Κοινοί εκτελεστές του δρόμου – πάντοτε ατιμώρητοι | editorial

1

Νίκος Ιωάννου

Η λέξη «μπάτσος» δεν είναι σίγουρα μια καλή λέξη. Δεν είναι επίσης μια καλή δουλειά να είναι κανείς μπάτσος. Συχνά, πολύ συχνά, συμβαίνει ο μπάτσος να είναι συνώνυμο του επικίνδυνου ανθρώπου, επειδή η βία είναι μέρος της δουλειάς του αλλά και επειδή η βία είναι μέρος της παιδείας του. Κάθε φορά που σκοτώνεται κάποιος από πυρά αστυνομικών, αυτές οι σκέψεις έρχονται στο μυαλό μας. Όμως κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, εμφανίζονται «πολιτικοί» όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης ή ο Κυριάκος Βελόπουλος, οι οποίοι με τις δηλώσεις τους όχι μόνο οπλίζουν το χέρι του Έλληνα αστυνομικού αλλά πατάνε και τη σκανδάλη.

Κάπως έτσι έγινε και μετά την προχθεσινή εκτέλεση του νεαρού κλέφτη αυτοκινήτων από κοινούς εκτελεστές του δρόμου. Υπάρχει μια ιδεολογία που θέλει τον μπάτσο εκτελεστή όποιου δεν κάθεται καλά και τον δικαστή δήμιο όποιου δεν πρόλαβε να υποστεί μια δολοφονική καταδίωξη. Είναι η ίδια ιδεολογία που εμπνέει την εκδίωξη του “ξένου”, τη σύνθλιψη του διαφορετικού και του “μη άντρα”, τη θανάτωση του “εγκληματία” – η οποία ιδεολογία δεν περιορίζεται πλέον σε αυτά τα κλισέ-αντανακλαστικά του ριζοσπάστη συντηρητικού του παρελθόντος. Επεκτείνεται σε πολλούς τομείς της σκέψης και της δραστηριότητας των ανθρώπων όπως η υπεράσπιση της φτώχειας, η αντίσταση στους κρατικούς ελέγχους, η δημιουργία κοινοτήτων με εναλλακτικά κρυπτονομίσματα και αρκεί ένα πρόσημο (π.χ. ένα σύμβολο των Ναζί) για τη νεοσυντηρητική οικειοποίηση κάποιου από τους παραπάνω τομείς που στο πρόσφατο παρελθόν αποτελούσαν πεδίο προοδευτικών ή και ελευθεριακών ενεργειών.

Τα πράγματα άλλαξαν. Οι περιγραφές των πεδίων δράσης που βρίσκονται στη φαρέτρα των αγωνιστών της κοινωνικής απελευθέρωσης δεν ανταποκρίνονται πια στην πραγματικότητα. Παραμένουν μόνο οι τίτλοι ενώ η τράπουλα έχει ανακατευθεί.

Η “εργατική νεολαία” στα σχολεία του Ευόσμου, των Σεπολίων ή της Νίκαιας μας χαιρετά ναζιστικά, φτύνει τα εμβόλια και τους ελέγχους. Αμήχανα κάποιοι τους χειροκροτούν –ή και συνειδητά–, αρκεί που είναι εργάτες. Ένα κομμάτι της “αριστεράς” και της “αναρχίας” ταυτίζεται μαζί τους σε περιεχόμενο και στόχους – ξεδιάντροπα!

Πόση ακόμη σύγχυση θα διασπείρουμε;

Και έρχεται όπου να ‘ναι η 28η Οκτωβρίου. Και δεν καθόμαστε να διακρίνουμε τι κακό έγινε τότε, από ποιους και σε ποιους. Κάτι που να ‘χει μια παραπάνω σημασία για το σήμερα πέρα από αυτή που είναι πια τετριμμένη: ήρωες στον αγώνα κατά των κατακτητών φασιστών και των προδοτών συνεργατών τους. Ωραία. Και που οι προδότες αυτοί δεν τιμωρήθηκαν ποτέ πραγματικά – όπως τώρα δεν θα τιμωρηθούν οι δολοφόνοι του άτυχου νεαρού κλέφτη αυτοκινήτων. Και ναι! Φταίει που δεν τιμωρούνται!

Και για εκείνους τους αγωνιστές της έρμης της επανάστασης που τους έφαγε το μαύρο το σκοτάδι αυτής της επανάστασης μέσα στον αλαλαγμό της αντίστασης, ξεχνάμε να μιλήσουμε και έτσι γινόμαστε ίδιοι με τους άλλους και δεν μπορούν τα παιδιά να μας ξεχωρίσουν. Μέρες που είναι και θυμόμαστε εκείνο το ‘40 και εκείνο το ‘44…

Αυτά κάνουμε χωρίς κανέναν αναστοχασμό. Χωρίς κανέναν δισταγμό.
Αρκεί να παρελάσουμε! Οπουδήποτε…

Συζήτηση1 Σχόλιο

  1. Νίκο, θέλει “αρετή και τόλμη η ελευθερία”.

    Τόλμη, για να αποδομήσουμε ορισμένους εθνικούς μύθους του παρελθόντος που επιμένουν να αναπαράγονται στο παρόν ως έκφραση αφοσίωσης στην προστασία της έννομης τάξης από ήρωες με στολές που αποδίδουν επί τόπου δικαιοσύνη. Και άλλα πολλα.

    Αρετή, για να βρούμε τι μας φταίει, πως θα πετύχουμε το παραπάνω και πως θα ξεβολέψουμε
    τις ζωές μας, ακόμη και θυσιάζοντάς τες για να σώσουμε τη ζωή των παιδιών μας.

Αφήστε ένα σχόλιο

11 + seven =