Για την κατάσταση των εργαζομένων γυναικών στο Ιράν.
Η Sharareh Rezaie από το Ιράν, είναι αγωνίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών και εκδότρια του περιοδικού “Women Liberation Magazine”. Μίλησε την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2022, στην εκδήλωση της πρωτοβουλίας Καμία Ανοχή για την Εξέγερση στο Ιράν, με θέμα την κατάσταση των εργαζομένων γυναικών στη χώρα της.
«Τα όσα είπε ήταν αποκαλυπτικά για τον ρόλο και τη θέση των γυναικών στην αγορά εργασίας του Ιράν, μέσα σε ένα καθεστώς σκληρά καταπιεστικό και εκμεταλλευτικό, που χτίζει πάνω στο πλέγμα πατριαρχίας – θρησκείας – καπιταλισμού την ίδια του την ύπαρξη.
Ακούστε προσεκτικά τα λόγια της Sharareh, θα βρείτε στις περιγραφές της τις συνθήκες εργασίας των μεταναστριών και των πιο φτωχών γυναικών στην Ελλάδα. Θα αναγνωρίσετε στις περιγραφές της τον εξαναγκασμό των γυναικών στην Ελλάδα σε ελαστικές συνθήκες εργασίας και δουλειές μερικής απασχόλησης, γιατί είναι εκείνες που πρέπει να αναλάβουν τη φροντίδα των παιδιών και όσων έχουν ανάγκη στο πλαίσιο της οικογένειας.
Τη σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο της δουλειάς και τις έμφυλες διακρίσεις, κι ας είναι οι γυναίκες πιο μορφωμένες από τους άντρες.
Ακούστε τις περιγραφές της Sharareh, για να καταλάβουμε όλες και όλα μαζί την υλική βάση της επανάστασης των γυναικών στο Ιράν, να νιώσουμε πόσα πολλά μας ενώνουν, να οργανώσουμε τον κοινό διεθνιστικό μας αγώνα απέναντι σε κράτος, καπιταλισμό και πατριαρχία».
Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία!
Το βίντεο υποτιτλίστηκε με την βοήθεια του Siyâvash Shahabi, τον ευχαριστούμε.
Θα το βρείτε εδώ, στο κανάλι της Καμίας Ανοχής:
alt text για τα εντυποάναπηρα φίλα μας.
#transfeminism #smashpatriarchyandcapitalism #iran #revolution
Ακολουθεί και μία ακόμη τοποθέτηση ιρανής γυναίκας
Με τα λόγια της Melihe Dehghani*, για τις εξελίξεις στην επανάσταση στο Ιράν:
Δεν είμαι πολιτικός. Είμαι μία Ιρανή γυναίκα που της δίνεται αυτή η ευκαιρία να γίνει η ηχώ των ανθρώπων που αγωνίζονται με άδεια χέρια, απέναντι σε ένα βάρβαρο και οπλισμένο με σφαίρες και όπλα καθεστώς. Βρίσκομαι εδώ για να μιλήσω για εκείνους και εκείνες, να σας πω τις ιστορίες τους, τις θυσίες τους και τους λόγους που για εκείνους και εκείνες αξίζει κανείς να πεθάνει.
Τώρα που ζω στο εξωτερικό, καταλαβαίνω πόση δυσκολία στην κατανόηση μπορεί να προκαλεί σε εσάς η κατάσταση στο Ιράν, αφού αυτό που έχετε δει μέχρι τώρα για τη χώρα μας είναι όμορφες και πολύχρωμες φωτογραφίες Ιρανών γυναικών, οι οποίες φορούν το χιτζάμπ τους χαρούμενες, και έπειτα την αντίθετα πλευρά, ίσως σε κάποιες ταινίες. Ήταν όλα γκρι και θολά.
Τώρα είναι όλα ξεκάθαρα για πρώτη φορά. Βλέπετε τι θέλουν οι άνθρωποι από το Ιράν και ποιος είναι ο εχθρός τους, για τον οποίο ζητούν το θάνατό του (σημ.: αναφέρεται στο σύνθημα Θάνατο στο Δικτάτορα). Δεν είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες ή το Ισραήλ, αλλά ο ανώτατός ηγέτης μας ο Χαμεϊνί. Βλέπετε πόσο καταπιεσμένοι/ες είμαστε, και πως πρέπει να αγωνιζόμαστε ακόμη και για τα θεμελιώδη δικαιώματα, και ακόμη το πόσο εύκολα κινδυνεύουμε με σύλληψη, ξυλοδαρμό ή ακόμη και θάνατο, μόνο και μόνο επειδή δεν ντυθήκαμε σύμφωνα με τον κώδικα του Ισλαμικού Καθεστώτος.
Τώρα ξέρετε πως όταν η γυναίκα που κρατείται από το καθεστώς ζητά αντισυλληπτικά από τους συγγενείς της, είναι επειδή ο βιασμός χρησιμοποιείται ως εργαλείο βασανισμού από αυτό το καθεστώς. Ξέρετε, πως αν είσαι παρθένα, σύμφωνα με το δικό τους ορισμό, και έχεις καταδικαστεί σε θάνατο, υφίστασαι υποχρεωτικά βιασμό πριν την εκτέλεσή σου. Ότι μπορεί να καταδικαστείς σε θάνατο, επειδή απλώς έσπασες το προστατευτικό κιγκλίδωμα στο δρόμο. Να φας σφαίρα επειδή κόρναρες. Να χάσεις το ένα σου μάτι, 5 χρονών, ενώ παίζεις με τη γιαγιά σου στο μπαλκόνι του σπιτιού σου στον τρίτο όροφο. Να συλληφθείς επειδή ρωτάς για τον θάνατο του παιδιού σου και αναζητάς δικαιοσύνη. Ή να πεθάνεις απλώς πετώντας με τους γονείς σου σε μία άλλη χώρα, με την πτήση 752 (σημ.: αναφέρεται στην κατάρριψη από το Ιρανικό καθεστώς της πτήσης για Ουκρανία, μετά την απογείωση της από το αεροδρόμιο της Τεχεράνης, που οδήγησε στο θάνατο 176 ανθρώπους).
Δεν έχω ακούσει ξανά άλλο έθνος να πανηγυρίζει που έχασε η εθνική τους ομάδα ποδοσφαίρου στο Παγκόσμιο Κύπελο, αλλά εμείς το κάναμε γιατί δεν την αναγνωρίζουμε ως ομάδα μας, αλλά ως την ομάδα του Ισλαμικού Kαθεστώτος.
Σήμερα το πρωί (σημ.: Κυριακή 4 Δεκεμβρίου), ενημερωθήκαμε ότι ο Γενικός Εισαγγελέας του Ιράν ανακοίνωσε ότι θα καταργήσουν την Αστυνομία Ηθών (σημ.: αποδείχτηκε ψευδής είδηση ακόμη κι αυτή). Να σας πω τη γνώμη μου γι’αυτό: μπορούμε να το δούμε ως νίκη, αφού δείχνει πόσο φοβισμένο και σε σύγχυση τελεί το καθεστώς, και ο λόγος είναι ότι οι (παράνομες για το καθεστώς) συνελεύσεις που αποκαλούνται «νέοι/ες της γειτονιάς» έχουν εξαγγείλει και οργανώσει τριήμερο απεργιακών κινητοποιήσεων σε όλο το Ιράν. Παρόλο που το καθεστώς ρίχνει την πρόσβαση στο ίντερνετ σε κάποιες περιοχές και το καθιστά ανίσχυρο σε άλλες, οι συνελεύσεις αυτές βρήκαν τρόπους δημιουργικούς για να μοιράσουν το κάλεσμά τους. Έφτιαξαν χιλιάδες αυτοκόλλητα και τα κόλλησαν στα κουδούνια των πολυκατοικιών, έφτιαξαν πανό και τα κρέμασαν σε κάθε πιθανό ψηλό σημείο της πόλης. Οπότε, ναι, προφανώς θα κάνουν τα πάντα για να πείσουν τους ανθρώπους να υποχωρήσουν. Αλλά οι Ιρανοί και οι Ιρανές απαντούν: Υπάρχει μία μόνο λύση, Επανάσταση.
Κι αυτό γιατί δεν αγωνιζόμαστε μόνο ενάντια στο υποχρεωτικό χιτζάμπ, αγωνιζόμαστε για να ανακτήσουμε την ελευθερία και την αξιοπρέπεια μας, να ζήσουμε μια φυσιολογική ζωή χωρίς παραβιάσεις των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αγωνιζόμαστε για να μεγαλώσουν τα παιδιά μας σε ένα υγιές περιβάλλον, χωρίς να υφίστανται πλύση εγκεφάλου από αυτό το θρησκευτικό καθεστώς, αγωνιζόμαστε ώστε ένα 7χρονο κορίτσι να μην πρέπει να φορέσει μαντίλα, να βρεθεί πίσω από τον τοίχο, και να χωριστεί από τα άλλα παιδιά που είναι αγόρια. Ώστε κανένα άλλο 13χρονο έφηβο κορίτσι να μην αποκεφαλιστεί από τον πατέρα της, στο όνομα της τιμής. Αγωνιζόμαστε για να μη θρηνήσουμε καμία άλλη Mahsa, Nika, Sarina.
Ξέρεις πως λέμε την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα στη χώρα μου; Τη λέμε Κοινότητα Ουράνιο Τόξο, και μετά τη δολοφονία του Kian Pirfalak, κάθε φορά που ακούω τη λέξη Ουράνιο Τόξο, σκέφτομαι πως αυτό το 9χρονο παιδί δολοφονήθηκε από το Ισλαμικό καθεστώς, για να μπορέσουν να ζήσουν μια ελεύθερη και πολύχρωμη ζωή τα άτομα της κοινότητας Ουράνιο Τόξο.
Αυτή είναι μία επανάσταση των γυναικών, μία πάρα πολύ σπουδαία ιστορική στιγμή, γυναίκες από μία εξαιρετικά καταπιεστική θρησκευτική και μισογυνική χώρα ξεσηκώνονται ενάντια στις παραβιάσεις των δικαιωμάτων τους, κόβουν τα μαλλιά τους, καίνε τις μαντίλες τους, και φωνάζουν για ζωή και ελευθερία.
Αυτή η επανάσταση ξεκίνησε με το θάνατο μίας γυναίκας, συνεχίστηκε με νεαρά κορίτσια που έκοβαν τα μαλλιά τους και έκαιγαν τα χιτζάμπ τους, και θα τελειώσει χάρη στην θαρραλέα τους αντίσταση. Καλώ σε ενότητα όλων των γυναικών και όλων των φεμινιστριών, σε όλο τον κόσμο, Ξεσηκωθείτε μαζί με τις γυναίκες από το Ιράν, Φωνάξτε
Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία!
— — – —
* Η Malihe Dehghani, είναι πολιτική πρόσφυγας στην Ελλάδα και αγωνίστρια για τα γυναικεία δικαιώματα. Την Κυριακή, 4 Δεκεμβρίου στην εκδήλωση – ανοιχτή συνέλευση της Καμίας Ανοχής για την Εξέγερση στο Ιράν, ήταν μία από τις πέντε φεμινίστριες που άνοιξαν τη συζήτηση και μοιράστηκαν μαζί μας τις ιστορίες από την Επανάσταση των Γυναικών και τους λόγους που οι λαοί και, ειδικά, οι γυναίκες του Ιράν εξεγείρονται.
Την ευχαριστούμε.
Πάντα τρανσφεμινίστριες και πάντα αντιφά.
#JinJiyanAzadi #Iran #WomensRevolution #Transfeminism