Το κείμενο αποτελεί μετάφραση του βίντεο του Andrew Sage από το προσωπικό του κανάλι στο youtube Andrewism.
Λίγο καιρό αφότου ριζοσπαστικοποιήθηκα και αφού άρχισα να εμβαθύνω στη θεωρία και να παρακολουθώ το διάλογο στους αριστερούς κύκλους, συνειδητοποίησα ότι τα πράγματα που νόμιζα πως χαρακτήριζαν την Αριστερά ήταν και τα μεγαλύτερα σημεία διαφωνίας.
Το κίνημα που πίστευα πως μοιράζεται κάποιους βασικούς κοινούς στόχους δεν ήταν καν ένα ενιαίο κίνημα. Μάλιστα, κατάλαβα γρήγορα πως μερικές από αυτές τις ιδεολογίες δεν “πήγαιναν καν στην ίδια σχολή”.
Παρά τις αφηγήσεις των ΜΜΕ που μιλάνε συνέχεια για το πως “η αριστερά κάνει αυτό” ή “η αριστερά σκέφτεται έτσι”, έμαθα σε αυτούς τους κύκλους πως αν βάλεις δέκα σοσιαλιστές σε ένα δωμάτιο, θα ακούσεις είκοσι διαφορετικές απόψεις. Και, μακάρι να υπερέβαλα!
Για να μην μακρηγορώ, κατάλαβα πως η Αριστερά δεν έχει ενωθεί ποτέ και ποτέ δεν θα ενωθεί στο μέλλον. Και αυτό είναι εντάξει.
Πρώτα απ’όλα, τι είναι η Αριστερά;
Οι όροι “αριστερός” και “δεξιός” ξεκίνησαν από την διαρρύθμιση των θέσεων στα γενικά συμβούλια κατά την διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Αυτοί που καθόντουσαν στα αριστερά, ήταν τα άτομα που στεκόντουσαν εναντίον της Ancien Regime (το παλαιό καθεστώς), υποστήριζαν την επανάσταση, μια δημοκρατική και κοσμική κοινωνία. Αυτοί που καθόντουσαν στα δεξιά υποστήριζαν την Παράδοση, την Θρησκεία και την Ancien Regime.
Σε γενικές γραμμές, όταν οι άνθρωποι αναφέρονται στην αριστερά -αν και το εύρος των αποδεκτών πολιτικών διαφέρει από το ένα μέρος στο άλλο- αναφέρονται σε πολιτικές που ασχολούνται με την κοινωνική ισότητα και τον εξισωτισμό, σε αντίθεση με τη δεξιά, η οποία υποστηρίζει την παράδοση, το status quo και το αναπόφευκτο της ιεραρχίας και της ανισότητας.
Για κάποια άτομα, οι κοινωνικά προοδευτικές απόψεις είναι αρκετές για να σας αποδωθεί η ετικέτα του αριστερού. Για άλλα άτομα, μια τουλάχιστον ασαφή στάση ενάντια στον καπιταλισμό είναι μια απαραίτητη προυπόθεση για να υπάρξει μια διάκριση από τους φιλελεύθερους.
Από τις μέρες του γαλλικού ρεπουμπλικανισμού του 18ου αιώνα, ο όρος Αριστερά έχει αναφερθεί για όλα τα είδη διαφορετικών και αλληλοεπικαλυπτόμενων κινημάτων: κομμουνισμός, το εργατικό κίνημα, ο μαρξισμός, η σοσιαλδημοκρατία, ο φεμινισμός, τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, το αντιπολεμικό κίνημα, το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, ακόμη και για τον αναρχισμό. Πράγμα περίεργο, αν θυμηθούμε πως ούτε η αριστερά ούτε η δεξιά στην Γαλλική Επανάσταση ήθελε στην πραγματικότητα να καταργήσει την ιεραρχία.
Αν ρωτούσατε οποιονδήποτε συντηρητικό τι είναι η Αριστερά, θα σας έλεγε πως αποτελείται από ένα μάτσο κομμουνιστές που μισούν τον θεό και τους αρέσει να βάζουν φωτιές – ή κάτι τέτοιο.
Αν ρωτούσατε έναν ριζοσπαστικό κεντρώο, θα σας έλεγε ότι η Αριστερά έχει κάποιες καλές ιδέες, αλλά “το παρατραβάει”.
Και αν ρωτούσατε κάποιο άτομο που ανήκει στην αριστερά του σήμερα, θα έπρεπε να ετοιμαστείτε να πλεύσετε σε μια θάλασσα αντιθέσεων, μια ζούγκλα από έντονες συζητήσεις και μια ατελείωτη λίστα από βιβλία θεωρίας που κανένα άτομο δεν θα μπορούσε να προλάβει να διαβάσει στη διάρκεια της ζωής του. Και υπερβάλλω λιγάκι μόνο!
Ανάμεσα σε αυτό το πανδαιμόνιο, υπάρχουν φωνές που ζητάνε την αριστερή ενότητα. Μπορεί να τις έχετε ακούσει.
Όντως, αν προσπαθούσαμε να επικεντρωθούμε μόνο σε ότι έχουμε κοινό, θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε την κόλαση του καπιταλισμού α λα Voltron. Αλλά αντί να το κάνουμε αυτό, επιμένουμε σε μικρές διαφωνίες, δίνoντας ναυμαχίες σε κουταλιές της σούπας.
Προσωπικά, δεν μπορώ να καταλάβω την πίστη μερικών ότι η Αριστερά θα μπορούσε ή μπορεί κάποια στιγμή να ενωθεί. Η Αριστερά είναι μετά βίας μια συναφή έννοια.
Με μια πρόχειρη ματιά στην “αριστερή ιστορία”, μια ιστορία που θα προτιμούσα να μην επαναληφθεί, βλέπουμε ότι είναι γεμάτη με παραδείγματα διαίρεσης, μεταξύ των διανοητών και μεταξύ των ατόμων που ταρακουνούν τα πράγματα ή των ατόμων της “δράσης”.
Η Πρώτη Διεθνής χωρίστηκε στους κρατιστές και τους αναρχικούς, το 1872, και όταν δημιουργήθηκε η Δεύτερη Διεθνής, χωρίς αναρχικούς, χωρίστηκε και αυτή λόγω των διαφορετικών στάσεων της εργατικής τάξης για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Τρίτη Διεθνής δεν συμπεριέλαβε όσα άτομα δεν ανήκαν στο ρεύμα του Μαρξισμού-Λενινισμού ενώ η Τέταρτη όσα δεν ανήκαν στον Τροτσκισμό.
Πέρα από τις προφανείς θεωρητικές διαφορές μέσα στον Μαρξισμό ή μεταξύ Μαρξισμού και Αναρχισμού, έχουμε επίσης δει τις συνέπειες των κραυγαλέων διαιρέσων που βγαίνουν στην επιφάνεια στην πράξη, με την πιο διάσημη περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης, με τη βίαιη καταστολή των μη-μπολσεβίκων σοσιαλιστών και ιδιάιτερα εναντίων των αναρχικών μετά την επανάσταση, μια ιστορία που επαναλήφθηκε και σε άλλες επαναστάσεις του 20ου αιώνα.
Κατά τη διάκρεια του Ισπανικού εμφυλίου, οι δολοφονίες αντισταλινικών σοσιαλιστών συνεχίστηκαν από το NKVD. Και η Ισπανική αριστερά, ενωμένη πίσω από το Λαικό Μέτωπο, αισθάνθηκε την πίεση από τις ενδεχόμενες αγεφύρωτες διασπάσεις στο εσωτερικό του συνασπισμού των Ρεπουμπλικανών, των Σοσιαλδημοκρατών, των Αναρχικών, των Ελευθεριακών, των Μαρξιστών, των Μαρξιστών-Λενινιστών και των Συνδικαλιστών. ‘
Κατά τη διάρκεια των κινημάτων για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ, ρεφορμιστικά και επαναστατικά τμήματα, το καθένα με το δικό του όραμα για την απελευθέρωση, συναντήθηκαν και διαλύθηκαν κατά την διάρκεια του κοινού τους αγώνα.
Μπορείς πραγματικά να διαλέξεις όποιο κίνημα ή επανάσταση θες που φέρει το τίτλο της “αριστεράς” και θα βρεις έναν ιστό από ομάδες πρωτοβουλίες που δούλεψαν μαζί αλλά και ενάντια η μια από την άλλη για να προωθήσουν τους διαφορετικούς σκοπούς τους.
Η πραγματικότητα είναι ότι η πολιτική του πραγματικού κόσμου δεν μπορεί να απλοποιηθεί τόσο εύκολα σε αυτή τη δυαδική αφήγηση και η προσπάθειες να την προσαρμόσουμε σε ένα τέτοιο καλούπι καταφέρνει μόνο να καθυστερήσει τις αναπόφευκτες συνέπειες της ασυμβατότητας.
Οι άνθρωποι λένε πράγματα όπως, “ναι, η αριστερά έχει τις διαφορές της, αλλά ας ενωθούμε για να ξεπεράσουμε τον καπιταλισμό και μετά μπορούμε να διαφωνήσουμε για το επόμενο βήμα”!
Αλλά δεν είμαστε σε κάποιου είδους παιχνίδι. Και ο καπιταλισμός δεν είναι η τελευταία πίστα.
Η ενότητα δεν είναι κάποια επιφανειακή δήλωση. Η επανάσταση δεν είναι ένα ενιαίο, απλό, γραμμικό γεγονός που μπορούμε να τοποθετήσουμε στο μακρινό μέλλον. Οι διαφορετικές αποχρώσεις έχουν σημασία. Οι ορισμοί έχουν σημασία. Τα μέσα και οι σκοποί έχουν σημασία. Οι στόχοι, τόσο βραχυπρόθεσμοι όσο και μακροπρόθεσμοι αποκλίνουν σημαντικά κάτω από την σημαία της αριστεράς και το ίδιο ισχύει για τις τακτικές και τις στρατηγικές. Οι διαφορετικές αξίες είναι σημαντικές και οι θεμελιώδεις διαφορές δεν μπορούν να παραβλέπονται τόσο εύκολα.
Ο εκλογισμός και ο αντιεκλογισμός είναι ασυμβίβαστοι.
Ο κρατισμός και ο αντικρατισμός είναι ασυμβίβαστοι.
Ο εργατισμός και το κίνημα της αντιεργασίας είναι ασυμβίβαστα.
Η επιστροφή της γης στους αυτόχθονες και η συνέχιση της αποικιοκρατίας είναι ασυμβίβαστα.
Ο παραγωγισμός και η αποανάπτυξη είναι ασυμβίβαστα.
Οι πολιτικές ταυτότητας και η αντι-idpol είναι ασυμβίβαστες.
Οι διαφορές απόψεων και αξιών έχουν αντίκτυπο στο επίπεδο οργάνωσης των ατόμων με αντίθετες απόψεις για να πραγματοποιηθεί κάτι από κοινού.
Βάλτε όλους τους παραπάνω κάτω από την ομπρέλα της “Αριστεράς” αν θέλετε ή αποκλείστε αυτούς που δεν γουστάρετε, όπως πολλοί κάνουν, αλλά μην εκπλαγείτε αν δείτε μαύρους αναρχικούς, για παράδειγμα, να αρνούνται να συνεργαστούν με αυτούς που ανάγουν τα πάντα σε ταξικό αγώνα [class reductionists]. Μην εκπλαγείτε αν δείτε τους Ζαπατίστας να δηλώνουν πως “χέζουν όλους τους πολιτικούς avant garde του κόσμου”. Μην σοκαριστείτε αν ελευθεριακοί σοσιαλιστές δεν ψηφίσουν τον αγαπημένο σας σοσιαλδημοκράτη. Μην αναρωτηθείτε αν δείτε αναρχικούς να μην δέχονται τυφλά την κρατική προπαγάνδα άλλων χωρών και αν, αντιθέτως, επιλέξουν να ακούσουν τις διαφωνούσες φωνές από το κάθε μέρος.
Και αν σε μια απερίσκεπτη κίνηση, βουτήξετε στο χάος του διαλόγου που επικρατεί στο Twitter, αναγνωρίστε τουλάχιστον ότι αυτό το μιμ δεν έχει κάποιο πρακτικό νόημα.
“Αλλά τι γίνεται με τη δεξιά”;
Τι γίνεται;
Δεν προσπαθούμε να μιμηθούμε τη Δεξιά. Πέρα από το γεγονός ότι και αυτοί έχουν διαφωνίες, η δεξιά τα έχει όλα στρωμένα στο πιάτο. Οι ιδέες τους είναι καθιερωμένες εδώ και καιρό. Κατέχουν την εξουσία σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.
Στόχος τους είναι κυρίως η διατήρηση του status quo ή η επιστροφή σε ένα προηγούμενο status quo.
Η “Αριστερά” βρίσκεται σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος. Ο “αριστερισμός” δεν είναι αρκετά συγκεκριμένος ή θεμελιωμένος ή αρκετά σαφής για να οικοδομήσει μια παγκόσμια αλλαγή, ένα κίνημα που μπορεί να καθορίσει το μέλλον.
Μάλιστα, θα πήγαινα ένα βήμα παραπέρα και θα υποστήριζα ότι ακόμα και ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός είναι συχνά πολύ ευρεύως ορισμένες έννοιες για να συνασπίζονται.
Αλλά από την άλλη, θέλω να τονίσω αυτά που ΔΕΝ λέω:
Δεν λέω ότι οι άνθρωποι στην αρχή της ριζοσπαστικοποίησής τους είναι “κακοί” επειδή αυτοαποκαλούνται “αριστεροί”. Όλοι ξεκινούν από κάπου.
Δεν είμαι θυμωμένος με τους ανθρώπους που βλέπουν μια κάποια αξία στο να αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιοι.
Απλώς διαφωνούμε.
Αλλά όπως έχω πει και σε βίντεο μου στο παρελθόν, ο “περίπου αντικαπιταλισμός” είναι καπιταλιστικός. Πρέπει να προχωράμε και να μαθαίνουμε περισσότερα.
Δεν λέω επίσης να μη χρησιμοποιούμε ποτέ τον όρο “αριστερά”. Μπορεί να είναι ένας χρήσιμος προσδιορισμός μερικές φορές.
Απλά λέω ότι είναι άχρηστος όταν πρόκειται για μια πραγματική ουσιαστική οικοδόμηση κάποιου είδους συμμαχίας.
Δεν λέω επίσης να μην χτίζουμε γέφυρες, να μην δουλεύουμε ποτέ με ανθρώπους που δεν ταυτίζονται οι πολιτικές μας. Το όραμά μου είναι ένας κόσμος στον οποίο πολλοί κόσμοι συνυπάρχουν. Έτσι, συνεργάζομαι με ανθρώπους με τους οποίους διαφωνώ, αλλά γνωρίζω επίσης τα όριά μου. Γνωρίζω το βαθμό στον οποίο μπορούμε αποτελεσματικά να συνεργαστούμε και να διατηρούμε αυτές τις παραμέτρους. Και εξακολουθούμε να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον.
Απλά λέω ότι δεν με ενδιαφέρει να “φυλάξω τις πύλες” του αριστερισμού. Δεν είμαι προσκολλημένος στη ταμπέλα.
Είναι μια ταμπέλα που μπορεί να φορεθεί σε οποιοδήποτε άτομο ενώ ο καθένας έχει τη δική του ιδέα για το τι σημαίνει να είσαι “πραγματικός αριστερός”. Ξέρω που στέκομαι και δεν είναι κάποια “υποκατηγορία” του “αριστερισμού”.
Ξεπερνώντας τα παραπάνω όμως, η εστίασή μου βρίσκεται στο να μοιράζομαι την οπτική μου και τις αρχές μου με άτομα που είναι ήδη οργανωμένα, με τρόπους που ξέρω, με τις αξίες μου στο προσκήνιο και στη δημιουργία συμμαχιών, σε τοπικό, περιφερειακό ή και διεθνές επίπεδο προκειμένου να αναπτύξουμε ανθεκτικότητα, αυτονομία, ασφάλεια και φροντίδα.
Ξέρω πως δεν μπορώ να ελέγξω τι γίνεται παγκόσμια, αλλά η τοπική κατάσταση είναι στα χέρια όλων μας. Καθώς η κλιματική κατάρρευση ετοιμάζεται να πέσει πάνω μας, δεν έχω χρόνο να χάσω παλεύοντας εκστρατείες για πολιτικούς που δεν νοιάζονται για μένα. Δεν έχω χρόνο να πείσω τους ανθρώπους να ενταχθούν σε κάποιο πρωτοποριακό κόμμα.
Δεν έχω χρόνο για τους λεγόμενους “ριζοσπάστες” που αγνοούν τους αγώνες των από τα κάτω στα “αγαπημένα τους κράτη”. Δεν έχω χρόνο να περιμένω μια φανταστική παγκόσμια επανάσταση με κεφαλαίο “Ε”. Ο χρόνος και η ενέργειά μου είναι περιορισμένα, γιατί να τα ξοδέψω προσπαθώντας να συναρμολογήσω κομμάτια από εντελώς διαφορετικά παζλ;
Συμμαχώ με ανθρώπους που θέλουν να γκρεμίσουν τα συστήματα της κυριαρχίας, όχι μόνο να αναδιατάξουν τα σκήπτρα της εξουσίας μέσω μεταρρυθμίσεων ή κάποιας επανάστασης.
Συμμαχώ με ανθρώπους που μπορώ να μοιραστώ γνώσεις, να διασκεδάσω, να παραμείνω προσγειωμένος και να δημιουργήσω το μέλλον μαζί τους.
Συμμαχώ με ανθρώπους που κάνουν πράξεις και δεν μένουν στα λόγια.
Η επανάσταση είναι τώρα.
Peace.
