Κείμενο/Μετάφραση για το Αυτολεξεί: Ευθύμης Χατζηθεοδώρου
Την 1η Ιούλη του 2020, οι αστυνομικές δυνάμεις της πόλης του Σιάτλ εκκενώνουν την αυτόνομη ζώνη του λόφου Κάπιτολ. Η Capitol Hill Autonomous Zone (CHAZ) ή Capitol Hill Organized Protest (CHOP) υπήρξε για σχεδόν ένα μήνα η λεγόμενη αυτόνομη ζώνη χωρίς αστυνομία, μια κατάληψη γειτονιάς του Σιάτλ που προέκυψε μετά από μέρες συγκρούσεων μεταξύ διαδηλωτών και των δυνάμεων καταστολής με αφορμή τη δολοφονία του George Floyd. Η κατάληψη ξεκίνησε στις 8 Ιούνη όταν η αστυνομία αποχώρησε από το ανατολικό αστυνομικό τμήμα της πόλης. Αφορμή για την εκκένωση υπήρξε μια σειρά από αιματηρές συμπλοκές που προέκυψαν στο χώρο από άτομα της κατάληψης αλλά και απ’έξω.
Τόσο ακτιβιστές του κινήματος Black Lives Matter όσο και άτομα υπέρ της κατάργησης της αστυνομίας βρέθηκαν στη κατάληψη με 3 βασικά αιτήματα, τη μείωση του προϋπολογισμού της αστυνομίας κατά 50%, τη μετατόπιση της χρηματοδότησης αυτής προς γειτονιές με προγράμματα και υπηρεσίες στις παραδοσιακά μαύρες περιοχές της πόλης και την απόσυρση των κατηγοριών από όλους τους συλληφθέντες.
Η ιστορία του CHOP αποτελεί μια πολύ ωραία αφορμή για αναστοχασμό γύρω από τις παραδοσιακές αναρχικές πεποιθήσεις περί της ιδέας της δόμησης μιας ελεύθερης κοινωνίας μέσω του αυθορμητισμού των μαζών. Ακολουθεί η μετάφραση μιας ανάλυσης των προβλημάτων της κατάληψης από την Black Rose Anarchist Federation.
CHOP: Όρια και αποτυχίες
Η δύναμη του κινήματος προήλθε από τις κινητοποιήσεις στους δρόμους και τις άμεσες συγκρούσεις με την αστυνομία και όχι από κάποια συγκεκριμένη οργανωμένη ομάδα, όπως τα σωματεία ενοικιαστών ή τα εργατικά σωματεία ή οι συνελεύσεις στις γειτονιές. Αντίθετα, υπήρχε μια διαφορετική συγκέντρωση ακτιβιστών, οι οποίοι ωστόσο επέδειξαν πραγματική λαϊκή δύναμη. Και το CHOP βοήθησε στην ενδυνάμωση κινημάτων που έκαναν εφικτές άλλες νίκες. Για παράδειγμα, η ψηφοφορία για την απομάκρυνση του συνδικάτου της αστυνομίας του Σιάτλ από το εργατικό συμβούλιο μεταδόθηκε από μια συγκέντρωση στο CHOP, με κυριολεκτικά εκατοντάδες ανθρώπους να παίρνουν μέρος στη συνεδρίαση μέσω Zoom για να πιέσουν το αντιδραστικό εργατικό συμβούλιο να κάνει το σωστό. Tα σχολεία του Σιάτλ ψήφισαν επίσης να απομακρύνουν το SPD από τις εγκαταστάσεις τους. Υπήρχαν νυχτερινές πορείες από τη ζώνη του CHOP στα ανατολικά προς το δυτικό τμήμα στο κέντρο της πόλης, γεγονός που οδήγησε στο να τίθεται το τμήμα σε αποκλεισμό κάθε βράδυ για τη μείωση της αστυνομικής ικανότητας στην πόλη κατά 40% περίπου. Αυτή είναι μια πραγματική πηγή λαϊκής εξουσίας που αναπτύχθηκε στους δρόμους του Σιάτλ (και αλλού).
Ωστόσο, το κίνημα δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί τη δύναμη του CHOP. Υπάρχουν διάφοροι εσωτερικοί και εξωτερικοί λόγοι γι’ αυτό. Μεταξύ των μεγαλύτερων αποτυχιών που είδαμε ήταν η έλλειψη οργάνωσης, δομής λήψης αποφάσεων, η υποκατάσταση της τακτικής από τη στρατηγική, οι περιορισμοί της οριζόντιας πολιτικής και της πολιτικής των λευκών συμμάχων όταν επρόκειτο για τις πολιτικές ανάγκες του χώρου, η ανάγκη για βελτιωμένες δυνάμεις αυτοάμυνας του κινήματος και εξωτερικής προπαγάνδας, και οι εγγενείς περιορισμοί βιωσιμότητας αυτού του τύπου μαζικής λαϊκής εξέγερσης και κατάληψης.
Απουσία διαδικασίας λήψης αποφάσεων
Το πρώτο σημαντικό πρόβλημα ήταν η αποτυχία μιας πρακτικής υποδομής λήψης αποφάσεων στη ζώνη. Παρόλο που αυτό βελτιώθηκε προς τις τελευταίες μέρες της κατάληψης, γίναμε μάρτυρες πολύ κακού συντονισμού των συνελεύσεων και διαδικασία λήψης αποφάσεων. Τόσο στη πρώτη γενική συνέλευση όσο και για εβδομάδες επόμενων συνελεύσεων, η διαδικασία ήταν ένας χώρος όπου ο καθένας μπορούσε να μιλήσει για οποιοδήποτε θέμα επιθυμούσε. Δεν υπήρχε ημερήσια διάταξη, δεν υπήρχε χρονικό πλαίσιο, δεν ήταν δυνατόν να ακολουθηθούν με ουσιαστικό τρόπο οι θεματικές των διαφόρων ομιλητών. Για το μεγαλύτερο μέρος της κατάληψης, η διαδικασία ήταν συνέλευση μόνο στο όνομα, λειτουργώντας περισσότερο ως “ανοιχτό μικρόφωνο” και όχι ως ένας λειτουργικός χώρος για τη διεξαγωγή πολιτικής δουλειάς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι γενικές συνελεύσεις να αποτελέσουν προνομιακό χώρο για τους ασφαλίτες ή τους δεξιούς διασπαστές να προκαλέσουν διχόνοια μέσω αντιπληροφόρησης. (Μπορείτε να δείτε έναν από αυτούς, το άτομο που συστήνεται ως “MamaBird” στο παρακάτω βίντεο).
Ήμασταν μπροστά σε πολλά τέτοια περιστατικά. Σε ένα από αυτά, το βράδυ που ο δήμαρχος ανακοίνωσε τις προθέσεις του να ανακαταλάβει τη γειτονιά, πραγματοποιήθηκε μια αυτοσχέδια συνέλευση για να ληφθούν αποφάσεις σχετικά με το πως θα δρούσαμε. Μια νεαρή μαύρη γυναίκα κάλεσε τη συνέλευση και προσπαθούσε να πείσει τον κόσμο να αποφασίσει αν θα κρατούσε το χώρο και αν ναι, πως θα γινόταν αυτό. Επανειλημμένα, ένας ηλικιωμένος μαύρος άνδρας που οπλοφορούσε διέκοπτε και εκτροχίαζε τη συζήτηση. Πολλές φορές, έπαιρνε στα χέρια του το μεγάφωνο και μιλούσε για την εμπειρία του με τον ρατσισμό στις ΗΠΑ, την ανάγκη για ειρήνη και εμπόδιζε τη συνέλευση να προχωρήσει σε κάποια λήψη απόφασης. Αυτό συνέβη όσο νομίζαμε ότι μια επικείμενη έφοδος της αστυνομίας στη γειτονιά θα συνέβαινε και υπήρχαν ακόμη εκατοντάδες υποστηρικτές στο CHOP. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι ο άνδρας αυτός ήταν ένας ιδιωτικός ερευνητής και βρέθηκαν φωτογραφίες του παρέα με αστυνομικούς του αστυνομικού τομέα του Σιάτλ. Είναι σαφές ότι η έλλειψη δόμησης και εμπειρίας στο συντονισμό μεγάλου αριθμού κόσμου όχι μόνο επέτρεψε τέτοιου είδους παρεμβάσεις αλλά και επέτρεψε και την πατριαρχική λογική του παραγκωνισμού μιας ταλαντούχας μαύρης γυναίκας που πίεζε για πολιτική σαφήνεια. Υπήρξαν πολλές παρόμοιες στιγμές.
Πλεονεκτήματα και περιορισμοί της οριζοντιότητας και της ατομικής δράσης
Αυτή η συνολική έλλειψη λήψης αποφάσεων σήμαινε επίσης ότι δεν μπορούσε να υπάρξει πολιτική στο χώρο. Αυτό ονομάζουμε ως το πρόβλημα της οριζοντιότητας. Ο καθένας δούλευε πάνω σε ατομικά σχέδια, με ελάχιστη εως μηδαμινή ικανότητα συντονισμού με τα υπόλοιπα για την ανάπτυξη μιας πολιτικής ατζέντας, ή έστω για να συμφωνηθούν κάποια αιτήματα και σκοποί της κατάληψης. Πολυάριθμοι μικροί σχηματισμοί εξέδωσαν ποικίλα σύνολα αιτημάτων. Πολλά ερωτήματα δεν μπορούσαν να απαντηθούν. Ήταν ο σκοπός μας να καταληφθεί και να διεκδικηθεί η γειτονιά ή όχι; Ερωτήματα τόσο προφανή και απλά όσο και το παραπάνω δεν μπορούσαν να διερευνηθούν. Το αποτέλεσμα ήταν να προκύψουν εκατοντάδες μεμονωμένα εγχειρήματα που συνέβαλαν στην άνθηση μιας κινηματικής δραστηριότητας και υπήρξαν κομμάτι του λόγου που βλέπαμε κάποια επαναστατικά χαρακτηριστικά σε αυτές τις στιγμές. Αυτό διευκόλυνε τη μαζική συμμετοχή, καθώς ο καθένας και η καθεμία μπορούσε να φέρει στο χώρο όποιο πάθος και ενδιαφέρον είχε. Ως εκ τούτου, αστικοί λαχανόκηποι, καλλιτεχνικά δρώμενα, νυχτερινές πορείες, μουσικές συναυλίες, προβολές, περιφρουρήσεις, συνελεύσεις, ομάδες συζήτησης και πολλά άλλα συνέβαιναν ταυτόχρονα. Αυτό δεν ήταν κάτι κακό. Συνέβαλε στην ενδυνάμωση του κινήματος. Αλλά πιστεύουμε πως χρειαζόμαστε αυτή την ποικιλομορφία όσο χρειαζόμαστε και έναν τρόπο να συνεγείρουμε αυτές τις δραστηριότητες προς μια ξεκάθαρη πολιτική κατεύθυνση. Γι’αυτό υπήρχε η ανάγκη όχι μόνο για μια πρακτική διευκόλυνσης συντονισμού στις γενικές συνελεύσεις αλλά και για την προστασία και την απομάκρυνση των ανθρώπων που προκαλούσαν αναστάτωση.
Η αποτυχία της πολιτικής των “λευκών συμμάχων”
Το επόμενο σημαντικό πρόβλημα ήταν η σύγχυση και οι περιορισμοί της πολιτικής των “λευκών συμμάχων”. Λευκοί ακτιβιστές στο χώρο της κατάληψης, κυριολεκτικά έψαχναν για οτιδήποτε τους έλεγε οποιοσδήποτε μάυρος να κάνουν, το οποίο θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε, από τυχαίες προσωπικές χάρες μέχρι το να φορούν μπλουζάκια που έγραφαν “αν αρχίσουν πυροβολισμοί σταθείτε πίσω μου”. Αυτή η δυναμική οδήγησε στην ανύψωση των μαύρων ατόμων καθώς και στην αδράνεια των λευκών ακτιβιστών σε στιγμές ανάγκης. Αυτή η λογική της Μαύρης Ηγεσίας σήμαινε πως μια ολόκληρη ποικιλία πολιτικών παραδόσεων και μαύρων προοπτικών τραβούσε τους ανθρώπους προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Τι ακριβώς σήμαινε η υποχώρηση στη Μαύρη Ηγεσία; Έπρεπε να ακούσουμε τις φιλελεύθερες μαύρες φωνές που έκαναν συμμαχίες με την αστυνομία και κατεύθυναν τον κόσμο προς το τέλος της κατάληψης; Σήμαινε άραγε το να ακολουθήσουμε τις μαύρες φωνές που καλούσαν για την ανάπτυξη του μαύρου καπιταλισμού και την αγορά “μαύρων” προιόντων (πολλοί από αυτούς τους ισχυρισμούς διατυπώθηκαν από τοπικούς μαύρους επιχειρηματίες); Έπρεπε να ακολουθήσουμε τις μαύρες φωνές που απέρριπταν την “αυτονομία” της ζώνης χωρίς μπάτσους ή εκείνους που την υποστήριζαν; Αυτή η λογική σήμαινε πως όταν έπαιρναν τον λόγο Μαύροι, μερικοί από τους οποίους ήταν βαλτοί της αστυνομίας, οι λευκοί ακτιβιστές δεν είχαν την δυνατότητα να αντιμετωπίσουν τις βλαβερές συμπεριφορές. Αυτό επιδείνωσε τα υλικοτεχνικά προβλήματα του χώρου. Αλλά είναι επίσης μια ξεκάθαρη ήττα της πολιτικής των λευκών συμμάχων και υπογραμμίζει ότι είναι η ΠΟΛΙΤΙΚΗ που είναι σημαντική να αρθρώνεται και να συζητιέται στο χώρο.
Αυτό δεν σημαίνει πως ο τρόπος συμμετοχής των μη-μαύρων ριζοσπαστών σε ένα κίνημα για την απελευθέρωση των μαύρων είναι ένα απλό ερώτημα. Σίγουρα, όπως όλοι οι αγώνες, απαιτείται πέραν της αλληλεγγύης, ταπεινότητα, διακριτικότητα, σεβασμός και εμπιστοσύνη. Αλλά παρατηρήσαμε ξεκάθαρα την αποτυχία (και την εργαλειοποίηση) της πολιτικής των “λευκών συμμάχων” στη πράξη. Ως αγωνιστές, πρέπει να αρθρώσουμε με σαφήνεια μια θεωρία και πρακτική επαναστατικής αντιρατσιστικής αλληλεγγύης ως εναλλακτική.
Τα μέσα γίνονται σκοπός
Σε αυτό το πολιτικό τέλμα, η ίδια η διατήρηση της κατάληψης έγινε ο μοναδικός στόχος του κινήματος. Το βλέπουμε αυτό ως σαφή αντικατάσταση της τακτικής του κινήματος από τη στρατηγική και ως συνέχιση των αποτυχιών του κινήματος πριν από το CHOP να εργαστεί πάνω σε ζητήματα πολιτικής στρατηγικής. Χωρίς αιτήματα, ξεκάθαρους πολιτικούς στόχους ή την ικανότητα να ξεπεράσει τις πολιτικές διαφορές, το CHOP περιορίστηκε στον μικρότερο κοινό παρονομαστή του, και αυτός ήταν απλώς η διατήρηση του χώρου. Αυτό συνέβαινε και αλλού στο κίνημα στο Σιάτλ. Οι νυχτερινές πορείες για την κατάληψη του αυτοκινητόδρομου ήταν μια επίδειξη της δύναμης του κινήματος, αλλά όχι μέρος ενός ευρύτερου στρατηγικού πλαισίου και χωρίς σαφή στόχο, κάποια κλιμακούμενη καμπάνια κ.λπ. Η τακτική της κατάληψης είχε γίνει υποκατάστατο της σκληρής δουλειάς για την ανάπτυξη μιας συλλογικής πολιτικής στρατηγικής.
Η Ανάγκη για Συλλογική Αυτοάμυνα και Αποτελεσματική Προπαγάνδα
Ένα από τα πιο ανησυχητικά και σημαντικά διδάγματα από το CHOP είναι η ανάγκη ανάπτυξης καλά οργανωμένης και αποτελεσματικής συλλογικής αυτοάμυνας. Τη νύχτα της Juneteenth (19 Ιούνη), υπήρχαν κυριολεκτικά χιλιάδες άνθρωποι στο χώρο, πολλοί από αυτούς τουρίστες, επισκέπτες ή άτομα που ήταν εκεί για τα πάρτυ. Τις πρώτες πρωινές ώρες, ένας λεκτικός καυγάς κλιμακώθηκε και οδήγησε στον πυροβολισμό ενός νεαρού. Αργότερα εκείνο το βράδυ, ένας άλλος νεαρός μαύρος άνδρας που έφευγε από τη ζώνη δέχθηκε επίθεση και πυροβολήθηκε από έναν όχλο λευκών ανδρών που φώναζαν ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς, και επέζησε. Ο πρώτος πυροβολισμός δεν ήταν αποτέλεσμα πολιτικής βίας πολέμιων της κατάληψης, αλλά βίας που ξεπήδησε μέσα από αυτή. Τις ημέρες που ακολούθησαν, αρκετοί ακόμη πυροβολισμοί έλαβαν χώρα μέσα και γύρω από τη ζώνη. Αν και οι δράστες και τα κίνητρα είναι σε μεγάλο βαθμό ακόμη άγνωστα, φαίνεται πιθανό ότι η πλειονότητα των πυροβολισμών ήταν αποτέλεσμα διαπροσωπικής βίας και αντιποίνων συμμοριών. Όπως έγραψαν τότε οι σύντροφοί μας στο Decriminalize Seattle, όταν ζούμε σε μια βαθιά βίαιη και βαριά οπλισμένη κοινωνία, ήταν πιθανό ότι αυτού του είδους η βία θα εμφανιζόταν στο CHOP. Το τελευταίο μεγάλο περιστατικό αφορούσε ένα όχημα που επιτέθηκε στη ζώνη και πυροβόλησε στο πλήθος. Αφού πέρασε ένα οδόφραγμα, ο οδηγός και ο συνοδηγός πυροβολήθηκαν, σκοτώνοντας τον οδηγό.
Στο CHOP δημιουργήθηκε μια άτυπη ομάδα ασφαλείας, κυρίως ως απάντηση στις απειλές των δεξιών, η οποία συντόνιζε εθελοντές για νυχτερινή βάρδιες, σκοπιές ποδηλατοφόρων και ομάδες περιφρούρησης οδοφραγμάτων. Τα μέλη της Λέσχης Όπλων “John Brown Gun Club” είχαν επίσης συνεχή παρουσία. Από την πρώτη μέρα υπήρχαν συνεχείς απειλές από ακροδεξιές πολιτοφυλακές και ρατσιστικές ομάδες, καθώς και προβοκάτσιες από τα Proud Boys και άλλους. Καθώς ο Τραμπ απειλούσε να παρέμβει, χιλιάδες “πατριώτες” υπέγραψαν για μια εκδήλωση στο Facebook στις 4 Ιουλίου για να εκδιώξουν το CHOP με τη βία και να επιστρέψουν το αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς στην αστυνομία.
Η έλλειψη οργάνωσης στο CHOP οδήγησε επίσης στο διαχωρισμό του θέματος της αυτοάμυνας από το ευρύτερο πολιτικό σχέδιο. Αυτό άφησε το CHOP ιδιαίτερα ευάλωτο σε εσωτερικές συγκρούσεις και σε καβγάδες στους δρόμους που δεν αφορούσαν πάντα μια σαφώς καθορισμένη απειλή. Αυτό σε συνδυασμό με την έλλειψη σαφών παραμέτρων για την αποδεκτή συμπεριφορά στο χώρο, οδήγησε σε μεγάλη σύγχυση και χάος, μερικά από τα οποία θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν το έργο είχε καλύτερη οργάνωση και μεγαλύτερη πολιτική συνοχή. Παρόλο που οι προσπάθειες των ομάδων ασφαλείας ήταν σημαντικές, η εμπειρία αυτή (και η σειρά επιθέσεων σε όλη τη χώρα) αποκάλυψε τη σοβαρή ανάγκη τα κινήματά μας να είναι προετοιμασμένα για αποτελεσματική και υπεύθυνη αυτοάμυνα.
Από πολλές απόψεις, οι πυροβολισμοί αποτέλεσαν την τελική καμπή για το CHOP. Πρώτον, έδιωξαν τους υποστηρικτές από το χώρο, καθώς λίγοι ήταν πρόθυμοι να διακινδυνεύσουν θανατηφόρα βία για την υποστήριξη μιας κατάληψης με ασαφείς στόχους. Αλλά η βία χρησιμοποιήθηκε επίσης από τους εχθρούς του κινήματος για να δυσφημήσουν το CHOP και το κίνημα Black Lives Matter. Η βία έγινε δικαιολογία για την επανακατάληψη της αστυνομίας και για το ρόλο της αστυνομίας στην κοινωνία γενικότερα. Είναι πιθανό αυτό να μπορούσε να αντιμετωπιστεί με καλύτερη προπαγάνδα προς τα έξω και εσωτερικό αναστοχασμό. Το Decriminalize Seattle έκανε κάποιες προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά η συνεχιζόμενη βία κάθε νύχτα, η αυξανόμενη προπαγάνδα της δεξιάς στα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικές μηχανορραφίες του δημάρχου να χρησιμοποιήσει τη βία στο χώρο ως αφορμή για να διεκδικήσει την κατάληψη πίσω ήταν δύσκολη να ξεπεραστεί.
Εγγενείς Περιορισμοί των Καταλήψεων
Ένα άλλο μειονέκτημα της CHOP ήταν οι εγγενείς περιορισμοί της τακτικής των καταλήψεων χώρων. Οι καταλήψεις δρόμων αυτού του τύπου έχουν συνήθως ένα από τρία πιθανά αποτελέσματα. Το πρώτο είναι να μετατραπεί σε επαναστατικό κίνημα. Όπως η κατάληψη της πλατείας Ταχρίρ, αυτό απαιτεί τη μετακίνηση της αναστάτωσης από τους δρόμους στους χώρους εργασίας και σε άλλους θεσμούς για να επιβληθούν περαιτέρω κρίσεις στις δομές εξουσίας. Η δεύτερη επιλογή είναι να θεσμοθετηθεί, με την έννοια του να παραδοθεί σε μια μη κερδοσκοπική διαχείριση που μπορεί να τιθασεύσει και να ανακατευθύνει τη διασπαστική δύναμη του κινήματος. Η τρίτη επιλογή είναι να συντριβεί με την αναζωπύρωση της βίας του κράτους.
Ανάπτυξη Ισχύος: Συμπέρασμα
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι για να μετατραπεί μια στιγμή με επαναστατικό δυναμική -όπως είδαμε στο CHOP- σε επανάσταση είναι να μεταφερθεί η δύναμη του κινήματος στους θεσμούς της κοινωνίας των πολιτών. Η εξάπλωση από το CHOP στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στα νοσοκομεία και σε άλλους χώρους διακυβέρνησης και διοίκησης θα μπορούσε να εξαπλώσει την ανατρεπτική δύναμη του CHOP και να οικοδομήσει κοινωνική δύναμη έξω από το κράτος. Παρόλο που υπήρξαν στιγμές που οι διοργανωτές προσπάθησαν κάτι τέτοιο (το να διώξουν το συνδικάτο της αστυνομίας από το εργατικό συμβούλιο είναι μια από αυτές, η απομάκρυνση του SPD από τα δημόσια σχολεία ήταν μια άλλη), αυτές ήταν περιορισμένες και κατακερματισμένες. Προέρχονταν σε μεγάλο βαθμό από ακτιβισμό εκτός του χώρου, και πράγματι, η πλειοψηφία του κινήματος BLM στο Σιάτλ ασχολήθηκε με έργο εκτός του CHOP. Η εκκένωση της κατάληψης δεν είναι σε καμία περίπτωση το τέλος της BLM στο Σιάτλ.
Παρ’ όλα αυτά, το CHOP και άλλες στιγμές, όπως η πυρπόληση του αστυνομικού τμήματος της Μινεάπολης, δείχνουν ότι το κίνημα της BLM έχει φτάσει σε υψηλά επίπεδα τον τελευταίο μήνα. Το καθήκον μας ως αναρχικοί επαναστάτες είναι να χτίσουμε πάνω σε αυτή τη δύναμη, κυρίως με την παροχή καλύτερης διευκόλυνσης συναντήσεων, καλύτερης υποδομής του κινήματος και καλύτερων διαδικασιών για τη στρατηγική του κινήματος, την πολιτική και τη λήψη αποφάσεων, και να εξαπλώσουμε αυτό το κίνημα στους θεσμούς που κυβερνούν τις ζωές μας.
ΒΛ. ΣΧΕΤΙΚΑ:
