Μια κουβέντα για την ενότητα του παλαιστινιακού και ισραηλινού λαού. Συνέντευξη του Αυτολεξεί με τον Ζωρζ Μεχραμπιάν, ενός ανθρώπου με λιβανέζικη καταγωγή που ζει στην Αθήνα, μεταφραστή του βιβλίου “Το Ισραήλ και ο αγώνας των παλαιστινίων για αυτοδιάθεση”, Διεθνές βήμα. AVAILABLE HERE IN ENGLISH
- Σε ευχαριστούμε για αυτή την κουβέντα! Είναι πολύ σημαντικό για εμάς να συνομιλούμε με ανθρώπους που ασχολούνται εδώ και χρόνια με το παλαιστινιακό και το εβραϊκό ζήτημα από μία προοδευτική σκοπιά. Στην εκδήλωση που διοργανώθηκε από τις εκδόσεις Διεθνές Βήμα, μιλήσατε με το εξής κεντρικό θέμα: «Η ενότητα του εργαζόμενου λαού στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ: Η μόνη διέξοδος από το τέλμα της κατοχής και του πολέμου». Πάνω σε αυτόν τον άξονα θα θέλαμε να κινηθεί η συζήτησή μας. Θα θέλαμε να ρίξουμε φως στις προσπάθειες κοινής συνύπαρξης των 2 λαών διαχρονικά. Και να εστιάσουμε στο πώς οι εθνικισμοί αλλά και οι εξουσίες δεν αφήνουν με επιμονή αυτή τη συνύπαρξη να επιτύχει. Ποιες στιγμές κοινού αγώνα θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε;
Η βρετανική αποικιοκρατία στην Παλαιστίνη άρχισε με την ήττα των Οθωμανών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Χάιφα στα βόρεια έγινε κέντρο βιομηχανίας και σιδηροδρομικών μεταφορών. Τότε υπήρξε μία αύξηση της εβραϊκής μετανάστευσης από την Ευρώπη, με πολλούς από τους εβραίους εργάτες που κατέφθαναν στην περιοχή να τρέφουν αισθήματα συμπάθειας για τη νεοσύστατη εργατική ρεπούμπλικα στη Σοβιετική Ρωσία. Πολλοί ήταν αριστεροί “εργατιστές” σιωνιστές, ενώ άλλοι ήταν κομμουνιστές. Από αυτούς τους εβραίους μετανάστες έρχεται, στην πραγματικότητα, η προέλευση των κομμουνιστικών ιδεών στην Παλαιστίνη.
Η εργατική ομοσπονδία Histadrut δημιουργήθηκε το 1920 από εργατιστές σιωνιστές. Αυτή ήταν μια ομοσπονδία για τα ζητήματα της εβραϊκής εργασίας.
Το 1924, χτιζόταν ένα μεγάλο εργοστάσιο τσιμέντου στο Nesher έξω από τη Χάιφα. Οι εργάτες κατασκευής ήταν Εβραίοι μετανάστες, καθώς και Αιγύπτιοι Άραβες και ντόπιοι Άραβες εργάτες. Οι Εβραίοι εργάτες απεργούσαν για την αύξηση των μισθών τους και για τη μείωση των ωρών εργασίας. Οι εργάτες αυτοί οργανώθηκαν από τη Histadrut. Πολύ γρήγορα οι απεργοί συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούσαν να κερδίσουν την απεργία δίχως τη συμμετοχή και των Αράβων εργατών. Έκαναν έκκληση στους Άραβες ταξικούς αδελφούς τους, παρά την αντίθεση της ηγεσίας της Histadrut. Τότε, προς έκπληξη όλων, οι Άραβες εργάτες προσχώρησαν μαζί τους σαν μια γροθιά. Έπειτα από μία μεγαλειώδη δίμηνη απεργία, η εταιρεία προχώρησε σε παραχωρήσεις στους Εβραίους εργάτες. Όμως η συμφωνία με τη Histadrut δεν έλεγε τίποτα σχετικά με τους Άραβες εργάτες. Η Histadrut υποστήριξε ότι δεν είχε καμία υποχρέωση απέναντί τους. Με μεγάλη πλειοψηφία 170 προς 30 οι Εβραίοι εργάτες ψήφισαν να μην επιστρέψουν στην εργασία τους αν δεν επαναπροσληφθούν οι Άραβες. Οι βρετανικές Αρχές απέλασαν τους περισσότερους από τους Άραβες εργάτες… Αυτό ήταν ένα πρώτο παράδειγμα κοινού αγώνα Εβραίων και Αράβων εργατών και των εμποδίων που αντιμετώπιζαν.
Αργότερα, ένας άλλος αγώνας ξέσπασε στη Χάιφα μεταξύ ραφτών και ξυλουργών το 1925. Αυτοί οι εργάτες δούλευαν κυρίως για αφεντικά Παλαιστίνιους Αράβες. Οι Παλαιστίνιοι εργάτες απευθύνθηκαν σε ντόπιους Άραβες-Εβραίους εργάτες, καθώς και σε μέλη της Histadrut για βοήθεια στην οργάνωση. Μια Γενική Λέσχη Εργατών ιδρύθηκε από μερικούς από αυτούς τους Αραβοεβραίους εργάτες που ήταν μέλη της Histadrut για να οργανωθούν οι Παλαιστίνιοι Άραβες ράφτες και ξυλουργοί. Η απεργία ξέσπασε, τότε, στην πόλη της Χάιφα μεταξύ των ραφτών και των ξυλουργών σε αυτά τα εργαστήρια. Αυτοί άσκησαν τελικά αρκετή πίεση και η εβραϊκή Histadrut παρείχε κάποια υποστήριξη.
Η κυρίαρχη παλαιστινιακή αραβική εφημερίδα al-Karmil, μια εφημερίδα με έντονο αντισιωνιστικό παρελθόν, βγήκε τότε με μια προειδοποίηση προς τους Παλαιστίνιους απεργούς, λέγοντας: «Φοβόμαστε ότι ο σκοπός της παρακίνησης των Αράβων εργατών σε απεργία είναι (1) να τους υποκινήσουν σε εξέγερση, (2) να προκαλέσουν αναστάτωση στην επιχειρηματική δραστηριότητα των αραβικών επιχειρήσεων, (3) να αυξήσουν τις τιμές, ώστε να είναι ευκολότερο για τα εβραϊκά προϊόντα να ανταγωνιστούν τους Άραβες και να τους πάρουν τις θέσεις εργασίας» [Βλ. το βιβλίο Σύντροφοι και εχθροί, Άραβες και Εβραίοι εργάτες στην Παλαιστίνη, 1906-1948, του Zachary Lockman, σελ. 94].
Ο βασικός χριστιανός μαρωνίτης κληρικός της Χάιφα κάλεσε τους απεργούς σε μια συνάντηση όπου τους προειδοποίησε, σύμφωνα με τον Lockman, «να μην συνεργάζονται με τους Εβραίους, οι οποίοι διέδιδαν τον μπολσεβικισμό στην Παλαιστίνη, και τους απηύθυνε έκκληση να σχηματίσουν τη δική τους μουσουλμανική-χριστιανική ένωση, η οποία θα ήταν απαλλαγμένη από την εβραϊκή επιρροή» [ό.π., σ. 94].
Το μεγαλύτερο βιομηχανικό εργατικό δυναμικό βρισκόταν στον σιδηρόδρομο που είχε ως κύριο κέντρο τη Χάιφα. Εκεί, οι Εβραίοι εργάτες είχαν οργανώσει ένα συνδικάτο συνδεδεμένο με τη Histadrut. Ήδη από το 1921, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (SWP), το οποίο περιείχε τόσο σοσιαλιστές σιωνιστές όσο και κομμουνιστικές πτέρυγες, είχε σημαντική επιρροή στο εν λόγω συνδικάτο σιδηροδρομικών. Το SWP υποστήριζε την ανάγκη να ανοίξει το συνδικάτο σε μέλη Παλαιστίνιους Άραβες και να οργανώσει ενεργά τους Άραβες εργάτες. Οι κομμουνιστές υποστηρικτές της Ρωσικής Επανάστασης εξηγούσαν την ανάγκη οργάνωσης όλων των εργατών, αντιτάσσονταν στο σιωνιστικό κίνημα, αγωνίζονταν για να αντιταχθούν στη βρετανική αποικιακή εντολή και υποστήριζαν το αραβικό αντιαποικιακό εθνικό κίνημα. (Το SWP, σύντομα μετά, διασπάστηκε στα δύο με ένα αριστερό-σιωνιστικό και ένα κομμουνιστικό κόμμα).
Το 1921, πραγματοποιήθηκαν μια σειρά κοινών συναντήσεων μεταξύ Εβραίων αγωνιστών της εργατικής τάξης, κομμουνιστών και αριστερών σιωνιστών, και Αράβων εργατών με στόχο να ενταχθούν οι Άραβες στο Συνδικάτο των σιδηροδρομικών και να γίνουν ένα κοινό συνδικάτο. Η ηγεσία της Histadrut τάχθηκε κατά οποιασδήποτε κοινής προοπτικής. Η ηγεσία της Histadrut θεώρησε αυτές τις ενέργειες ως απειλή για την ιδέα της οικοδόμησης μιας εβραϊκής πατρίδας με εβραϊκή εργασία. Στην πραγματικότητα, ένα σταθερό αίτημα της Histadrut ήταν να γίνονται προσλήψεις εβραϊκής εργασίας σε βάρος της αραβικής εργασίας στους σιδηροδρόμους.
Σύμφωνα με τον ισραηλινό ιστορικό Ilan Pappe, «Ο τοπικός ηγέτης της Histadrut στη Χάιφα, David Hacohen, επέπληξε τους Εβραίους εργάτες που ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους Παλαιστίνιους: “Οι σιδηροδρομικοί εργάτες ξεχνούν ότι η αποστολή των Εβραίων εργατών που είναι μέρος του κινήματος για τον εποικισμό της Παλαιστίνης, δεν είναι να ασχολούνται με την αλληλοβοήθεια προς τους Άραβες εργάτες, αλλά να βοηθούν στην οχύρωση του σιωνιστικού σχεδίου επί του πεδίου”» (A History of Modern Palestine, σ. 111).
Η αυξανόμενη, όμως, εργατική μαχητικότητα, ιδίως υπό τον αντίκτυπο της Ρωσικής Επανάστασης, ενίσχυσε τις αριστερές δυνάμεις στο Συνδικάτο των σιδηροδρομικών. Ένας μεγάλος αριθμός Αράβων εργατών, Παλαιστινίων και Αιγυπτίων, προσχώρησε στο Συνδικάτο. Σε ένα συνέδριο του Συνδικάτου σιδηροδρομικών ο Ilyas Asad, ένας Παλαιστίνιος εκπρόσωπος, υποστήριξε:
«Αγωνίζομαι να δημιουργήσω δεσμούς μεταξύ Εβραίων και Αράβων εργατών, γιατί είμαι βέβαιος ότι, αν συνδεθούμε, θα βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τη θρησκεία ή την εθνικότητα». (Lockman, σ. 127).
Μέχρι το 1924, υπήρξε υποχώρηση της κινητοποίησης της εργατικής τάξης και των επαναστατικών δυνατοτήτων σε όλη την Ευρώπη. Αυτό είχε αντίκτυπο και στη βρετανική Παλαιστίνη. Τον Απρίλιο του 1924, η ηγεσία της Histadrut άνοιξε πόλεμο εναντίον των κομμουνιστών μελών της, κηρύσσοντάς τους εχθρούς του εβραϊκού λαού, εκδιώχνοντας τους περισσότερους. Αυτό είχε αρνητική συνέπεια στις προσπάθειες του Συνδικάτου των σιδηροδρομικών να οικοδομήσουν ένα συνδικάτο Εβραίων και Αράβων εργατών.
Ταυτόχρονα, η αστική και φεουδαρχική αραβική εθνικιστική ηγεσία επιτέθηκε και αυτή στο αναπτυσσόμενο Συνδικάτο σιδηροδρομικών κατηγορώντας τα αραβικά του μέλη ότι αποτελούσαν μέρος μιας σιωνιστικής οργάνωσης λόγω των δεσμών του σωματείου με τη Histadrut. Στην αραβική εφημερίδα al-Nafir, εμφανίστηκε ένα άρθρο με την υπογραφή του Hasanayn Fahmi, ενός Αιγύπτιου ηγέτη του συνδικάτου, όπου καλούσε τους Άραβες εργάτες να εγκαταλείψουν το κοινό Συνδικάτο σιδηροδρομικών επειδή στην πραγματικότητα ήταν μια σιωνιστική οργάνωση (ό.π., σ. 137).
Κατά την επόμενη περίοδο της εργατικής ανάτασης, η Παλαιστίνη γνώρισε επίσης μια έξαρση των κοινών εργατικών αγώνων και οργανώσεων. Το 1931, Εβραίοι και Παλαιστίνιοι οδηγοί φορτηγών οργάνωσαν μια πολύ αποτελεσματική κοινή απεργία ενάντια στους φόρους της βρετανικής εντολής που επιβάρυναν τους οδηγούς. Οι Αρχές αναγκάστηκαν να μειώσουν αυτούς τους φόρους. Το 1935, πραγματοποιήθηκε μια μαζική απεργία στο βρετανικής ιδιοκτησίας διυλιστήριο πετρελαίου της Χάιφα, στην οποία συμμετείχαν τόσο Εβραίοι όσο και Άραβες εργάτες. Πραγματοποιήθηκαν κοινές δράσεις των σιδηροδρομικών εργατών σε αλληλεγγύη με τους εργάτες του διυλιστηρίου πετρελαίου. Επτακόσιοι σιδηροδρομικοί εργάτες διαδήλωσαν την Πρωτομαγιά του 1935, ανάμεσά τους 113 Εβραίοι. Η νέα μαχητικότητα ανάγκασε τη συνδικαλιστική ηγεσία να θέσει προθεσμία απεργίας. Οι Αρχές της βρετανικής εντολής αρνήθηκαν να διαπραγματευτούν ή να αναγνωρίσουν το συνδικάτο.
Ο Pappe αναφέρει πολλές περιπτώσεις κοινής αντίστασης της εβραϊκής και αραβικής εργατικής τάξης. Ωστόσο, επισημαίνει το τίμημα που πλήρωσαν οι πρωτοστάτες αυτών των προσπαθειών:
«Όταν πρόσωπα όπως ο Fawzi al-Husayni ή ο Fakhri al-Nashahibi εντάχθηκαν σε αραβοεβραϊκές οργανώσεις που υποστήριζαν μια δι-εθνική πολιτική δομή, το πλήρωσαν με τη ζωή τους. Το 1937, ένας ηγέτης του παλαιστινιακού εργατικού συνδικάτου δολοφονήθηκε. Το 1947, δολοφονήθηκε ένας άλλος ηγέτης του συνδικάτου με το όνομα Sami Taha. Και οι δύο δολοφονήθηκαν επειδή υπέταξαν την εθνική αλληλεγγύη στην ταξική συνείδηση… Το χέρι του Amin al-Husayni ήταν ορατό και στις δύο δολοφονίες» (Pappe, σελ. 113-114). Ο Amin al-Husayni [θρησκευτικός ηγέτης και φιλοναζιστής] ήταν ο Μουφτής της Ιερουσαλήμ και ο πιο επιφανής ηγέτης των Παλαιστινίων εκείνη την εποχή.
Ανέφερα μερικά παραδείγματα συνεργασίας της εργατικής τάξης. Τέτοιες προσπάθειες έγιναν καθ’ όλη τη διάρκεια της σύγκρουσης στις δεκαετίες 1920-1940. Οι προσπάθειες αυτές όμως προσέκρουσαν στη συνδυασμένη αντίδραση της βρετανικής αποικιακής διοίκησης, των εργοδοτών, του συνδικάτου Histadrut των Εβραίων εργατών και των παλαιστινιακών εθνικιστικών αστικών, φεουδαρχικών και κληρικών δυνάμεων. Αυτές οι συνδυασμένες δυνάμεις, που η καθεμία πίεζε από την πλευρά της και για τους συγκεκριμένους ταξικούς της λόγους, ήταν ένα πολύ μεγάλο εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεράσει η νέα εργατική τάξη στην αποικιακή Παλαιστίνη.
- Αργότερα, υπήρχαν κοινοί αγώνες και μέσα στο Ισραήλ; Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, την περίπτωση των νοσηλευτών.
Πάνω από το 20% των πολιτών του Ισραήλ είναι Παλαιστίνιοι. Εργάζονται στις ίδιες επιχειρήσεις με τους Εβραίους εργαζόμενους, συχνά δίπλα-δίπλα. Δεν υπολογίζω καν εδώ τους εργαζόμενους που έρχονται από τη Δυτική Όχθη ή τη Γάζα για να εργαστούν στο Ισραήλ.
Υπήρξαν κάποιοι κοινοί αγώνες από Εβραίους και Άραβες εργάτες μετά την πανδημία COVID-19. Μεταξύ των πιο σημαντικών πρόσφατων αγώνων ήταν των εργαζομένων στα νοσοκομεία, νοσηλευτών, τραυματιοφορέων κ.λπ. Εκεί, πλάι-πλάι Παλαιστίνιοι Άραβες και Ισραηλινοί Εβραίοι νοσηλευτές και άλλοι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία απεργούσαν για καλύτερες συνθήκες, για περισσότερες αμοιβές, για περισσότερες προσλήψεις προσωπικού, κάνοντας κοινές περιφρουρήσεις και κρατώντας πανό στα αραβικά και τα εβραϊκά.
Πριν από δύο χρόνια, υπήρξε μια άλλη έξαρση της βίας των εποίκων και των ισλαμιστικών επιθέσεων. Εβραϊκές οικογένειες έγιναν στόχος των ισλαμιστών και παλαιστινιακές των εποίκων. Το Συνδικάτο Οδηγών Λεωφορείων οργάνωσε κοινές επιτροπές άμυνας των μελών του για να προστατεύσει τόσο τα αραβικά όσο και τα εβραϊκά μέλη του και τις οικογένειές τους.
Η ισραηλινή συνδικαλιστική Ομοσπονδία Koah La Ovdim [Δύναμη στους εργαζόμενους] είναι ανεξάρτητη από τη Histadrut. Η ομοσπονδία αυτή ιδρύθηκε το 2007 και υποστηρίζει ανοιχτά την αλληλεγγύη μεταξύ Εβραίων και Αράβων εργαζομένων. Τα μέλη της έχουν ανέλθει σε περίπου 35.000 εργαζόμενους.
Τα παραπάνω παραδείγματα είναι σημαντικό να τα έχουμε κατά νου. Δείχνουν ότι η κοινή ταξική δράση είναι δυνατή και στην πραγματικότητα φυσική. Μακροπρόθεσμα, ο μόνος τρόπος να βγούμε από τον κύκλο της κατοχής, της τρομοκρατίας, του πολέμου, της καταστροφής που έχει περάσει η περιοχή είναι μέσα από την κοινή προσπάθεια της εργατικής τάξης να πάρει την εξουσία στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη.
Η αντισημιτική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτώβρη με τη δολοφονία πάνω από 1.500 πολιτών και την απαγωγή περίπου 240 ανθρώπων, έθεσε ένα εμπόδιο, τοποθετημένο στο αίμα, στη δυνατότητα των εργαζομένων να δουν τα κοινά τους συμφέροντα και έτσι στη δυνατότητα να βρουν ένα δρόμο προς τα εμπρός.
- Στην εκδήλωση, ανέφερες πως το 1960-’70 στα στρατόπεδα του Λιβάνου φαίνεται πως δημιουργήθηκε η ιδέα για μια ενωμένη Παλαιστινη – τι ακριβώς περιλάμβανε αυτό; Ίσα δικαιώματα σε ισραηλινούς και παλαιστινίους; Οι παλαιστίνιοι και ισραηλινοί πώς αντέδρασαν σε αυτό;
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, οι άνθρωποι που βρίσκονταν στους καταυλισμούς Παλαιστινίων προσφύγων του Λιβάνου ξεσηκώθηκαν ενάντια στον έλεγχο και την κυριαρχία του λιβανέζικου κράτους. Οι Παλαιστίνιοι σε αυτούς τους καταυλισμούς ήταν από τους πιο καταπιεσμένους εργάτες στις λιβανέζικες βιομηχανικές μονάδες καθώς και στις μεγάλες φυτείες. Μέσω της μαζικής εξέγερσής τους απέκτησαν τον έλεγχο των προσφυγικών καταυλισμών, και αυτό επέτρεψε την ανάπτυξη της Φατάχ και των άλλων παλαιστινιακών οργανώσεων της PLO σε αυτούς τους καταυλισμούς. Οι περιοχές αυτές έγιναν κέντρα επαναστατικής σκέψης και οργάνωσης.
Εκείνη την εποχή, η PLO πρότεινε ότι ο αγώνας είχε ως στόχο μια δημοκρατική κοσμική Παλαιστίνη, όπου Εβραίοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι θα μπορούσαν να ζουν ως ισότιμοι πολίτες με ίσα δικαιώματα. Αυτό ήταν μια προσπάθεια να δοθεί μια κοινή προοπτική για τους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς εργάτες. Αυτή αποτέλεσε μια πολύ προοδευτική πρόταση για την εποχή και θα μπορούσε να αποτελέσει μια γέφυρα για κοινή δράση.
Ωστόσο, οι πράξεις πρέπει να συμπίπτουν με τα λόγια. Πολλές συνιστώσες-οργανώσεις της PLO, ενώ ζητούσαν μια τέτοια προοπτική, την ίδια στιγμή οργάνωναν δράσεις που στόχευαν ισραηλινούς πολίτες. Αυτές οι ενέργειες που στόχευαν στην αδιακρίτως δολοφονία Ισραηλινών δεν ταίριαζαν με το αφήγημα μιας δημοκρατικής κοσμικής Παλαιστίνης, όπου οι Εβραίοι είχαν θέση ως ισότιμοι πολίτες. Ως εκ τούτου, οι Ισραηλινοί εργαζόμενοι δεν μπορούσαν να πειστούν ότι επρόκειτο για μία γνήσια προσπάθεια και οι καπιταλιστές κυβερνήτες του Ισραήλ, από την άλλη, έκαναν τη μέγιστη δυνατή χρήση αυτών των επιθέσεων.
- Την ίδια εποχή, το 1972, μάθαμε από την εκδήλωση, πως υπήρχε στη Γάζα μέχρι και σιδηροδρομικό δίκτυο με δρομολόγιο Γάζα – Τελ αβιβ αλλά και σκέψη για αεροδρομιο. Σήμερα, ακούγεται πολύ μακρινό ακόμη και αυτό, εδώ που φτάσαμε με τον αποκλεισμό και την πληρη ισοπέδωση της Γάζας. Αυτό δείχνει μια διαφορά στην εικόνα σε σχέση με το σημερινό αδιέξοδο… Πώς, όμως, κατά τη γνώμη σας η Χαμάς φράζει τον δρόμο για μία θετική επίλυση του ζητήματος;
Είναι σημαντικό να ξεκινήσουμε με το ταξικό πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί ο Χάμας. Η Χαμάς είναι μια αντιδραστική οργάνωση της μπουρζουαζίας. Η πολιτική της προοπτική είναι η εγκαθίδρυση ενός καπιταλιστικού ισλαμικού κράτους στην Παλαιστίνη. Έχει δείξει, ήδη, τι είδους εξουσία σκοπεύει να εγκαθιδρύσει στην πραγματική ζωή στη Γάζα. Θέλω να υπενθυμίσω στον αναγνώστη και την αναγνώστρια ότι η Χαμάς κυβερνά τη Γάζα από το 2006, όταν κέρδισε τις εκλογές εκεί. Το 2007, διεξήγαγε εμφύλιο πόλεμο εναντίον της Φατάχ (της κύριας συνιστώσας της PLO) και εκτόπισε τη Φατάχ από τη Λωρίδα της Γάζας. Έκτοτε, κυβερνά με σιδερένια φτέρνα, αρνούμενη τα δημοκρατικά δικαιώματα, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, τα δικαιώματα των γυναικών και όλες τις άλλες ελευθερίες που έχουν κατακτηθεί με αγώνες από τους εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο.
Η προοπτική της Χαμάς είναι η εξάλειψη όλων των Εβραίων από το Ισραήλ, είναι υπέρ της καταστροφής του Ισραήλ. Οτιδήποτε χτίστηκε από τους Εβραίους από το 1948 και μετά θεωρείται παράνομο γι’ αυτούς. Για τη Χαμάς, επομένως, δεν υπάρχει χώρος για τους Εβραίους. Είναι μια αντισημιτική οργάνωση. Αν κάποιος έχει αμφιβολίες γι’ αυτό, τότε αρκεί να δει τις επιθέσεις της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου. Άνθρωποι σκοτώθηκαν αδιακρίτως απλά και μόνο επειδή ήταν Εβραίοι. Μερικοί από αυτούς που σκοτώθηκαν και απήχθησαν ήταν στην πραγματικότητα υποστηρικτές των παλαιστινιακών δικαιωμάτων.
Τέτοιες ενέργειες εμποδίζουν τις προσπάθειες για την εξεύρεση ενός δρόμου προς τον κοινό αγώνα των εργαζομένων, ανεξάρτητα από το αν είναι Ισραηλινοί Εβραίοι ή Παλαιστίνιοι Άραβες. Ενισχύουν την πολιτική θέση εκείνων που στο Ισραήλ ισχυρίζονται ότι οι Παλαιστίνιοι θέλουν να σκοτώσουν όλους τους Εβραίους και δεν υπάρχει τρόπος να ζήσουν μαζί. Ενισχύουν την πολιτική υποστήριξη της κατοχής.
- Πώς ο Νετανιάχου κάνει ακριβώς το ίδιο;
Ο πρωθυπουργός Νετανιάχου είναι ένας καπιταλιστής πολιτικός που ηγείται του μεγαλύτερου καπιταλιστικού κόμματος του Ισραήλ. Σε τελική ανάλυση, η δουλειά του είναι να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της τάξης του. Δεν ενδιαφέρεται για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, έχει θέσει τεράστια εμπόδια στον τερματισμό της κατοχής, έχει εμποδίσει τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους και ούτω καθεξής, το έχει δείξει αυτό στα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία. Οι ενέργειες της Χαμάς μαζί με το αστικό κληρικό καθεστώς της Τεχεράνης θέτουν υπό αμφισβήτηση την ίδια την παρουσία των Εβραίων στην περιοχή. Αυτό εξελίσσεται σε ένα υπαρξιακό ζήτημα, μεταξύ άλλων, και για την ισραηλινή καπιταλιστική άρχουσα τάξη και τον πρωθυπουργό της – εξ ου και η αποφασιστικότητά τους στον σημερινό πόλεμο. Επιχειρούν να απαλλαγούν από τη Χαμάς, ανεξάρτητα από το κόστος σε ζωές Παλαιστινίων πολιτών αλλά και Ισραηλινών.
- Συχνά αποσιωπάται από σχετικές αναλύσεις της περιόδου, αλλά υπάρχει κι ένας άλλος λαός στην περιοχή, οι Βεδουίνοι, που στην επίθεση της 7ης Οκτώβρη μέτρησαν μάλιστα ανάμεσά τους και νεκρούς – μαζί με άλλους 22 νεκρούς Ταϊλανδούς εργατες γης και ειρηνιστές. Οι Βεδουίνοι, ίσως, να ήταν επίσης θετικοί για μία από κοινού συνύπαρξη των λαών με ίσα δικαιώματα;
Απολύτως. Οι Βεδουίνοι είναι νομαδικός αραβικός λαός. Θεωρούνται μέρος του παλαιστινιακού λαού στην περιοχή του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Όσοι ζουν στο Ισραήλ έχουν ισραηλινή υπηκοότητα. Η αντίδραση πολλών Βεδουίνων στη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου ήταν μια ανθρώπινη αλληλεγγύη. Έτρεξαν να βοηθήσουν τους τραυματίες. Πολλοί σκοτώθηκαν από τους μαχητές της Χαμάς.
- Κατάγεσαι από τον Λίβανο, πες μας, ποια είναι η κατάσταση και ο νόμος εκεί για τους Παλαιστινίους;
Οι Παλαιστίνιοι αγρότες πρόσφυγες ζουν στο Λίβανο από το 1948, κατά τη διάρκεια του πολέμου για την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, όταν σε ορισμένες περιπτώσεις αναγκάστηκαν από τις ένοπλες σιωνιστικές δυνάμεις να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους στην Παλαιστίνη. Σε άλλες περιπτώσεις, ενθαρρύνθηκαν έντονα να φύγουν από τα γειτονικά αραβικά καθεστώτα που τους υποσχέθηκαν μια γρήγορη επιστροφή.
Στο Λίβανο, εγκαταστάθηκαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς, κοντά σε βιομηχανικά κέντρα καθώς και σε γεωργικές φυτείες. Αυτοί οι αγρότες πρόσφυγες ζούσαν και συνεχίζουν να ζουν σε συνθήκες παραγκουπόλεων. Τους αρνήθηκαν το δικαίωμα ιδιοκτησίας σε ακίνητα, τους αρνούνται έως σήμερα την πρόσβαση σε δεκάδες εξειδικευμένες θέσεις εργασίας βάσει νόμου. Οι προσφυγικοί καταυλισμοί τελούσαν εξ αρχής υπό τον αυστηρό έλεγχο των κρατικών δυνάμεων ασφαλείας του Λιβάνου. Έγιναν μια φτηνή πηγή υπερεκμεταλλευόμενου εργατικού δυναμικού για τα καπιταλιστικά συμφέροντα τόσο στη γεωργία όσο και στη βιομηχανία. Μέχρι τη δεκαετία του 1970 σχεδόν 400.000 Παλαιστίνιοι πρόσφυγες ζούσαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς στο Λίβανο.
Θα πρέπει να προσθέσω ότι αυτή δεν ήταν η μοίρα της ανώτερης μεσαίας και αστικής τάξης που εγκατέλειψε την Παλαιστίνη. Αυτά τα στρώματα, ενσωματώθηκαν πλήρως στην υψηλή κοινωνία του Λιβάνου.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οι Παλαιστίνιοι εργάτες εξελίχθηκαν σε μαχητικά πρωτοπόρα στοιχεία στην άνοδο των συνδικάτων και των εργοστασιακών επιτροπών μεταξύ όλων των εργαζομένων στο Λίβανο. Αυτή η άνοδος του εργατικού κινήματος αποτέλεσε προοίμιο για το ξέσπασμα του Εμφυλίου Πολέμου το 1975.
- Σε ευχαριστούμε από καρδιάς για αυτή την κουβέντα. Ειρήνη και δικαιοσύνη!
