Του Andrea Papi. Μετάφραση: Νίκος Κανένας. Ο Andrea Papi είναι Ιταλός αναρχικός, ο οποίος υπήρξε συνεργάτης του ιστορικού περιοδικού “A rivista anarchica”. Είναι συγγραφέας διαφόρων βιβλίων, μεταξύ των οποίων είναι «Μεταξύ τάξης και χάους» (1998), «Για έναν νέο αναρχικό ουμανισμό» (2009) και «Ο αναρχισμός στα σκαριά» (2019). Στα ελληνικά άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικούς τόμους από τις εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα, καθώς και στο περιοδικό Ευτοπία.
Ελεύθερη Παλαιστίνη. Από ποιον?
Στις πλατείες σε όλο τον κόσμο, δικαιολογημένα και ευτυχώς, ακούγεται με δυνατή φωνή ότι ο ισραηλινός στρατός πρέπει να σταματήσει να βομβαρδίζει τη Λωρίδα της Γάζας, προκαλώντας φρικτές σφαγές μεταξύ του πληθυσμού. Μπροστά σε μια τόσο συστηματική καθημερινή εξόντωση, αυτό το αίτημα δεν μπορεί παρά να είναι επιθυμητό. Αλλά έχοντας υπόψη τη δυναμική μιας τόσο ρημαγμένης και καταστροφικής κατάστασης, ανατριχιάζω όταν ακούω ανθρώπους να φωνάζουν «Ελεύθερη Παλαιστίνη». Μάλιστα, ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων ζητά πλήρη υποστήριξη της Χαμάς στον ανταρτοπόλεμό της εναντίον του Ισραήλ.
Πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι ένα έγκλημα πολέμου, αυτό που διέπραξε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου με τη σφαγή αστραπή των Ισραηλινών αμάχων, δεν δικαιολογεί ένα άλλο, αυτό που διαπράττει το Ισραήλ ως απάντηση. Έχοντας αποσαφηνίσει αυτό, αναρωτιέμαι αυθόρμητα φυσικά: εάν το Ισραήλ ηττηθεί και η Χαμάς κατάφερνε να επιβληθεί στρατιωτικά, πιστεύετε πραγματικά ότι η Παλαιστίνη θα μπορούσε να είναι ελεύθερη, όπως φαίνεται να ελπίζουν διάφορες πλευρές;
Σας καλώ να αναλογιστείτε πάνω σε μια τέτοια προοπτική. Πώς μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία αν η Χαμάς κατάφερνε να επιβληθεί; Είναι μια τζιχαντιστική δύναμη χωρίς ενδοιασμούς αδίστακτης σκληρότητας, όπως έχει αποδείξει σε αρκετές περιπτώσεις, που υποστηρίζει μια δεσποτική-ολοκληρωτική πολιτική μορφή θεοκρατικού τύπου. Δεν είναι τυχαίο ότι στην αντι-ισραηλινή της δράση υποστηρίζεται από τη Χεζμπολά, το λιβανέζικο «κόμμα του Θεού» που είναι το διαβόητο ένοπλο χέρι του ιρανικού ολιγαρχικού-θεοκρατικού καθεστώτος. Το ίδιον το Ιράν που σφαγιάζει κάθε μορφή εσωτερικής διαφωνίας, που φυλακίζει, βασανίζει και σκοτώνει τις γυναίκες που τολμούν να εξεγερθούν ενάντια στις ισλαμο-ανδρικές σοβινιστικές επιβολές αυτού του καθεστώτος, που απαιτεί δεσποτικά το γυναικείο φύλο ως τέτοιο να υπόκειται στην απολυταρχική ανδρική αυτοκρατορία .
Είναι όντως «αυτό το πράγμα» που ελπίζουμε για μια απελευθερωμένη Παλαιστίνη; Θα ήθελαν πραγματικά οι αντι-Ισραηλινοί να θριαμβεύσει ο σκοταδισμός μιας ζοφερής θεοκρατικής φονταμενταλιστικής αντίληψης; Ωστόσο, οι περισσότεροι από αυτούς συνεχίζουν να θεωρούν τους εαυτούς τους μέρος μιας γενικότερης «ριζοσπαστικής αριστεράς»; Καλά! Μια τέτοια παρεκκλίνουσα φιλοδοξία είναι από τις πλέον απομακρυσμένες, θα έλεγα αντιθετική , σε σύγκριση με κάθε είδους αριστερή ιδεατότητα. Κατά την άποψή μου δεν είναι τίποτα άλλο από τη διαστρέβλωση, μια απαράδεκτη παραμόρφωση των ιδανικών συνθηκών. Η λεγόμενη «Αριστερά», σε όλες τις παραλλαγές της, πάνω απ’ όλα θα έπρεπε να έχει ως κοινό παρονομαστή την ελευθερία, ή μάλλον τις ελευθερίες, την απελευθέρωση από κάθε μορφή τυραννίας, τη δημιουργία ανοιχτών κοινωνικών, οικονομικών μορφών και πολιτικών σχέσεων δημοκρατικού τύπου. Και αν είναι ελευθεριακό και αναρχικό θα έπρεπε να έχει άμεση συμμετοχή, «από τα κάτω» όπως έλεγαν κάποτε, όχι αυταρχική, όχι ιεραρχική, αλλά αλληλέγγυα και αμοιβαία. Δηλαδή το αντίθετο από αυτό που θέλει μια τζιχαντιστική-θεοκρατική προοπτική.
Οι φονταμενταλισμοί, τόσο θρησκευτικοί όσο και πολιτικοί, είναι ο πραγματικός εχθρός από τον οποίο πρέπει να απαλλαγούμε σε αυτήν την περίπλοκη και καταστροφική κατάσταση. Η Χαμάς από τη μια μεριά, ο φανατισμός ενός εξτρεμιστικού εβραϊκού σιωνισμού από την άλλη, ικανός να εκφραστεί πάνω από όλα μέσω της εξτρεμιστικής δράσης των εποίκων που καταλαμβάνουν τα παλαιστινιακά εδάφη με αλαζονεία και βία. Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος έχουν θέληση για ειρήνη και συμφωνία, αλλά επιθυμία για αίμα και πόλεμο, για καταστροφή και αφανισμό του άλλου και το αντίστροφο. Εχθροί του εαυτού τους και της ανθρωπότητας.
Δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή και πραγματική απελευθέρωση, αν από την «κατσαρόλα» της ισραηλινής πολιορκίας καταλήξει κανείς στη «φωτιά» ενός είδους θεοκρατικού χαλιφάτου ή κάτι παρόμοιο. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες οι Παλαιστίνιοι «έλαμπαν» στη Μέση Ανατολή να είνα σε μεγάλο βαθμό κοσμικοί. Η μόνη λογική προοπτική μπορεί να βρίσκεται μόνο στην επιθυμία να αποδεχθούν ο ένας τον άλλον και να καταλήξουν σε μια συναινετική συμφωνία, με σκοπό μια κοινωνική συνύπαρξη που, μέσω του διαλόγου και της συζήτησης, τείνει να αναγνωρίσει τα προβλήματα και των δύο. Μέχρις ότου θριαμβεύουν οι φονταμενταλισμοί , θα είναι αδύνατο.
