Νίκος Ιωάννου
Είχαμε πολλά χρόνια να δούμε διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα με τέτοια μαζικότητα. Η κεντρική μάλιστα διαδήλωση της Αθήνας πιθανόν να ξεπέρασε ακόμη και τις εβδομήντα χιλιάδες κόσμου. Οι διαδηλώσεις αυτού του μεγέθους είναι πλέον γνωστό και στον πιο αδαή ότι τοποθετούν τα μπλοκ των κομμάτων αλλά και των παντοειδών παραδοσιακών πολιτικών οργανώσεων στην ισχνή μειοψηφία. Ένα τεράστιο πλήθος νεολαίας, σε πολλές περιπτώσεις παρασύροντας και τους γονείς, βρέθηκε στο δρόμο δείχνοντας πως το έγκλημα των Τεμπών ήταν το ξεχείλισμα του ποτηριού. Ενός ποτηριού που τα τελευταία χρόνια γεμίζει συνεχώς από την υποβάθμιση του δημόσιου χώρου, με την έννοια της υποβάθμισης των κοινών αγαθών.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με την καιροσκοπική και ανορθολογική της πολιτική έστειλε στον θάνατο 35.000 ανθρώπους κατά τη διάρκεια της πανδημίας, υποβάθμισε ανεπανόρθωτα το σύστημα της δημόσιας υγείας, ενίσχυσε το μεγάλο επιχειρηματικό κεφάλαιο σε όλους σχεδόν τους τομείς και εις βάρος των εργαζομένων και γενικότερα των φτωχών στρωμάτων. Απαξίωσε τα κοινά αγαθά θεωρώντας τα βάρος για τα ταμεία του κράτους – επιχείρηση. Αγνόησε τους φοιτητές, τους μαθητές, τους δασκάλους, τους σιδηροδρομικούς. Δεν είναι κάτι που το έκανε εντελώς αυθαίρετα αλλά στηριζόμενη στα πιστεύω της πιο θιγμένης τάξης της τελευταίας δεκαετίας , της μεσαίας τάξης. Της τάξης που αντιστάθηκε στη συμφωνία των Πρεσπών, που πλειοδότησε στα πους μπακς και στη μετατροπή του Αιγαίου πελάγους σε υγρό τάφο προσφύγων, που έστειλε, στο πρόσφατο παρελθόν, τη Χρυσή Αυγή στη βουλή και που της έδωσε την εξουσία να υποκαθιστά την αστυνομία με την βοήθεια της ίδιας της αστυνομίας. Χρειάστηκε να σκορπίσει το θάνατο παντού η αντικοινωνική αυτή τρομοκρατική οργάνωση για να οδηγηθεί εν τέλει στη φυλακή.
Αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για να μην αφήσει παραπονεμένους του ψηφοφόρους της φοβικής, αντιφατικής και συντηρητικής μεσαίας τάξης της πρόσφερε γαλαντόμα τρεις ακροδεξιούς υπουργούς. Μα όπως αποκαλύπτεται το θέμα δεν είναι ταξικό. Δεν είναι η μία τάξη που κάνει το ένα και η άλλη που κάνει το άλλο. Είναι η πολιτική αμορφωσιά που διαπερνά τις τάξεις οριζοντίως και καθέτως, είναι η κυριαρχία της μη πολιτικής στην κεντρική σκηνή, της μη συμμετοχής και της ανάθεσης των πολλών στους λίγους, μα στους πολύ πολύ λίγους από κάθε άποψη και οπτική.
Βλέπετε και οι σιδηροδρομικοί ανήκουν στη μεσαία τάξη. Οι οποίοι μάλιστα μέσα στην μεγάλη κρίση βρέθηκαν στο πυρ το εξώτερον για το σύνολο της κοινωνίας λόγω των παχυλών μισθών και λόγω πολλών άλλων – και χωρίς να ακουστεί κιχ ο Σύριζα πούλησε τα τρένα. Μάλιστα με τις ευλογίες του σημερινού “αντισυστημικού” Βαρουφάκη ο οποίος θεωρούσε αναπόφευκτη την είσοδο των ιδιωτών στον οργανισμό.
Τι φταίει όμως η Έλενικ Τρέην αν ο Μητσοτάκης έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια το σιδηρόδρομο στα πλαίσια της απαξιωτικής του πολιτικής για κάθε δημόσιο αγαθό;
Μα εμείς, πληρώνουμε εισιτήριο στην Έλενικ Τρέην. Την πληρώσαμε για να μας πάει από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη και στη διαδρομή μας σκότωσε. Δεν σκοτωθήκαμε γιατί κοιμήθηκε ο οδηγός στο δρόμο, αλλά γιατί δέχτηκε να τρέχει τα τρένα της η εταιρία, πάνω σε ένα δίκτυο παντελώς ανοργάνωτο και τεχνικά υποβαθμισμένο. Και ο Μητσοτάκης που έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια αυτό το δίκτυο; Και ο Σύριζα που πούλησε μετά από Ευρωπαϊκή οδηγία τον σιδηρόδρομο; Και ο Βαρουφάκης που θα τον πουλούσε ακόμη και για ένα ευρώ; Και το ΚΚΕ που τον ήθελε κρατικό με παχυλούς μισθούς και να μπαίνει δισεκατομμύρια μέσα;
Πιστεύει κανείς ότι πρόκειται να βγεί άκρη από αυτόν τον τραγέλαφο; Ή ότι θα δικαιωθούν τα θύματα του σιδηροδρομικού εγκλήματος, όταν ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ισίδωρος Ντογιάκος μιλά με μια στην ουσία πολιτική του δήλωση προτρέποντας τη δικαιοσύνη “να επιβάλει κυριαρχικά την παρουσία της και χωρίς δισταγμό να παρέμβει καίρια…για την απόδοση των ευθυνών στους υπαίτιους, όποιοι και αν είναι, όπου και αν ανήκουν, από όπου και αν προέρχονται, ό,τι και να εκπροσωπούν…Είναι μακάβριο να λέγεται, αλλά, ενίοτε, ισχύει, ότι ένα δυσάρεστο γεγονός όπως ο θάνατος μπορεί να αποτελέσει την αφορμή, ώστε να γεννηθεί κάτι καλό…Η ορθή και ταχεία απονομή δικαιοσύνης θα αποτελεί αιώνιο μνημόσυνο για τις ψυχές των νεκρών.”
Είναι ποτέ δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι θα βρουν κάπου ανταπόκριση, αυτές οι προτροπές εν ήδη πολιτικού διαγγέλματος του αρεοπαγίτη εισαγγελέα; Μα είναι σαν να μας λέει ότι όλα αυτά δεν θα συμβούν ποτέ των ποτών! Ειδικά όταν Κυριάκος Μητσοτάκης αντί για πρωθυπουργικό διάγγελμα προχωρεί σε “εισαγγελική παραγγελία” υποδεικνύοντας στη δικαιοσύνη ποιανού πόρισμα για το έγκλημα θα λάβει υπόψη της. Αντιστροφή ρόλων. Η πιο φανερή διάψευση του διαχωρισμού των εξουσιών.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά το ποτήρι ξεχείλισε και ο λαός ξεχύθηκε στο δρόμο όπως πριν από πολλά χρόνια, αλλά με άλλους νέους ανθρώπους πολλούς νέους ανθρώπους και μαζί με τους παλιότερους που θυμήθηκαν και γέμισαν ελπίδες. Το πολιτικό σύστημα βρέθηκε σχεδόν ολόκληρο στον τοίχο ή στη γωνία και οι διαδηλώσεις γεννήθηκαν από τα κάτω και είχαν οργή, πολλή οργή.
“Η οργή του λαού, la rage, η λύσσα” που μας τραγουδούσε κάποτε η Κένυ Αρκάνα, “la rabia del pueblo, οργή, ναι η οργή η ουσία της επανάστασης…γιατί έχουμε την οργή, αυτή που θα κάνει τους θεσμούς σας να τρέμουν…”
Όμως τα τελευταία είκοσι τρία χρόνια από τη γέννηση των σύγχρονων κινημάτων, το μάθαμε πλέον, πως οι θεσμοί δεν τρέμουν από την οργή, αλλά οι θεσμοί αλλάζουν, ναι τρέμουν, καταρρέουν και αλλάζουν από την θέλησή μας να αλλάξουν, θέληση που πρέπει να κάνουμε πρόταση και να είμαστε ξανά και ξανά στο δρόμο με οργή αλλά και με θέληση, με λύσσα για να αλλάξουν οι θεσμοί, να γίνουν θεσμοί που μας δίνουν τη δυνατότητα να συμμετέχουμε όλοι στις αποφάσεις που αφορούν τα κοινά αγαθά, δηλαδή τα πάντα. Τον σιδηρόδρομο και όλες τις μεταφορές, την ενέργεια, το νερό, την τροφή, την στέγη, την επικοινωνία, την υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό, την τέχνη και την τεχνική, την θεωρία και την πράξη, όλα. Και αν πάρουμε λάθος αποφάσεις θα είμαστε όλες εμείς που θα τις πάρουμε και θα έχουμε εμείς όλοι την ευθύνη και αν πάρουμε σωστές αποφάσεις θα είμαστε πάλι εμείς που θα τις πάρουμε και θα αισθανόμαστε πολύ όμορφα που τις πήραμε.
Και πού θα τις πάρουμε αυτές τις αποφάσεις; Και ποιοι θα είμαστε εμείς που θα τις πάρουμε;
Στο δρόμο, στο δημόσιο χώρο, να δημιουργήσουμε ξανά την πολιτική. Να θεσμίσουμε τον χώρο της απόφασης εκεί που γεννιέται ο δημόσιος χώρος, το κοινό αγαθό, η πόλη, η πόλη μας, να είμαστε εκεί κάθε μέρα μέχρι που να γίνει δημόσιος ο “δημόσιος” χώρος, χωρίς περιστροφές. Είμαστε εμείς που συγκροτούμε τον δημόσιο χώρο, που χωρίς εμάς δεν υπάρχει το κοινό αγαθό και που οι ιδιώτες (ή το κράτος – επιχείρηση) επενδύοντας στον δημόσιο χώρο, έχουν το αυτοκρατορικό προνόμιο να μας έχουν χρήστες του προϊόντος της ενέργειας ή της παιδείας ή της υγείας ή του νερού ή ποιος ξέρει αργότερα, του αέρα που αναπνέουμε.
Κατ’ αρχήν να αλλάξουμε έστω κάποιους θεσμούς, να θέλουμε με λύσσα να αλλάξουμε τους θεσμούς, αυτό ίσως είναι επανάσταση, όχι η οργή, η οργή του λαού που είναι οργή θεού.
Να μας νοιάζει να πέσει η κυβέρνηση τώρα, μόλις τώρα, όχι όμως να αλλάξει απλώς η κυβέρνηση αλλά να αλλάξει ο θεσμός που κυβερνάει. Ποιος κυβερνάει είναι το ζήτημα. Να κυβερνήσουμε εμείς οι πολλοί, άσπροι, μαύροι, κίτρινοι και όχι κάποιοι εκλεκτοί.
Να θέλουμε με λύσσα να φέρουμε τη δημοκρατία, να αυτοκυβερνηθούμε, όχι να φέρουμε τον Τσίπρα ή τον Ανδρουλάκη ή τον Μητσοτάκη στην κυβέρνηση.
Αυτή είναι η οργή του λαού που είναι η δικιά του οργή και όχι του θεού και με αυτή την οργή αξίζει να είμαστε κάθε μέρα στο δρόμο. Δεν είδατε αυτή την οργή στις 8 του Μάρτη στους δρόμους όλης της χώρας;
Εγώ την είδα.
