Στον «τζόκο» του ο Τζόκοβιτς

Νίκος Ιωάννου

Δεν είναι σίγουρο ότι η φράση “στον τζόκο του” συνηθίζεται σε όλες τις ντοπιολαλιές, είναι όμως περισσότερο από σίγουρο ότι καταλαβαίνουμε όλες τι θέλει να πει.

Ο νάρκισσος Τζόκοβιτς, που έσπερνε εις γνώση του τον κορωνοϊό δεξιά κι αριστερά και απελάθηκε σαν ένας κοινός θνητός από την Αυστραλία, έγινε ένα ακόμη σύμβολο των απανταχού αντιεμβολιαστών.

Ο ατομικισμός στην περίοδο αυτής της πανδημίας δυο χρόνια τώρα, διαπέρασε ψεύτικα σύνορα μεταξύ υποτιθέμενων αξιών και μας έφερε μπροστά σε νέες συστάσεις. Δεν θα περνούσε εύκολα από το μυαλό μας κάποτε πως, οικολόγοι, χίπιδες και νεοχίπιδες, πριμιτιβιστές, περμακουλτουριστές κοινοτιστές και τόσοι άλλοι, θα βρίσκονταν με ένταση απέναντι στην ανάγκη για συλλογική αντιμετώπιση ενός υγειονομικού κινδύνου για την ανθρωπότητα.

Και όμως θα έπρεπε να το είχαμε φανταστεί γιατί οι ενδείξεις υπήρχαν, αλλά η συνήθεια να προσπαθούμε να πιστέψουμε ότι είμαστε πολλοί και έχουμε κατά βάθος κοινό όραμα μας οδήγησε σε μια θλιβερή διάψευση.

Οι ενδείξεις; Μα… η “αυτάρκεια”, ο “τοπικισμός”, ο “κοινοτισμός” (όχι η κοινότητα), οι “καθαρές κοινότητες της περιφέρειας” απέναντι στη “μιαρή πόλη”, η μετατροπή της “υγιεινής ζωής” σε πολιτική θέση, ο “αντι-σπισισμός” που έφτασε να γίνει τρομοκρατικός. Όλα αυτά αποτελούν υπεράσπιση μιας πολιτικής θέσης επιθετικής απέναντι σε “άλλους” τρόπους ζωής και θα έπρεπε να έχουμε όλοι υποψιαστεί τι σημαίνει κάτι τέτοιο. Επίσης θα έπρεπε να έχουμε προβληματιστεί για την ταύτιση ορισμένων από αυτά τα στοιχεία με επικίνδυνες υπερσυντηρητικές απόψεις του μαύρου παρελθόντος.

Όμως τυφλωθήκαμε γιατί, ελλείψει πολιτικής-πολιτειακής πρότασης, προσπαθήσαμε να τα βαφτίσουμε όλα αντισυστημικά. Αυτή η τύφλωση έχει παραδώσει σήμερα ένα τεράστιο δυναμικό στα χέρια μιας νέας συντήρησης και η έλλειψη αναστοχασμού και κριτικής επί χρόνια, είναι η κύρια αιτία γι’ αυτή την κατάντια.

Πολιτικοί “χώροι” και πολιτικές και διεκδικητικές ομάδες έχουν κοπεί στη μέση. Φίλοι και παρέες το ίδιο. Μιλούν πολλοί για υγειονομικό απαρτχάιντ και για ναζιστικές πολιτικές ενώ είναι υπέρ της ανοσίας της αγέλης! Η οποία ανοσία της αγέλης μπορεί να σκοτώσει (και σκοτώνει) γέρους, γριές, άτομα με συννοσηρότητες και το long covid θερίζει! Ποιος νοιάζεται;

Γιατί να ζούνε με το ζόρι τόσο πολύ οι γέροι, αναρωτιόταν ο γκουρού της ομοιοπαθητικής Βυθούλκας πριν από κάποια χρόνια! Αυτή η αθώα απορία για τη γριά που την κρατάμε στη ζωή μέσω φαρμάκων, έκρυβε μια επικίνδυνη στροφή στα πράγματα, την οποία επικίνδυνη στροφή μάς αποκάλυψε η πανδημία. “Όλοι κάποτε θα πεθάνουμε” ήταν η κουβέντα που κυκλοφόρησε ευρέως. Μια κουβέντα που δικαιολογούσε τη χαρά να πεθαίνουν μόνο οι γέροι και οι άρρωστοι.

Εξελικτικό πλεονέκτημα των νέων και των υγιών!

Η άποψη της ανοσίας της αγέλης εκφράστηκε από τον Τράμπ, για να πεθάνουν επί των ημερών του εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι παρότι το σύστημα είχε τις ασφαλιστικές του δικλίδες. Εκφράστηκε το ίδιο και από τον Τζόνσον μέχρι να τον πάρουν με τις λεμονόκουπες. Εκφράστηκε από τη σουηδική κυβέρνηση μέχρι που έστειλε σύσσωμα τα γηροκομεία στον θάνατο και άλλαξε ρότα. Έγινε πράξη από τη βιομηχανία σε όλον τον κόσμο. Και από τη βιομηχανία της Ελλάδας φυσικά όπου εξαιρέθηκε από τα υγειονομικά μέτρα στα κουφά, για να την πληρώσουν αθώοι εργαζόμενοι, οι οικογένειές τους και ο περίγυρος τους.

Και ήρθε το εμβόλιο! Και οι κυβερνήσεις κρύφτηκαν πίσω από αυτό και παρέδωσαν τη ζωή στην οικονομία. Τι κι αν πεθαίνουν αντιεμβολιαστές ανεμβολίαστοι, τι κι αν πεθαίνουν ειδικής περίπτωσης εμβολιασμένοι, τι κι αν πεθαίνουν αυτοί που δεν έχουν πρόσβαση στο εμβόλιο. Κάποιοι θα πεθάνουν έτσι κι αλλιώς! Χωρίς καν να το καταλάβουν, οι “προοδευτικές” κυβερνήσεις όλων σχεδόν των χωρών ταυτίζονται με τη συντήρηση που ανέδειξε η πανδημία. Οι “αντισυστημικοί” αρνητές πανδημίας και εμβολίου που ανήκουν στις ιδεολογίες της αριστεράς ταυτίζονται με τους αρνητές που ανήκουν στις ιδεολογίες της ακροδεξιάς.

Όλοι θα κολλήσουμε!

Ο “τζόκος” του Τζόκοβιτς είναι δυστυχώς πολύ μεγάλος. Τόσο μεγάλος που χωράει το σύγχρονο άτομο ως φαινόμενο. Το άτομο που η θέση του στην κοινωνία είναι υψηλότερη από αυτή της συλλογικότητας. Το άτομο που είναι πλέον εμπόρευμα και διαπραγματεύεται την αξία του, μέσα από τον παραλογισμό της οικονομίας και των έξω-κοινωνικών αξιών της.

Όλα στον τζόκο του Τζόκοβιτς, λοιπόν. Όλα!