του Αλέξανδρου Σχισμένου
Πάνω από εκατό χιλιάδες χάνεται το μέτρημα. Η εφημερίδα “Τα Νέα” εκτίμησε μέσω εφαρμογής πως πάνω από 800 χιλιάδες άτομα κατέκλυσαν το κέντρο της Αθήνας χωρίς να υπολογιστούν μικροί δρόμοι πέριξ του Συντάγματος Είδα τόσο κόσμο στη Γένοβα το 2001, στην Αθήνα το 2008, το 2010, το 2011, το 2012, μα χθες μου φάνηκε σαν να ήμασταν περισσότεροι. Πέντε βιαστικά συμπεράσματα από τη χθεσινή εμπειρία.
1. Οι άνθρωποι που διαδήλωσαν χθες σε όλες τις πόλεις ενάντια στο κρατικό έγκλημα των Τεμπών ξεπέρασαν όσους ψήφισαν την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Εξάλλου οι οπαδοί του Μητσοτάκη φρόντισαν να δηλώσουν ρητά και δημοσίως ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ. Αναμφίβολα η κυβέρνηση είναι κοινωνικά απονομιμοποιημένη.
2. Το αίτημα για δικαιοσύνη δεν μπορεί να εκπληρωθεί από την τρέχουσα ηγεσία των δικαστικών αρχών. Εξάλλου η πρόεδρος του Αρείου Πάγου φρόντισε να επιτεθεί στους γονείς των νεκρών. Αναμφίβολα η ηγεσία των δικαστικών αρχών είναι κοινωνικά έκπτωτη.
3. Τα επεισόδια που έγιναν χθες δεν έδιωξαν το μεγάλο πλήθος από το Σύνταγμα. Το μεγάλο πλήθος το έδιωξαν τα δακρυγόνα και οι συνεχείς επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής με χημικά και αύρες. Αναμφίβολα η κυβέρνηση προσπάθησε να καταστείλει τις κινητοποιήσεις και απέτυχε.
4. Πολιτικοποίηση δεν σημαίνει κομματικοποίηση και συλλογική οργάνωση δεν σημαίνει αναζήτηση νέου ηγέτη. Οι παραδοσιακοί πολιτικοί μηχανισμοί που στηρίζονται στην αντιπροσώπευση και την ανάθεση δεν εκπροσωπούν κανέναν και χθες η απουσία τους υπήρξε αυτονόητη. Αναμφίβολα χρειάζεται εμπιστοσύνη στην πολιτική αυτοθέσμιση και κοινωνική δικτύωση, όπως αυτή προκύπτει.
5. Το αίτημα για τις μεταφορές είναι συνολικό και δεν επιλύεται με ανασχηματισμό αλλά με ριζικό μετασχηματισμό. Άμεση απαλλοτρίωση των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας HELLENIC TRAIN και υπαγωγή των σιδηροδρομικών δικτύων και των μέσων μαζικών μεταφορών σε δημόσιο έλεγχο με σωματειακή διοίκηση εκλεγμένη άμεσα από τους εργαζόμενους, θητείας περιορισμένου χρόνου, ανοιχτές συνεδριάσεις και άμεση ανακλητότητα, δημόσια χρηματοδότηση και επιδότηση των εισιτηρίων από τα φορολογικά έσοδα με δημοσιευμένους ετήσιους ισολογισμούς και διακηρυγμένη αρχή το δικαίωμα στη δωρεάν και ασφαλή δημόσια συγκοινωνία.
Και τέλος, σε προσωπικό επίπεδο, μία στιγμή δέους:
«Απευθύνομαι στους φονιάδες των παιδιών μας. Προσβάλατε και φερθήκατε απαξιωτικά στους νεκρούς μας. Μέλη και οστά των παιδιών μας βρίσκονται άταφα σε μέρη κρυφά. Διαπράξατε τη μέγιστη ύβρη, θα λάβετε τα δέοντα μέσα από τον παλμό της Νέμεσης»
Η Μαρία Καρυστιανού με έκανε να νιώσω δέος. Διδάσκω Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριπίδη, αρχαία τραγωδία. Αυτά τα λόγια δεν ακούστηκαν από σκηνής. Αλλά από την εξέδρα στο Σύνταγμα μπροστά από ένα εκατομμύριο εμάς.
Έχουν το βάθος ενός Αισχύλου, ενός Σοφοκλή…. Αλλά είναι απείρως πιο βαριά. Απείρως βαρύτερα. Πιο βαριά γιατί είναι η πραγματικότητα…. δι’ ελέου και θάρρους. Πιο βαριά γιατί η κάθαρση δεν θα έρθει από ποιητή.
