Φίμωση Ρώσου αντιφρονούντα σε εκδήλωση του Mέρα25

Ο Ρώσος ακτιβιστής Artem Temirov (Prolubnikov)* γράφει για τη φίμωση που δέχτηκε και για την ανησυχητική τάση εντός της ελληνικής Αριστεράς που υποπίπτει σε έναν σπασμωδικό «αντιιμπεριαλισμό», ο οποίος στην πραγματικότητα κάθε άλλο παρά αντιιμπεριαλισμός είναι. Ακολουθεί η αναδημοσίευση και μετάφραση του κειμένου του και του σχετικού βίντεο όπως αυτή παρουσιάστηκε στο freedomnews.org.uk.

Στις 22 Φεβρουαρίου έλαβε χώρα μία δημόσια εκδήλωση του Μέρα 25 για τον πόλεμο στην Ουκρανία, με ακόμη ένα από τα δεκάδες πάνελ της εγχώριας πολιτικής σκηνής από όπου λείπουν προκλητικά και επιδεικτικά οι άμεσα εμπλεκόμενες φωνές από Ουκρανία και Ρωσία. Σε αυτήν, ο Ρώσος πρόσφυγας αντιφρονούντας Artem Temirov (Prolubnikov) φιμώθηκε και συκοφαντήθηκε επειδή αντέδρασε στα όσα απαράδεκτα παρακολούθησε στωικά να λέγονται καθ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης. Ο πόλεμος όμως για κάποιους δεν είναι απλώς εικόνα στις ειδήσεις. Καταγγέλλουμε απερίφραστα το περιστατικό φίμωσης και κατασυκοφάντησης. Δεν μπορούμε παρά να παραμένουμε σοκαρισμένοι-ες και απογοητευμένοι-ες από το γεγονός ότι διάφορα κομμάτια της εγχώριας Αριστεράς -έναν χρόνο αργότερα- επιμένουν να ρίχνουν νερό στον μύλο της απαράδεκτης ρωσικής εισβολής και των ψευδών ειδήσεων. Αμετανόητα, επιλέγουν ξανά τον λαϊκισμό από την πολιτική.

Σημείωμα του freedomnews: Ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής Αριστεράς εδώ και πολύ καιρό μαστίζεται από στενό αντι-αμερικανισμό που έχει αντικαταστήσει τον πραγματικό αντι-ιμπεριαλισμό. Ως αποτέλεσμα αυτού, ακόμη και οι υποτιθέμενες πιο μετριοπαθείς φωνές της Αριστεράς συχνά πέφτουν στην παγίδα να συνταχθούν, έστω και με διακριτικό τρόπο, με καθεστώτα που υποτίθεται ότι αντιτίθενται στη Δύση, ανεξάρτητα από το πόσο αυταρχικά και καταπιεστικά μπορεί αυτά να είναι. Αυτό έχει δημιουργήσει ένα ολοένα και μεγαλύτερο χάσμα μεταξύ αυτού του ρεύματος της ελληνικής Αριστεράς και των αριστερών αντιφρονούντων που προέρχονται από χώρες των οποίων οι κυβερνήσεις θεωρούνται από τους πρώτους ως «αντιιμπεριαλιστικές».

Φαίνεται ότι οι πρώτοι δεν ενδιαφέρονται να ακούσουν αυτούς που έχουν έρθει για να αναζητήσουν καταφύγιο και να αποφύγουν τη σύλληψη και τα βασανιστήρια. Έχουν μάλιστα καταγραφεί περιπτώσεις εκπροσώπων της πιο σκληρής φιλοπουτινικής Αριστεράς στην Ελλάδα που επιτέθηκαν σωματικά σε Ιρανό πρόσφυγα σε δημόσια εκδήλωση, επειδή ο τελευταίος διαμαρτυρήθηκε για τη φιλοπουτινική, φιλομουλαϊκή προπαγάνδα που άκουγε. Η περίπτωση που παρουσιάζεται παρακάτω –αν και πολύ πιο ήπια όσον αφορά την αντιπαράθεση– αποτελεί συνέχεια αυτής της ανησυχητικής τάσης των Ελλήνων αριστερών που αρνούνται να ακούσουν τις φωνές όσων έχουν ζήσει κάτω από την μπότα υποτιθέμενων «αντιιμπεριαλιστικών» καθεστώτων. Αυτό έρχεται να υποδηλώσει έναν ιδεολογικό δογματισμό, καθώς και μια απώλεια εμπιστοσύνης στις ικανότητες των απλών ανθρώπων να αυτοοργανωθούν και να δρομολογήσουν από τα κάτω επαναστατικές αλλαγές. Στο φαντασιακό αυτών των αριστερών η μεγαλύτερη ελπίδα για κοινωνική αλλαγή δεν εναποτίθεται στις δυνατότητες της λαϊκής αυτοδιάθεσης και αυτοχειραφέτησης, αλλά στις ξένες γεωπολιτικές δυνάμεις. Αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό ως δραστικά αντεπαναστατική οπισθοδρόμηση προς σταλινικού τύπου σκέψεις που μόνο αυταρχικές λογικές μπορούν να καλλιεργήσουν.

Ακολουθεί το κείμενο του Artem Temirov (Prolubnikov):

Πέρυσι, η σύζυγός μου και εγώ φτάσαμε στην Ελλάδα. Ενώ εγώ είμαι Ρώσος πολίτης, η σύζυγός μου είναι πολίτης της Ουκρανίας. Έφυγε από το Κίεβο μια εβδομάδα μετά την έναρξη της πλήρους εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, και εγώ έφυγα από τη Ρωσία λίγες μέρες αργότερα, επειδή κατέστη επικίνδυνο να παραμείνω εκεί με μια αντιπολεμική θέση, με τους δυο μας να έχουμε πάντα αριστερές και αντιφασιστικές θέσεις. Στην Ελλάδα, ζούμε στο πλαίσιο ενός προγράμματος προσωρινής προστασίας για ουκρανικές οικογένειες.

Τη Δευτέρα, 20 Φεβρουαρίου, καλεστήκαμε να μιλήσουμε στην εκδήλωση με τίτλο “Ουκρανία, 1 χρόνος πολέμου: Ο λαός κάτω από τη μπότα της ρωσικής εισβολής”. Εκεί μιλήσαμε με μέλη του ελληνικού αριστερού, αναρχικού και αντιεξουσιαστικού κινήματος για την αντίσταση στην Ουκρανία και το αντιπολεμικό κίνημα στη Ρωσία.

Δύο ημέρες αργότερα, ένας φίλος μάς προσκάλεσε να παρακολουθήσουμε μια δημόσια εκδήλωση που διοργάνωσε το ελληνικό πολιτικό κόμμα MeRA 25 με τίτλο “Από την κρίση στον πόλεμο: ένας χρόνος μετά”. Αν και δεν ήμουν εξοικειωμένος με τη στάση του MeRA 25 σχετικά με τον πόλεμο, μου κίνησε την περιέργεια ο κατάλογος των ομιλητών που είχαν ανακοινωθεί για την εκδήλωση. Με ενδιέφερε ιδιαίτερα να ακούσω τι είχαν να πουν για το θέμα αυτό άτομα που κατέχουν θέσεις στο κοινοβούλιο και διδάσκουν σε πανεπιστήμια.

Οι ομιλητές ήταν οι: Άντζελα Δημητρακάκη (Ανώτερη Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου), Amineh Kakabaveh (πρώην βουλευτής της Σουηδίας), Στάθης Κουβελάκης (πρώην Λέκτορας Πολιτικής Θεωρίας στο King’s College του Λονδίνου) και Γιάνης Βαρουφάκης (καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, γραμματέας του MΕRA 25, συνιδρυτής του DiEM25 και πρώην υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας).

Τι άκουσα

Η Amineh Kakabaveh ξεκίνησε την ομιλία της δηλώνοντας ότι ψήφισε κατά του οπλισμού της Ουκρανίας στο σουηδικό κοινοβούλιο επειδή τα όπλα σκοτώνουν ανθρώπους.

Συνολικά, αντιτίθεται στην υποστήριξη της Ουκρανίας στη σύγκρουση, θεωρώντας ότι πρόκειται για έναν πόλεμο μεταξύ της Ρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Kakabaveh πιστεύει ότι υποστηρίζοντας την Ουκρανία, οι Ευρωπαίοι υποστηρίζουν έμμεσα τις Ηνωμένες Πολιτείες και αυξάνουν την επιρροή των ΗΠΑ στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Έκλεισε την ομιλία της λέγοντας ότι εύχεται ειρήνη για ολόκληρο τον κόσμο.

Ο Στάθης Κουβελάκης αναπαρήγαγε κατά λέξη τις ομιλίες του Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο Κουβελάκης δήλωσε ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία είναι ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος μεταξύ της Ρωσίας και της συλλογικής Δύσης, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες, που λαμβάνει χώρα στο ουκρανικό έδαφος. Αναφέρθηκε επίσης στον πόλεμο ως «ασύμμετρο», επειδή η Ρωσία δεν διαθέτει την ίδια στρατιωτική ισχύ με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επιπλέον, ο Κουβελάκης υποστήριξε ότι η Ρωσία δεν είχε άλλη επιλογή από το να αναλάβει δράση εναντίον της Ουκρανίας, καθώς το ΝΑΤΟ σχεδίαζε να αυξήσει την παρουσία του στην περιοχή της Βαλτικής Θάλασσας.

Φαίνεται πως ο Στάθης Κουβελάκης βασίστηκε αποκλειστικά σε ρωσικές πηγές για τις γνώσεις του σχετικά με τη σημερινή Ουκρανία. Έχει δηλώσει ότι το 2014 εθνικιστές υποτίθεται ότι ανέλαβαν την εξουσία στην Ουκρανία και άρχισαν να καταπιέζουν τον ρωσόφωνο πληθυσμό.

Ο Κουβελάκης υποστηρίζει πως οι Ευρωπαίοι δεν πρέπει να προσφέρουν στήριξη στην Ουκρανία ή στο υποτιθέμενο εθνικιστικό καθεστώς της. Αντιτίθεται στην παροχή όπλων στην Ουκρανία ή στην υποστήριξη των αιτημάτων της για την απο-κατάληψη των εδαφών που κατέχει η Ρωσία και την επιστροφή στα διεθνώς αναγνωρισμένα από το 1991 σύνορα.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης ξεκίνησε αναφερόμενος σε δικό του άρθρο, που δημοσιεύτηκε τις πρώτες ημέρες του πολέμου, στο οποίο ανέφερε ότι η Δύση έπρεπε να τερματίσει τον πόλεμο μέσα στην πρώτη εβδομάδα. Υποστήριξε ότι «η Μόσχα και η Ουάσιγκτον πρέπει να καταλήξουν σε συμφωνία». Ο Πούτιν πρέπει να αποσύρει τα στρατεύματα στα σύνορα που υπήρχαν πριν από τις 24 Φεβρουαρίου 2022. Με τη σειρά του, ο Μπάιντεν πρέπει να εγγυηθεί στον Πούτιν ότι η Ουκρανία θα παραμείνει ουδέτερο έδαφος και ότι νέες ευρωπαϊκές χώρες δεν θα γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ.

Ο Βαρουφάκης παρατήρησε ότι «οι μαχητές του Αζόφ είναι, φυσικά, ναζιστές». Ωστόσο, «δεν χρειάζεται να υποθέσουμε ότι ο Πούτιν είναι αριστερός, είναι και φασίστας». Ο Βαρουφάκης πρότεινε «να εξετάσουμε τις διαλεκτικές σχέσεις και την αμοιβαία ενδυνάμωση των διαφορετικών δυνάμεων: τόσο των ολοκληρωτικών και φασιστικών δυνάμεων της Ρωσίας όσο και των φασιστικών δυνάμεων της Ουκρανίας. Πρόκειται για μια συγχώνευση δύο δυνάμεων».

Τι συνέβη

Κατά τη διάρκεια των ερωτήσεων και απαντήσεων της εκδήλωσης, σηκώθηκα όρθιος για να εκφράσω τη διαφωνία μου με τη θέση των ομιλητών. Ξεκίνησα με μια σημαντική διευκρίνιση, λέγοντας ότι είμαι από τη Ρωσία.

Εξέφρασα την πεποίθησή μου ότι όλα όσα έλεγαν ήταν μαλακίες [bullshit] και ότι μου φάνηκε πως δεν ήταν καλά ενημερωμένοι για την κατάσταση στη Ρωσία ή την Ουκρανία. Υπέθεσα ότι οι πηγές πληροφόρησής τους ήταν περιορισμένες και ότι δεν ενδιαφέρονταν για τις απόψεις των πραγματικών ανθρώπων.

Από όλους τους ομιλητές, η Άντζελα Δημητρακάκη ήταν η μόνη που γνώριζε τη σύζυγό μου και εμένα. Λίγες ημέρες πριν από την εκδήλωση που ήταν αφιερωμένη στην Αλληλεγγύη στην Ουκρανία, είχε ακούσει τις ομιλίες μας και μάλιστα ανέφερε θετικά τη σύζυγό μου στη δική της ομιλία. Παρά ταύτα, η Άντζελα με διέκοψε και με ρώτησε: «Ποιος είσαι εσύ; Ποιος σας έφερε εδώ;» Παρ’ όλο που γνώριζε ήδη την απάντηση στην ερώτηση.

Μετά από αυτό, ο Γιάνης Βαρουφάκης με αποκάλεσε φασίστα και μου έκλεισαν το μικρόφωνο. Η σύζυγός μου (η μόνη Ουκρανή πολίτης στην αίθουσα) και εγώ απομακρυνθήκαμε βίαια από την εκδήλωση χωρίς να μας επιτραπεί να πούμε άλλη λέξη.

Με εξέπληξε το γεγονός ότι υπήρξε τόσο μεγάλη αντίσταση στο να ακουστούν δύο πρόσφυγες που πρόερχονταν από τις χώρες στις οποίες επικεντρώθηκε η συζήτηση των δύο προηγούμενων ωρών. Στο βίντεο φαίνεται ξεκάθαρα η προθυμία μου να ζητήσω συγγνώμη και να μετριάσω τα συναισθήματά μου, αλλά μας συνόδευσαν βίαια έξω από την αίθουσα και ο Γιάνης Βαρουφάκης συνέχισε να φωνάζει πίσω μου ότι είμαι φασίστας.

Δεν είναι πολύ σαφές πώς ένας πολιτικός μπορεί να κατηγορεί έναν άγνωστο για φασισμό χωρίς να μπει καν στον κόπο να μάθει τη γνώμη του. Αλλά όπως λέει το καθεστώς Πούτιν στη Ρωσία, «το κοινοβούλιο δεν είναι χώρος για συζήτηση». Και έτσι αυτή η εκδήλωση, που έγινε με αφορμή την επέτειο της πλήρους εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, αποδείχθηκε ότι δεν είναι χώρος για οποιαδήποτε εναλλακτική άποψη, ακόμη και όταν αυτή προέρχεται από πρόσφυγες από τη Ρωσία και την Ουκρανία. Αυτή είναι μια πολύ συνηθισμένη στρατηγική στις συζητήσεις μεταξύ των συντηρητικών κομμάτων – να κατηγορούν τον αντίπαλό τους για υπερβολικό συναισθηματισμό ή λεκτική αγένεια, με στόχο να τους στερήσουν την ευκαιρία να εκφράσουν τη θέση τους ή με στόχο να αποφύγουν μια ουσιαστική απάντηση στη θέση που εκφράστηκε.

Ονομάζεται αστυνόμευση του τόνου [tone-policing].

Ωστόσο, υπάρχουν πολλά να πούμε στο MeRA 25 και στους υποστηρικτές του

Δεν μπορώ να καταλάβω πώς άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί πολιτικοί και διεθνιστές μπορούν να επαναλαμβάνουν λέξη προς λέξη τη ρωσική προπαγάνδα για το ουκρανικό δήθεν εθνικιστικό καθεστώς που ανέλαβε την εξουσία το 2014. Δεν χρειάζεται καν να γνωρίζετε προσωπικά κάποιον από την ουκρανική Αριστερά – αρκεί να χρησιμοποιήσετε το διαδίκτυο για να μάθετε ότι στις πιο πρόσφατες βουλευτικές εκλογές του 2020, ο συνασπισμός του Δεξιού Τομέα κατάφερε να εξασφαλίσει μόνο το 2,17% των ψήφων.

Έπειτα από έναν χρόνο πολέμου και πολυάριθμες φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν, πώς μπορεί κανείς να δικαιολογήσει δημόσια τη ρωσική εισβολή; Τον Μάρτιο του 2022, οι δηλώσεις κατά του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ μπορεί να απευθύνονταν σε μέρος του αριστερού εκλογικού σώματος. Όμως, μετά από τη θέαση της καταστροφής της Μπούτσα και ενός έτους πολέμου πλήρους κλίμακας, είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πώς θα μπορούσε να δικαιολογήσει τη ρωσική εισβολή επικαλούμενος τις υποτιθέμενες προθέσεις του ΝΑΤΟ να επεκτείνει την παρουσία του στη Βαλτική Θάλασσα σε μια δημόσια εκδήλωση που διοργανώθηκε από ένα αριστερό κόμμα.

Εξάλλου, πώς μπορεί ο ηγέτης του αριστερού διεθνιστικού κόμματος, ο οποίος ισχυρίζεται σε συνεντεύξεις του ότι υποστηρίζει τον λαό της Ουκρανίας, να δηλώνει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία πρέπει να θεωρηθεί ως διαλεκτική συγχώνευση των φασιστικών δυνάμεων τόσο της Ουκρανίας όσο και της Ρωσίας;

Από αυτές τις εισηγήσεις έλειπαν οι ιστορίες των δρώντων Ουκρανών – οι απόψεις, οι ανάγκες, οι προσδοκίες, οι φωνές και οι απόψεις τους. Αντίθετα, υπήρχε πολύς προβληματισμός για τον ιστορικό ρόλο της Αριστεράς, την πολιτική θεωρία, τη γεωπολιτική, τη σημασία του ειρηνιστικού κινήματος και τον αγώνα για την παγκόσμια ειρήνη. Στην εκδήλωση για την επέτειο του πολέμου στην Ουκρανία, έγινε επίσης πολλή συζήτηση για τις αμερικανικές θηριωδίες σε όλο τον κόσμο, σαν να είχαν εξαπολύσει οι ΗΠΑ τον πόλεμο.

Τι σκέφτονται για αυτό οι Ουκρανοί που πολεμούν; Τι σκέφτονται οι άμαχοι που έχουν επιλέξει να παραμείνουν στα σπίτια τους, γνωρίζοντας ότι κάθε μέρα μπορεί να είναι η τελευταία τους; Περιέργως, οι ομιλητές στην εκδήλωσή τους αποφάσισαν να μην ασχοληθούν με αυτά τα ερωτήματα.

Εν τω μεταξύ, οι Ουκρανοί επιμένουν ότι ο συνεχιζόμενος πόλεμος είναι ο αγώνας τους για ανεξαρτησία και αποαποικιοποίηση. Είναι απρόθυμοι να συμβιβαστούν με τη Ρωσία και απρόθυμοι να παραχωρήσουν οποιοδήποτε έδαφος. Μια παράδοση τώρα δεν θα τους έκανε να αισθάνονται ασφαλείς, καθώς θα ανέμεναν μια νέα επίθεση από τη Ρωσία. Επιθυμούν πλήρη ανεξαρτησία, όχι με τους όρους του Πούτιν, αλλά μάλλον το είδος της ανεξαρτησίας για το οποίο θα αγωνιζόταν κάθε ευρωπαϊκή χώρα. Αυτή η ανεξαρτησία θα τους επέτρεπε να καθορίσουν την ανάπτυξη, τον πολιτισμό και τις γλώσσες της χώρας τους, καθώς και το ποιες συμμαχίες θα συνάψουν, χωρίς να συμβουλεύονται τη Ρωσία.

Όμως οι ομιλητές στέρησαν εύκολα την πολιτική υποκειμενικότητα από τον πληθυσμό μιας από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες, παραιτούμενοι από τα πολιτικά δικαιώματα 43 εκατομμυρίων ανθρώπων. Δήλωσαν ανοιχτά ότι ο Πούτιν και ο Μπάιντεν πρέπει να τερματίσουν τον πόλεμο και ότι η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να καταλήξουν σε συμφωνία.

Αυτοί οι ομιλητές καθορίζουν τη θέση τους για τον πόλεμο στην Ουκρανία όχι με βάση την αλληλεγγύη προς τους κατοίκους της Ουκρανίας ή τη γνώση των επιθυμιών των Ουκρανών, αλλά μάλλον με βάση το πώς πιστεύουν ότι ο πόλεμος πρέπει να τελειώσει για να αποτραπεί η ενίσχυση των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αυτοί οι ομιλητές, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, είναι πρόθυμοι να επιτρέψουν την ενίσχυση της Ρωσίας, του φασιστικού καθεστώτος που ευθύνεται για τον θάνατο δεκάδων χιλιάδων αμάχων, την καταστροφή της Μαριούπολης και τη διάπραξη φρικαλεοτήτων στη Μπούτσα και το Ίζιουμ. Επιτρέποντας στη Ρωσία να ισχυροποιηθεί και να διατηρήσει τα κατεχόμενα εδάφη της, ουσιαστικά επιτρέπουν στους εγκληματίες πολέμου να παραμείνουν ελεύθεροι και να προκαλούν φρίκη τόσο στην Ουκρανία όσο και στο εσωτερικό της χώρας τους.

Οι ομιλίες διατυπώθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να υποθέσει κανείς ότι οποιαδήποτε έκβαση του πολέμου στην οποία η Ρωσία κερδίζει είναι προτιμότερη από τη νίκη της Ουκρανίας. Αυτό συμβαίνει επειδή η νίκη της Ουκρανίας δεν θεωρείται ως νίκη των κατοίκων της, αλλά μάλλον ως νίκη των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αν κάποιος βλέπει τους ανθρώπους ως τίποτα περισσότερο από αριθμούς και ψήφους, τις χώρες ως απλές ζωγραφιές σε έναν χάρτη και πιστεύει ότι οι Ουκρανοί δεν έχουν πραγματικό λόγο στις υποθέσεις τους, ότι είναι απλώς μαριονέτες των Ηνωμένων Πολιτειών, μπορεί ακόμα να θεωρείται αριστερός πολιτικός και διεθνιστής;

~ Artem Temirov (Prolubnikov)

* Ο Artem Temirov (Prolubnikov) είναι από τους ιδρυτές της Μαύρης Κοπερατίβας –ένα από τα πρωτοποριακά καφενεία στη Μόσχα που συγκροτήθηκε ως αυτοδιαχειριζόμενη από τους εργαζόμενους επιχείρηση. Επίσης υπήρξε ενεργός ακτιβιστής, από το 2011 στη Ρωσία, κυρίως στην οργανωτική δουλειά με καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα, όπως τοξικοεξαρτημένους έφηβους και αστέγους, καθώς και στον χώρο των πολιτικών δικαιωμάτων.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης έδωσε στο freedomnews αυτή τη δήλωση:

“Ο εν λόγω κύριος ζήτησε και του δόθηκε ο λόγος (και το μικρόφωνο) για να εκθέσει την άποψή του στο ακροατήριο και στο πάνελ. Αμέσως έκανε κατάχρηση του προνομίου χρησιμοποιώντας προσβλητική γλώσσα και απειλητική συμπεριφορά ειδικά προς ένα θηλυκό μέλος του πάνελ, το οποίο, όπως ήταν φυσικό, αμφισβήτησε τη συμπεριφορά του. Σε απάντηση, ο εν λόγω κύριος – συνοδευόμενος από ένα άτομο που βιντεοσκοπούσε τη σκηνή που προκαλούσε – συνέχισε να χρησιμοποιεί υβριστική γλώσσα και χειρονομίες, οπότε του ζητήθηκε να επιστρέψει το μικρόφωνο και να αποχωρήσει. Η πρόθεσή του ήταν, σαφώς, να διαλύσει τη συνεδρίαση και όχι να συνεισφέρει μια άποψη – μια φασιστική πρακτική που το ελληνικό κοινό γνωρίζει. Έτσι, οι διοργανωτές δεν είχαν άλλη επιλογή από το να τον απομακρύνουν από το αμφιθέατρο, ως όφειλαν”.

Η Άντζελα Δημητρακάκη και η Amineh Kakabaveh δεν ανταποκρίθηκαν στο αίτημά μας να σχολιάσουν. Ο Στάθης Κουβελάκης δεν ήταν διαθέσιμος.