Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις, μεταφράζουμε ένα απόσπασμα από την πρόσφατη ομιλία του αντικαπιταλιστή, κοινωνιολόγου και συγγραφέα Τζον Χόλογουεϊ, γνωστού για το έργο του σχετικά με την επανάσταση και τα κοινωνικά κινήματα. Την παρακάτω ομιλία την εκφώνησε στο Peoples’ Platform Europe η οποία πραγματοποιήθηκε τον Φεβρουάριο στη Βιέννη, μεταφέροντας ένα ισχυρό μήνυμα για την απόρριψη της καπιταλιστικής απανθρωπιάς, της στρατιωτικοποίησης του κόσμου και την ανάγκη για οικοδόμηση νέων μορφών κοινωνικών σχέσεων. Μετάφραση για το Αυτολεξεί: Κ.Ε.
Θυμός. Εκφράζουμε τον θυμό μας. Τον θυμό μας ενάντια στη στρατιωτικοποίηση του κόσμου, τον θυμό μας ενάντια στην υπερθέρμανση του πλανήτη που μας απειλεί με πόνο και εξαφάνιση, τον θυμό μας ενάντια στην απάνθρωπη μεταχείριση των μεταναστών, τον θυμό μας ενάντια στους πολέμους, τον θυμό μας ενάντια στις γυναικοκτονίες και σε κάθε βία της πατριαρχίας.
Αλλά όχι μόνο θυμός. Ελπίδα. Ερχόμαστε όχι μόνο επειδή είμαστε θυμωμένοι, αλλά επειδή θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Η ελπίδα είναι η μεγάλη δύναμη που μας ωθεί. Όχι μια χαζοχαρούμενη ελπίδα, όχι μια κενή ευχή, αλλά μια οργισμένη ελπίδα. Μια αποφασιστική, αιτιολογημένη ελπίδα ότι μπορούμε, ότι πρέπει και θα αλλάξουμε τον κόσμο. […]
Απελπισία: η αποφασιστικότητα να αλλάξει μια κακή ή επικίνδυνη κατάσταση. Εδώ είμαστε, σε μια πολύ κακή και επικίνδυνη κατάσταση. Οι Ζαπατίστας την αποκαλούν καταιγίδα – la Tormenta.
Την αισθανόμαστε παντού γύρω μας, ακούμε τους ανέμους να ουρλιάζουν όλο και πιο δυνατά κάθε μέρα που περνά. Και ξέρουμε ότι είναι πιθανό να γίνει πολύ χειρότερη, ότι μπορεί να οδηγήσει σε πολύ μεγαλύτερη καταστροφή, ακόμη και στην εξαφάνιση της ανθρωπότητας.
Η απελπισία είναι η ελπίδα μέσα στην καταιγίδα, η ελπίδα μέσα και ενάντια στην καταιγίδα, η ελπίδα μέσα και πέρα από την καταιγίδα. Δεν θέλουμε απλώς να επιβιώσουμε από την καταιγίδα, αλλά να τη σταματήσουμε και να δημιουργήσουμε κάτι άλλο.
Σε ένα συνέδριο των Ζαπατίστας, ο Μάρκος φαντάζεται μια τηλεφωνική συνομιλία με ένα νεαρό κορίτσι που ζει στο μέλλον, σε 120 χρόνια από τώρα. Οι ψηφιακά εξελιγμένοι σύντροφοι που οργάνωσαν τη ροή του συνεδρίου κατάφεραν να δημιουργήσουν μια σύνδεση με μια κοινότητα του έτους 2145. Είναι ένα νεαρό κορίτσι που απαντά στο τηλέφωνο και ο Μάρκος ρωτά «πώς είσαι;». Η κοπέλα απαντά «εξαρτάται». Ο Marcos βρίζει, καθώς εύχεται να ήταν κάποιος ενήλικας αυτός που σήκωσε το τηλέφωνο. «Τι εννοείς, εξαρτάται;» ρωτά. Η κοπέλα απαντά: «Εξαρτάται από σένα», και η σύνδεση χάνεται.
Εξαρτάται από εσάς, δηλαδή εξαρτάται από εμάς, από την ικανότητά μας να οργανώσουμε την απελπισία μας, την απελπισία που μας έφερε εδώ σήμερα. Το είδος της ζωής που θα ζήσουν τα εγγόνια μας, και το αν θα υπάρξουν ποτέ, εξαρτάται από εμάς.
Θέλουμε να κερδίσουμε. Φαίνεται σχεδόν σοκαριστικό να το λέμε αυτό, είμαστε τόσο συνηθισμένοι να χάνουμε. Αλλά τώρα θέλουμε να κερδίσουμε και πρέπει να κερδίσουμε. Πρέπει να σταματήσουμε τη δυναμική που καταστρέφει τον κόσμο, θέλουμε το κορίτσι σε 120 χρόνια να έχει μια ζωή. Και να έχει μια ζωή ελευθερίας και ευτυχίας.
Βίντεο από ολόκληρη την ομιλία:
