Παγκόσμιος τεχνητός πληθωρισμός, παγκόσμια τεχνητή φτώχεια, παγκόσμια συστημική «οικολογία»

0

Νίκος Ιωάννου

Η μεγάλη πανδημία της εποχής μας φανέρωσε για μια ακόμη φορά και στα πιο κλειστά μάτια ότι η οικονομία δεν είναι παρά αριθμητικές πράξεις όπου μπορείς να προσθέτεις, να αφαιρείς ή να διαιρείς τα ποσά, ανάλογα με την κίνησή τους· κυρίως όμως ανάλογα με τις πολιτικές αποφάσεις που παίρνονται από τα κέντρα πολιτικής εξουσίας.

Πέρυσι η Ευρωπαϊκή Ένωση έκοψε φρέσκο χρήμα σχεδόν ένα τρισεκατομμύριο ευρώ, και ακόμη πιο πολλά οι Ηνωμένες Πολιτείες, και ακολούθησαν όλες οι χώρες του κόσμου οι οποίες είχαν τη δύναμη να το κάνουν. Επρόκειτο για πολιτικές αποφάσεις που πάρθηκαν επειδή η πανδημία μείωσε δραματικά την οικονομική κίνηση σε βαθμό που μπορούσε να προκαλέσει πλήρη παγκόσμια κατάρρευση. Άρα, λοιπόν, μπορεί να κόβεται χρήμα με ένα λελογισμένο και υπολογισμένο τρόπο ώστε να αποφεύγεται η κρίση χρέους και η «αναπόφευκτη» όπως λένε, αύξηση της φτώχειας.

Έγινε λοιπόν το πολύφερνο new deal, σώθηκε κατά κάποιο τρόπο η οικονομία, παρότι άλλαξαν τόσα πολλά στις καταναλωτικές συνήθειες, και έτριξαν οι βάσεις παραγωγικών και επενδυτικών τομέων αυξάνοντας τη φτώχεια στα εξαρτημένα τους κοινωνικά στρώματα.

Και έπειτα, ήρθε η ώρα για επανεκκίνηση της οικονομίας ώστε να επανέλθει στα προ πανδημίας δεδομένα.

Και εγένετο ξαφνικά ο παγκόσμιος τεχνητός πληθωρισμός. Αρχικώς είχαμε την εκτίναξη του κόστους υλικών στις παντοειδείς κατασκευές. Αντίθετα με ό,τι θα περίμενε κανείς, ακολουθεί αντί να προηγείται η εκτίναξη του κόστους της ενέργειας το οποίο μετακυλίεται σε όλους τους τομείς της οικονομίας και των κοινών αγαθών. Η πανδημία έδωσε την ευκαιρία στην παγκοσμιοποιημένη δραστηριότητα των καπιταλιστικών επιχειρήσεων για ένα πείραμα ελέγχου της κατά τα άλλα «ελεύθερης» οικονομίας σε παγκόσμιο επίπεδο και σε βαθμό που πριν από μερικά χρόνια υπήρχε μόνο σε ασκήσεις επί χάρτου.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, ασκείται επιπλέον σκληρή δημοσιονομική πίεση από τους αυθαίρετους «θεσμούς» της Ευρωπαϊκής Ένωσης παρ’ όλες τις περσινές διαβεβαιώσεις για το αντίθετο.

Έτσι καταλάβαμε και εμείς οι φτωχοί ότι, όπως και με την ανάπτυξη, το ίδιο ισχύει και με την επανεκκίνηση της οικονομίας, ότι δηλαδή δεν σημαίνει τίποτα άλλο πέρα από τη διεύρυνση της φτώχειας.

Πόσο όμως θα αντέξει την αυτοαναφορικότητά του αυτό το ασταμάτητο οικονομικοπολιτικό σύστημα; Μήπως είναι ανόητο να περιμένουμε πότε θα εκραγεί διαλύοντας τα πάντα; Μήπως οι κρίσεις το συντηρούν; Μήπως τελικά αυτό το σύστημα θρέφεται από τις κρίσεις, ακόμη και από μια υγειονομική κρίση του μεγέθους που ακόμη βιώνουμε; Μήπως δεν πρόκειται να εκραγεί ποτέ;

Από την άλλη, υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν με σθένος ότι ο παγκόσμιος τεχνητός πληθωρισμός θα μειώσει την επιβάρυνση του πλανήτη από την υπερκατανάλωση των φυσικών πόρων και ότι θα φέρει κάποια ισορροπία στις εκπομπές επικίνδυνων για το κλίμα ρύπων. Κάτι σαν την «οικολογικής» έμπνευσης αύξηση της τιμής του πετρελαίου στη Γαλλία, που πυροδότησε το ανεξέλεγκτο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων.

Και όμως δεν μπορεί, θα υπάρχει ένας τρόπος να βρούμε κάποια άκρη σε αυτόν τον κυκεώνα της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής, πλέον και της παγκόσμιας συστημικής «οικολογίας».

Αφήστε ένα σχόλιο

14 + twenty =