Ο ριζοσπαστικός δημοτισμός ανοίγει το δρόμο για την άμεση δημοκρατία στο Λος Άντζελες

0

Η ερευνήτρια και διοργανώτρια Yvonne Yen Liu συζητά τις προσπάθειες για την οικοδόμηση της άμεσης δημοκρατίας στο Λος Άντζελες. Μετάφραση για το Αυτολεξεί: Ηλίας Σεκέρης. Φωτογραφία κειμένου: Η ίδρυση του Λος Άντζελες για Όλους (κίνημα για τη δημιουργία λαϊκών συνελεύσεων στο Λος Άντζελες) την Πρωτομαγιά του 2022.

Ένας τόπος για σχεδόν 10 εκατομμύρια κατοίκους το 2022, η κομητεία του Λος Άντζελες μπορεί μερικές φορές να φαίνεται σαν ένα τεράστιο πολιτικό παράδοξο. Γνωστή ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αστικής εξάπλωσης, αποτελεί ταυτόχρονα την πιο πολυάνθρωπη κομητεία στην Αμερική. Τα τελευταία 20 χρόνια, ισχυρά λαϊκά στρώματα δημιούργησαν πολυφυλετικά κινήματα για την οργανωμένη εργασία, τα δικαιώματα των μεταναστών και τη δικαιοσύνη στη στέγαση, ενώ εξέλεξαν πολλούς αυτοπροσδιοριζόμενους αριστερούς στο Δημοτικό Συμβούλιο του Λ.Α. Ταυτόχρονα, η βάναυση αστυνομοκρατία, τα σκάνδαλα και ο αυξανόμενος εξευγενισμός αποτέλεσαν συνεχείς προκλήσεις για τους εκεί ακτιβιστές.

Αυτό το καλοκαίρι, οι αμφιλεγόμενες προσπάθειες του Λος Άντζελες για τη μείωση των αστέγων βρέθηκαν στο επίκεντρο της προσοχής σε εθνικό επίπεδο. Στο «σπίτι για το 7,1 τοις εκατό των άστεγων του έθνους», οι πολιτειακές και τοπικές κυβερνήσεις βασίζονται όλο και περισσότερο στην ποινικοποίηση για να απομακρύνουν τους άστεγους από τη δημοσιότητα. Οι συλλήψεις, τα πρόστιμα και η καταστροφή των «καταυλισμών αστέγων» έχουν περιέλθει στην ημερήσια διάταξη. Μια απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου τον Ιούνιο (που πέρασε σύμφωνα με ιδεολογικές γραμμές) διευκόλυνε τους δήμους να «απαγορέψουν στους ανθρώπους να κοιμούνται και να κατασκηνώνουν σε δημόσιους χώρους», αυξάνοντας την πίεση στις τοπικές αρχές να εκκαθαρίσουν τους εναπομείναντες καταυλισμούς. Στις 8 Αυγούστου, ο Δημοκρατικός Κυβερνήτης της Καλιφόρνια Γκάβιν Νιούσομ εθεάθη να εκκαθαρίζει ο ίδιος καταυλισμούς αστέγων στην κομητεία του Λος Άντζελες, το οποίο ήταν ένα διαφημιστικό κόλπο με σκοπό να τονίσει την επείγουσα ανάγκη απομάκρυνσής τους.

Θέματα σαν αυτά έχουν ωθήσει τους ακτιβιστές να εξετάσουν νέα πλαίσια για την οικοδόμηση πολιτικής εξουσίας στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένου του Κέντρου Ερευνών Αλληλεγγύης (SRC), το οποίο ιδρύθηκε το 2014 ως ο «ερευνητικός βραχίονας» των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου. Το SRC έχει έκτοτε εξελιχθεί σε έναν «αυτοδιοικούμενη εργατική μη κερδοσκοπική οργάνωση» η οποία υποστηρίζει κινήματα για την άμεση δημοκρατία και την συνεταιριστική οικονομία. Τα τελευταία χρόνια, το SRC συνδυάζει την έρευνα με τη οικοδόμηση ικανοτήτων για κοινωνικά κινήματα ως μέρος ενός συνεχιζόμενου πειράματος με τον ριζοσπαστικό δημοτισμό.

Ο ριζοσπαστικός δημοτισμός αντλεί από διάφορα πλαίσια τα οποία τοποθετούν τις πόλεις στο επίκεντρο του κοινωνικού μετασχηματισμού, κοιτάζοντας πέρα ​​από τον καπιταλισμό και το έθνος-κράτος για νέες μορφές οικοδόμησης κοινοτήτων. Στη δεκαετία του 1970, για παράδειγμα, ο Huey Newton διατύπωσε τη θεωρία για τον «επαναστατικό διακοινοτισμό», υποστηρίζοντας ότι οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες κατανοούνταν καλύτερα ως «μια διάσπαρτη συλλογή κοινοτήτων» οι οποίες συναγωνίζονται για αυτοδιάθεση σε μικρότερη κλίμακα. Ο κοινωνικός θεωρητικός Murray Bookchin (γνωστός ως ο πατέρας της «κοινωνικής οικολογίας») χρησιμοποίησε τον «δημοτισμό» για να περιγράψει ένα αποκεντρωμένο σύστημα άμεσης δημοκρατίας, όπου οι πολίτες λαμβάνουν αποφάσεις συλλογικά μέσω των τοπικών συνελεύσεων.

Τον Ιούλιο, το SRC κυκλοφόρησε το «Building Power in Place: A Municipalist Organizing Toolkit». Η εργαλειοθήκη αυτή λειτουργεί ως «στιγμιαία αποτύπωση» του ριζοσπαστικού δημοτισμού στη θεωρία και την πράξη, η οποία στοχεύει σε διοργανωτές και ακτιβιστές που ενδιαφέρονται να εξερευνήσουν τις κοινοτικές τακτικές μέσα στα δικά τους τοπικά πλαίσια. Λίγο μετά την κυκλοφορία της εργαλειοθήκης, μίλησα με την Yvonne Yen Liu, συνιδρυτή και εκτελεστική διευθύντρια του SRC. Μιλήσαμε για τα πλεονεκτήματα και τις προκλήσεις της οικοδόμησης ενός ριζοσπαστικού κοινοτικού κινήματος στο Λος Άντζελες — καθώς και για τα μαθήματα που μπορούν να πάρουν οι διοργανωτές μελετώντας τις τοπικές εκστρατείες για την άμεση δημοκρατία.

Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι, ποιες είναι μερικές βασικές αρχές του δημοτισμού; Τι τον κάνει να ξεχωρίζει από άλλα πλαίσια οργάνωσης σε τοπικό επίπεδο;

Θα ξεκινήσω με μια ιστορία. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ασχολήθηκα πολύ με την οργάνωση στη γειτονιά μου – μια κατά βάση εργατική, λατινική κοινότητα στο Λος Άντζελες. Όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι, ήμουν τυχερή γιατί δεν ήμουν «βασική εργάτρια» και μπόρεσα να μπω σε καραντίνα στο σπίτι. Με τους γείτονές μου, ξεκίνησα ένα δίκτυο αλληλοβοήθειας. Νομίζω ότι η εμπειρία της οργάνωσης με υπερτοπικό τρόπο με έκανε να συνειδητοποιήσω τη σημασία της οικοδόμησης μιας ενεργοποιημένης κοινότητας. Όταν γνωρίζεις τους γείτονές σου και τους καθημερινούς αγώνες που παλεύετε μαζί, τότε μπορεί να στηρίξει ο ένας τον άλλον αλλά και να απαιτήσετε μαζί κάτι καλύτερο για όλους μας. Πρέπει να συγκεντρώσουμε δυνάμεις ξεκινώντας από αυτό το επίπεδο και έπειτα μπορούμε να κλιμακώσουμε τους αγώνες μας από αυτό το σημείο.

Συγκεκριμένα, εμείς στο SRC εμπνεόμαστε από τον ριζοσπαστικό δημοτισμό. Υπάρχουν πολλές προοδευτικές πολιτικές που θεσπίζονται από τις πόλεις, κάτι που είναι υπέροχο, αλλά αυτές δεν αφορούν την οικοδόμηση μιας αντι-ηγεμονίας, όπως αυτό που προσπαθούμε εμείς να κάνουμε. Προσπαθούμε να οικοδομήσουμε διπλή ισχύ. Εμείς προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια εναλλακτική πολιτική και μια αλληλέγγυα οικονομία που θα αντικαταστήσει το έθνος-κράτος, ή την πόλη-κράτος, ή την ελίτ που κρατάει στα χέρια της την εξουσία — μια οικονομία που δεν βασίζεται στην εξόρυξη και την εκμετάλλευση οι οποίες έχουν αποτέλεσμα την αποξένωση.

Αυτό έχει συμβεί και σε άλλα μέρη. Όταν άρχισα να οργανώνομαι στο Λος Άντζελες, βρήκα παραδείγματα από τη Βαρκελώνη της Ισπανίας μέχρι τη Ροζάβα, αλλά πολύ λίγα στη Βόρεια Αμερική (εκτός από την Cooperation Jackson). Ξεκινήσαμε λοιπόν τη σειρά Municipalism Learning Series για να μάθουμε από άλλα παραδείγματα παγκοσμίως και ιστορικά και στη συνέχεια να το εφαρμόσουμε στη Βόρεια Αμερική — και επίσης για να εκθέσουμε το ευρύτερο κοινό στον ριζοσπαστικό δημοτισμό.

Έχουμε ένα πρόγραμμα αυτοοργάνωσης, το «Λος Άντζελες για Όλους», το οποίο συγκαλεί μια συνέλευση λαϊκών κινημάτων τα τελευταία τρία χρόνια. Πέρυσι ξεκινήσαμε μια συλλογικότητα. Έχουμε 26 άλλες συντροφικές συλλογικότητες σε όλες τις ΗΠΑ, τον Καναδά και το Πουέρτο Ρίκο — οι οποίες συμμετέχουν επίσης σε δημοτικές εκστρατείες και κοινωνικά κινήματα στους τόπους τους. Το πρόγραμμα σπουδών που αναπτύξαμε κατά τη διάρκεια ενός χρονοδιαγράμματος 12 εβδομάδων για τους συντρόφους μας, το «Municipalism Cohort Fellowship», περιλαμβάνεται στην εργαλειοθήκη οργάνωσης του δήμου.

Λαϊκή συνέλευση συνδιοργανωμένη από το Λος Άντζελες για Όλους και το Κέντρο Έρευνας Αλληλεγγύης.


Τι είναι αυτό που κάνει το Λος Άντζελες ένα τόσο συναρπαστικό μέρος για να προσπαθήσει κανείς να δημιουργήσει ένα τοπικό κοινοτικό κίνημα;

Δεν υπάρχει τίποτα ιδιαίτερο στο Λος Άντζελες που να το κάνει γόνιμο έδαφος για δημοτισμό, γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να το ξεκινήσουμε από εδώ. Έχουμε ένα ποτάμι που είναι στρωμένο με μπετόν, έχουμε αυτοκινητόδρομους που χωρίζουν τις γειτονιές μας, υπάρχει κλιματικό απαρτχάιντ. Το δομημένο μας περιβάλλον δεν ευνοεί τις συγκεντρώσεις και την οικοδόμηση κοινότητας.

Υπήρξε μια συγκεκριμένη κρίση που επηρέασε καταλυτικά τις συνελεύσεις των λαϊκών κινημάτων. Τον Οκτώβριο του 2022, διέρρευσε μια ηχητική κασέτα μιας μυστικής συνάντησης μεταξύ τριών μελών του δημοτικού συμβουλίου και ενός συνδικαλιστή ηγέτη που μιλούσαν για αναδιάταξη — και μιλούσαν εξαιρετικά ρατσιστικά. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να εδραιώσουν την εξουσία τους και να οριοθετήσουν πολιτικά τις περιφέρειες σε αυτή την πόλη όπως τους βόλευε για να το πετύχουν. Νομίζω ότι αυτό ήταν ένα παράδειγμα για πολλούς κατοίκους του ΛΑ, ώστε να δουν ότι η πόλη μας είναι δομημένη έτσι ώστε οι πολιτικοί να μπορούν να συγκεντρώσουν πολλή δύναμη και να μην λογοδοτούν ούτε να ελέγχονται από κανένα. Έχουμε μια Επιτροπή Δεοντολογίας που είναι ουσιαστικά ανίκανη να ζητήσει ευθύνες από οποιονδήποτε. Έχουμε 15 άτομα δημοτικού συμβουλίου για μια πόλη τεσσάρων εκατομμυρίων — αυτό είναι γελοίο. Ακόμη και στην κλίμακα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, αυτό δεν είναι αντιπροσωπευτικό.

Η πόλη μας αδυνατεί επίσης να φροντίσει τους άστεγους. Έχουμε πάνω από 70.000 ανθρώπους που ζουν στους δρόμους ή μένουν στα αυτοκίνητά τους ή στο τροχόσπιτό τους ή κοιμούνται στον καναπέ κάποιου. Δεν διανοούμαστε καν την κλίμακα του φαινομένου. Και όμως η πόλη μας εφαρμόζει αυτό το δημοτικό διάταγμα που ονομάζεται 41.18 που ουσιαστικά ποινικοποιεί τους ανθρώπους που κοιμούνται στους δρόμους, με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να έχουν εκδιωχθεί από τα σπίτια και τις γειτονιές τους. Η δήμος μόλις δημοσίευσε μια έκθεση που εξετάζει τον αντίκτυπο της επιβολής του 41.18: Βρήκαν ότι 3 εκατομμύρια δολάρια ξοδεύτηκαν από την πόλη και μόνο δύο άτομα στεγάστηκαν μόνιμα από όλα τα άτομα που επλήγησαν. Υπάρχει λοιπόν μια κρίση στην πόλη μας, ειδικά όσον αφορά την ικανότητά μας να καλύπτουμε τις βασικές μας ανάγκες. Το Λος Άντζελες, από αυτή την άποψη, είναι το πιο κατάλληλο μέρος για να ξεκινήσει αυτό το κίνημα.

Τρία χρόνια στο Los Angeles for All, ποια είναι τα μαθήματα που έχετε πάρει μέχρι τώρα;

Ίσως είμαι προκατειλημμένη επειδή είμαι ερευνήτρια, αλλά πιστεύω ότι κάθε καλή οργανωτική εκστρατεία πρέπει να διεξάγεται σαν πείραμα. Είχαμε την υπόθεση ότι η Λ.Α. είναι έτοιμο για την κοινοτική του στιγμή ή κίνημα. Και μάθαμε τα τελευταία τρία χρόνια ότι οι άνθρωποι πραγματικά το θέλουν αυτό. Ήταν επίσης πολύ δύσκολο να οργανωθεί. Όπως είπα, το δομημένο περιβάλλον λειτουργεί εναντίον μας, υπάρχουν τόσα πολλά που δεν ευνοούν την προσπάθεια οικοδόμησης κοινότητας και κοινής λήψης αποφάσεων. Συγκαλέσαμε ίσως πάνω από 10 λαϊκές συνελεύσεις και βρισκόμαστε σε ένα σημείο που στοχαζόμαστε. Ας πούμε, έχουμε δημιουργήσει ένα κίνημα; Έχουμε φτιάξει βάση; Έχουμε χτίσει πραγματικά δύναμη;

Αυτό που χτίσαμε είναι ένας διαφορετικός τύπος πολιτισμού για το κίνημά μας στην πόλη. Είναι πολύ εύκολο να μας κρατάνε χωρισμένους και να μην έχουμε αλληλεγγύη μεταξύ μας. Το γεγονός ότι συναντιόμαστε, τρώμε μαζί, μιλάμε ο ένας με τον άλλον, γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον και τις ιστορίες μας — αυτό από μόνο του είναι ισχυρό. Αλλά δεν μπορούμε να επαναπαυόμαστε μόνο εκεί: πρέπει να ενωθούμε και να πάρουμε μαζί αποφάσεις και να αναλάβουμε δράση μαζί. Νιώθω ότι αυτό είναι το σημείο καμπής στο οποίο βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή.

Βρισκόμαστε σε μια στιγμή που μελετάμε την κρίση στέγασης και γης. Πώς μπορείς να οργανωθείς εάν δεν έχεις πού να ζήσεις ή αν δεν μπορείς καν να μείνεις στην πόλη σου; Τον Μάιο του 2024, η μέση τιμή κατοικίας στο Λος Άντζελες ήταν 1 εκατομμύριο δολάρια. Αν δει κανείς άλλα δημοτικά κινήματα όπως η Βαρκελώνη, για παράδειγμα (που ξεκίνησε το 2015), βγήκε από μια στεγαστική κρίση. Οι άνθρωποι εκδιώκονταν και υπήρχε μια ομάδα που ονομαζόταν PAH που οργανώθηκε για να σταματήσει τις εξώσεις μέσω άμεσης δράσης και πολιτικής ανυπακοής. Στη συνέχεια, μια γυναίκα που πρωταγωνίστησε στην οργάνωση αυτού του κινήματος κατά της έξωσης, η Άντα Κολάου, εξελέγη δήμαρχος με αυτή την κοινοτική πλατφόρμα, τη Barcelona En Comú. Επομένως, υπάρχει κάτι πολύ κεντρικό σχετικά με τη στέγαση. Προσπαθούμε να κινηθούμε πιο εμπρόθετα σε αυτόν τον χώρο σε συνεργασία με τις ενώσεις ενοικιαστών και τις ομάδες αλληλοβοήθειας που εργάζονται με αστέγους.

Εστιάζουμε επίσης στην ανάγκη να χτίσουμε περισσότερα στο υπερτοπικό επίπεδο. Συγκαλέσαμε μια συνέλευση για όλη την πόλη πριν αποκτήσουμε μια βάση σε επίπεδο γειτονιάς. Είχαμε μια αρκετά ισχυρή βάση στο Ανατολικό Λος Άντζελες, αλλά υπάρχουν μέρη της πόλης όπου δεν είμαστε τόσο δυνατοί. Μπορούμε να συνδεθούμε με ομάδες που έχουν ήδη βάση σε κάποια μέρη, αλλά άλλα δεν είναι τόσο καλά οργανωμένα. Δεν μπορούμε απλώς να ξεκινήσουμε από την κλίμακα της πόλης και να κατεβούμε, πρέπει να ξεκινήσουμε απ’ τα κάτω προς τα πάνω. Αυτό ήταν ένα μεγάλο μάθημα για εμάς, γιατί πώς ξέρεις κάτι αν δεν το δοκιμάσεις;

Αν δει κανείς το παράδειγμα της Βαρκελώνης, εκεί συγκάλεσαν μια συνέλευση σε όλη την πόλη πριν κάνουν συνελεύσεις γειτονιάς. Είχαν όμως και την τύχη να έχουν μια κουλτούρα και μια παράδοση συνελεύσεων γειτονιάς. Εμείς εδώ δεν το έχουμε αυτό. Θα έλεγα λοιπόν ότι η επόμενη φάση αυτού που κάνουμε είναι να στηρίξουμε την αυτενέργεια διαφόρων γειτονιών να συσπειρωθούν και να μαζεύονται.

Διαμαρτυρία του σωματείου ενοικιαστών του Λος Άντζελες.


Φαντάζομαι ότι το οργανωτικό τοπίο στο Λος Άντζελες μπορεί να είναι πολύ κατακερματισμένο. Πώς είναι να προσπαθείς να κάνεις νέες παρεμβάσεις όταν έχεις πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους και ομάδες να συζητούν για το ίδιο θέμα;

Το L.A. είναι μεγάλο, εκτεταμένο και απολύτως κατακερματισμένο. Κάθε μέρος έχει περίπλοκες προσωπικότητες, ανθρώπους που νιώθουν ότι έχουν ιδιοκτησία σε έναν τομέα, μια γειτονιά, μια περιοχή ζητημάτων. Όλοι εργαζόμαστε σε αυτά τα μικρά σιλό: αποδεχόμαστε τον κατακερματισμό και τον εσωτερικεύουμε, σε βαθμό που δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας ως αυτό το συνεκτικό κίνημα.

Σίγουρα έχουμε δεχτεί ερωτήσεις όπως: «Ποιος είσαι; Τι σου δίνει το δικαίωμα να το κάνεις αυτό;» Και η απάντησή μου είναι: «Ο καθένας μπορεί να κάνει αυτό που κάνω: ο καθένας μπορεί να καλέσει σε μια λαϊκή συνέλευση». Μάλιστα, άλλες ομάδες το έχουν ήδη κάνει. Όσο περισσότεροι, τόσο το καλύτερο, κατά την άποψή μου. Υπάρχει επίσης ένα επίπεδο ταπεινότητας που έχω καλλιεργήσει προσωπικά λέγοντας ότι δεν έχω τις απαντήσεις — αυτό που κάνω είναι απλώς το καλύτερο που μπορώ. Δεν είμαι η εκλεκτή, ούτε κάποιος άλλος είναι, όμως προσπαθούμε. Είναι ένα πείραμα και θα αξιολογήσουμε αυτά που θα βρούμε.

Θα πω ότι εσκεμμένα έχουμε φλερτάρει τους αυτόνομους παράγοντες των κοινωνικών κινημάτων στο Λος Άντζελες. Είμαστε πολύ ξεκάθαροι ότι μας ενδιαφέρει να οικοδομήσουμε ένα αυτόνομο κοινωνικό κίνημα που θα ενδυναμωθεί έξω από την εκλογική οδό. Αν και δεν το αποκλείουμε εντελώς, έχουμε δει ότι δεν βοήθησε πάντα. Πώς μπαίνουμε σε μια τέτοια στρατηγική ενώ έχουμε και άλλα σίδερα στη φωτιά; Στην ιδανική περίπτωση, εάν όντως εκλέξουμε ανθρώπους σε κάποια από τα αξιώματα, αυτό θα είναι για να μπορέσουν να ανοίξουν τον θεσμό για να επιτρέψουν στα κοινωνικά κινήματα να εισέλθουν — όχι για να έχουν το μονοπώλιο και να γίνονται φύλακες της εξουσίας.


Την τελευταία δεκαετία, έχουμε δει μια αλλαγή στη λέξη «δημοκρατία» στην αμερικανική λαϊκή συνείδηση. Βλέπουμε εκλεγμένους αξιωματούχους και εργάτες του κινήματος να λένε ότι η δημοκρατία βρίσκεται «υπό απειλή». Μπορούν τα κινήματα για άμεση δημοκρατία σε τοπικό επίπεδο να ενημερώσουν αυτές τις ευρύτερες συζητήσεις;

Νομίζω ότι οι άνθρωποι της αριστεράς και του κέντρου ανησυχούν ειλικρινά για την αύξηση του αυταρχισμού. Υπήρξε εκείνη η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου σχετικά με την προεδρική ασυλία και νομίζω ότι η ALEC εργαζόταν για τη σύναψη μιας συνταγματικής συνέλευσης. Πιθανώς θα προλάβουμε να το δούμε όσο ζούμε.

Υπήρχε πάντα μια παράδοση άμεσης δημοκρατίας στην Αμερική. Στη Νέα Αγγλία, η άμεση δημοκρατία προβλέπεται στα κρατικά και τοπικά τους καταστατικά — υπάρχουν δημαρχεία όπου οι άνθρωποι παίρνουν αποφάσεις πραγματικά. Εδώ στο Λος Άντζελες, έχουμε ανθρώπους που αγωνίζονται για τη μεταρρύθμιση του χάρτη, για συνελεύσεις πολιτών, για κουπόνια για τη δημοκρατία, όλα αυτά τα είδη φιλελεύθερων μεν παρεμβάσεων που όμως είναι καλύτερες από ό,τι έχουμε τώρα.

Είχαμε μια συζήτηση εσωτερικά: «Ποια είναι η σχέση μας με τις συνελεύσεις πολιτών; Δεν μιλάμε για μια λαϊκή κινηματική συνέλευση, αλλά είναι σίγουρα καλύτερα από μια ομάδα 15 ατόμων που παίρνει αποφάσεις για μια πόλη 4 εκατομμυρίων». Τους υποστηρίζουμε λοιπόν — μας φέρνουν πιο κοντά στο όραμά μας για το πώς πρέπει να μοιάζει η δημοκρατία. Αλλά δεν είναι ακριβώς το όραμά μας. Μοιάζουν με «μη μεταρρυθμιστικές μεταρρυθμίσεις». Δεν πληγώνουν τις επιθυμίες μας για κάτι καλύτερο, αλλά δεν είναι και αυτό το καλύτερο που επιθυμούμε.

Όπως πολύ όμορφα λέει η Ursula K. LeGuin; «Ζούμε στον καπιταλισμό, η δύναμή του φαίνεται αναπόδραστη – όμως έτσι φαινόταν κάποτε και το θείο δικαίωμα των βασιλιάδων». Όλα αυτά είναι στο χέρι μας. Αν θέλουμε μια πιο ανθρώπινη μορφή συλλογικής διακυβέρνησης που εκτιμά τους ανθρώπους ως ανθρώπινα όντα — και να βλέπουμε ο ένας τον άλλον και να ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες του άλλου — μπορούμε να το αποφασίσουμε. Νομίζω ότι κάπως έτσι θα μπει στον φιλελεύθερο λόγο αυτή τη στιγμή

Αφήστε ένα σχόλιο

1 × two =