ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Το τριήμερο φεστιβάλ συνάντησης και γνωριμίας του σχολείου μας με τους ανθρώπους της τοπικής κοινότητας, με τα παιδιά και τους ενδιαφερόμενους γονείς, με τους ανθρώπους που κατέφθασαν από όλα τα μέρη της Ελλάδας, απομακρυσμένα και μη, με όλες και με όλους εσάς που δώσατε το παρόν, είτε με τη φυσική σας παρουσία είτε με τη διαδικτυακή, έλαβε τέλος.
Κάθε ένα από τα εκατοντάδες άτομα που συναντήσαμε μας στήριξε με κάθε δυνατό τρόπο, με όποιο μέσο μπορούσε. Η στήριξη αυτή ξεπέρασε κάθε προσδοκία μας και μας συγκίνησε ιδιαίτερα, δίνοντας μας ταυτόχρονα δύναμη να συνεχίσουμε με ακόμη μεγαλύτερο πάθος και υπομονή το παιδαΡωγικό μας εγχείρημα!
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα τις συλλογικότητες του Μικρού Δέντρου, του Μικρού Ντουνιά, του Σπορείου, της ομάδας Βουνού, τα Ψηλά Βουνά, τους ομιλητές και τις ομιλήτριες μας από τον ακαδημαϊκό χώρο, τις παιδαγωγικές ομάδες που κατέφθασαν από όλες τις περιοχές της Αθήνας και όχι μόνο, τις ομάδες γονέων και παιδαγωγών από Άνδρο και Κέρκυρα που ετοιμάζουν νέα εγχειρήματα.
Τέλος, τα πάρα πολλά άτομα – και όσα ενδεχομένως ξεχάσαμε – που βοήθησαν με όποιον τρόπο μπορούσαν, ώστε να λειτουργήσουν όλα εύρυθμα και φυσικά τα ακούραστα κορίτσια μας που πραγματοποίησαν τα εργαστήρια για τους μικρούς μας φίλους και φίλες, τις παιδαγωγούς της φύσης, και τις Μαργαρίτα, Βίκυ και Γιολάντα.
Έτοιμη συνταγή δεν υπάρχει, ούτε θεωρούμε ότι είμαστε κάτοχοι μιας κάποιας στατικής αλήθειας. Στον αναστοχασμό που κάνουμε, ερχόμαστε ήδη αντιμέτωποι και αντιμέτωπες με σημεία που επιδέχονται επανασχεδιασμού και αναπροσαρμογής. Η δική σας στήριξη μας δίνει μια πνοή και κουράγιο για τη συνέχεια. Σε αυτήν την προσπάθεια δεν νιώθουμε μόνες.
Είμαστε όλοι και όλες εμείς που δεν φοβόμαστε την ετερότητα και επιθυμούμε ένα παρόν και ένα μέλλον με αξιοπρέπεια για εμάς και τα παιδιά μας. Για έναν κόσμο ζωντανό, δυνάμει ισότιμο, δημοκρατικό και ελεύθερο από υπερβατικές αυθεντίες.
Ataxia School, Δημοκρατικό Σχολείο του Βουνού
Για τη γη, τη ζωή, τον πολιτισμό
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟΣ
Κείμενο: Γιώργος Λούκας
Ένα σχολείο που ανοίγει. Μια πράξη εν δυνάμει. Μια συνεχή δημιουργία εν κινήσει, χωρίς ένα προκαθορισμένο τέλος, αλλά με σαφείς επιμέρους στοχεύσεις. Μια ιστορική στιγμή για το δημοκρατικό κίνημα, μια ιστορική στιγμή για την παιδαγωγική η οποία μετατοπίζεται σε παιδαΡωγική.
Εκατοντάδες άνθρωποι τόσο από την ευρύτερη περιοχή, όσο και από όλη την Ελλάδα κατέφθασαν στο Στείρι για την πρώτη συνάντηση ελεύθερης παιδαΡωγικής. Μια συνάντηση που θέλουμε να γίνει θεσμός ζυμώσεων, δράσεων και συν-αρθρώσεων.
Τα παιδιά παραμένουν η μοναδική μειονότητα χωρίς φωνή. Κάποιοι άλλοι, μεγάλοι θα ξέρουν πάντα καλύτερα τι είναι καλό γι’ αυτά, αντί γι΄αυτά. Η αιώνια επανάληψη του έργου του καταπιεζομενου- καταπιεστή-. «Κι εμείς τι πάθαμε που πήγαμε σε τέτοια σχολεία; Όλοι τα περάσαμε. Δεν γίνεται αλλιώς… θα πρέπει να μάθουμε να κάνουμε υπομονή..» Έτσι η υπομονή έγινε υποταγή, το «θέλω» συνεχής συμβιβασμός και η πραγματικότητα μια και απαράλλακτη.
«Μάθαμε την υποταγή, τη μια και μοναδική σωστή απάντηση, μάθαμε να μισούμε τη μάθηση, να ανταγωνιζόμαστε σε τεχνητές πίστες τεμαχισμένων γνωστικών αντικειμένων. Μάθαμε να ελέγχουμε τη φαντασία μας, να απορρίπτουμε οτιδήποτε έξω από το προκαθορισμένο ως περιττό και αντιπαραγωγικό.
Θυσιάσαμε τα ταλέντα και τις αγέννητες δυνητικότητες μας και μάθαμε να είμαστε εντάξει με αυτό. Είδαμε τους εαυτούς μας ως ξεκομμένα άτομα τοποθετημένα σ’ έναν άχρονο/α-ιστορικό κόσμο, όπου όλα γίνονται από κάποιους ειδικούς, μεγάλους Άλλους και εμείς πρέπει απλώς να κοιτάμε τη δουλεία μας.
Ο κόσμος μας θα αλλάξει από τις ενεργές επιθυμίες μας, οι οποίες σβήνουν χάριν της προσαρμογής σ’ ένα προκατασκευασμένο χώρο. Για να μείνουν ζωντανές θα πρέπει να παλέψουν με τις αντενεργές δυνάμεις μέσα μας και έξω μας. Γιατί αν από μικροί μαθαίνουμε να επιθυμούμε και να λαχταρούμε τις αλυσίδες μας; Αν επιθυμούμε την σκλαβιά σαν να ήταν η ελευθερία μας, πραγματικά είναι λίγα αυτά που μπορεί να γίνουν στη συνέχεια.
Η ελευθερία δεν είναι ένας ειδυλλιακός τόπος για μόνιμη κατοικία. Η ελευθερία είναι συνεχής περιπλάνηση, ξεβόλεμα, αμφιβολία. Δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς προσπάθεια για ισοτιμία. Η προσπάθεια για ισότητα για ‘ μένα είναι η δύναμη της αγάπης που δεν επιθυμεί να κάνει όμοια τα διαφορετικά, αλλά να τα αγκαλιάσει ως αποδεκτά και αναγκαία.
Έτσι ανοίγει ο δρόμος για μια πλουραλιστική Δημοκρατία, όπου οι δημιουργικές ικανότητες των ανθρώπων θα τίθενται στην υπηρεσία της κοινωνίας και η προσωπική ικανοποίηση δεν θα μετατίθεται για το μέλλον, αλλά θα βιώνεται στο παρόν.
O Kαζαντζάκης έλεγε: Η ανώτατη αρετή δεν είναι νά’ σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.
Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: “Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;” Πολέμα!
Έτσι είναι, αλλά χρειαζόμαστε τις νίκες για να προχωρήσουμε. Για να ανοιχτούν νέα πεδία δράσεων. Για να πάρουμε πίσω τους τόπους που μας πήραν και μας εγκλώβισαν να ζούμε ζωές αλλότριες και ξένες από αυτές που ίσως επιθυμούσαμε. Χρειαζόμαστε νίκες για τα όνειρα που δεν πραγματοποιήσαμε, για τους συνανθρώπους μας που υποφέρουν και στον παροξυσμό της καθημερινότητας δεν προλαβαίνουμε να κοιτάξουμε και να αισθανθούμε. Για τους φίλους που δεν έχουμε πια χρόνο, για όλα αυτά που μπορούσαμε και δεν κάναμε.
Χρειαζόμαστε νίκες, χωρίς μεγάλες αφηγήσεις και Αλήθειες, αλλά και χωρίς το σχετικισμό και τον πνευματικό μεταμοντέρνο αχταρμά. Χρειαζόμαστε μια γλώσσα για να συντονίσει τα σκόρπια κελεύσματα των καιρών. Μια γλώσσα που να ακολουθεί την πράξη σαν μουσική μελωδία των νέων σκοπών και νοημάτων μας.
Η δημιουργία του Ataxia School, Δημοκρατικό σχολείο του Βουνού είναι μια τέτοια νίκη. Ένα βέλος με τόξα που στοχεύουν στο συλλογικό και ατομικό γίγνεσθαι. Μια νίκη των από κάτω, μια συντονισμένη προσπάθεια που αποσκοπεί στη πραγματικά δημόσια παιδεία. Προχωράμε ενάντια, εντός και πέρα στις όποιες προκλήσεις. Η γνώση είναι κοινό αγαθό.
Προχωράμε..γιατί δεν γίνεται κι αλλιώς..
Δημοκρατικό σχολείο του Βουνού,
Για τη ζωή, τη γη, τον πολιτισμό | www.ataxiaschool.com | #ataxiaschool
