Κείμενο: Γιώργος Φούφας (γεωπόνος-οικοκαλλιεργητής)
“Πρώτα μας πήραν τους κάμπους, τα παιδιά,
μας ρήμαξαν τα χωριά,
τώρα μας παίρνουν τα Βουνά και τις πηγές τους.
Στο τέλος μείναμε χωρίς Γη και μνήμες.
Έτσι αγοράζουμε το ψωμί, το νερό και τη ζωή, που δεν έχει ζωή.”
Η Ύπαιθρος χώρα, ρημάχθηκε ή αλλιώς εκσυγχρονίσθηκε συστηματικά και οργανωμένα, από το σύστημα Κυριαρχίας και Καθυπόταξης, τους τελευταίους δυο αιώνες αποφυσικοποιώντας κάθε οργανική της μορφή, ανθρώπινες κοινότητες, φυσικά οικοσυστήματα.
Ο πόλεμος ενάντια στο Αρχέγονο
Η πρώτη Βιομηχανική “Επανάσταση”, εξόρισε και κατέστρεψε συθέμελα, την όποια φυσική διαδικασία συνέθετε τις άρρηκτες έως τότε, συνδέσεις του Παλαιού κόσμου με τον Φυσικό κόσμο.
Η εκμετάλλευση του ληστρικού συστήματος που κυριάρχησε πλανητικά, αντικατέστησε όλες τις οριζόντιες, ισότιμες και φυσικές σχέσεις μεταξύ των Ανθρώπων και του έμβιου κόσμου.
Στον σημερινό κόσμο, η τεχνοβιολογική παγκόσμια Κυριαρχία, δημιουργεί τις προϋποθέσεις, να μεταβάλλει αμετάκλητα την ίδια την κυτταρική φύση των έμβιων όντων επαναπροσδιορίζοντας τη ζωή σε μια καθαρά επιβιωτική και φρικτά ανελεύθερη συνθήκη, όπου στις Ανθρώπινες κοινωνίες το καταναλωτικό πρότυπο ορίζει και ορίζεται ενώ η παραγωγική διαδικασία αυτοματοποιείται και τεχνολογικοποιείται εξωφυσικά, ενώ τα οικοσυστήματα καταληστεύονται και σιγά σιγά αφανίζονται δίνοντας τη θέση τους στην έρημη Γη.
Οι Αγροτικοί Αγώνες
Η Ανθρώπινη Ιστορία, διαθέτει πληθώρα Αγροτικών Επαναστάσεων και εξεγέρσεων, από την εποχή του Μεσαίωνα όπου η ύπαιθρος χώρα ειδικά στην Ευρώπη διατηρούσε στοιχειώδη ελευθερία, επίδικο των εξουσιαστών και καταπιεστών, έως τις Σιβηριανές στέπες στις απαρχές του 19ου αιώνα, τις αγροτικές κολεκτίβες της Αραγονίας και της Ανδαλουσίας που προετοίμασαν και έθρεψαν το Αναρχικό κίνημα ενάντια στον Φράνκο, το Κιλελέρ στην αγροτική Θεσσαλία των κολίγων. Οι αγρότες ήταν το “κρέας για τα κανόνια” των πολεμοκάπηλων, αλλά ήταν και οι ιδανικοί μαχητές που ‘ξέραν να βαδίζουν και να πολεμούν στ΄ απάτητα βουνά σαν αντάρτες, σαν μαχητές της Ελευθερίας.
Δεκέμβρης του 1992
40.000 αγρότες συγκεντρώθηκαν στο Στρασβούργο, έξω από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, πυρπολώντας ένα ομοίωμα του διαπραγματευτή των ΗΠΑ, αντιστεκόμενοι στην κοινή Ευρωπαϊκή πολιτική, που υιοθετούσε τη Γενική συμφωνία δασμών και εμπορίου. Μια συμφωνία των ισχυρών, που επέτρεπε σε εμπορεύματα και θέσεις εργασίας να μετακινούνται ελεύθερα, σε βάρος των αγροτικών κοινοτήτων και των εργαζομένων με τη Γη.
Ιανουάριος και Φεβρουάριος του 2024
Αγρότες από όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ξεσηκώνονται, οργώνοντας τα Αστικά κέντρα των Μητροπόλεων με τα τρακτέρ τους, μπλοκάρωντας οδικές αρτηρίες και πολιορκώντας το κέντρο λήψης των αποφάσεων στις Βρυξέλλες. Στην Ελλάδα, τα αγροτικά μπλόκα, θα επιχειρήσουν την “είσοδο” στο κέντρο της Αθήνας, σπέρνοντας οργή.
Τα Ζιζάνια – Η “Πράσινη Ανάπτυξη” & οι Κ.Α.Π. (Κοινή Αγροτική Πολιτική)
“Πρώτα καταστρέφεις τον παλαιό κόσμο και μετά δημιουργείς τον νέο, παράγοντας ευκαιρίες”
Η εκβιομηχάνιση και εφαρμογή της Χημικής Γεωργίας επί δυο αιώνες, με τη συνακόλουθη Αστικοποίηση της υπαίθρου και δημιουργίας των σύγχρονων Μητροπόλεων, άλλαξε ριζικά και τη φύση της γεωργικής εργασίας και τη δομή και την ποιότητα των εγγειοεδαφολογικών χαρακτηριστικών της υπαίθρου γης και οικοσυστημάτων ευρύτερα. Η “σπάνη” των Φυσικών πόρων και σε πλείστες περιπτώσεις η ανεπίστρεπτα τοξική επιμόλυνσή τους, μετέτρεψε την καλλιεργούμενη γη, σε μια τεράστια χωματερή τοξικών αποβλήτων, αλλά και σε ένα εργοστάσιο παραγωγής “χημικών” προϊόντων διατροφής, που έσπειραν ασθένεια και θάνατο.
– Μοχλοί της Βιομηχανοποιημένης Χημικής Γεωργίας, ήταν και είναι: η Εντατικοποίηση, η Εκμηχάνιση και η Eπιστημονικοποίηση.
– Εργαλεία της Β.Χ.Γ, ήταν και είναι: η Βαριά Αγροχημική Βιομηχανία (πολυεθνικές των Αγροχημικών), η Μηχανολογία του “Άνθρακα” και τα εξειδικευμένα Γεωπονικά και Γεωτεχνικά Ιδρύματα, καθώς και ο κεντρικοκρατικός σχεδιασμός της Γεωργίας.
Η γεωργία αυτή στο σήμερα απεικονίζεται, με τα χαρακτηριστικά της μονοκαλλιέργειας, της καθετοποίησης της παραγωγής, της μείωσης της χειρωνακτικής εργασίας, της θερμοκηπιακής τεχνικής και συνολικότερα της ορθολογικοποίησης των γεωργικών πρακτικών. Χωρίς όμως να απαλειφθεί μαζί με την υπερεξάντληση της Γης και της υπερεκμετάλλευσης των εργατών Γης, από τους μεγαλοαγρότες και η απαρχή της απώλειας της Αυτάρκειας και της Αυτονομίας των παραδοσιακών Αγροτικών Κοινοτήτων, με την Αστικοποίηση της Υπαίθρου να αποτελεί κεντρική πολιτική επιλογή της εκάστοτε Κυριαρχίας.
Στους δυο τελευταίους αιώνες, η Αγροτοδιατροφική παραγωγή έγινε ένας σημαντικός μοχλός της Καπιταλιστικής Ανάπτυξης, τοποθετώντας αγροτικά προϊόντα στα Χρηματιστήρια Αξιών.
Σήμερα, θερίζοντας ό,τι σπείραμε τα προηγούμενα χρόνια, αντιμετωπίζουμε σε παγκόσμια κλίμακα τα αποτελέσματα της Ανθρωπογενούς συμβολής στο φαινόμενο της Κλιματικής αλλαγής. Ερημοποίηση, ξηρασία αύξηση της θερμοκρασίας, χάσιμο των εποχών, πλημμυρικά φαινόμενα, με ανείπωτη καταστροφή στις καλλιέργειες και ευρύτερα αγροδασικά οικοσυστήματα.
Η “Πράσινη Ανάπτυξη”, πατώντας στον επελαύνοντα αφανισμό των οικοσυστημάτων και την απώλειά των φυσικών πόρων, προβάλλει την βαριά βιομηχανία με το μεγάλο “ανθρακικό αποτύπωμα” της “Πράσινης Ενέργειας”, για τη “Μετάβαση” έως το 2050, στην εποχή χωρίς Άνθρακα, (COP28). Προτείνει εντός ΕΕ, μέσω της νέας Κ.Α.Π., τη σειρά οικοεφαρμογών στη Γεωργία εντός κανονιστικών και χρηματοδοτικών πλαισίων, όπως η μείωση της χρήσης Αγροχημικών (“βέλτιστες πρακτικές”), αγρανάπαυση, χωρίς όμως να αποκλείει την αθρόα εισαγωγή προϊόντων από χώρες της ΕΕ, χωρίς κανέναν ουσιαστικό έλεγχο και με δεδομένη τη βαριά επιμόλυνσή τους λόγω της εντατικοποιημένης και χημικά επιβαρυμένης παραγωγής τους.
Η αγροτική γη μετατρέπεται, σε ένα απέραντο εργοστάσιο παραγωγής και αποθήκευσης “πράσινης ενέργειας” ενώ απέραντα δίκτυα ηλεκτρικής διασύνδεσης, οργώνουν την Ύπαιθρο, ακόμα σε ένα έδαφος γόνιμο για πλουτισμό του Real estate και του μεγατουρισμού και τέλος ένα απέραντο πεδίο άσκησης της αναδυόμενης Γεωργικής Επιχειρηματικότητας.
Η Βιοτεχνολογία και η γενετική, δημιούργησαν και ολοκλήρωσαν τη Γεωργία του μέλλοντος, μετατρέποντας την αγροτική παραγωγή, σε ένα απέραντο χώρο άσκησης πειραματισμού και ελέγχου της κυτταρικής μνήμης αλλά και της “τυχαιότητας”, προκαθορίζοντας την όποια εξέλιξη στην κατεύθυνση του ελέγχου και της υποταγής μέσω της τροφής, από ένα Παγκόσμιο Σύστημα Ολοκληρωτικής Κυριαρχίας, χτίζοντας για το κάθε έμβιο πλάσμα, το “βιολογικό του κελί “.
Συμπερασματικά
Οι λόγοι για να σπείρει ο Αγρότης σήμερα Οργή, είναι πολλοί και βαθιοί.
Όμως, αυτό δεν αρκεί αν θέλουμε έστω και στην τελευταία στιγμή της Ανθρώπινης Ιστορίας, όπως τη γνωρίζουμε έως σήμερα, να μαχηθούμε για τη διατήρηση της Φύσης μέσα μας, καθώς και της ένωσης με τον Φυσικό κόσμο (Φυσικοποίηση) που μας περιβάλλει, επιστρέφοντας στις ρίζες του “Παλαιού Κόσμου”, της απλότητας, της Φυσικής Καλλιέργειας και της Εναρμόνισης, αφού σπείρουμε την “Ολική Άρνηση του Υπάρχοντος”.
Για τις Ελευθεριακές Οικοκοινότητες του μέλλοντος!
