Χρήστος Καραγιαννάκης
Το τελεσίγραφο έληξε σήμερα.
Μία μέρα πριν τη μέρα που σημάδεψε τη συλλογική μνήμη αυτής της χώρας. Τη μέρα που όλοι σκέφτονται τον Αλέξη και τον Δεκέμβρη του ’08 σαν κάτι που συνέβη χθες, κάτι που συμβαίνει τώρα και δεν μπορεί να ξεχαστεί. Απ’ τις εκατοντάδες καταλήψεις στην Ελλάδα μέχρι το καμένο δέντρο στο Σύνταγμα, αυτή η μέρα μας θυμίζει ότι ένα συμβάν μπορεί να σπάσει τη ροή της κανονικότητας και να γεννήσει επιθυμίες που θα μείνουν ανεξίτηλες στον χρόνο.
Όμως το τελεσίγραφο το μόνο που έκανε ήταν να οξύνει αυτή τη μνήμη, να τη φέρει στο παρόν και να την εμπλουτίσει ως μνήμη και πράξη αντίστασης ενάντια στο υπάρχον. Στο τέλος, η ιστορία θα δείξει αν ισχύει τελικά ότι όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες. Η μνήμη επανέρχεται στην επιφάνεια και μας θυμίζει ότι αυτό το σύστημα που δολοφόνησε τον Αλέξη συνεχίζει να υπάρχει και να δολοφονεί την ύπαρξή μας καθημερινά.
Αύριο θα δούμε όλες αυτές τις μνήμες των ανθρώπων να ζωντανεύουν καθώς θα τις μοιράζονται διαδικτυακά αλλά και διά ζώσης. Το μήνυμα που φέρουν αυτές οι μνήμες, αυτό που τις κρατάει ζωντανές είναι ότι αυτή η εξέγερση, όπως και το διακύβευμα της, δεν έσβησαν ποτέ. Τα μάτια και τα στόματα όσων διαδίδουν αυτές τις μνήμες δείχνουν ότι τίποτα δεν τέλειωσε, ότι είναι ακόμα ζωντανοί και έτοιμοι να αντισταθούν. Η κανονικότητα και η καταστολή είναι ο εχθρός που ζωντανεύει και πάλι.
Τα τείχη που χτίζει η κανονικότητα παίρνουν υλική μορφή και τσιμεντώνουν τις πόρτες των καταλήψεων για να μην ξαναμπούν μέσα οι μετανάστριες και να μην πάρει ζωή η αλληλεγγύη. Όμως, οι άνθρωποι που κουβαλούν αυτή τη μνήμη θέλουν να γκρεμίσουν τα τείχη που μας απομονώνουν και να αγκαλιάσουν ό,τι υπάρχει πέρα απ’ αυτά.
Γι’ αυτό όσο θα χτίζονται τείχη, τόσο περισσότεροι θα είναι αυτοί που ονειρεύονται να κάψουν τη Βαστίλη.
