Σπύρος Μαρκέτος
Το 1973 η νεολαία εξεγέρθηκε ενάντια στη χούντα ζητώντας ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Τα έχουμε αυτά σήμερα;
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως έστω κι αν σήμερα δεν έχουμε ψωμί όσο θα θέλαμε, πάντως στη νέα κανονικότητα θα μας δοθεί. Η αλήθεια είναι πως έχει φτιαχτεί μια κοινωνία δύο ταχυτήτων, όπου όλα τα παίρνουν οι πλούσιοι. Οι εφοπλιστές ασυδοτούν αφορολόγητοι, οι τραπεζίτες αρπάζουν τον δημόσιο και τον ιδιωτικό πλούτο, οι εργολάβοι απομυζούν το κράτος και παντού στήνουν διόδια, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Η νεολαία προλεταριοποιείται γοργά. Με χρέος γύρω στο 190% του ΑΕΠ η ποθητή Ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει. Ακόμη χειρότερα, όλα δείχνουν πως η παγκόσμια οικονομία οδεύει προς νέα κρίση, που θα πλήξει ιδιαίτερα σκληρά τη χώρα μας. Η ελληνική οικονομία αντί για άνοδο είχε συρρίκνωση 3% στα χρόνια του ευρώ, η τρίτη χειρότερη παγκόσμια μετά την Υεμένη και τη Ζιμπάμπουε (https://bit.ly/30ANyur). Αυτοί που τη χρεωκόπησαν και την κατέστρεψαν άρχουν και σήμερα, στην πραγματικότητα δεν έπαψαν ποτέ να άρχουν.
Μολονότι συντηρητικό, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ήταν ανέκαθεν ένα από τα καλύτερα παγκόσμια.
Οι εξαιρετικές επιδόσεις του αποτυπώνονται στη διεθνή αναγνώριση της έρευνας που επιτελείται, στην πορεία των αποφοίτων μας στο εξωτερικό, και ακόμη και στις λεγόμενες αξιολογήσεις, όσο αυθαίρετα και ιδεολογικά πολωμένα κι αν είναι τα κριτήρια των τελευταίων. Την τελευταία δεκαετία όμως το πανεπιστήμιο ασφυκτιά, καθώς οι πόροι του έχουν περιοριστεί δραματικά. Επιλογή όλων των κυβερνήσεων αυτό, αλλά η τρέχουσα πραγματικά του έχει κηρύξει πόλεμο. Δεν αντιμετωπίζει την παιδεία ως δημόσιο αγαθό, αλλά σαν εμπόρευμα. Ξεχαρβαλώνει το δημόσιο πανεπιστήμιο ώστε ν’ ανοίξει δρόμο σε ιδιωτικά ψευτοπανεπιστήμια, που θα γίνουν χρυσωρυχεία για κάποιους ολιγάρχες και παγίδες για τα παιδιά που θέλουν να σπουδάσουν και τις οικογένειές τους. Αν η διαφαινόμενη νεανική εξέγερση δεν την σταματήσει, το μέλλον της παιδείας μας διαγράφεται ζοφερό.
Έχουμε σήμερα ελευθερία;
Η πικρή αλήθεια είναι πως όχι, δεν έχουμε. Έχουμε καπιταλιστική ολιγαρχία. Το πλέγμα εξουσίας στη χώρα μας αντιμετωπίζει τον λαό ως εχθρό, και ωθεί σ’ εκρήξεις σε βάρος δικαίων και αδίκων. Η ύπαρξη βουλής, έτσι κι αλλιώς ανήμπορης, δεν αρκεί για να υπάρχει ελευθερία. Αν είχαμε ελευθερία δεν θα είχαμε την ολοένα χειρότερη κοινωνική πόλωση ανάμεσα σ’ ελάχιστους που απομυζούν όλο τον πλουτο και τους πολλούς που πασχίζουν να επιβιώσουν. Δεν έχουμε οικονομική ελευθερία, πρώτα πρώτα επειδή φορολογούμαστε βαρύτερα απ’ ό,τι τον καιρό του σουλτάνου κι επειδή η οικονομική πολιτική ευνοεί συστηματικά το κεφάλαιο. Δεν έχουμε πολιτική ελευθερία εξαιτίας της τρομακτικής ανισότητας. Δεν έχουμε ελεύθερη διακίνηση ιδεών γιατί η πληροφόρηση είναι στα χέρια ολιγαρχών. Εξ ορισμού δεν είναι ελεύθερα τα κράτη που τρέφουν ολιγάρχες, οι οποίοι αλληλοϋποστηρίζονται με ισχυρά ξένα κέντρα εξουσίας και παίρνουν τις σημαντικές αποφάσεις.
Χωρίς ισότητα δεν υπάρχει ελευθερία.
Ελευθερία σημαίνει, μεταξύ των άλλων, να ορίζεις τη ζωή σου. Ποιος μπορεί σήμερα να το καυχηθεί αυτό; Πρώτα πρώτα είμαστε όλες και όλοι σκλάβοι του χρέους, μ’ εξαίρεση τους ελάχιστους στους οποίους χρωστάμε. Η νεολαία χρωστά χωρίς να έχει ξοδέψει, 35.000 το κεφάλι μόνο για το δημόσιο χρέος. Έχει γίνει ξένη στην ίδια της τη χώρα. Φυσικά δεν φταίει η ίδια γι’ αυτό, ούτε οποιοιδήποτε πρόσφυγες ή μετανάστες. Φταίνε κείνοι που της στέρησαν όσα οι δικές μας γενιές απέλαυσαν. Έχουν ονοματεπώνυμο, είναι κείνοι που κυβερνούν και οι καπιταλιστές που τους ελέγχουν. Για να το εμπεδώσει την ταπεινώνουν και συμβολικά, στέλνοντας πάνοπλους αστυνομικούς σε κινηματογράφους και πανεπιστήμια, γδύνοντάς τη δημόσια με πρόσχημα ελέγχους για ναρκωτικά, καταδιώκοντας και πιλατεύοντάς την.
Έχουν δίκιο να τη φοβούνται.
Έχει δίκιο να εξεγείρεται. Καθήκον της, να εξεγερθεί.
