Κείμενο της Γεωργίας Κανελλοπούλου
«Είμαι άντρας. Τώρα, εσείς μπορεί να νομίζετε ότι κάνω κάποιο χαζό λάθος ως προς το φύλο ή ότι προσπαθώ να σας κοροιδέψω, επειδή το μικρό μου όνομα τελειώνει σε -α κι επειδή έμεινα έγκυος τόσες φορές. Τα μικροπράγματα όμως δεν έχουν σημασία. Αν έχουμε να μάθουμε κάτι απ’ τους πολιτικούς, είναι ότι τα μικροπράγματα δεν έχουν σημασία. Είμαι άντρας και θέλω να το πιστέψετε και να το αποδεχτείτε, όπως το αποδέχτηκα κι εγώ για πολλά χρόνια. Ξέρετε, όταν μεγάλωνα εγώ, στην εποχή των περσικών πολέμων, κι όταν πήγα στο κολλέγιο μετά τον εκατονταετή πόλεμο, κι όταν μεγάλωνα τα παιδιά μου κατά τον ψυχρό και τον βιετναμέζικο πόλεμο, δεν υπήρχαν γυναίκες. Οι γυναίκες είναι πρόσφατη εφεύρεση. Είμαι κάποιες δεκαετίες παλιότερη από την εφεύρεση των γυναικών. Εντάξει, αν κολλάτε στη σχολαστική ακρίβεια, οι γυναίκες έχουν επινοηθεί κάμποσες φορές σε πολύ διαφορετικούς τόπους, όμως οι εφευρέτες δεν ήξεραν πώς να πουλήσουν το προϊόν. Μοντέλα σαν την Όστεν ή την Μπροντέ ήταν πολύ περίπλοκα, ο κόσμος απλώς γελούσε με τη Σουφραζέτα και η Γουλφ ήταν υπερβολικά μπροστά από την εποχή της. Όταν γεννήθηκα, λοιπόν, υπήρχαν μόνο άντρες. Οι άνθρωποι ήταν άντρες. Όλοι είχαν μια αντωνυμία, την αρσενική αντωνυμία, να λοιπόν ποιος είμαι. Είμαι η γενική αρσενική αντωνυμία, όπως στη φράση: “Αν κάποιος χρειάζεται έκτρωση, πρέπει να πάει σε άλλη πολιτεία”».
Διάβαζα αυτό το φοβερό κείμενο της Ούρσουλας Λε Γκεν και μου ήρθε η ιδέα να βρω φωτογραφίες διαδηλώσεων από όλες τις χώρες για το δικαίωμα στην έκτρωση. Ξέρουμε βέβαια πως το δικαίωμα στην έκτρωση αλλού κερδίζεται αλλού χάνεται, αλλά κερδίζεται μόνο εκεί που διεκδικείται, με σκληρούς αγώνες διαρκείας, όχι αστεία. Έγραψα λοιπόν στο Pictures Google search «εκτρώσεις», αλλά, αντί για διαδηλώσεις, γέμισε η οθόνη ψεύτικα έμβρυα και αίματα – τρόμαξα από τη μεθόδευση. Μαζί με ό,τι ακούμε στη χώρα μας για τα «δικαιώματα του αγέννητου παιδιού» (αν είναι δυνατόν), όχι μόνο από τα γελοία χουντοειδή, αλλά και σε κάτι σοβαροφανείς ημερίδες υπό την αιγίδα της (γυναίκας) προέδρου της δημοκρατίας, συν η σύσταση υπουργείου οικογένειας ξαφνικά, μου φαίνεται πως για τίποτα καλό δεν προοιωνίζονται όλα αυτά. Δεν κινδυνολογώ, απλώς παρατηρώ και με ανησυχεί το τι μέλλει γενέσθαι σε αυτή την κοινωνία που πραγματικά είναι πολύ συντηρητική και πολύ εύκολα κατευθυνόμενη από τα μέσα ενημέρωσής της. Δεν έχω καμία διάθεση να ξυπνήσω ένα πρωί και να έχουν ψηφιστεί τη νύχτα τα πρώτα περιοριστικά μέτρα κατά των εκτρώσεων.
Ξέρετε, οι απαγορεύσεις αυτές έρχονται έτσι, εκεί που νόμιζες πως ποτέ δεν θα ‘ρθούν. Δείτε εδώ μια ενδιαφέρουσα πληροφορία που δίνει ο Εντουάρντο Γκαλεάνο: «”Όταν το 1837 στη Νικαράγουα κυβερνούσε το Συντηρητικό Κόμμα, αναγνώρισε στις γυναίκες το δικαίωμα να κάνουν έκτρωση σε περίπτωση που κινδύνευε η ζωή τους. Εκατόν εβδομήντα χρόνια αργότερα, στην ίδια χώρα, οι νομοθέτες που έλεγαν πως είναι επαναστάτες σαντινίστας απαγόρευσαν την έκτρωση σε οποιαδήποτε περίπτωση, στέλνοντας με αυτόν τον τρόπο τις φτωχές γυναίκες στη φυλακή ή στο νεκροταφείο». Με άλλα λόγια, σου έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις – πόσο μάλλον να έχεις δει τα σημάδια… η αίσθηση πως πάμε με την όπισθεν είναι ένα τέτοιο σημάδι.
Πριν από λίγο καιρό, το 2019, απαγορεύτηκαν οι εκτρώσεις στην Αλαμπάμα, που έγινε έτσι η 7η πολιτεία των ΗΠΑ που απαγόρεψε πλήρως – ακόμα και σε περιπτώσεις βιασμών – τις εκτρώσεις. Την απόφαση πήρε η γερουσία της πολιτείας, ψήφισαν δηλαδή γι’ αυτό 25 από τους 31 «αντιπροσώπους του λαού». Μόνο τέσσερις γυναίκες έχει αυτή η γερουσία, δεν βρήκα τι ψήφισαν αυτές. Στην Πολωνία, μια χώρα με ίσως το αυστηρότερο πλαίσιο κατά των εκτρώσεων στην Ευρώπη, 265 βουλευτές καταψήφισαν το 2022 τη χαλάρωση έστω αυτού του πλαισίου – 200.000 πολωνέζες κάνουν εκτρώσεις κάθε χρόνο στο εξωτερικό, όσες μπορούν οικονομικά. Το 2017 οι εκτρώσεις απαγορεύτηκαν πρακτικά και στη Σάμο, ναι, το αποφάσισαν τότε οι αναισθησιολόγοι της Σάμου, για να προστατέψουν, είπαν, την ανθρώπινη ζωή, μαζί με τον Τραμπ, τις ισλαμικές κυβερνήσεις, τον πάπα. Όχι βέβαια τη ζωή των πολλών χιλιάδων γυναικών που πεθαίνουν ετησίως από παράνομες αμβλώσεις (50.000 είναι μόνο ο επίσημος αριθμός των θανάτων που δηλώνονται). Και πού είναι παράνομες οι αμβλώσεις; Όπου νικάει η θρησκεία και η καθυστέρηση. Στην Ιρλανδία, για πολλά χρόνια, ένας βιαστής μπορεί να είχε μικρότερη ποινή από μια γυναίκα που έκανε έκτρωση. Μόλις το 2019 αποποινικοποιήθηκαν εκεί οι εκτρώσεις – χρειάστηκαν μεγαλειώδεις διαδηλώσεις πολλών χρόνων, ένας θάνατος από σηψαιμία και ένα δημοψήφισμα.
Η υποκρισία τους δεν έχει όριο. Κοινωνίες και άνθρωποι που δεν δίνουν δεκάρα για την προστασία του ατόμου – προστασία η οποία αναγκαστικά περιλαμβάνει και την αυτοδιάθεση του ατόμου, δηλαδή και της γυναίκας, πώς αλλιώς, – κόπτονται λοιπόν αυτοί για τη ζωή του εμβρύου, γιατί λένε πως είναι πλάσμα κάποιου θεού, κι αρχίζουν τα συναισθηματικά επιχειρήματα μιλώντας για πλάσμα και όχι για ένα γονιμοποιημένο ωάριο εντός μιας μήτρας, χωρίς φυσικά να επιδεικνύουν κανένα συναίσθημα για την ίδια τη γυναίκα, – και όλη αυτή η έκρηξη αγάπης κρατάει μόνο για εννιά μήνες, τι αστείο κι αυτό!
Όπως λέει ο Τζορτζ Κάρλιν «Είναι όλοι υπέρ του αγέννητου. Θα κάνουν τα πάντα για το αγέννητο. Αλλά μόλις γεννηθείς, είσαι μόνος σου. Οι συντηρητικοί υπέρ της ζωής έχουν εμμονή με το έμβρυο από τη σύλληψη έως τους εννέα μήνες. Μετά, δεν θέλουν να μάθουν τίποτα!». Απολύσεις εγκύων, καταστρατήγηση αδειών μητρότητας και λοχείας, μη χορηγήσεις γονικών αδειών, εξαντλητικά ωράρια γονιών, εξαντλητικά έξοδα παιδιών, μπούλινγκ σε ελεύθερες μαμάδες, υποχρεωτική συνεπιμέλεια, απόρριψη του δικαιώματος υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, γυναικοκτονίες, παιδική εκμετάλλευση, βιασμοί και κακοποιήσεις παιδιών. Αυτή είναι η πολιτική τους μετά τους εννιά μήνες της κύησης. Το μεγάλο τους πρόβλημα δεν είναι λοιπόν να προστατέψουν κανένα αγέννητο, είναι να καταστήσουν εκ νέου σαφές στην κοινωνία πως οι γυναίκες έναν προορισμό έχουν, την αναπαραγωγή, τελεία και παύλα, και άρα πρέπει να επιδεικνύουν και να αποδεικνύουν το μητρικό τους φίλτρο όλη την ώρα, από τη στιγμή που παντρεύεται η Μπάρμπι τους ή τους κάνει δώρο η θεία Όλγα κούκλα με μπιμπερό και πάνες, έως την ώρα που ένα προφυλακτικό δεν δουλεύει σωστά.
Η εγκυμοσύνη δεν είναι πάντα επιλογή. Η γέννα όμως είναι επιλογή. Δεν μπορεί να θέλει ο κάθε βουλευτής, γερουσιαστής, παπάς, πάπας, αναισθησιολόγος της Σάμου, ν’ αποφασίζει για μας, όχι πια, όχι ξανά. Δεν πάμε πίσω.
Πηγές
- Το κύμα μέσα στο μυαλό, Ούρσουλα Λε Γκεν, Μτφρ. Β. Αρδίτη & Ν. Κούρκουλος, Εκδ. Στάσει εκπίπτοντες
- Γυναίκες, Εντουάρντο Γκαλεάνο. Μτφρ. Ι. Κασσή, Εκδ. Πάπυρος
- https://www.youtube.com/watch?v=vkMbMidsYIM, George Carlin
- https://barikat.gr/, Χάρις Τριανταφυλλίδου, άρθρο «Για τις αμβλώσεις: το γυναικείο σώμα ως πεδίο μάχης»
- Οι φωτογραφίες είναι όλες από το διαδίκτυο, διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο, Ιρλανδία, Πολωνία, Μεξικό, Αργεντινή, Κολομβία για το δικαίωμα στην έκτρωση. Ειδικά για το κοριτσάκι με το πράσινο μαντίλι – σύμβολο του κινήματος υπέρ των αμβλώσεων στην Αργεντινή, σημειώνω και το εξής που διάβασα: “Η μαμά μου λέει ότι αν σας φαίνομαι πολύ μικρή για να φορέσω ένα πράσινο μαντήλι, φανταστείτε με όταν με αναγκάζουν να γεννήσω…”
- https://www.kathimerini.gr/society/909667/samos-anaisthisiologoi-arnoyntai-tis-ektroseis-gia-logoys-ithikis/
Προτείνονται οι ταινίες:
- Οι Κατίνες μου, ντοκιμαντέρ της Βίλμας Μενίκη για την ιστορία της Αυτόνομης Ομάδας Γυναικών Θεσσαλονίκης, που έδρασε την περίοδο 1985-1995.
- Υπόθεση γυναικών, Κλοντ Σαμπρόλ, 1988
- Το μυστικό της Βέρα Ντρέικ, Μάικ Λι, 2004
- 4 Μήνες, 3 Εβδομάδες και 2 Μέρες, Κριστιάν Μουντζίου, 2007
