Κείμενο: Ιωάννα-Μαρία Μαραβελίδη
Χάος. Απόγνωση. Με τα γυμνά τους χέρια, συγγενείς και εθελοντές, σκάβουν και διώχνουν πέτρα πέτρα τα χαλάσματα πάνω από τα σώματα των εγκλωβισμένων. Η βοήθεια των σωστικών συνεργείων δεν επαρκεί δυστυχώς ούτε για τα στοιχειώδη. Η καταστροφή είναι τρομακτικών διαστάσεων.
Το ελληνικό κράτος, κατώτερο των περιστάσεων ξανά και ξανά, υπερηφανεύεται που έστειλε βοήθεια μιας (!) μόνο διασωστικής ομάδας, και σήμερα πια στέλνει και δεύτερη, παρότι δίνεται μια αντίστροφη μάχη με τον χρόνο και το ψύχος. Τι προλαβαίνουν να κάνουν 30-40 διασώστες ανάμεσα σε χιλιάδες γκρεμισμένα σπίτια; Δεκάδες ακόμα τέτοιες ομάδες θα πρέπει να σταλούν άμεσα. Οι χιλιάδες εγκλωβισμένοι, τραυματισμένοι αλλά ζωντανοί, χρειάζονται την άμεση βοήθεια μέσα στις επόμενες λίγες ώρες.
Μόλις 2 ή 3 εικοσιτετράωρα έχουν μείνει ακόμη, με βάση τα πρωτοκόλλα τέτοιων καταστάσεων, όπου θα συνεχίζονται οι έρευνες για την ανεύρεση ζωντανών. Έπειτα, «θεωρείται αδύνατον» να έχουν επιζήσει άνθρωποι – με τραύματα, με ψύχος, δίχως νερό και φαγητό. Οι προσπάθειες, τότε, θα σταματήσουν. Τα βαριά μηχανήματα και οι μπουλντόζες θα αναλάβουν σύντομα να σηκώσουν τα χαλάσματα…
Μαθαίνουμε πως ήδη γίνεται διαλογή, οι διασώστες δεν προλαβαίνουν να φτάσουν στα χιλιάδες κτήρια που έχουν καταρρεύσει. Επιλέγουν ποιον θα σώσουν και ποιον όχι… Το ξαναγράφω για να το συνειδητοποιήσουμε: επιλέγουν ποιον θα σώσουν και ποιον όχι.
Μία φωνή ακούγεται από το βάθος των χαλασμάτων. Φέρνει την ελπίδα, αλλά βρίσκεται πολύ βαθιά· με ελλιπή μέσα και δυνάμεις, θα χρειαστεί ίσως μέρες για να σκάψουν και να φτιάξουν διάδρομο έως εκεί. Μέχρι τότε, ο άνθρωπος αυτός μπορεί να μη ζει… Στη διπλανή γειτονιά, όμως, οι φωνές που ακούγονται από άλλα χαλάσματα έρχονται από πιο ψηλά! Τρέχουν και πάνε προς τα εκεί… Αδιανόητες καταστάσεις που φέρνουν στον νου την περίοδο της πανδημίας, όπου γιατροί καλούνταν να ξεχωρίσουν μέσα στο χάος των λιγοστών ΜΕΘ, ελλείψει μηχανημάτων, ποιος θα δεχτεί την υποστήριξη και ποιος θα αφεθεί «αναγκαστικά» να πεθάνει…
Σε άλλα πλάνα, από τη Συρία, απλοί άνθρωποι, γείτονες και συγγενείς, κλαίνε πάνω από τα χαλάσματα. Κρατούν τα κεφάλια τους απεγνωσμένα. Ακούν τις φωνές των εγκλωβισμένων από κάτω. Αλλά δεν έχει εμφανιστεί κανείς έως τώρα για να τους απεγκλωβίσει.
Είναι αυτονόητες και οι καταγγελίες για τις κακοτεχνίες των κτηρίων, καθώς μια φυσική καταστροφή δεν ειναι ποτέ τελείως «φυσική» αλλά «κοινωνικο-φυσικη». Το φαινόμενο ως τέτοιο μπορεί να είναι φυσικό, η καταστροφή όμως είναι κοινωνική και σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνει με τις πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις. Οι διεφθαρμένες κυβέρνησεις των πολέμων κλέβουν τον προϋπολογισμό και τον ξοδεύουν διαχρονικά στην πολεμική τους μηχανή, και ιδιαιτέρως έναντι των Κούρδων, αντί να λαμβάνουν προφυλάξεις όσον αφορά τους σεισμούς – δίχως προληπτικά μέτρα για τα κτίρια και τις υποδομές που θα πρέπει να κατασκευάζονται ανάλογα πάνω σε μία τόσο σεισμογενή ζώνη του πλανήτη μας.
Δολοφονικές ελλείψεις των κρατικών μηχανισμών, που σε έκτακτες καταστάσεις δεν έχουν παρά να βάλουν μπροστά την αλληλεγγύη του καθενός μας. Κι αυτό το ακατόρθωτο καλούμαστε να κάνουμε ξανά τώρα. Με την αλληλεγγύη μας να διώξουμε όλα αυτά τα διαχρονικά και συστημικά λάθη και να απαλύνουμε τον πόνο των σεισμόπληκτων, φτωχών και άστεγων λαών. Όσο αναλογεί στην καθεμιά μας και στον καθένα μας…
Για τον κουρδικό λαό, ειδικότερα, δεν νοιάζεται ούτε ο Ερντογάν ούτε ο Άσαντ· θα ήταν απίθανο αν έφτανε οποιαδήποτε ουσιαστική βοήθεια σε αυτούς, ακόμη και από αυτή που συγκεντρώνεται στη χώρα. Εν μέσω εμπόλεμων ζωνών και κατοχής είναι εξαιρετικά αμφίβολο πώς θα επιβιώσουν τα κατώτερα αυτά στρώματα του λαού· οι πιο φτωχοί και απ’ τους φτωχούς, οι διαχρονικά καταπιεσμένοι. Αυτοί και αυτές που έμειναν δίχως σπίτι. Ξαφνικά. Που πιάστηκαν με τις πιτζάμες τους στον ύπνο. Πού ούτε τα παππούτσια τους δεν πρόλαβαν να βάλουν προτού χαθούν όλα τους τα υπάρχοντα μέσα σε έναν σωρό από πέτρες.
Γι’ αυτό και το κάλεσμα για κατευθείαν οικονομική στήριξη των Κούρδων, σε Μπακούρ, Αφρίν και αλλού, δίχως καμία άλλη κρατική διαμεσολάβηση, είναι ένα καλό που μπορούμε να σκεφτούμε και να κάνουμε για αρχή. Και σε αυτό μας καλούν οι διεθνείς κουρδικές οργανώσεις. Αλλά και στο να συνεχίσουμε για μήνες αυτή την αλληλεγγύη. Γιατί η ανοικοδόμηση της νέας τους ζωής θα πάρει πάρα πολύ καιρό, μήνες, χρόνια…
Η Αλληλεγγύη. Το όπλο των λαών.
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ:
Συγκέντρωση οικονομικής βοήθειας για τις πληττόμενες κουρδικές κοινότητες! #Σεισμός
