Του Raúl Zibechi
Η πανδημία που εξαπλώθηκε τους τελευταίους μήνες επιταχύνει προϋπάρχουσες τάσεις: την διακοπή της οικονομικής ολοκλήρωσης, την πολιτική αποδυνάμωση που προκαλεί την κρίση των κυρίαρχων τάξεων και τους βαθύτατους ψυχολογικούς και πολιτισμικούς μετασχηματισμούς (ο ακτιβισμός των γυναικών και των αυτόχθονων λαών, με την τρομερή κρίση που παρήγαγε στην πατριαρχία και την αποικιοκρατία, είναι η κεντρική πτυχή της κατάρρευσης του κρατο-κεντρικού πολιτισμού μας…)
Και οι τρεις τάσεις αυξάνονται με ταχύτητα και μπορεί να οδηγήσουν στην αποδιάρθρωση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, στο οποίο είναι αγκυροβολημένος ο πολιτισμός μας.
Οι πανδημίες, ωστόσο, δεν ξεσπάνε τυχαία, σύμφωνα με αρκετούς αναλυτές, σηματοδοτούν την ολοκλήρωση (το τέλος) ιστορικών περιόδων. Επομένως, αυτό που προκάλεσε ο Covid-19 θα μπορούσε να σηματοδοτεί το τέλος του σύγχρονου πολιτισμού, του δυτικού και καπιταλιστικού, που ηγεμονεύει σε όλο τον πλανήτη. Αυτός δεν είναι ένας δημοκρατικός πολιτισμός γιατί χαρακτηρίζεται από τη στενή σχέση μεταξύ πολέμου, βίας, Κράτους και δικαιοσύνης-δικαίωμα.
Αντιθέτως, ο δημοκρατικός πολιτισμός διαφέρει από τον κρατικό πολιτισμό, γιατί προσπαθεί να ικανοποιήσει το σύνολο της κοινωνίας μέσω της κοινής διαχείρισης κοινών θεμάτων. Η υλική του βάση και η γενεαλογία του πρέπει να αναζητηθούν στις κοινωνικές μορφές που προηγούνται του Κράτους και σε εκείνες που, μετά την εμφάνισή του, παρέμειναν στο περιθώριο.
Μόνο όταν οι κοινότητες κατακτούν την ικανότητα να αποφασίζουν και να ενεργούν για τα θέματα που τους αφορούν, μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατική κοινωνία, έγραψε ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν στην υπεράσπισή του, που παρουσιάστηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Για 21 χρόνια ο Κούρδος ηγέτης βρίσκεται θαμμένος ζωντανός στη φυλακή υψίστης ασφάλειας του İmralı, ενός τουρκικού νησιού στη Θάλασσα του Μαρμαρά. Οι «δημοκρατικοί» πολιτικοί θεσμοί της Δύσης δεν κούνησαν ποτέ το δαχτυλάκι τους για να διαμαρτυρηθούν.
Μετάφραση-σύνοψη: Καλλιόπη Ράπτη
