του Νίκου Ιωάννου
Λίγες ώρες απέμειναν μέχρι τις «πιο κρίσιμες εκλογές από τη μεταπολίτευση» όπως τις ονόμασαν τα δυο μεγάλα κόμματα της εκλογικής αναμέτρησης. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι πράγματι οι πιο κρίσιμες εκλογές όπως μας λένε κάθε φορά; Σιγά μην είναι. Είναι οι πιο ξενέρωτες εκλογές κι όσο περνούν τα χρόνια θα γίνονται ακόμη πιο ξενέρωτες. Θα γίνονται πιο ξενέρωτες όχι λόγω της κρίσης αντιπροσώπευσης κλπ, κλπ που εδώ και τριάντα χρόνια οι αναλυτές κάθε είδους διαπιστώνουν αλλά επειδή ό,τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο μας και αφορά την διακυβέρνηση, βρίσκεται στον αυτόματο, στον πολιτικό αυτόματο.
Να πάρουμε την οικονομία; Την οικονομία βεβαίως που είναι το πρώτο κριτήριο με βάση το οποίο οι ψηφοφόροι πάνε να ψηφίσουν και επιλέγουν το ένα ή το άλλο κόμμα. Την οικονομία, ναι! Την οικονομία που έχει άνοδο συνεχώς καταγεγραμμένη από το 2017 και μετά, σπάζοντας το φράγμα της τεχνητής οικονομικής κρίσης όπως αυτή ξεκίνησε το 2010. Μια άνοδος η οποία δεν οφείλεται στις κυβερνητικές πολιτικές και στρατηγικές αλλά στην ορμητική οικονομική δραστηριότητα της κοινωνίας. Και οι κομματικές ολιγαρχικές κυβερνήσεις μαλώνουν για το ποια από τις δύο, ο Σύριζα ή η Ν.Δ τα κατάφεραν καλύτερα. Οι νομοθετικές τους παρεμβάσεις ή οι παρεμβάσεις με διατάξεις, από τύχη κάποιες φορές είναι πιθανόν να κατευθύνουν την οικονομική πορεία των επιχειρήσεων και της αγοράς.
Εξαίρεση αποτελούν τα γενικά νομοθετικά πλαίσια τα οποία δίνουν το ελεύθερο, σε βαθμό μάλιστα πολλές φορές πλήρους ανομίας, στην κερδοσκοπική και κεφαλαιουχική δραστηριότητα. Αυτή η δραστηριότητα προστατεύτηκε τον καιρό της πανδημίας, που σε συνδιασμό με την εγκατάλειψη του συστήματος υγείας οδήγησε σε ρεκόρ θανάτων δεκάδων χιλιάδων συνανθρώπων μας.
Όπως με τον ίδιο τρόπο προστατεύεται και προωθείται η ενεργειακή λεηλασία του περιβάλλοντος, η ληστρική εκμετάλλευση της στέγης, της επικοινωνίας, των μεταφορών, της ελεύθερης μετακίνησης των ανθρώπων και γενικότερα όλων των κοινών αγαθών.
Των κοινών αγαθών που δεν είναι τίποτα άλλο από τον δημόσιο χώρο.
Ο δημόσιος χώρος, που γίνεται αντικείμενο επενδύσεων των κεφαλαιουχικών επιχειρήσεων όλου του κόσμου, αφήνοντας τον τομέα της παραγωγής στο παγκόσμιο εργοστάσιο της Κίνας και εσχάτως της Ινδίας. Γι αυτό έχουν μεγάλη σημασία για τον κοινοβουλευτικό ανταγωνισμό οι εκλογές. Είναι κρίσιμες οι εκλογές, επειδή η κυβερνητική εξουσία κόβει την πίτα της πάλαι ποτέ κρατικής διαχείρησης του δημόσιου χώρου, δίνοντάς τον, κομμάτι κομμάτι στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Αυτό μπορεί να συμβαίνει με πώληση ή ενοικίαση αλλά μπορεί να συμβαίνει μόνο και μόνο ακολουθώντας την καθολίκευση της οικονομίας.
Όμως οι κοινωνίες σήμερα έχουν τη δυνατότητα αναδημιουργίας του δημόσιου χώρου. Τα κοινά αγαθά στον κάθε τομέα δραστηριότητας, μπορούν να περάσουν στα χέρια συγκροτημένου κοινωνικού σώματος απόφασης για όλα. Για όλα και με την συμμετοχή όσο δυνατόν περισσότερων ανθρώπων με διαφορετικούς τρόπους ζωής, με διαφορετική καταγωγή. Η θέσμιση των λειτουργιών που μπορούν να γίνουν φορείς της πρότασης ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, δεν εξαρτάται από το ποιος θα είναι κυβέρνηση. Εξαρτάται από την ίδια την κίνηση της κοινωνίας. Αυτό μπορεί να συμβεί με Μητσοτάκη ή με Τσίπρα ή με Ανδρουλάκη ή και με τους τρεις μαζί. Για τα μικρά κόμματα που λιμπίζονται την εξουσία δεν το συζητώ. Είναι οι μασκώτ του κοινοβουλευτισμού.
Οι κοινωνικές κινήσεις που βρίσκονται στην κατεύθυνση της αναδημιουργίας του δημόσιου χώρου είναι σήμερα παντού, σε όλα τα σημεία του ορίζοντα. Εχθροί τους είναι οι κοινοβουλευτικοί καρχαρίες, το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο που πλέον είναι μαφιόζικου τύπου, τα παραδοσιακά πολιτικά κινήματα και οργανώσεις, η παντοειδής αριστερά, ο νεοφιλελευθερισμός, η νέου τύπου και αρκετά επικίνδυνη ακροδεξιά. Το μόνο που είναι κρίσιμο είναι η στάση των ανθρώπων απέναντι σε όλα αυτά που εχθρεύονται τον σύγχρονο δημοκρατικό λόγο και σε όλα αυτά που εχθρεύονται το σύγχρονο δημοκρατικό πράττειν.
Στα εντελώς δικά μας είμαστε λίγο πριν την Κυριακή του Αγίου Κωνσταντίνου στην μονοθρησκευτική Ελλάδα του 1023 που πνίγει μικρές Μαρίες στο Αιγαίο και στον Έβρο και μετά σφυρίζει αδιάφορα, εμβατήρια του Μίκη Μάους.
Σ’ αυτή την Ελλάδα και σ΄αυτά τα δικά μας, θα είμαι όλη την Κυριακή στη θάλασσα και θα πίνω ουζάκι. Θα ρίξω ψηφίδα μικρή στα ψάρια που αγαπώ.
Σας νοιάζει δεν σας νοιάζει επιστρέφω Δευτέρα.
Όταν πλέον όλα θα έχουν “κριθεί”.
