Του John Kaps
Καμία εκτίμηση δεν τρέφω στον ρόλο των ιδρυμάτων, έχοντας μάλιστα εργαστεί ως φροντιστής καθηγητής για αρκετά χρόνια σε ένα απ’ αυτά (όχι στην «Κιβωτό»). Καμία συμπάθεια δεν νιώθω για τον τραγόπαπα, και η ψευδομειλίχια ταχαμουκαλοσύνη του πάντα μου προκαλούσε μια ενστικτώδη αποστροφή. Ωστόσο, είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις επιβεβαίωσης του ρητού «δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται» ή «τώρα; τώρα κι εγώ κάνω τα πιάτα» κι έτσι.
Ξαφνικά όλοι/-ες πέσανε απ’ τα σύννεφα και πελεκάνε το πεσμένο δέντρο.
Όσο πιο μεγάλη η ενοχή για την άκριτη στήριξη στην Κιβωτό, τόσο μεγαλύτερος ο θυμός κατόπιν εορτής, ξεχνώντας μέσα στην άδικη αυτομαστίγωση ότι αυτά που δίνονταν ήταν καλοπροαίρετα για τα παιδιά κι όχι για τον πλουτισμό της πρεσβυτέρας. Προφανώς, το ζητούμενο είναι η μεγαλύτερη συνειδητότητα στην πορεία κατά την οποία εμείς οι ίδιοι γιγαντώνουμε τέτοια εκτρώματα με ενέργειες ευκολίας και παραλείψεις επιπολαιότητας.
Κοινώς όταν μονάχα πετάς, ξαναγράφω, τη σακούλα με τα άχρηστά σου ρούχα και το εικοσάευρο για να σχωρεθούν τα αποθαμένα σου και θεωρείς –χωρίς να ασκείς κάποια εποπτεία, οποιαδήποτε– ότι ξετέλεψες από την κοινωνική ευθύνη, τότε αν μη τι άλλο φρόντισε την άλλη φορά να έχεις κατά νου ότι μπορεί τη δύναμη που εσύ αναθέτεις κάποιος/-α άλλος-η να την εκμεταλλευτεί.
Και για να το ξαναγράψω, όποιο κι αν είναι το κοινωνικό ζήτημα, η αυτοοργάνωση είναι η αποτελεσματική απάντηση, ούτε το κράτος ούτε οι ανεξέλεγκτοι ιδιώτες φιλάνθρωποι.
Κοινωνική συμμετοχή, ενεργή, με φυσική παρουσία όπου ο καθένας κι η καθεμία πραγματικά αντέχει και επιθυμεί.