Κείμενο: Noor Or στο lundi.am
Όλοι έχουν κάτι να πουν στον πόλεμο μεταξύ της Χαμάς και της ισραηλινής κυβέρνησης. Σε αυτό το κείμενο που μόλις λάβαμε, αναδύεται μια θέση λεπτώς αποστασιοποιημένη τόσο από τη βιριλιστική βαρβαρότητα όσο και από τον καμπισμό, μερικές φορές αφηρημένη σε σημείο μηδενισμού. Μία λέξη που δεν ισχυρίζεται ότι είναι πέρα από τη μάχη, αλλά, αντιθέτως, μιλά από τη σπλαχνική και οικεία θέση των σωμάτων πάνω στα οποία αναπτύσσεται ο πόλεμος: Ναυτία…
Η ισραηλινή κυβέρνηση είναι μια θανατηφόρα οντότητα, μια ξεδιάντροπη αποικιακή και ιμπεριαλιστική δύναμη που διαπράττει φρικτά εγκλήματα πολέμου σε καθημερινή βάση για 75 χρόνια. Που αυθαίρετα σκοτώνει, εξευτελίζει και φυλακίζει παιδιά και πολίτες που το μόνο έγκλημα τους είναι να τολμήσουν να είναι Παλαιστίνιοι. Ναυτία – για κάθε κατάχρηση της κυβέρνησης, του στρατού της και των φανατικών της. Οργή και πένθος με κάθε θάνατο Παλαιστινίων.
Η ισραηλινή κυβέρνηση και η σφαγή που έχει διαιωνίσει από το 1948 είναι πράγματι πραγματικός εχθρός και εγκληματίας – επομένως αυτός είναι που πρέπει να καταστραφεί. Η ισραηλινή ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.
Τώρα όμως μου έρχεται ξανά η ναυτία.
Το να ταυτίζεις έναν ολόκληρο λαό [τον ισραηλινό] –μέσα στον οποίο η ταξική πάλη, οι φυλετικές διακρίσεις, οι πολιτικές διαφορές υπάρχουν πράγματι όπως σε κάθε χώρα του κόσμου–, το να ταυτίζεις ολόκληρο αυτόν τον πληθυσμό με την κυβέρνησή του και με την εθνική του ταυτότητα, είναι φασιστικό, επιβλαβές. Είναι μια δολοφονική σκέψη. Πρόκειται για ακροδεξιό λόγο που στάζει μίσος και βλακεία.
Το να γιορτάζουμε για τη δολοφονία και τον βιασμό των μόλις έφηβων νεαρών, αποκαλώντας τους έποικους, σαν να δικαιολογούσε αυτό το καθεστώς κάθε φρίκη και να μεταμορφώνονται οι βασανιστές τους σε ήρωες, είναι απίστευτα βίαιο. Η ασυνέπεια είναι απόλυτη.
Αυτός που ουσιαστικοποιεί, αυτός που υπερασπίζεται την εν ψυχρώ δολοφονία δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι αριστερός.
Η απανθρωποποίηση ενός λαού στο όνομα της εθνικότητας ή εθνότητάς του ανήκει στην ακροδεξιά.
Οι τακτικές της Χαμάς είναι ακατανόητες, γνωρίζει ότι είναι αβοήθητη μπροστά στη στρατιωτική δύναμη του εβραϊκού κράτους. Η μόνη εύλογη ερμηνεία μέχρι σήμερα είναι ότι, την παραμονή της εξομάλυνσης των σχέσεων μεταξύ Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας, η Χαμάς, απελπισμένη, ξεκίνησε μια επιχείρηση αυτοκτονίας, γνωρίζοντας καλά ότι η απάντηση θα είναι βίαιη και δυσανάλογη (καθώς η σημερινή ισραηλινή κυβέρνηση είναι η πιο ακραία και βίαιη που γνώρισε η χώρα εδώ και 30 χρόνια, έχοντας ξεκάθαρα την επιθυμία να εξαφανίσει οριστικά την Παλαιστίνη από τον χάρτη).
Αυτή η βία είναι που θα επιτρέψει στη Χαμάς να ανακτήσει την υποστήριξη στον αραβικό κόσμο και θα μπορούσε να αποτρέψει την πραγματοποίηση συμφωνιών μεταξύ Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας. Επομένως, πρόκειται για μία επίθεση αυτοκτονίας, αλλά οι αυτοκτονημένοι είναι οι κάτοικοι της Γάζας. Οι κάτοικοι της Γάζας που για 16 χρόνια υφίστανται έναν αφόρητο αποκλεισμό και που η ήδη ανυπολόγιστη δυστυχία τους μεγαλώνει (η έρημος δεν μπορεί πια να μεγαλώσει;). Η Χαμάς αγνοεί τις ζωές που διακυβεύονται, ακόμη και αυτές των δικών της ανθρώπων.
Η επανάσταση και η παλαιστινιακή απελευθέρωση είναι απαραίτητες, και όχι με έναν αφηρημένο τρόπο.
Ναι, ο πόλεμος είναι βρώμικος, ναι, υπάρχει αίμα, αδικία και «παράπλευρες ζημιές» – δηλαδη ο θάνατος αθώων. Αλλά η Χαμάς παίζει άσχημα. Υπηρετεί την παλαιστινιακή υπόθεση, προβάλλοντας ένα πρόσωπο τρόμου και μίσους στη διεθνή κοινότητα. Ξεχωρίζει όταν η αλληλεγγύη με τον παλαιστινιακό λαό είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Είναι απλώς κόλαση αυτό που περιμένει τους κατοίκους της Γάζας αυτή την εβδομάδα.
Ο αποαποικιοκρατικός αγώνας είναι επίσης και ένας αγώνας των ΜΜΕ. Οι εικόνες που είδα και που τώρα στοιχειώνουν τη μνήμη μου σαν άρρητος εφιάλτης είναι αδικαιολόγητες.
Ούτε στο όνομα της παλαιστινιακής απελευθέρωσης, ούτε στο όνομα της επανάστασης, μπορώ να προσυπογράψω αυτό που είδα και να συνεχίσω να φέρω το όνομα του Ανθρώπου.
Το όραμα του τείχους ασφαλείας που γκρεμίζεται είναι μια χαρά, μια πραγματική απόδραση από τη φυλακή. Κάηκαν αστυνομικά τμήματα, κατασχέθηκαν στρατιωτικές βάσεις. Λοιπόν, σε αυτό υπάρχει συνέπεια, ο πάντα καταπιεσμένος επιτίθεται στον καταπιεστή, στους θεσμούς του, στον στρατό του και στην αστυνομία του.
Τα υπόλοιπα είναι απλά ανυπόφορα. Μπαίνοντας στα σπίτια, πυροβολώντας ολόκληρες οικογένειες σε άγνωστο σημείο, βιάζοντας γυναίκες πάνω από τα πτώματα των φίλων τους και μετά εκτελώντας τες ή παρελαύνοντάς τες τριγύρω, με τα σώματά τους γυμνά και ταπεινωμένα, σαν πολεμικό τρόπαιο ενώ ένα παραληρημένο πλήθος τις φτύνει. Θέλω να ξεράσω. Τώρα οι «μαχητές της ελευθερίας» χαμηλώνουν τους εαυτούς τους στο επίπεδο του καταπιεστή, και ίσως βυθίζονται σε ακόμη βαθύτερο σκοτάδι.
Ας αναρωτηθούν όσοι διαλαλούν ότι: ούτως ή άλλως είναι έποικοι, ότι δεν έπρεπε να πάνε σε πάρτι στα σύνορα της υπαίθριας φυλακής που είναι η Γάζα. Αξίζουν να πεθάνουν όλοι όσοι πέφτουν για ύπνο το βράδυ ενώ υπάρχουν άστεγοι και πρόσφυγες που κοιμούνται στις πόρτες των κτιρίων τους; Αυτοί που περνούν σφυρίζοντας από τους τοίχους των φυλακών μας, σκεπτόμενοι τη συντριβή τους, αξίζουν το θάνατο;
Από ποιο σημείο ακριβώς ξεκινά η ενοχή; Και είμαστε όλοι ένοχοι;
Υπάρχει ένα βίντεο που θα ήθελα να μην είχα δει ποτέ και που με στοιχειώνει. Θα σε γλιτώσω, απλώς θα το περιγράψω γιατί μου γεννά έναν προβληματισμό πέρα από τα τρέχοντα γεγονότα.
Σε αυτό το βίντεο, που τραβήχτηκε από έναν Παλαιστίνιο στη Γάζα και στη συνέχεια διανεμήθηκε ένδοξα στα κοινωνικά δίκτυα, υπάρχει μόνο ένα γυναικείο σώμα στη μέση ενός πλήθους όρθιων ανδρών. Αυτό το σώμα δεν έχει πρόσωπο, είναι γυμνό, ταπεινωμένο, μπρούμυτα στο πίσω μέρος ενός κινούμενου φορτηγού. Πέντε άντρες γύρω της την κρατούν από τη φούστα του τυλιγμένου φορέματός της, κουνώντας τα όπλα τους στον αέρα και βγάζοντας κραυγές χαράς. Το παραληρημένο πλήθος -μόνο άντρες- τρέχει πίσω τους, ευφορικό. Κάποιοι κολλούν στην άκρη του φορτηγού και φτύνουν το άψυχο σώμα.
Το σώμα αυτής της γυναίκας είναι ένα τρόπαιο. Είναι έπαθλο πολέμου, σύμβολο νίκης. Είναι γυμνό και με το πρόσωπο στο έδαφος. Τα σώματα των γυναικών είναι πάντα ένα πολεμικό όπλο, ένα αντικείμενο που πρέπει να παρελάσει. Από τους αρχαίους μύθους μέχρι τις μέρες μας, οι γυναίκες είναι αφιερώματα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μια γυναίκα στον κόσμο θα μπορούσε να χαρεί μπροστά σε αυτή τη σκηνή.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι γυναίκες της Γάζας δεν αισθάνονται τη γυναικεία σάρκα τους να σκίζεται μπροστά σε αυτό το μαρτύριο. Αυτός είναι μάλλον ο λόγος που απουσιάζουν εντελώς από τη σκηνή. Η Γυναίκα δεν έχει πρόσωπο, η Γυναίκα δεν είναι Άνδρας [Άνθρωπος].
Η πηγή όλης αυτής της βίας είναι η ισραηλινή κυβέρνηση, ας μην ξεχνάμε ότι η Χαμάς είναι το τερατώδες παιδί της, οι ύπαρξές τους συνδέονται με αίμα – και η καταστροφή του πατέρα θα έβαζε τέλος στην ύπαρξη του γιου. Αυτές οι δύο οντότητες είναι οι εχθροί του παλαιστινιακού λαού και όλων όσων επιθυμούν να ζήσουν.
Αλλά σκέφτομαι ότι, ίσως, η ρίζα του προβλήματος, και όλης της βίας που συγκλονίζει τον κόσμο, είναι ο ανδρισμός.
Όταν σκέφτομαι ότι μόλις πριν από λίγες μέρες εκατοντάδες Παλαιστίνιες και Ισραηλινές γυναίκες συμμετείχαν στην πορεία Women Wage Peace (Οι γυναίκες πληρώνουν για την ειρήνη) στην Ιερουσαλήμ, ανατριχιάζω από τη φρίκη που ακολούθησε. Ανατριχιάζω με αυτούς τους άντρες που κραδαίνουν τα όπλα τους στον αέρα σαν πέος σε στύση.
Ανατριχιάζω με τους αρχηγούς κρατών, που ταπεινωμένοι, σοκαρισμένοι μέσα στην αρρενωπότητά τους, θα πάρουν τις αποφάσεις τους έχοντας μόνο μια σκέψη στο μυαλό: να αποδείξουν ποιος την έχει μεγαλύτερη.
Ξέρω ότι θα τσακιστώ από όλες τις πλευρές. Από υπέρμαχους της Παλαιστίνης, από υπέρμαχους του Ισραήλ, από αντιφεμινίστριες, από εύθραυστους άνδρες, από γυναίκες συμμάχους.
Και για πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν με νοιάζει.
