του Αλέξανδρου Σχισμένου
«Λύκε λύκε είσαι εδώ; Έρχομαι με μέλισσες και σε κυνηγώ»
Αυτή η παραλλαγή του γνωστού παιδικού τραγουδιού ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό όταν άκουσα την τελική απόφαση του δικαστηρίου για τη Χρυσή Αυγή που αρνήθηκε την αναστολή στους 39 από τους 51 καταδικασθέντες για εγκληματική οργάνωση και τους έστειλε στη φυλακή. Τι σημαίνει όμως η απόφαση;
Προσπαθώντας να αρχίσουμε να διαυγάζουμε το νόημά της, το οποίο θα ξεδιπλωθεί τον επόμενο καιρό, ας κάνουμε μια σύντομη ανασκόπηση όσων μεσολάβησαν από την καταδίκη μέχρι τη φυλάκιση της ηγεσίας της ναζιστικής οργάνωσης.
7/10
Δεκάδες χιλιάδες αντιφασίστες είναι συγκεντρωμένοι έξω από το Εφετείο τη στιγμή που ανακοινώνεται η απόφαση πως η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση! Μόλις ανακοινώνεται ο κόσμος σείεται! Και αμέσως μετά αρχίζει η επίθεση των δυνάμεων καταστολής, με αύρες και χημικά. Τις επόμενες ημέρες ο υπουργός Δημοσίας Τάξης (Προ.Πο.) Χρυσοχοϊδης θα μιλήσει για ρίψη 150 (!) μολότωφ που προκάλεσαν την κατασταλτική αντίδραση, δίνοντας επιχειρήματα στους δικηγόρους υπεράσπισης των ναζιστών, οι οποίοι θα προσπαθήσουν να κρατηθούν από την κυβερνητική προπαγάνδα.
Η Μάγδα Φύσσα κραυγάζει: «Γιε μου τα κατάφερες!» και η κραυγή της χαράσσεται στη συλλογική μνήμη. Η ίδια εξηγεί το νόημα της κραυγής της:
«Νίκησε ο Παύλος, νίκησε η ελευθερία, αυτό που πραγματικά ήταν ο Παύλος. Μας ανοίγεται ένας δρόμος καλός αλλά δεν κερδίζεται έτσι ο φασισμός. Χρειάζεται αγώνας. Κερδίσαμε μια μάχη αλλά στο χέρι σας είναι από εδώ και πέρα. Μας άνοιξε τον δρόμο ο Παύλος. Δεν έχει τελειώσει όμως τίποτα ακόμα. Κερδίσαμε ένα κομμάτι και αυτό το χρωστάμε σε όλους σας»
Συνοπτικά εκείνη την Τετάρτη:
– Η κοινωνία διατράνωσε την αλήθεια ότι ο ναζισμός είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας με τεράστιες συγκεντρώσεις έξω από το Εφετείο αλλά και στις άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας.
– Το δικαστήριο αποδέχτηκε αυτή την αδιαμφισβήτητη αλήθεια που παρουσιάστηκε επί του συγκεκριμένου με αδιάσειστα στοιχεία και την επικύρωσε και δικαιοδοτικώς.
– Τα κατασταλτικά όργανα του κράτους εξαπέλυσαν επίθεση στη συγκέντρωση, προσβεβλημένα από την καταδίκη του κόμματος που τυγχάνει, σύμφωνα με τα εκλογικά ποσοστά, ευρείας αποδοχής ανάμεσά τους.
– Η κυβέρνηση του κράτους επαίνεσε αποκλειστικά το δικό της κόμμα προβάλλοντας τη θεωρία των δύο άκρων και την ιδιοκτησιακή της λογική επί των θεσμών.
Φάνηκε ξεκάθαρα, ανάμεσα στα άλλα και η διάκριση κοινωνίας και κράτους.
8/10
Η ΝΔ πανηγυρίζει ως κύρια υπεύθυνη για την καταδίκη του ναζιστικού μορφώματος, το οποίο η ίδια έθρεψε.
Όταν ο Χορκχάιμερ επέστρεψε στη Φρανκφούρτη το 1948, μετά τον Β’ Π.Π., βρήκε τους πρώην συναδέλφους του στο πανεπιστήμιο “γλυκούς σαν πίτα, λείους σαν χέλια και υποκριτικούς (…) όλοι αυτοί κάθονται εκεί όπως έκαναν πριν το 3ο Ράιχ… σαν να μην είχε συμβεί τίποτα… παίζουν μια Σονάτα των Φαντασμάτων που θα άφηνε άναυδο τον Στρίντμπεργκ”. Έκπληκτος ο Χορκχάιμερ ανακάλυψε ότι στη Γερμανία δεν υπήρχε ούτε ένας θαυμαστής των Ναζί, καθώς όλοι όσοι είχαν υπάρξει τέτοιοι ορκίζονταν ότι οι ίδιοι δεν ήταν ποτέ τέτοιοι.
Τηρουμένων των αναλογιών, ακούγοντας τον Χατζηνικολάου, τον Θεοδωράκη, τη Σία, τα μεγάλα κανάλια, τον εκπρόσωπο της ΝΔ κτλ κτλ να αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας τους ναζί της Χρυσής Αυγής, θυμήθηκα την έκπληξη του Χορκχάιμερ.
Η “αντι”-φασιστική δεξιά εμφανίζεται σε ΜΜΕ και με δημόσιες δηλώσεις προσπαθούν να συγκαλύψουν τις πασίγνωστες συνδέσεις της με τους χρυσαυγίτες. Οι συνδέσεις είναι τόσο φανερές που γίνονται αόρατες ενώ προσπαθούν να επιτύχουν την εξαφάνιση του προφανούς, της διπλής στήριξης των ναζιστών από την ελληνική Αστυνομία και την ΝΔ.
Όπως όμως μαθαίνουμε από τα αρχεία των ίδιων ΜΜΕ υπήρχε έκθεση της ίδιας της Αστυνομίας από το 2004 που κατέγραφε το προφανές:
«Η οργάνωση διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία και αποστράτους αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και με απλούς αστυνομικούς. Στο παρελθόν, κατά τη διάρκεια των επετείων της 17ης Νοέμβρη, αλλά και άλλων εκδηλώσεων του αριστερίστικου και αναρχικού χώρου, η αστυνομία τούς προμήθευε με ασυρμάτους και κλομπς, για να τους εντοπίζουν και να τους κτυπούν, εμφανιζόμενοι ως “αγανακτισμένοι πολίτες”». Μια άλλη ενδιαφέρουσα πληροφορία που περιέχεται στο ίδιο έγγραφο είναι ότι «τα περισσότερα μέλη της Χρυσής Αυγής οπλοφορούν παράνομα, προμηθευόμενα όπλα από βουλευτές (της Ν.Δ.) παρουσιαζόμενα ως συνοδοί τους». [εφημερίδα Τα Νέα, 17.04.2004]
Κάποια χρόνια αργότερα, η τηλεοπτική εκπομπή «Το Κουτί της Πανδώρας», αποκαλύπτει τη συνεργασία χρυσαυγιτών και ΜΑΤ στην επίθεση ενάντια στην αντιφασιστική συγκέντρωση τη 2α Φεβρουαρίου 2008 και καταγράφει πώς άνδρες των ΜΑΤ μετέφεραν τον εξοπλισμό της Χ.Α.
Στα σόσιαλ μίντια κυκλοφορεί μία ανάρτηση του δολοφονημένου ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλου, της Zackie – Oh, που θυμίζει ότι οι ψηφοφόροι των ναζιστών είναι συνένοχοι.
9/10
Παλαιά δήλωση Μιχαλολιάκου: «Στην εικόνα σάς παραθέτουμε εξώφυλλα του περιοδικού “Χρυσή Αυγή” που κυκλοφορούσε από το 1980 μέχρι τις αρχές του 2010. Ποτέ όμως κανείς δεν μίλησε όλες αυτές τις δεκαετίες για “εγκληματική οργάνωση”, αλλά έπρεπε να φτάσουμε στο… 2013 και η Χρυσή Αυγή, έχοντας εισέλθει στην Βουλή να τίθεται επί 7 έτη όμηρος μιας σκευωρίας που οδήγησε στην πρωτόδικη καταδίκη της. Γιατί το 2013 και όχι το 1988 ή το 2010;»
Παλαιά δήλωση Χρυσοχοϊδη το 2008: «Η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση.»
Ποιοι τα ξέχασαν αυτά;;
Μάλλον η εισαγγελέας, Αδαμαντία Οικονόμου, που ζήτησε δημόσια συγγνώμη από τον Τάκη Μιχαλόλια, συνήγορο και αδερφό του Μιχαλολιάκου. Αποκάλυψε έτσι την αγαστή συνεργασία της ενιαίας εισαγγελικής αρχής με τους φασίστες, μια κρατική παράδοση στο πλαίσιο της «συνέχειας του Κράτους».
Ως γνωστόν, ο Τάκης Μιχαλόλιας, γιος περιβόητου Ταγματασφαλίτη και μεγάλος αδερφός του Ν. Μιχαλολιάκου, ήταν από τους ακροδεξιούς που εισέβαλαν στο Κοινοβούλιο στις 3 Ιουλίου του 1964 και ξυλοκόπησαν βουλευτές μέσα στην αίθουσα, με προτροπή, κατά τον τύπο της εποχής, του συγγραφέα Ρένου Αποστολίδη. Ως φοιτητής στην Ιταλία ο Τάκης συνδέθηκε με τους νεοφασίστες Ιταλούς της Ordine Nuovo.
Η νεοφασιστική αυτή οργάνωση επινόησε και εξαπέλυσε τη φονική «στρατηγική της έντασης» που θα γίνει το σχέδιο και της Χρυσής Αυγής. Στην Ιταλία, τη 12η Δεκεμβρίου του 1969 τοποθέτησαν βόμβες στο Μιλάνο και στη Ρώμη οι εκρήξεις των οποίων σκότωσαν δεκάδες ανθρώπους (17 στην Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνου] και βοήθησαν την ιταλική Αστυνομία να δολοφονήσει τον αναρχικό Τζουζέπε Πινέλι, εκπαραθυρώνοντάς τον. Για την υπόθεση γράφτηκε αργότερα και «Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού» από τον Ντάριο Φο.
Αυτή τη στρατηγική μαθαίνει ο Μιχαλολιάκος από τους φίλους του αδερφού του, οι οποίοι φιλοξενούνται στο πατρικό τους στη Μάνη, και ακολουθεί ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 τοποθετώντας βόμβες σε κινηματογράφους. Τα σόγια της Δεξιάς απλώνουν τα υπόγεια πλοκάμια τους με τη βοήθεια και την συνενοχή του Κράτους.
Ενώ όμως η χώρα παρακολουθεί την εξέλιξη της δίκης, αναρωτιόμαστε αν υπήρχε και άλλος θεσμός που να τους στήριξε όλες αυτές τις δεκαετίες. Ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος αποκαλύπτει τους ναζιστές Μητροπολίτες. Πρώτος και καλύτερος ο Μητροπολίτης Κονίτσης Ανδρέας, τον οποίο ο φυρερίσκος επαινεί ως φανατικό εθνικιστή αλλά και ως χρηματοδότη της εγκληματικής οργάνωσης.
Είναι μία σχέση με παλαιές ρίζες.
“Εσχάτως η Γερμανία απεφάσισε να εξολοθρεύση το Εβραϊκόν στοιχείον ή να το εκδιώξη εκ του εδάφους της. Κυρία εις τον οίκον της, δεν επέτρεψε να κανονίσουν οι εχθροί της τα οικογενειακά της ζητήματα, εν ονόματι δήθεν του ανθρωπισμού.” – Αυτά έγραφε και κήρυττε ο Αρχιμανδρίτης Χριστόφορος Καλύβας στα Γιάννενα, την πόλη με τη δεύτερη μεγαλύτερη εβραϊκή κοινότητα, ήδη το 1933. Ένδεκα χρόνια μετά, το 1944, η εβραϊκή κοινότητα οδηγήθηκε βίαια στα στρατόπεδα εξόντωσης του Άουσβιτς από τους Ναζί κατακτητές. “Ευνόητος η χαρά και ανακούφισις ην ησθάνθην όταν ο Μέγας Φύρερ του Γερμανικού Ράιχ εκήρυξε τον κατά των Μπολσεβίκων πόλεμον (…) Ας ευχηθώμεν εις τα γερμανικά όπλα επιτυχίαν,”, κήρυττε ο Μητροπολίτης Κασσανδρείας Ειρηναίος στον Πολύγυρο, το 1943, με τη χώρα υπό ναζιστική Κατοχή. Κάποιες μέρες αργότερα, η εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης οδηγούνταν βίαια στα στρατόπεδα εξόντωσης.
Να τα θυμόμαστε αυτά, όταν αναρωτιόμαστε για τους μητροπολίτες που χρηματοδοτούσαν τον Μιχαλολιάκο και αναζητούμε πού θα κρυφτεί ο φασισμός μετά την φυλάκιση της Χ.Α.
Βέβαια, οι θρασύδειλοι ναζιστές είναι και γελοίοι τραμπούκοι. Ο ευρωβουλευτής Λαγός “απειλεί’ ότι θα εμφανιστεί τη Δευτέρα στο δικαστήριο, εκεί όπου είχε υποχρέωση να παρίσταται εδώ και πεντέμιση χρόνια (!) και καλεί σε συγκέντρωση.
12/10
Όλοι οι οπαδοί του Λαγού προσήχθησαν, ναι, όλοι!… και οι δώδεκα (12) …
Ο Λαγός γαβγίζοντας ξέθαψε από το μπουντρούμι τον Κ. Πλεύρη για να βρωμίσει το δικαστήριο με μπόχα 4ης Αυγούστου…. Ο Πλεύρης καταγγέλλει: “το δικαστήριο επηρεάστηκε στην απόφασή του…. μετά την απόφαση” (!!)
Στην εμφάνιση του Κώστα Πλέυρη στο δικαστήριο αντιδρά ο γιος του Θανος Πλεύρης, βουλευτής της Ν.Δ. Βλέπετε, ο ναζί Κώστας Πλεύρης έχει ένα παρελθόν, ως θεωρητικός του ναζισμού, στέλεχος της Χούντας, πράκτορας της ΚΥΠ, μέντορας του Μιχαλολιάκου και γι’ αυτό πήγε να υπερασπιστεί το Λαγό που γαβγίζει. Ο φασίστας Θάνος Πλεύρης θέλει να έχει ένα μέλλον, ως βουλευτής της ΝΔ και γι’ αυτό αναγκαστικά καταδίκασε αμέσως την κίνηση του ναζιστή πατέρα του, ώστε να μπορεί να συνεχίσει να διασπείρει τον φασισμό από τα έδρανα της πλειοψηφίας.
Ο πατήρ Πλεύρης αφού παραδέχθηκε ότι είναι φασίστας και ναζιστής και κατήγγειλε τους Εβραίους, υιοθέτησε επίσης όλη την πρόσφατη προπαγάνδα του Χρυσοχοϊδη και της ΝΔ για να υπερασπιστεί τον ναζί εγκληματία Λαγό. Έκανε λόγο για τις 150 μολότωφ-φαντάσματα, για τον ήρωα Κατσίφα, για δύο άκρα (με το κομμουνιστικό να είναι το εγκληματικό), για τις μανάδες των φασιστών. Έδειξε πόσο εύκολα και αβίαστα υιοθετείται η κυβερνητική ρητορική από τους ναζιστές εγκληματίες.
13/10
Τα προσκείμενα στην κυβέρνηση ιδιωτικά ΜΜΕ και τα στελέχη της ΝΔ προσπαθούν να συνδέσουν την Χρυσή Αυγή με το κίνημα των πλατειών του 2011. Αστεία προσπάθεια που πέφτει στο κενό. Όσοι συμμετείχαν στο κίνημα των πλατειών του 2011, ξέρουν πόσο το μισούσε τότε η Χ.Α., ενώ ο Μιχαλολιάκος έκραζε ότι “τον ρόλο της ανώδυνης εκτόνωσης παίζουν αφελείς μάζες, καθοδηγούμενες όμως πάντοτε και ελεγχόμενες από δοκιμασμένους αγκιτάτορες της παγκοσμιοποίησης. Εμπνευστής του κινήματος ένας Εβραίος από τη Γαλλία, ο Εσέλ, ο πνευματικός πατέρας των αγανακτισμένων.”
Τα ξέρουν και οι άνθρωποι της Ν.Δ. αυτά, αφού τότε βρισκόταν σε άμεση επικοινωνία με τη Χ.Α. Καλό είναι όμως να τους τα ξαναθυμίζουν.
14/10
Ανακοινώνονται οι ποινές από το δικαστήριο. Μικρότερες του αναμενόμενου, αλλά γνωρίζουμε ότι η φυλάκιση δεν είναι συμμετρική απάντηση στο έγκλημα, ούτε ποτέ σωφρόνισε κάποιον. Όσα χρόνια και να κάτσουν μέσα οι χρυσαυγίτες το θέμα είναι ότι εξαφανίζονται από τον δημόσιο χώρο.
Αυτό μας αφορά, το έξω, όχι το μέσα.
Δεν παίρνουμε ικανοποίηση από την παραμονή τους μέσα, αλλά μόνο από την εξαφάνισή τους έξω.
Η διάρκεια της τελευταίας δεν εξαρτάται καθόλου από τη διάρκεια της κάθειρξης, αλλά από τη διάρκεια της κοινωνικής μνήμης. Να φροντίσουμε να μην εμφανιστούν ξανά. Με κανέναν μανδύα, ούτε πολιτικού κόμματος, ούτε οπαδικού στρατού, ούτε θρησκευτικού ποιμνίου – να μάθουμε να ξεχωρίζουμε νωρίς τους λύκους από το γρύλισμα.
15/10
Καταθέτει, για τα ελαφρυντικά, η αδερφή του συνεργού στη δολοφονία ναζί εγκληματία Λέοντα Τσαλίκη για να τον υπερασπιστεί:
“Πρ: Πριν το ’13 πού έμενε;
Καλ: Στο Κερατσίνι, χρόνια, από τότε που παντρεύτηκαν ζούσαν εκεί.
Πρ: Σε ποιο δρόμο;
Καλ: Παύλου Φύσσα… εεε, Παύλου Μελά.”
Στο γλωσσικό της ολίσθημα φαίνεται πώς η μάχη κατά του φασισμού, μάχη της μνήμης ενάντια στη λήθη, δίνεται και σε συμβολικό επίπεδο και στις συνειδήσεις. Ο Μιχαλολιάκος ανακοινώνει την αναστολή κυκλοφορίας της εφημερίδας «Χρυσή Αυγή», το τελευταίο φύλλο της οποίας κυκλοφόρησε την ημέρα της καταδικαστικής απόφασης. Οι επόμενες μέρες ξοδεύονται με απόπειρες των συνηγόρων των ναζιστών να ελαφρύνουν τη θέση τους αλλά και να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη.
19/10
Αναστολή για όλους τους ναζί δολοφόνους πρότεινε η εισαγγελέας και έπειτα γύρισε στο 1933 να πανηγυρίσει μαζί με τον Καρλ Σμιτ.
Ορισμός: “Ο εισαγγελέας είναι δικαστικός λειτουργός (μόνιμος υπάλληλος του υπουργείου Δικαιοσύνης με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας Δημοσίου Δικαίου, αορίστου χρόνου) που ασκεί εν ονόματι του Κράτους την κατηγορία, εκπροσωπώντας την πολιτεία ενώπιον του δικαστηρίου, κατά τη διεξαγωγή της δίκης.”
Εκπρόσωπος του Κράτους, της κυρίαρχης εκτελεστικής εξουσίας, ενώπιον του δικαστηρίου, της δικαστικής. Το Κράτος θέλει οι ναζιστές δολοφόνοι να πάρουν αναστολή. Το Κράτος πρότεινε ότι είναι αθώοι οι ναζί δολοφόνοι. Επισήμως.
Τι γίνεται όμως με την περίφημη διάκριση των εξουσιών; Πέρα από απλώς τυπική, δηλαδή περιγραφική, διάκριση των τομέων του κράτους και της εκάστοτε δικαιοδοσίας, δεν υφίσταται ουσιαστικά εν τοις πράγμασι. Ας ακούσουμε έναν, όχι επαναστατικό, αλλά συντηρητικό θεωρητικό, τον Παναγιώτη Κονδύλη:
“Η διαμόρφωση τοΰ θεσμοΰ τοΰ ΰπουργικοΰ συμβουλίου, τό όποιο στηρίζεται στήν πλειοψηφία τοΰ νομοθετικοΰ σώματος καί συνάμα ήγεΐται τής έκτελεστικής έξουσίας, ύπέσκαπτε ήδη τόν χωρισμό τών έξουσιών […] Ή ισχυρότερη κομματική ήγεσία δεσπόζει έτσι στό κοινοβούλιο, αύτή έλέγχει τήν έκτελεστική έξουσία καί αύτή έπίσης ορίζει, άμεσα ή έμμεσα, τή σύνθεση καί τίς δικαιοδοσίες τής δικαστικής. Οί έλεγχοι καί οί ισορροπίες οφείλονται, άν ύφίστανται, πολύ περισσότερο στή λειτουργία τοΰ ρητοΰ ή σιωπηροΰ κομματικοΰ παιγνιδιοΰ παρά σε γενικές κι άφηρημένες θεσμικές καί συνταγματικές ρυθμίσεις.” [Π. Κονδύλης, «Εισαγωγή», στο βιβλίο του Σ. ντε Μοντεσκιέ, Το Πνεύμα των Νόμων, τ. Α’, εκδ. Γνώση]
Οπότε βλέπουμε μια ενδοκρατική διαμάχη μεταξύ δύο κλάδων της κρατικής εξουσίας. Όμως επισήμως και τυπικώς, το Κράτος εκπροσωπεί η Αδ. Οικονόμου και ως Κράτος πρέπει να τη βλέπουμε.
20/10 – 21/10
Η προσπάθεια της Εισαγγελέως για προκλητική αναστολή σε όλους αποκρούεται δικονομικά από την πρόεδρο Μαρία Λεπενιώτη. Η δίκη οδηγείται στο τέλος της με μια ενδοδικαστηριακή σύγκρουση, μια ρητή καταδίκη από την Έδρα και δύο ρητές διαβεβαιώσεις αθώωσης από την Εισαγγελία.
22/10
Η ηγετική ομάδα της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης στη φυλακή. Κανένας εφησυχασμός.
Παρά την γκρίνια των καταδικασθέντων για “Κλάψα, αναστολή, Χρυσή Αυγή”, δεν διώκονται ποινικά για τις ιδέες τους αλλά για τις ιδεολογικά φορτισμένες πράξεις τους, άρα είναι θεμιτή η συζήτηση περί του περιεχομένου της ιδεολογίας τους. Η ιδεολογία τους δεν είναι η βία αλλά η ρατσιστική βία, η εθνικιστική βία, η βία της κυριαρχίας. Μία βία που δεν θα μπορούσαν να εξαπολύσουν χωρίς τη στήριξη των κατασταλτικών μηχανισμών, αλλά και τη χρηματοδότηση από το ιδιωτικό κεφάλαιο. Ας σημειώσουμε ότι κανείς από τους καπιταλιστές χρηματοδότες της Χ.Α., είτε από την εφοπλιστική ελίτ είτε από τη βιομηχανική, δεν μπήκε στο στόχαστρο της δημοσιότητας.
Ας δώσουμε μία παραπάνω προσοχή στην εθνικιστική συνιστώσα. Όπως έχουμε ξαναγράψει, υπάρχει διαφοροποίηση μεταξύ εθνικισμού και ναζισμού, αλλά όχι ριζική αντίθεση. Και οι δύο είναι μορφές μίσους, μίσους για τον άλλο που ξεπηδά από το μίσος για τον εαυτό. Η διαφορά τους έγκειται στο ότι ο ναζισμός θεωρεί τον «εχθρό» μη μεταστρέψιμο και ζητεί την ρητή εξόντωσή του. Φέρνει τον ρατσισμό στο επίκεντρο της πολιτικής.
Ο Καστοριάδης θύμιζε:
«Το μίσος για τον εαυτό, ως έκδηλο εαυτό (ψυχικό και σωματικό εγώ) είναι λοιπόν πάντα παρόν – αλλά ως επί το πλείστον με τρόπο συγκρατημένο (δουλεύοντας πάντα αθόρυβα). Το μίσος αυτό, συνδυασμένο με την αρνητική συνιστώσα της αμφίθυμης επένδυσης του άλλου […] μεταστρέφεται σε μίσος για τον άλλο. Μ’ αυτή τη μεταστροφή αίσθημα και επιθυμία διατηρούνται μέσω της αλλαγής αντικειμένου. Η μεταστροφή, ως προσηλυτισμός αυτή τη φορά, του άλλου αντιστοιχεί στον δευτερεύοντα ναρκισσισμό: ο άλλος πρέπει να γίνει σαν εμένα, το Εγώ διευρύνεται. [εθνικισμός, δική μου σημείωση] Η μη μεταστρεψιμότητα του άλλου αντιστοιχεί με τον αφανισμό του, ανεξάρτητα από κάθε πραγματική ή λογική εκτίμηση [ναζισμός, δική μου σημείωση].» [Κ.Καστοριάδης, Ακυβέρνητη Κοινωνία, εκδ. Ευρασία, σ. 160]
Ο εθνικισμός είναι μη ικανή αλλά ωστόσο αναγκαία συνθήκη για την εμφάνιση του ναζισμού.
Και μάλιστα ο συστημικός εθνικισμός, ο εθνικισμός που ενσαρκώνεται σε θεσμικές μορφές, κρατικές και πολιτικές αποφάσεις.
Τέλος, ας θυμηθούμε την απόφαση ενός άλλου δικαστηρίου, για μια προηγούμενη εν δυνάμει φονική επίθεση χρυσαυγίτικου Τάγματος, ενάντια στον Δ. Κουσουρή, υπό την ηγεσία του «Περίανδρου» Ανδρουτσόπουλου. Γράφει η απόφαση:
«[…] προκύπτει αναμφισβήτητα η πρόθεση των δραστών, επομένως δε και του κατηγορουμένου που ήταν ένας εξ αυτών, να σκοτώσουν τον Δημήτριο Κουσουρή, μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΦΕΕ, στον οποίο και επικέντρωσαν την επίθεσή τους, καθόσον τον θεωρούσαν εκ των πρωταιτίων των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας των αδιόριστων καθηγητών και κατεξοχήν ‘εχθρό’ της εθνικιστικής τους ιδεολογίας.» [Πρακτικά και Αποφάσεις 116, 162, 163/2009 του Β΄ Μικτού Ορκωτού Εφετείου Αθηνών. Δημόσιες συνεδριάσεις 18 και 24 Φεβρουαρίου, 3, 5 και 12 Μαρτίου 2009.]
Πού θα κρυφτεί λοιπόν τώρα η Χ.Α., όταν η ηγετική της ομάδα θα είναι στη φυλακή; Φαίνεται ότι το τέρας που μένει ελεύθερο δεν είναι η συγκεκριμένη οργάνωση αλλά ο χρυσαυγιτισμός, η εγχώρια εκδοχή του ναζισμού. Ο χρυσαυγιτισμός ως μετεξέλιξη της αυταρχικής ιδεολογίας της κυβερνώσας δεξιάς, ο χρυσαυγιτισμός ως ιδεολογία χρήσης της κρατικής εξουσίας ως κατασταλτικό όργανο επιβολής και διασποράς του συστημικού εθνικισμού.
Αυτό είναι μπροστά μας, γύρω μας, απέναντί μας.
