσιαστεί στον βωμό των οικονομικών και τεχνολογικών ελίτ.
Στη φωτογραφία, ο πραγματικός νικητής των εκλογών, ο οποίος φαντάζομαι ήδη ετοιμάζεται να κατακτήσει το διάστημα με κρατική χρηματοδότηση.
