Κείμενο: Second Tree
Η Fatmata είναι νεκρή. Πυροβολήθηκε από αστυνομικούς στη Βόρεια Μακεδονία την Τετάρτη. Μόλις είχε περάσει τα σύνορα από την Ελλάδα, τη χώρα που της είχε αρνηθεί το άσυλο, καθιστώντας την αόρατη, ένα μη πρόσωπο.
Αλλά ήταν άνθρωπος. Ήταν ζεστή, ενθουσιώδης και χαρούμενη. Αν δεν το ήξερες, δεν θα μπορούσες ποτέ να μαντέψεις ότι ζούσε σε καταυλισμό προσφύγων. Ήταν 23 ετών. Ήταν συγκινητικά γεμάτη ζωή: πάντα πρόθυμη να μοιραστεί τη δύναμη και την ενέργειά της και, κυρίως, να χορέψει. Της άρεσε πολύ ο χορός. Χόρευε και τραγουδούσε “με την κορφή της φωνής της”, όπως είπε η αδελφή της Bintia. Φανταστείτε την έτσι, γιατί έτσι θα τη θυμόμαστε. Ήταν μέρος της κοινότητας του Second Tree.
Ήταν επίσης πολύ, πολύ ερωτευμένη με τον σύζυγό της, τον Abu Bakar. Γνωρίζονταν από παιδιά. Συχνά αποκαλούσαν ο ένας τον άλλον «τα πάντα μου». Ήταν τόσο εμφανώς ερωτευμένοι μεταξύ τους που συχνά σχολιάζαμε αστειευόμενες: “Ελπίζω να βρω κάποιον που να με αγαπά έτσι!”. Δύο μήνες προτού σκοτωθεί, η Fatmata είπε στον Abu Bakar ότι ήταν έγκυος. Δεν είχαν χαρτιά ή χρήματα, οπότε δεν έκαναν ποτέ τεστ. Ακόμα δεν ξέρει αν το πρώτο τους παιδί πέθανε μαζί με τη γυναίκα του.
Ο Abu Bakar ήταν με τη Fatmata όταν την πυροβόλησαν. Φώναξε το όνομά του. Τότε ικέτευσε για βοήθεια. Το βίντεο με τον Abu Bakar να αγκαλιάζει τη Fatmata, ενώ εκείνη είναι στο πάτωμα, ετοιμοθάνατη από τραύμα πυροβολισμού – φωνάζοντας μάταια το όνομά της – είναι απλά κενό.
Στη συνέχεια του πέρασαν χειροπέδες, τον οδήγησαν αρκετές ώρες μακριά, τον κράτησαν υπό κράτηση για μια μέρα χωρίς νέα για τη γυναίκα του. Στη συνέχεια, του προσφέρθηκε να τον αφήσουν στα σύνορα για να μεταβεί στη Σερβία. Φυσικά, εκείνος ήθελε να μείνει: “Θέλω δικαιοσύνη για τη Fatmata”, είπε.
Ο Giovanni και η Juliette από την ομάδα μας βρίσκονται τώρα με τον Abu Bakar στη Βόρεια Μακεδονία. Εξακολουθεί να μην ξέρει πού βρίσκεται το πτώμα της Fatmata και ζητάει να τη δει από τότε που χωρίστηκαν. Τώρα έχει δικηγόρο και την απόφαση να αναζητήσει δικαιοσύνη. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να στηρίξουμε αυτόν και την οικογένεια της Fatmata.
Ο Abu Bakar επέλεξε τη φωτογραφία που συνοδεύει αυτή την ανάρτηση. Την τράβηξε όταν έφυγαν, ως ανάμνηση για να την κρατήσει. Αμέσως μετά τη λήψη της, η Fatmata του είπε:
“Τώρα όλες οι πόρτες φαίνονται κλειστές, αλλά μια άλλη πόρτα θα ανοίξει για εμάς. Το μέλλον θα είναι καλό”.
Την πρώτη φορά που ρωτήσαμε τον Abu Bakar τι χρειαζόταν περισσότερο, είπε: “Θέλω να το μάθει ο κόσμος”. Αυτή είναι η ίδια επιθυμία που μας εξέφρασε και η οικογένεια της Fatmata – ήταν η μικρότερη από πέντε αδέλφια. Στις ειδήσεις θα διαβάσετε μόνο για “μια νεαρή μετανάστρια” που πέθανε σκοτωμένη από την αστυνομία, αλλά οι άνθρωποι που αγαπούν τη Fatmata θέλουν όλοι να γνωρίζουν ότι πίσω από αυτή την κενή ταμπέλα υπάρχει ένας πολύτιμος, μοναδικός, χαρακτήρας.
Την τελευταία φορά που μιλήσαμε με τη Mariatu, τη μητέρα της Fatmata, μας ζήτησε, όπως ζητούσε από τον κόσμο: “σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, μην την ξεχάσετε”.
Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, ας μην την ξεχάσουμε.
