Κείμενο: Ηλίας Σεκέρης
Η Ακρόπολη έγινε λοιπόν φόντο για διαφήμιση παπουτσιών της Adidas στην προνομιακή τιμή των 380€. Όχι επειδή κάποιοι είναι ανίδεοι ή προκλητικοί, αλλά επειδή το πλαίσιο το επιτρέπει — το ενθαρρύνει, το παράγει.
Και φυσικά πέρα από το γελοίο της υποθεσης, τα 380€ δεν είναι το πρόβλημα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι μια κοινωνία ολόκληρη έχει συμφωνήσει να ανεχεται, πως όλα μπορούν να μπουν στον τιμοκατάλογο.
Ο δημόσιος χώρος, ο πολιτισμός, το παρελθόν — τίποτα δεν εξαιρείται. Η “κοινή λογική” της νεωτερικότητας επιτάσσει πως αν κάτι μπορεί να πουληθεί, τότε πρέπει να πουληθεί.
Αυτός ακριβώς είναι ο πυρήνας του νεοφιλελεύθερου δόγματος. Ο κόσμος είναι ένα δίκτυο οικονομικών συναλλαγών, ένας μηχανισμός αποδοτικότητας, ένα ξερό άθροισμα επενδύσεων και αποδόσεων.
Η Ακρόπολη, σε αυτό το πλαίσιο, δεν έχει αξία επειδή υπήρξε τόπος ελευθερίας και δημιουργίας, επειδή είναι ιστορικό μνημείο, ή επειδή τελοσπαντων στέκει εκεί 2500 χρονια. Έχει αξία επειδή προσελκύει βλέμματα — και άρα προσελκύει χρήμα.
Και η ειρωνία είναι ότι μιλάμε για ελεύθερη αγορά, αλλά δεν υπάρχει τίποτα το ελεύθερο. Υπάρχουν μόνο περιφράξεις και συμφέροντα. Οπότε είναι αφελές να μιλάμε για “σκάνδαλο”. Δεν υπάρχει σκάνδαλο εδώ. Υπάρχει συνέπεια.
Μια κοινωνία που δεν έχει πια άλλο νόημα πέρα από την κατανάλωση θα διαφημίσει παπούτσια πάνω από την Ακρόπολη χωρίς να νιώσει πως κάτι παρεκκλίνει.
Το μόνο που παρεκκλίνει ειναι το νόημα, το οποίο διαγράφεται με θεαματική υπερέκθεση. Φωτάκια, ήχοι, drones, λογότυπα και σλόγκαν. Απ’ όλα έχει ο μπαχτσές του αποβλακωμενου καταναλωτή.
