Νίκος Ιωάννου
Άνθρωποι με πολύ βαρύτερα αδικήματα και με απείρως απεχθέστερη κοινωνική στάση από αυτή του Γιάννη Μιχαηλίδη κυκλοφορούν και δραστηριοποιούνται ελεύθεροι υπό όρους ελέγχου και επιτήρησης, αφού εξέτισαν το μεγαλύτερο μέρος της ποινής τους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι εγκληματίες που εγκληματούν με σκοπό το κέρδος και την εξουσία, άνθρωποι του υποκόσμου όπως συνηθίζεται να λέμε. Είναι όμως και άνθρωποι του “καλού κόσμου”, της πολιτικής και οικονομικής διαπλοκής ή όπως πρόσφατα ο παιδοβιαστής, άρχων του ελληνικού θεάτρου, Λιγνάδης ο οποίος μετά τη δικαστική καταδίκη του αφέθηκε ελεύθερος από το δικαστήριο αφήνοντας να πλανηθεί η δικαστική υπόνοια κάποιας ίσως αθωωτικής απόφασης στο Εφετείο του.
Δεν μπορούμε βεβαίως να ξεχάσουμε και την αναστολή της ποινής του Γ. Πατέλη, του φασίστα δολοφόνου που τρομοκρατούσε την κοινωνία, με το σκεπτικό ότι δεν πρόκειται να διαπράξει εγκλήματα!!! Ο Άρειος Πάγος μετά από μήνες και ύστερα από εισαγγελική παραγγελία έκρινε ότι κακώς το Εφετείο Αναστολών τον αποφυλάκισε και έτσι οδηγήθηκε ξανά στη φυλακή.
Ναι, γίνονται και λάθη θα μου πείτε. Πώς γίνεται όμως σε αυτή τη χώρα πίσω από αυτά τα “λάθη” να κρύβονται σχεδόν πάντοτε είτε οικονομικά συμφέροντα, είτε πολιτικά συμφέροντα, είτε η ιδεολογική στάση δικαστών και εισαγγελέων, με τις τυχόν εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν τον κανόνα;
Σε ποια χώρα της “δημοκρατικής” Ευρώπης τόσο εξόφθαλμα εισαγγελείς και δικαστές λειτουργούν ως υπάλληλοι τραπεζών, μεγάλων κεφαλαιουχικών εταιρειών και κυβερνήσεων;
Σε ποια χώρα της “πολιτισμένης” Ευρώπης στον 21ο αιώνα, χρειάστηκε η συγκρότηση ενός τεράστιου κοινωνικού κινήματος “ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ” και η συγκέντρωση 40.000 ανθρώπων έξω από το δικαστήριο για να εκδοθεί καταδικαστική απόφαση για μια νεοναζιστική οργάνωση με οργανωμένα τάγματα εφόδου που δολοφονούν αποδεδειγμένα και τρομοκρατούν προβεβλημένα κοινωνικές ομάδες;
Στην Ελλάδα! Στην Ελλάδα της μαύρης τετράδας Μητσοτάκη, Πλεύρη, Γεωργιάδη και Βορίδη. Στην Ελλάδα που δολοφονεί έναν ομοφυλόφιλο με την επώνυμη ευλογία του αντισημίτη φασίστα Θ. Πλέυρη. Στην Ελλάδα όπου το Συμβούλιο Εφετών Λαμίας απέρριψε το αίτημα αποφυλάκισης του Γιάννη Μιχαηλίδη. Μια αποφυλάκιση την οποία δικαιούταν βάση νόμου αλλά και βάση της διαγωγής του η οποία σκανδαλωδώς κρίθηκε από το εν λόγω συμβούλιο ως «προσχηματική».
Διαβάζοντας κανείς το σκεπτικό της απόρριψης της αίτησης αποφυλάκισης του Γιάννη Μιχαηλίδη, καταλαβαίνει εύκολα πως πρόκειται για μια εκδικητική δικαστική πράξη. Μοιάζει να πιστεύει βαθειά η ελληνική δικαιοσύνη, μια επαρχιώτικη δικαιοσύνη σε σχέση με τη δικαιοσύνη των Δυτικών χωρών, ότι τα εγκλήματα με σκοπό το κέρδος και την εξουσία είναι ελαφρύτερα από τα εγκλήματα με σκοπό την υπονόμευση του κέρδους και της εξουσίας. Μοιάζει να πιστεύει η ελληνική δικαιοσύνη ότι το έγκλημα της χρησιμοποίησης της εξουσίας για τον βιασμό ανηλίκων είναι ελαφρύτερο από το έγκλημα της εναντίωσης στην εξουσία που δολοφονεί ατιμωρητί τον φίλο μου, που δολοφονεί ατιμωρητί ένα παιδί (Δολοφόνος Κορκονέας – Δολοφονημένος Γρηγορόπουλος).
Ο Γιάννης Μιχαηλίδης ήταν φίλος του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Μια σχέση που από μόνη της δημιούργησε στον νεαρό απεργό πείνας έναν κόσμο ολόκληρο. Δημιούργησε έναν κόσμο γεμάτο πίκρα και οργή αλλά και σπουδαία ιδανικά, έναν κόσμο που να αξίζει να τον ζήσεις. Έναν κόσμο που ίσως σε κάνει να μπορείς να πεθάνεις για αυτόν.
Αυτό ακριβώς εκδικείται η απόρριψη των Εφετών της Λαμίας. Το ότι κάποιος μπορεί ακόμη και να πεθάνει για ιδανικά σαν του Μιχαηλίδη. Οι Εφέτες θέλουν να συντρίψουν τον Μιχαηλίδη αναγκάζοντάς τον σε υποχώρηση.
Ε, αυτό δεν είναι δικαιοσύνη! Ας βρεθεί και σε αυτή την περίπτωση, όπως σε πολλές άλλες περιπτώσεις, ένα μικρό φωτάκι μέσα στα σκοτάδια της ελληνικής δικαστικής καθημερινότητας.
Αποφυλακίστε τον Γιάννη Μιχαηλίδη μήπως και για άλλη μια φορά σώσετε κάτι από τη δικαιοσύνη.
Ο ίδιος έχει σωθεί.
