«Κάποιοι συνεχίζουν να υποβιβάζουν τις σφαγές Ισραηλινών αμάχων – αυτό μόνο τροφοδοτεί τον μαχητικό σιωνισμό. Σύμφωνα με τους σιωνιστές πιστούς (δεν είμαι μία από αυτούς), το μίσος για τους εβραίους είναι το κεντρικό σκεπτικό στο γιατί το Ισραήλ πρέπει να υπάρχει ως φρούριο με πυρηνικά όπλα».
Κείμενο: Ναόμι Κλάιν
Πέρασα το βράδυ υπό το φως των κεριών και με δάκρυα μαζί με μία αγαπημένη φίλη που μόλις έμαθε ότι ένα στενό μέλος της οικογένειάς της ήταν μεταξύ εκείνων που σφαγιάστηκαν στο Ισραήλ. Δεν θα ονομάσω το κιμπούτς για να προστατεύσω την ιδιωτικότητά της, αλλά ναι, ήταν αναμφισβήτητα μια σφαγή.
Προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε τη δολοφονία αυτού του μέλους της οικογένειας –ενός πολίτη με δύο παιδιά– στα παιδιά μας. Προσπαθήσαμε να το κάνουμε με τρόπο που να μην γεμίζει τις νεανικές καρδιές τους με φόβο και μίσος για τους ανθρώπους που διέπραξαν το έγκλημα. Αυτό ήταν αρκετά δύσκολο, αλλά εφικτό.
Πιο δύσκολο για εμάς τους ενήλικες είναι το γεγονός ότι, ορισμένοι από τους υποτιθέμενους συντρόφους μας στα αριστερά στην προσπάθειά τους να γιορτάσουν τον ισχυρό συμβολισμό των Παλαιστινίων που δραπετεύουν από την υπαίθρια φυλακή που είναι η Γάζα -κάτι που οι κατεχόμενοι έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν- συνεχίζουν να υποβιβάζουν τις σφαγές των Ισραηλινών αμάχων, και σε ορισμένες ακραίες περιπτώσεις, φαίνεται να τους γιορτάζουν κιόλας.
Στην πραγματικότητα, αυτές οι σκληρές επιδείξεις αποτελούν ένα δώρο στον μαχητικό Σιωνισμό, καθώς ενισχύουν και επιβεβαιώνουν την πυρήνα και την κυρίαρχη πεποίθησή του: ότι ο μη-εβραϊκός κόσμος μισεί τους Εβραίους και πάντα θα τους μισεί – δείτε το, ακόμη και η πονόψυχη αριστερά δικαιολογεί τους δολοφόνους μας και πιστεύει ότι τα εβραϊκά παιδιά και οι ηλικιωμένες γυναίκες άξιζαν τον θάνατο απλώς επειδή ζούσαν στο Ισραήλ.
Για τους Σιωνιστές πιστούς (δεν είμαι μία από αυτούς), το μίσος για τους εβραίους είναι το κεντρικό σκεπτικό στο γιατί το Ισραήλ πρέπει να υπάρχει ως φρούριο με πυρηνικά όπλα. Μέσα σε αυτή την κοσμοθεωρία, ο αντισημιτισμός εκφράζεται ως μια πρωταρχική δύναμη που δεν μπορεί να αποδυναμωθεί ή να αντιμετωπιστεί. «Ο κόσμος θα απομακρύνεται πάντα από εμάς την ώρα της ανάγκης μας», μας λέει ο Σιωνισμός, «όπως έκανε και κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, γι’ αυτό και η βία από μόνη της παρουσιάζεται ως η μόνη πιθανή απάντηση σε όλες τις απειλές».
Η σημερινή δολοφονική ισοπέδωση της Γάζας από το ισραηλινό κράτος είναι η τελευταία, ανείπωτα φρικιαστική εκδήλωση αυτής της ιδεολογίας, και θα υπάρξουν περισσότερες τις επόμενες ημέρες. Η ευθύνη για αυτά τα εγκλήματα συλλογικής τιμωρίας ανήκει αποκλειστικά στους δράστες τους και στους οικονομικούς και στρατιωτικούς υποστηρικτές τους στο εξωτερικό.
Αλλά όλοι πρέπει να βρούμε πώς να το σταματήσουμε.
Πώς λοιπόν αντιμετωπίζουμε αυτή τη βίαιη ιδεολογία; Πρώτον, μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι όταν οι Ισραηλινοί Εβραίοι σκοτώνονται στα σπίτια τους και γιορτάζεται από ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι είναι αντιρατσιστές και αντιφασίστες, αυτό βιώνεται ως αντισημιτισμός από πολλούς Εβραίους. Και ο αντισημιτισμός (εκτός από μίσος) είναι το καύσιμο των πυραύλων του μαχητικού Σιωνισμού.
Τι θα μπορούσε να μειώσει την ισχύ του, να αποστραγγίσει αυτό το καύσιμο; Η αληθινή αλληλεγγύη. Ο ανθρωπισμός που ενώνει τους ανθρώπους πάνω από εθνοτικές και θρησκευτικές γραμμές. Η σφοδρή αντίθεση σε όλες τις μορφές μίσους που βασίζονται στην ταυτότητα, συμπεριλαμβανομένου του αντισημιτισμού. Μια διεθνής αριστερά με τις ρίζες της σε αξίες που τάσσονται με το παιδί πάνω από το όπλο κάθε φορά, ανεξάρτητα από ποιανού το όπλο και ανεξάρτητα από το παιδί. Μια αριστερά που είναι ακλόνητα ηθικά συνεπής και που δεν συγχέει αυτή τη συνέπεια με την ηθική ισοδυναμία μεταξύ κατεχόμενου και κατακτητή. Η αγάπη.
Αξίζει σίγουρα να το δοκιμάσετε. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, θα ήθελα να είμαι μέλος μιας τέτοιας αριστεράς.
* Η Naomi Klein είναι καθηγήτρια κλιματικής δικαιοσύνης και συνδιευθύντρια του Κέντρου για την Κλιματική Δικαιοσύνη στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας. Το τελευταίο της βιβλίο Doppelganger: A Trip into the Mirror World κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο.
* Αυτό το άρθρο επιμελείται, κατόπιν αιτήματος της συγγραφέα, για να επισημάνει το γεγονός ότι οι εορτασμοί για τους θανάτους ήταν σπάνιοι, και πολλές ηγετικές προσωπικότητες της αντιαποικιακής αριστεράς, στην Παλαιστίνη και εκτός αυτής, κατήγγειλαν ξεκάθαρα τη στόχευση αμάχων.
