Βίαιη εκκένωση της σημαντικής κατάληψης Rosa Nera στα Χανιά, χθες το πρωί από ΕΚΑΜ και ΜΑΤ, προκειμένου να παραδοθεί το δημόσιο κτίριο σε ιδιώτες. Δεν μιλάμε για μία τυχαία κατάληψη, μιλάμε για έναν χώρο ελευθερίας και ζωής εν μέσω της τουριστικής ερήμου. Να θυμηθούμε πως η χρήση των τριών ιστορικών κτιρίων έχει δοθεί στην εταιρεία Belvedere ΕΠΕ για τη μετατροπή τους σε ξενοδοχεία, παρόλο που αποτελούν περιεχόμενο δωρεάς υπέρ του δημοσίου, ενώ το κτίριο της μεραρχίας έχει χαρακτηριστεί από το ΚΑΣ νεότερο μνημείο. Η Rosa Nera το κρατά ζωντανό ως κέντρο πολιτισμού και αλληλεγγύης στα Χανιά και την προηγούμενη φορά που εκκενώθηκε βίαια, η πόλη κατέβηκε μαζικά σε διαδήλωση στήριξης της κατάληψης και αποτροπής της ιδιωτικοποίησης. Αλληλεγγύη στους καταληψίες και στην πόλη των Χανίων που θα σταθεί απέναντι στην κρατική βία!
Του Γιάννη Χατζηγιάννη:
Χανιά… Μπήκαν ξανά τα ΜΑΤ μετά από 4 χρόνια στο Λόφο Καστέλι και εκκένωσαν τις καταλήψεις Rosa Nera και Πρυτανεία. Προχώρησαν σε 8 συλλήψεις. Αυτή τη φορά μαζί με τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας ήταν και εκπρόσωπος των επενδυτών που θέλουν να μετατρέψουν το πανέμορφο “μπαλκόνι των Χανίων” σε ένα ακόμα ξενοδοχείο πάνω από το παλιό Λιμάνι.
Για μια ακόμα φορά επιχειρούν να επιβληθούν δια της βίας και να παραδώσουν το Δημόσιο Χώρο στην κυριαρχία του χρήματος.
Δεν έβαλαν μυαλό από την προηγούμενη αποτυχημένη τους προσπάθεια, όταν χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους της πόλης και μετά από ένα πολύμηνο αγώνα κατόρθωσαν και απελευθέρωσαν το λόφο ακυρώνοντας στην πράξη τα σχέδια των επιχειρηματιών του μαζικού τουρισμού.
Συγχρόνως, αυτό το κίνημα, έδωσε και μια σαφή απάντηση στην κεντρική εξουσία που με πολιορκητικό κριό τη δήθεν ανάπτυξη, επιχειρεί να επιβάλει το νόμο της σιωπής στο νησί μας καταστέλλοντας κάθε φωνή και εστία αντίστασης στα σχέδια της. Το είδαμε πρόσφατα και με την βίαιη εκκένωση της Κατάληψης Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο. Όμως κι εκεί, μια συλλογική αλυσίδα αντίστασης και αλληλεγγύης υπερασπίστηκε τον ελεύθερο κοινωνικό χαρακτήρα του εγχειρήματος και πήρε πίσω το ιστορικό κτήριο.
Το ίδιο θα γίνει και τώρα. Ο κόσμος του αγώνα, ολόκληρο το κίνημα της Κρήτης και η τοπική κοινωνία θα μπουν ξανά εμπόδιο στα σχέδιά τους!
Αλληλεγγύη και Δύναμη στους ανθρώπους που αγωνίζονται για να μείνει ο Λόφος Καστέλι Ελεύθερος και Ζωντανός, κόντρα σε κέρδη και συμφέροντα! Με Ενότητα και Αγώνα θα νικήσουμε ξανά. Ούτε βήμα πίσω!
Αλληλεγγύη στους Ελεύθερους Αυτοδιαχειριζόμενους Χώρους! Αντίσταση στην επέλαση του Κράτους των Επενδυτών!
Αγώνας για τη Γη και την Ελευθερία!
Του Δημήτρη Μακρέα:
“…Πολλά ταξίδια ξεκίνησαν ή στάθηκαν ή φιλοξενήθηκαν στη Ρόζα. Πολλές προσωπικές και συλλογικές διαδρομές και δράσεις. Αγωνίες και αγώνες για μια διαφορετική πόλη, κοινωνικές πρακτικές που αφορούν την άμεση δικτύωση ανθρώπων, ομάδων, κοινωνικών αντιστάσεων.
Η κατάληψη ενοχλούσε πάντα, ενοχλεί και θα ενοχλεί γιατί θα θυμίζει ότι μπορούν να υπάρχουν σχέσεις χωρίς τη διαμεσολάβηση της αγορά και του κράτους.
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά από τα “ταξίδια” στα οποία συμμετείχα στη Ρόζα Νέρα.
Θυμίζω μόνο το τελευταίο.
ΜΕ ΤΗΝ ΑΚΛΟΝΗΤΗ ΠΙΣΤΗ ΟΤΙ ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ
Το ταξίδι μας στην ποίηση του Νίκου Καββαδία ξεκίνησε από τη Ρόζα Νέρα και στις ψυχές μας η αρχή αυτή του ταξιδιού υπήρξε η συναισθηματικά πλέον φορτισμένη.
“Κάποτε , το μακρινό 1993 ένας φίλος αγαπημένος καθώς το πρώτο φως της ημέρας μας έβρισκε στο “ΣΟΡΟΚΟ” , το ομορφότερο μπαρ των Κυκλάδων αναφώνησε έξαλλος:
“Μα μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι στον Καπιταλισμό” ?
Ένας άλλος αγαπημένος φίλος του απάντησε ότι υπάρχει ο κακαπιταλισμόςκαι ο καλαπιταλισμός και ότι εμείς εκείνη τη στιγμή ζούσαμε την ανατολή στον καλαπιταλισμό.
Θυμάμαι και τις μεγάλες παρέες στα οικογενειακά τραπέζια και τις μαζώξεις των παιδικών χρόνων. Σε κατάσταση ευφορίας αλλά και συγκίνησης , αφού είχε τελειώσει η πολιτική συζήτηση και είχαν αρχίσει οι κιθάρες δεν παρέλειπαν ποτέ το τραγούδι του Χατζή:
“Κι εμείς οι τρεις στον καφενέ
τσιγάρο πρέφα και καφέ
βρε δε βαριέσαι αδερφέ”
Μετά από μια βραδιά γνήσιας ευτυχίας ,με νέους συντρόφους επί σκηνής ,με αγαπημένους φίλους και τα κορίτσια μου στο κοινό η ψυχή μου είναι ελαφριά και ήσυχη.
Παρά το ζόφο που μας κατακλύζει και τον αγώνα να μην παρασυρθούμε σε αυτόν. Από αυτόν.
Είναι και αυτός ένας δύσκολος αλλά υπέροχος αγώνας. Να χτίζεις στιγμές ευτυχίας, να μοιράζεσαι τα συναισθήματα και την ομορφιά που παραμένει εγκλωβισμένη . Να σχετίζεσαι γνήσια με τους συνανθρώπους σου , να συμμετέχεις σε μικρές κοινότητας αλληλοφροντίδας. ίσως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να αντλούμε την ατομική και συλλογική δύναμη να παλέψουμε το ζόφο.
Με τσιγάρο πρέφα και καφέ επομένως.
Με γέλια και χαρές , με μουσικές και γλέντια
Αλλά χωρίς δε βαριέσαι αδερφέ!…”
Αμέσως μετά την εκκένωση η κοινωνία των Χανίων άρχισε να κινητοποιείται:
Πραγματοποιήθηκε μαζική συνέλευση με την συμμετοχή ανθρώπων των συλλογικοτήτων, των οργανώσεων, των φοιτητικών συλλόγων και των σωματείων της πόλης
Τέθηκε υπό κατάληψη το Δημαρχείο Χανίων για την εκκένωση της κατάληψης
Καθώς και συγκεντρώθηκε πολύ μεγάλη πορεία υπεράσπισης το απόγευμα
Επίσης, καλέσματα για διαδηλώσεις αλληλεγγύης έχουν γίνει σε όλη τη χώρα.