Του Νίκου Βεργέτη
Φίλες και φίλοι,
Ακολουθεί κείμενο διόλου ευχάριστο για τον χώρο του βιβλίου μέσα από τη μικρή μου εμπειρία ως συγγραφέας και την ακόμα μικρότερη ως εκδότης (εκδόσεις Κυψέλη).
Κάποιες/κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι προτιμότερο να μιλάς με τις πράξεις σου και μόνο. Ίσως έχουν δίκιο, αλλά διαφωνώ. Είναι τόσο μεγάλη η υποκρισία και η σαπίλα σε αυτόν τον χώρο που κατά τη γνώμη μου δεν φτάνει. Ειδικότερα αν είμαστε άνθρωποι που ευαγγελιζόμαστε οράματα και αλλαγές, θεωρώ χρέος μας να μιλάμε.
Σε ερωτήσεις τύπου «ποια είναι η αισθητική του νέου εκδοτικού εγχειρήματος;» η απάντηση είναι μία και μόνο μία: Η αισθητική μας είναι η ηθική μας.
Η κατηγορηματική μας άρνηση στους συγγραφείς όσον αφορά το να δεχθούμε χρήματα για να εκδώσουμε το βιβλίο τους, η απόδοση των δικαιωμάτων στους δημιουργούς και η αμοιβή των συντελεστών (μεταφραστές, επιμελητές, γραφίστες). Αυτή είναι η προσφορά μου στον χώρο του βιβλίου και αυτό το αποτύπωμα θέλω να αφήσω. Έτσι, και μόνο έτσι, πιστεύω ότι μπορούν να γεννηθούν όμορφα πράγματα, να υπάρξει μία νέα γενιά συγγραφέων που θα ανθίσουν και που θα μάθουν να εκτιμούν το ίδιο τους το έργο, να υπάρξουν βιβλία που θα μυρίζουν φρεσκάδα και αξιοπρέπεια και όχι μούχλα και σκατά.
Και αν κάποιες/κάποιοι πιστεύετε ότι ένας από τους λόγους που γράφω αυτά που γράφω είναι και για να ευλογήσω τα γένια μου, καλά κάνετε και το πιστεύετε. Αυτό κάνω, το κάνω με τεράστιο προσωπικό κόστος, θα συνεχίσω να το κάνω και αν έρθει η ώρα που δεν θα μπορώ πια να ανταπεξέλθω, ο εκδοτικός θα κλείσει. Άλλωστε δεν είναι ανάγκη να είμαστε όλοι εκδότες.
Η κατάσταση για τους γνωρίζοντες είναι λίγο πολύ γνωστή. Δεν λέω κάτι καινούργιο, αλλά δεν πειράζει. Εκδοτικοί οίκοι (από ονόματα μεγάλα στον χώρο μέχρι δήθεν εναλλακτικοί με αριστερό προφίλ) που όχι μόνο δεν αποδίδουν δικαιώματα (είδος προς εξαφάνιση) αλλά πληρώνονται αδρά από τους ίδιους τους συγγραφείς ώστε να τους εκδώσουν. Και αυτοί οι άνθρωποι δεν διστάζουν να ανεβάζουν μπανεράκια “support art workers”. Εύγε για το θράσος, απαιτεί κότσια.
Εκδότες που πληρώνουν τα δύο-τρία μεγάλα ονόματα και όλους τους άλλους τους ξεζουμίζουν. Και αυτά τα δύο-τρία μεγάλα ονόματα, που σαφώς και γνωρίζουν την όλη κατάσταση και που επί της ουσίας πληρώνονται από τους πρωτοενφανιζόμενους -και όχι μόνο- που τα σκάνε για αυτοεκδόσεις, κρατάνε τα στόματά τους ερμητικά κλειστά. Και αυτές/αυτοί μπανεράκια με “support art workers”. Εύγε και σε εσάς.
Και τόσα άλλα που έχουν αξία να ειπωθούν αλλά μάλλον θα κουράσουν.
Ένας κόσμος με πυλώνα την υποκρισία αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει. Εύχομαι να είμαι εκεί για να γιορτάσω την κατάρρευσή του.
Οι εξαιρέσεις φυσικά και υπάρχουν και είναι φωτεινότατες. Με αυτούς τους ανθρώπους θα συμπορευθώ, αυτοί οι άνθρωποι με ενδιαφέρουν και αυτοί μου δίνουν κουράγιο για να συνεχίζω.
Ως συγγραφέας είχα και έχω την τύχη να συνεργάζομαι με τέτοιους ανθρώπους. Οι εκδόσεις Κέλευθος που φιλοξένησαν τα δύο πρώτα μου βιβλία και οι εκδόσεις Έρμα που θα αγκαλιάσουν το επόμενο, είναι φάροι ηθικής. Άνθρωποι όμορφοι, με βλέμμα καθαρό που σέβονται αυτό που κάνουν. Υπάρχουν φυσικά και άλλοι εκδοτικοί οίκοι που κάνουν το ίδιο. Μετρημένοι. Εύχομαι να κάνω λάθος και να είναι περισσότεροι.
Μαζί τους θα συμπορευθώ για να δημιουργήσουμε πυρήνες ομορφιάς και δημιουργίας.
Με αξιοπρέπεια.
