Με βίαιη καταστολή κατάφεραν να χτίσουν το φράγμα της ντροπής, το φράγμα της Μεσοχώρας. Ένα φράγμα που αν λειτουργήσει θα αποτελειώσει τον Αχελώο καταστρέφοντας το τελευταίο άγριο τμήμα του που έχει απομείνει. Η πράσινη ενέργεια είναι μόνο το άλοθι, ο Αχελώος κινδυνεύει και ένα χωριό αντιστέκεται δεκαετίες τώρα.
Του Χρήστου Βλάχου, Μεσοχωρίτη
Με την κατασκευή του φράγματος του Αχελώου στις αρχές της δεκαετίας του ’80, το χωριό μας μπήκε σε μια σχεδόν σαραντάχρονη ομηρία.
Ένα αμφιλεγόμενο από την αρχή παράνομο τείχος, σύμφωνα με τις 6 αποφάσεις του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας (ΣΤΕ), άφησε πίσω του μόνο την καταστροφή. Ανυπολόγιστη καταστροφή στο ποτάμι, στο περιβάλλον και στο χωριό.
Μια ολόκληρη γενιά κατοίκων που έχει φύγει από τη ζωή, με αξιοθαύμαστη πολιτική ωριμότητα και ανιδιοτέλεια, τάχθηκε απέναντι σε πολύ δυνατούς αντιπάλους (το κράτος, τη ΔΕΗ, όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, τις κατασκευαστικές εταιρίες, τοπικούς βουλευτές και δημάρχους), αντιστάθηκε στην κατασκευή του έργου και στη γενιά αυτή οφείλουμε την ύπαρξη του χωριού σήμερα, έστω με τα πολύ σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Το κίνημα εναντίον του φράγματος στη Μεσοχώρα, είναι το μακροβιότερο κίνημα για το περιβάλλον, παράδειγμα για ανάλογες αντιστάσεις που δημιουργούνται σε όλη τη χώρα.
Αντιστάσεις απέναντι στην επίθεση, στη λεηλασία που δέχεται η πανέμορφη ελληνική φύση, από αδίστακτα συμφέροντα λίγων μαφιόζων που πάντα βαφτίζουν ότι κάνουν έργα <<για το δημόσιο συμφέρον>> και πάντα το συμφέρον είναι ιδιωτικό.
Ο ιστορικός κύκλος του αγώνα της προηγούμενης γενιάς των κατοίκων της Μεσοχώρας, πιστεύω, έκλεισε οριστικά και αποδόθηκε με τον καλύτερο τρόπο στο ντοκιμαντέρ του αγαπημένου φίλου σκηνοθέτη, Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου, Ο ΗΡΑΚΛΗΣ Ο ΑΧΕΛΩΟΣ ΚΑΙ Η ΜΕΣΟΧΩΡΑ.
Τα τελευταία χρόνια πολλές περιβαλλοντολογικές ομάδες και συλλογικότητες έρχονται στο χωριό μας κατασκηνώνουν στο ποτάμι, ζουν την καλοκαιρινή ζωή του χωριού, δηλώνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στον αγώνα μας, κάνουν γνωστό τον Αχελώο και τη Μεσοχώρα σε όλο τον κόσμο. Τους και τις ευχαριστούμε!!
Οι κάτοικοι όμως, η νέα γενιά, τι κάνουν; Δηλώνουν τη μεγάλη τους αγάπη για το χωριό και το ποτάμι και το δείχνουν με τη μεγάλη προσέλευση στα καλοκαιρινά μπάνια στις όχθες του Αχελώου και στη μοναδική νυχτερινή ζωή του χωριού. Αυτά όμως δεν φτάνουν…
Αν κλείσει η πόρτα στο φράγμα, η Μεσοχώρα… ΤΕΛΟΣ. Αυτό δεν είναι μια φαντασία, αλλά ένα υπαρκτό σενάριο. Ποτέ δεν ήταν τόσο υπαρκτό, όσο είναι σήμερα.
Το σχέδιο είναι η Μεσοχώρα και ό,τι απόμεινε από τον Αχελώο να σβηστούν από τον χάρτη. Το σχέδιο είναι να σβηστούν όλα, ακόμη και τα βουνά από τον χάρτη!!
Με μια τεχνητή λίμνη μέσα στον βούρκο και τις ανεμογεννήτριες που θέλουν να βάλουν σε αποψιλωμένα βουνά (στο Αυγό, στο Χατζή, στη Μαλλόραχη, στον Ιταμο), φανταστείτε πώς θάναι η Μεσοχώρα τα επόμενα χρόνια.
Από τον παππού μου Χρήστο Βλάχο δεν έχω, δεν σώζεται, καμιά του φωτογραφία. Δεν ξέρω πώς ήταν.
Έχω ακούσει όμως τα καλύτερα λόγια. Ότι ήταν ένας πολύ καλός και τίμιος άνθρωπος. Άφησε πίσω του τρία παράσημα. Δύο δικά του για τα 15 χρόνια που πολέμησε να απελευθερωθεί η πατρίδα, σε όλες σχεδόν τις μεγάλες μάχες της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας και ένα παράσημο από τον γιο του που σκοτώθηκε στην Αλβανία.
Τα παιδιά μου όλον τον χρόνο περιμένουν πώς και πώς να βρεθούν στο σπίτι μας στη Μεσοχώρα και να κολυμπήσουν στον Αχελώο, στα καζάνια του Ντάβανου.
Όταν κλείσω με τη σειρά μου τον βιολογικό μου κύκλο, δεν θέλω να αφήσω στα παιδιά μου κανένα παράσημο. Θέλω να τους αφήσω το σπίτι μας, το χωριό και το ποτάμι.
