Ακολουθεί απόσπασμα από την ομιλία της Σίλβια Φεντερίτσι, η οποία δόθηκε στην Peoples’ Platform Europe που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο στη Βιέννη της Αυστρίας. Μετάφραση: Ηλίας Σεκέρης.
Ο καπιταλισμός γεννήθηκε με γενοκτονία, γεννήθηκε με αποικισμό, υποδούλωση και κυνήγι μαγισσών. Υπήρξε ένα βίαιο πατριαρχικό σύστημα σε όλη του την ιστορία. Οδήγησε σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους που σκότωσαν εκατομμύρια ανθρώπους. Μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρξε ένα είδος συμβιβασμού που οδήγησε σε κάποιες διαπραγματεύσεις και αναγνώριση κάποιων δικαιωμάτων των ανθρώπων, μαζί με μια διαδικασία επαναποικισμού. Τώρα όλα αυτά έχουν διαγραφεί, εισερχόμαστε σε μια νέα φάση της καπιταλιστικής πατριαρχίας και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να σκεφτούμε τι σημαίνει αυτό.
Σε αυτό το πλαίσιο θέλω να μιλήσω σχετικά με το τι είδους αγώνα και τι είδους κίνημα χρειαζόμαστε. Πρώτα απ’ όλα, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι αυτό που είπα πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, είναι αυτό που βλέπουμε τώρα, στην Παλαιστίνη, στο Σουδάν ή στο Κονγκό – μια ακραία εκδήλωση μιας διαδικασίας που αναπτύσσεται, προετοιμάζεται, προχωρά από τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Από την αρχή της μεγάλης αντεπανάστασης ενάντια στο κίνημα της δεκαετίας του 1960, ενάντια στην αποαποικιοποίηση, ενάντια στο φεμινιστικό κίνημα, ενάντια στο αντιπολεμικό κίνημα.
Έτσι, έχουμε μια ολόκληρη διαδικασία από τη δεκαετία του ’70, που κορυφώνεται με την κρίση χρέους, τη διαρθρωτική προσαρμογή, την επιβολή όρων σε πολλές χώρες του κόσμου, η οποία έχει διαλύσει τον κοινωνικό ιστό αυτών των χωρών, καταδικάζοντας πολλούς ανθρώπους στη μετανάστευση και αναγκάζοντας σε μαζικές εκτοπίσεις ανθρώπων από τη γη τους. Έτσι, είναι πολύ σημαντικό να δούμε τώρα ότι η ακραία βία, η γενοκτονική βία, τα σχέδια εξόντωσης που είδαμε να εκτυλίσσονται, συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Όχι μόνο στην περίπτωση της Παλαιστίνης, αλλά και πέρα από αυτήν. Η Παλαιστίνη δεν είναι μια μεμονωμένη, ή μια ακραία εξαιρετική περίπτωση. […]
Σε αυτό το πλαίσιο, το ζήτημα της μετακίνησης είναι πολύ σημαντικό – να δούμε ότι οι διαδηλώσεις και η δημιουργία διεθνών δικτύων είναι θεμελιώδους σημασίας. Αλλά ταυτόχρονα, πρέπει επίσης να επανεξετάσουμε ποιοι είναι οι μηχανισμοί σε καθημερινή βάση που στην πραγματικότητα τροφοδοτούν αυτό το σύστημα, που επιτρέπουν στο καπιταλιστικό σύστημα να αναπαράγεται. Πρέπει να μάθουμε να απενεργοποιούμε τον καπιταλισμό, όχι μόνο αντιμετωπίζοντάς τον στους δρόμους και στις μαζικές διαδηλώσεις, αλλά και με όρους αλλαγής της οργάνωσης της κοινωνικής αναπαραγωγής. Γιατί ακριβώς λόγω της διαδικασίας δόμησης της κοινωνικής αναπαραγωγής, η οποία εξαρτάται από τις συγκρούσεις, τις ιεραρχίες, τη διαίρεση και την υποτίμηση ενός ολόκληρου πληθυσμού, βρισκόμαστε σήμερα σε αυτή την κατάσταση. Και εδώ, νομίζω, το φεμινιστικό κίνημα έχει μια πολύ σημαντική θέση. Αλλά θα πρέπει να μιλήσουμε για συγκεκριμένα τμήματα του φεμινιστικού κινήματος, διότι υπάρχουν διαφορετικοί τύποι φεμινισμού.
Υπάρχουν πολλοί φεμινισμοί, και υπάρχει ένας φεμινισμός που είναι πραγματικά αντίθετος με τη χειραφέτηση – ο νεοφιλελεύθερος, κρατικά υποστηριζόμενος φεμινισμός, που είναι αντίθετος με αυτό που λέω. Από την άλλη πλευρά, ο φεμινισμός στη Λατινική Αμερική, για παράδειγμα, είναι ένας λαϊκός φεμινισμός, που έχει τις ρίζες του στη μαζική πάλη, ένας φεμινισμός που θεωρείται πραγματικά ως ένα θεμελιώδες έδαφος πάλης στο έδαφος της αναπαραγωγής, που αγγίζει κάθε πτυχή της ζωής. Η αναπαραγωγή είναι η τροφή, η γεωργία, οι σεξουαλικές σχέσεις, η υγεία, η εκπαίδευση, η πολιτιστική παραγωγή.
Κατά μία έννοια, είναι δυνητικά ένα κίνημα που μπορεί να δημιουργήσει κοινό έδαφος μεταξύ διαφορετικών κινημάτων, δείχνοντας τη συνέχεια, για παράδειγμα, μεταξύ της οικονομικής κρίσης, της εξαθλίωσης, της αποστέρησης και της οικολογικής καταστροφής του πλανήτη. Και με αυτή την έννοια μπορεί πραγματικά να δημιουργήσει δίκτυα. Το είδος των δικτύων που αρχίσαμε να βλέπουμε τη δεκαετία του 1990 με το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, το οποίο νομίζω ότι ήταν πολύ ισχυρό και συνεχίζει να παραμένει ένα είδος παραδείγματος για το τι θα μπορούσε να είναι ένα είδος αγώνα και κυκλοφορίας εμπειριών.
Και φυσικά, το εργατικό κίνημα. Νομίζω ότι, δυστυχώς, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, βλέπουμε ένα εργατικό κίνημα που έχει παραιτηθεί, που έχει αποδεχτεί τις πολιτικές του κράτους, που έχει συνεργαστεί με την αυτοκρατορική πολιτική, με την αποικιοκρατία, και έχει παραιτηθεί από την δύναμη να αποφασίζει για το τι θα παράγεται, ποια θα είναι η μορφή της παραγωγής κ.λπ. Έχει αποδεχτεί να περιορίσει τις διαπραγματεύσεις του στο ζήτημα των μισθών και των συντάξεων. Όσο σημαντικά και αν είναι αυτά, το εργατικό κίνημα έχει παραιτηθεί από τη λήψη αποφάσεων για ζητήματα ευρύτερου κοινωνικού χαρακτήρα, όπως η μη παραγωγή βομβών ή τοξικών υλικών που θα καταστρέψουν τη φύση και τη ζωή των ανθρώπων. Νομίζω ότι χρειαζόμαστε ένα νέο εργατικό κίνημα με ένα ολοκληρωμένο όραμα, με τον ίδιο τρόπο που χρειαζόμαστε ένα φεμινιστικό κίνημα με ολοκληρωμένο όραμα. […]
Πρέπει να επανεξετάσουμε και να αναδιαρθρώσουμε, μέσα στην κοινότητα, μορφές αναπαραγωγής που είναι πιο αυτόνομες. Που αποσυνδέονται από το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό είναι πλέον κάτι εξαιρετικά απαραίτητο και πιστεύω ότι είναι μία από τις προϋποθέσεις για να μπορέσουμε να ανατρέψουμε την επίθεση που βιώνουμε σήμερα—μια ανοιχτή διαδικασία εξόντωσης λαών και λεηλασίας των φυσικών πόρων.
Για παράδειγμα, γνωρίζουμε ότι πίσω από τη μαζική εκδίωξη του παλαιστινιακού λαού βρίσκεται η ανακάλυψη τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου ανοιχτά της Γάζας από το 2002. Δεν πρόκειται μόνο για την αποικιοκρατική φαντασίωση μετατροπής της Γάζας σε τουριστικό θέρετρο για τους πλούσιους, αλλά και για την κατάληψη αυτών των πόρων.
Πιστεύω ότι χρειαζόμαστε πραγματικά κινήματα που να δρουν σε διάφορα μέτωπα. Να δρουν στο μέτωπο της κοινοτικής οργάνωσης της κοινωνικής αναπαραγωγής και της δημιουργίας νέων μορφών αλληλεγγύης, της δημιουργίας νέων μορφών κοινής αναπαραγωγικής εργασίας που θα επιτρέψουν στους ανθρώπους να αποκτήσουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν το κράτος. Και ταυτόχρονα να δρουν για τη δημιουργία διεθνών δικτύων μέσω των οποίων θα μπορούμε να ενώσουμε τις προσπάθειές μας με εκείνους σε όλο τον κόσμο που σήμερα γίνονται αντικείμενο αυτής της απίστευτης βίας που ξεδιπλώνεται παντού.
Βίντεο από ολόκληρη την ομιλία:
