Anarchy 2023: Ρεπορτάζ από τη διεθνή συνάντηση στο Σεν-Ιμιέρ της Ελβετίας

Φωτορεπορτάζ και κείμενο για το Αυτολεξεί: Ευθύμης Χατζηθεοδώρου

Η ελευθερία σκέψης και έκφρασης που συνάντησα στους εργάτες στα όρη του Ιούρα στην Ελβετία με επηρέασαν έντονα. Αφού έμεινα μερικές εβδομάδες με τους ωρολογοποιούς, οι απόψεις μου για τον σοσιαλισμό είχαν πλέον ξεκαθαριστεί: ήμουν ένας αναρχικός. ∼ Πιοτρ Κροπότκιν, 1877

Την Κυριακή 23 Ιουλίου ολοκληρώθηκε η διεθνής αναρχική συνάντηση στο St-Imier της Ελβετίας.

Εκατόν πενήντα χρόνια μετά την αναρχική Διεθνή του Μπακούνιν, στην ίδια μικρή πόλη της κοιλάδας που χωρίζει τα όρη του Γιούρα από τη Βέρνη, φιλοξενήθηκαν και πάλι εκατοντάδες αναρχικοί και αντιεξουσιάστριες από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου για τέσσερις ημέρες εκδηλώσεων και συζητήσεων.

Το Anarchy 2023 (επίσημο όνομα της συνάντησης) κάλυπτε γεωγραφικά όλη την πόλη, καθώς πολλά δημοτικά κτίρια (και όχι μόνο) είχαν παραχωρηθεί στη διοργάνωση για διαφορετικούς σκοπούς. Υπήρχε διαθέσιμος χώρος για κάμπινγκ, καθώς και διαφορετικοί χώροι για συζητήσεις, εργαστήρια, πληροφορίες, συναυλίες.

Επίσης, υπήρχαν ανοιχτά γυμναστήρια για άτομα που ήθελαν να στεγαστούν δίχως να υποστούν το κρύο του κάμπινγκ (το βράδυ η θερμοκρασία έφτανε τους δέκα βαθμούς), χώροι διαμονής ελεύθεροι από cis άντρες και παιδικός σταθμός.

Η διαμονή και τα εργαστήρια ήταν δωρεάν, ενώ το φαγητό προσφερόταν με ελεύθερη συνεισφορά.

Φτάνοντας στο St Imier, δεν ξέραμε τι να περιμένουμε. Οι διοργανωτές είχαν επιλέξει να παραμείνουν στον ρόλο του συντονιστή, αφήνοντας την επιτυχία του φεστιβάλ να κριθεί από την ατομική προσφορά του κάθε επισκέπτη, τόσο σε πρακτικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο.

Αυτό σημαίνει πως σε πρακτικό επίπεδο, ήταν στα χέρια του κάθε ατόμου να δηλώνει ενδιαφέρον και να αφιερώνει μια, δύο ή τρεις ώρες κάθε μέρα σε κάποια βάρδια από τις εκατοντάδες που χρειάζονταν για να συνεχίσουν τα πάντα να λειτουργούν χωρίς προβλήματα. Οι δουλειές μπορεί να ήταν από βοήθεια στα πάρκινγκ, καθάρισμα, μαγείρεμα για τρεις χιλιάδες μερίδες κάθε μέρα, περιφρούρηση κ.ά.

Όσο για το πολιτικό επίπεδο, είναι σημαντικό να αναφερθεί πως οι εκδηλώσεις και οι συζητήσεις είχαν κερδίσει θέση στο πρόγραμμα μέσω μιας ιντερνετικής πλατφόρμας όπου το οποιοδήποτε άτομο ή ομαδα μπορούσε να προτείνει κάτι συγκεκριμένο.

Αυτό σημαίνει πως οι θεματικές εμφάνιζαν μια απίστευτη πολυμορφία. Από ανταλλαγές εμπειριών τρόπου ζωής (όπως «το ωτοστόπ ως πολιτική πράξη» ή το «πως να ζεις χωρίς λεφτά»), ενημερώσεις για διαφορετικούς αγώνες («η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ιταλία», «τέσσερα χρόνια από την εξέγερση στη Χιλή», «Η παρακαταθήκη της εξέγερσης του George Floyd στο κίνημα Stop Cop City της Ατλάντα»), μέχρι ακτιβιστικά εργαστήρια («πώς να προστατέψουμε τα κινήματα μας από αριστερίστικες λογικές», «συμπεριφορά στο black bloc»).

Μια τέτοιου είδους πολυμορφία σημαίνει πως υπήρξαν και εκδηλώσεις οι οποίες ήταν πολιτικά αντίθετες μεταξύ τους με το θέμα της ρωσικής εισβολής να αποτελεί ίσως το πιο καυτό παράδειγμα. Αν και οι περισσότερες εκδηλώσεις που έγιναν για τον πόλεμο δέχονταν το δικαίωμα της αυτοάμυνας των Ουκρανών ως τη μίνιμουμ αναρχική πολιτική βάση, υπήρξαν άτομα του αντιμιλιταριστικού κινήματος τα οποία θεωρούσαν το τέλος του πολέμου ως τον νούμερο ένα στόχο που θα έπρεπε να έχουν οι αντιεξουσιαστές σήμερα.

Προσωπικά, πιστεύω πως η εκδήλωση των αναρχικών από τη Ρωσία, την Ουκρανία και τη Λευκορωσία που αντιστέκονται ενεργά στην εισβολή ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες της συνάντησης, τόσο επειδή μάθαμε για τις διαφορετικές δομές και ομάδες που δραστηριοποιούνται όσο και για το χάσμα της ανάλυσης που έχει το κίνημα εκεί σε σύγκριση με τη Δύση. Μέσα από τη συζήτηση τονίστηκαν τρεις διαφορετικοί λόγοι γι’ αυτό: η έλλειψη πληροφοριών και δικτύωσης, ο ρομαντικός ιδεαλισμός που χρησιμοποιούν οι δυτικοί «από θέση ασφαλείας» και τέλος, η εισχώρηση αυταρχικών αριστερών αναλύσεων μέσα σε αναρχικές ομάδες.

Παράλληλα με τη συνάντηση, πολλοί αντιεξουσιαστές στήριξαν και μια πορεία το Σάββατο στις 22 του Ιούλη στη Λωζάνη η οποία καλέστηκε από Κουρδικές οργανώσεις ενάντια στα εκατό χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης.

Από τη συνάντηση δεν έλειψαν οι ελληνικές παρουσίες. Στην έκθεση βιβλίου που έλαβε χώρα όλες τις μέρες στο γήπεδο ice hockey του St Imier, είχε σταθερά μια θέση στα τραπεζάκια η Αναρχική Πολιτική Οργανωση.

Επίσης, το βράδυ της Παρασκευής, άτομα από την «Κατάληψη Στέγης Προσφύγων Μεταναστών Νοταρά 26» πραγματοποίησαν παρέμβαση για το έγκλημα της Πύλου λίγο πριν από την έναρξη της συναυλίας των Krav Boca.

Τέλος, ο αναρχικός σκηνοθέτης Γιάννης Γιουλούντας παρουσίασε σκηνές από τη νέα του ταινία «Δεν μας φοβίζουν τα ερείπια», η οποία μελετά το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα μετά την εκλογή του Μητσοτάκη τον Ιούλιο του 2019, και ακολούθησε συζήτηση.

Το φεστιβάλ τελείωσε το μεσημέρι της Κυριακής με την απαγγελία επαναστατικών αναρχικών τραγουδιών στην κεντρική πλατεία της μικρής πόλης.

Με υψωμένες τις γροθιές, αντιεξουσιαστές από όλο τον κόσμο ανανέωσαν το ραντεβού τους σε δέκα χρόνια από τώρα, δίνοντας την υπόσχεση:

Καμία υποχώρηση στον αγώνα για μια ελεύθερη κοινωνία!

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΑΛΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΠΑΡΕΥΡΕΘΗΣΑΝ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ: https://trise.org/2023/07/27/communalists-use-meeting-at-st-imier-to-strengthen-bonds-and-build-collective-power/