Για τον «Πολτό των Πραγμάτων»

0

Ο πολτός των πραγμάτων, Αριστείδης Αντονάς, εκδόσεις Αντίποδες, Ιούνιος 2020. «Ένας άνθρωπος απέναντι στα αντικείμενα, απέναντι σε μια βιτρίνα που περιέχει έναν νεκρό και μια τσάντα, απέναντι στον διευθυντή του, απέναντι στην έρευνα για το φόνο, απέναντι στον πολτό των πραγμάτων. Ο Αντονάς, χρησιμοποιώντας μια στοχαστική λογοτεχνική γλώσσα, η ένταση της οποίας αυξάνεται διαρκώς, παραδίδει ένα αλλόκοτα επίκαιρο μυθιστόρημα». Ο Νίκος Βράντσης γράφει για τη νέα και ενδιαφέρουσα αυτή κυκλοφορία:

Το φως μιας βιτρίνας φωτίζει το μαχαιρωμένο σώμα ενός άνδρα που κείται νεκρός. Δίπλα του βρίσκονται ριγμένα άτακτα τα πράγματα που πριν φύλασσε στην τώρα ξεκοιλιασμένη τσάντα του.

Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα αν ο Τάρκεν διέπραξε τον φόνο. Ούτε και ο ίδιος άλλωστε το γνωρίζει. Ό,τι ξέρουμε το ξέρουμε από τη δική του παραληρηματική αφήγηση, που μας φανερώνει τα γεγονότα την ίδια στιγμή που τα φανερώνει και σε αυτόν. Καθοδηγούμαστε από μια αφήγηση γεμάτη κενά.

Η μνήμη του Τάρκεν τον γελά, δεν μπορεί να ανακαλέσει με ασφάλεια τι έχει προηγηθεί, υπάρχουν ρωγμές, κενά, διαλείψεις. Καταργείται η απάτη του ευθύγραμμου χρόνου, όπου το ένα πράγμα υποτίθεται ότι οδηγεί με ασφάλεια στο επόμενο.

Είναι ο χώρος και όχι ο χρόνος που συγκρατούν ένα κάποιο νόημα, περι-ορίζοντας τα πράγματα, περιβάλλοντάς τα, πλαισιώνοντάς τα, ταξινομώντας τα. Το έργο είναι μια συρραφή, μια διαδοχή χώρων στους οποίους ο Τάρκεν δεν πηγαίνει ποτέ μόνος, αλλά πάντα καθοδηγούμενος.

Ο Αριστείδης Αντονάς έγραψε ένα έργο ουλιπικό, μπωντριγιαρικό, για έναν άνθρωπο, ο οποίος ενοχλείται από το όνομα με το οποίο τον προσφωνούν (πιθανά ενοχλείται με την ενοχλητική τάση των ανθρώπων να δίνουν ονόματα για να σταθεροποιούν πράγματα) και που κινείται με μεγάλη απροθυμία μέσα στον κόσμο των πραγμάτων.

Ο Τάρκεν απεχθάνεται τις τσάντες μέσα στις οποίες τα πράγματα ρίχνονται, εξισώνονται και καταντούν ένας αξεδιάλυτος πολτός παρά τις διαφορετικές ποιότητες που μπορεί να έχουν. Αλλά είναι καχύποπτος και απέναντι στα συστήματα ταξινόμησης. Γνωρίζει την αυθαιρεσία τους.

Οι σχέσεις ομοιότητας, διαφοράς, ιεραρχίας που δημιουργούν αυτά τα ταξινομικά συστήματα είναι απάτες.

Ο Τάρκεν μάς είναι αλλόκοτα οικείος. Γνωρίζει ότι ζούμε σε έναν κόσμο πραγμάτων, ότι είμαστε δέσμιοι της βαρύτητάς τους, ότι τα πράγματα δεν μας ανήκουν αλλά ότι αντίθετα ανήκουμε στα πραγματα· δεσμευόμαστε να τα συντηρούμε, να τα κρατάμε, να τα ταξινομούμε.

Είμαστε τα εξαρτήματά τους.

Η πανταχού παρουσία τους προγραμματίζει ακόμα και την εξέγερσή μας εναντίον τους. Διότι ακόμα και όταν κυκλοφορούμε ενοχλημένοι ανάμεσά τους, τα πράγματα υποψιάζονται τη διέγερσή μας και γνωρίζουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορούμε να εξεγερθούμε και να ζητήσουμε την εξουδετέρωσή τους.

Αφήστε ένα σχόλιο

eleven − five =