Επιβίωση μέσω της αλληλεγγύης: Ιστορίες από τον κατεχόμενο νότο της Ουκρανίας

Η παρακάτω ανταπόκριση δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο libcom.org από την ουκρανική ελευθεριακή κολεκτίβα assembly.org.ua με έδρα το Χάρκοβο. Περιγράφει ενδεικτικά την κατάσταση που επικρατεί στις κατεχόμενες περιοχές της Ουκρανίας και τον σπόρο της αλληλεγγύης που ξεπηδά μέσα στον τρόμο του πολέμου. Παρόμοιες ανταποκρίσεις τους μπορείτε να παρακολουθείτε τακτικά ΕΔΩ.

Πάνω από 3.000 νέους τάφους κατέγραψε μια Γαλλίδα δημοσιογράφος Alexandra Dalsbaek στις αρχές του καλοκαιριού στη Μαριούπολη, σχεδόν ισοπεδωμένους [φωτογραφία κειμένου]… Αλλά ακόμα και σε μια τέτοια μετα-αποκαλυπτική πραγματικότητα βορειοκορεατικού κοινωνικού ελέγχου, η λαϊκή αντίσταση και η αυτοοργάνωση είναι πιθανές!

Δόξα στους ήρωες της κοινοτικής αλληλοβοήθειας! Χτίζουμε τη λαϊκή δύναμη από τα κάτω!

Στα μέρη που ελέγχονται από τη Ρωσία, στις περιοχές του Ντόνετσκ, της Ζαπορίζια και της Χερσώνας, η ζωή ίσα που φέγγει, έτσι οι πιο αδύναμοι και μειονεκτούντες δεν μπορούν να επιβιώσουν μόνοι τους. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, η αλληλοβοήθεια και η αλληλεγγύη από θεωρητικές κατασκευές μετατρέπονται σε ζήτημα ζωής ή θανάτου και μπορούν να δημιουργήσουν νέες κοινοτικές σχέσεις. Φαίνεται ότι αυτό ακριβώς φοβούνται οι κατοχικές αρχές όταν επιδιώκουν να καταστείλουν ακόμη και τις πιο ειρηνικές οριζόντιες προσπάθειες.

Για παράδειγμα, η πόλη Tokmak στα νότια της Ζαπορίζια καταλήφθηκε από τις πρώτες ημέρες της ευρείας κλίμακας επίθεσης. Εξαιτίας του ανθρωπιστικού τους εθελοντισμού και της βοήθειας στις εκκενώσεις, οι άνθρωποι μπορούν να σταλούν σε κέντρα κράτησης, τα καταστήματα έχουν ψηλές τιμές με προϊόντα από τη Ρωσία ή την Κριμαία, ενώ τα φαρμακεία δεν λειτουργούν καθόλου. Στην αρχή, οι κάτοικοι επιχείρησαν να οργανώσουν συγκεντρώσεις υπέρ της Ουκρανίας. Μετά τη δεύτερη απόπειρα, οι Ρώσοι πέρασαν πάνω από τους βουλευτές που βρέθηκαν σε αυτά τα συλλαλητήρια, τους έβγαλαν έξω με σακούλες στο κεφάλι και ξυλοκόπησαν κάποιους. Υπήρχαν πολλοί εθελοντές που κρατήθηκαν επίσης και αναγκάστηκαν να συνεργαστούν – διαφορετικά, τους δόθηκε μια μέρα να φύγουν αλλιώς δεν θα ζούσαν.

Η ανθρωπιστική βοήθεια από την Ουκρανία δεν επιτρέπεται να εισέλθει στην πόλη. Βασικά, μεμονωμένοι εθελοντές παραδίδουν τρόφιμα και φάρμακα με δικό τους ρίσκο και κίνδυνο για τη ζωή τους. Οι εισβολείς, σύμφωνα με τους ντόπιους, μεταφέρουν τους εθελοντές σε θαλάμους απομόνωσης, χρησιμοποιώντας βία και ηλεκτροπληξία πάνω τους.

Τα φαρμακεία δεν λειτουργούν γιατί κανένα από αυτά δεν δέχτηκε να συνεργαστεί με τους κατακτητές και να εισάγει τα φάρμακά τους. Οι γιατροί, επίσης, ως επί το πλείστον όλοι έφυγαν, ένας μικρός αριθμός προσωπικού παρέμεινε. Η παροχή κατάλληλης ιατρικής περίθαλψης στο κατεχόμενο τμήμα της Ζαπορίζια είναι σχεδόν αδύνατη. Χρειάζεται κανείς να πηγαίνει στους γιατρούς στη γειτονική Μελιτόπολη ή να προσπαθήσει να φτάσει στο τμήμα που ελέγχεται από την Ουκρανία. Στη δεύτερη περίπτωση, οι άνθρωποι πρέπει να υποβάλουν αίτηση στον διοικητή της πόλης Tokmak για άδεια να πάνε στο νοσοκομείο Ζαπορίζια. Η εύρεση ενός μεταφορέα στην πρώτη γραμμή είναι επίσης ένα πρόβλημα. Αν είστε μεταφορέας, καλύτερα να το αποσιωπήσετε: οι κατακτητές μισούν τους ανθρώπους που φεύγουν, καθώς δήθεν ήρθαν να τους «σώσουν».

Οι εισβολείς προσπάθησαν να ανοίξουν ένα νηπιαγωγείο, αλλά το προσωπικό αρνήθηκε να πάει στη δουλειά. Τα σχολεία στο Tokmak τελείωσαν τη σχολική χρονιά εκ των προτέρων, έτσι ώστε τα παιδιά να μην χρειαστεί να τελειώσουν τις σπουδές τους υπό τη διοίκηση του Πούτλερ.

Όλοι, ανεξαρτήτως ηλικίας, μπορούν να φτάσουν «στο υπόγειο»: όπως παραδέχονται οι ίδιοι οι κατακτητές, υπάρχουν αρκετές θέσεις για όλους. Για παράδειγμα, κράτησαν τον 18χρονο ακτιβιστή Arthur Yaroshevsky, φοιτητή του Κρατικού Αγροτεχνολογικού Πανεπιστημίου της Tavria, στο αστυνομικό τμήμα του Primorsk για αρκετές ημέρες προσπαθώντας να τον αναγκάσουν να συνεργαστεί. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, ο Άρθουρ συμμετείχε στην προετοιμασία γευμάτων των συλλογικών κουζίνων για τους ντόπιους που είχαν ανάγκη. Ο ίδιος παρέδιδε επίσης πακέτα με φαγητό σε κατοίκους της πόλης που αντιμετώπιζαν τη δυσκολότερη κατάσταση.

Αλλά ακόμη και ένας τέτοιος απολιτικός εθελοντισμός δεν είναι «στα γούστα» των κατακτητών:

«Την πρώτη μέρα που με κράτησαν μέσα δεν μπορούσα να συνηθίσω τη δυσοσμία για ώρα. Η τουαλέτα, το κρεβάτι και το τραπέζι ήταν πολύ κοντά το ένα στο άλλο. Μου πρότειναν να φάω κουάκερ και κρύα σούπα (προφανώς μιας εβδομάδας), αλλά χάρη στη μάνα μου μου μετέφερε ό,τι χρειαζόμουν κάθε μέρα. Δεν με χτύπησαν, αλλά με πίεσαν ψυχολογικά. Τα ορκς ήθελαν να είμαι σιωπηλός, έτσι ώστε να πάω στο πλευρό τους και να συνεργαστώ μαζί τους, νόμιζαν ότι ήμουν διαχειριστής στο τοπικό κανάλι Telegram. Για μένα, οι πέντε μέρες που πέρασα στην απομόνωση ήταν πέντε μέρες προβληματισμού και απάθειας, πέντε μέρες μίσους για όσους συνεργάζονται. Οι εισβολείς μού είπαν πόσο σπουδαίοι είναι, ότι η γη μας είναι πλέον το έδαφος της Ρωσίας και ότι δεν θα υπάρχει πια Ουκρανία, με προέτρεψαν να μην ασχοληθώ με την πολιτική και να γράφω λιγότερο στα κοινωνικά δίκτυα».

Ευτυχώς, ο Άρθουρ αφέθηκε ελεύθερος. Στη συνέχεια, αυτός και η οικογένειά του δραπέτευσαν από το Primorsk, πρώτα στη Ζαπορίζια και στη συνέχεια στη Δυτική Ουκρανία.

Γύρω στο μεσημέρι της 5ης Ιουλίου, ακόμη ένας εθελοντής, ο Αλεξάντερ Τέπλοφ, γεννημένος το 1980, εξαφανίστηκε στη Μελιτόπολη. Συγγενείς έκαναν αίτηση στο γραφείο του διοικητή, αλλά εκεί είπαν ότι δεν υπάρχει ο Αλεξάντερ. Την προηγούμενη μέρα μετέφερε ανθρώπους και ανθρωπιστική βοήθεια από τη Ζαπορίζια. Το αν ο εθελοντισμός συνδέεται με την εξαφάνισή του είναι άγνωστο. Μια τέτοια υπόθεση είναι πιθανή λόγω μιας άλλης γνωστής απαγωγής, τον περασμένο Ιούνιο, από τις στρατιωτικές αρχές του Κρεμλίνου, ενός διοργανωτή ανθρωπιστικής βοήθειας, του Ilya Yenin, από το σπίτι του σε αυτή την πόλη –έχουμε δημοσιεύσει ένα σχετικό υλικό για την ομάδα του.

Προς το παρόν δεν υπάρχουν νέα ούτε για τη δική του τύχη.

Από τη Μαριούπολη, τον τελευταίο μήνα, μας έρχονται πληροφορίες για ανυπακοή στους δρόμους – περισσότερο κοινωνική παρά πατριωτική.

Τέτοια στοιχεία εμφανίστηκαν στις 28 Ιουνίου: οι κατακτητές σχεδίαζαν να κατεδαφίσουν τις εννιαώροφες κατοικίες στην οδό Solnechna 1, 3, 5 και 7, ανατινάζοντάς τες. «Ωστόσο, οι ντόπιοι ειδοποιήθηκαν μια μέρα νωρίτερα και δεν μπόρεσαν να βγάλουν τα προσωπικά τους αντικείμενα. Η άφιξη των Ρώσων στρατιωτικών έκτακτης ανάγκης αντιμετωπίστηκε με μια διαμαρτυρία, η οποία από μόνη της αποτέλεσε έκπληξη γι’ αυτούς. Ο κόσμος κυριολεκτικά ξάπλωσε κάτω τα τρακτέρ. Με τη συμμετοχή ντόπιων συνεργατών επετεύχθη συμφωνία να αναβληθεί η έκρηξη για την επόμενη εβδομάδα. Επιπλέον, μετά την ενέργεια η κατοχική διοίκηση Μαριούπολης εξέδωσε «εγκύκλιο-διευκρίνιση» ότι η κατεδάφιση των σπιτιών θα γίνει σε όχι λιγότερο από δύο εβδομάδες μετά την πρώτη ειδοποίηση στους κατοίκους».

Στις 27 Ιουνίου, το αρχηγείο της ανθρωπιστικής βοήθειας στο εμπορικό κέντρο Metro άρχισε να πληρώνει μισθούς σε «εθελοντές» – άτομα που εργάζονταν για την απομάκρυνση των συντριμμιών και τη γενικότερη καλυτέρευση. Ο επιτόπιος έλεγχος πραγματοποιήθηκε από τον Ρώσο βουλευτή Ντμίτρι Σαμπλίν, ο οποίος επισκέφθηκε τη Μαριούπολη για αυτό. Έτσι, αντί του ανακοινωθέντος μισθού για ενάμιση μήνα, δόθηκαν στους ανθρώπους μόλις 11,000 ρούβλια [182,50 ευρώ] για έναν μήνα. «Είπαν πως θα ισορροπήσουν την υπόλοιπη διαφορά σε μισό μήνα. Τότε ξεκίνησε μια πραγματική σύγκρουση σε τέτοιο επίπεδο που έκλεισε η πρόσβαση στο Metro και οι διαδηλωτές διαλύθηκαν από Ρώσους στρατιωτικούς με πυροβολισμούς στον αέρα. Εννοείται πως το υπόλοιπο από τα μετρητά παρέμειναν στον Σαμπλίν και την ομάδα των συνεργατών του… Όμως το ίδιο το γεγονός της ενεργούς δράσης συνέβη».

Μαζί με αυτό, ας υπενθυμίσουμε ότι στην αρχή της πολιορκίας και της ανθρωπιστικής καταστροφής εκεί, πλήθη ντόπιων απαλλοτρίωσαν ένα άλλο εμπορικό κέντρο, το Port City, και στη συνέχεια διαδόθηκε αυτό το βίντεο με το πώς φαίνονταν αυτές οι σκηνές.

Στις 6 Ιουλίου, ένας σύμβουλος του δημάρχου της Μαριούπολης, ο Petro Andryushchenko, ανέφερε μια νέα διαμαρτυρία στη Volonterovka. Περισσότεροι από 500 άνθρωποι και 200 παιδιά μένουν εκεί χωρίς νερό, ρεύμα και οποιουδήποτε είδους προσοχή από τις κατοχικές αρχές. Επιπλέον, οι άνδρες κρατούνται στις φυλακές-«στρατόπεδα φιλτραρίσματος» του Sedovo και του Kozatske. Σύμφωνα με αυτό το βίντεο, ο κόσμος βγήκε στους δρόμους – οι αρχές κρύφτηκαν.

Στις 8 Ιουλίου, ο ίδιος Ουκρανός αξιωματούχος έγραψε για μια νέα σύγκρουση στα περίχωρα της ίδιας γειτονιάς. «Οι κάτοικοι συγκεντρώθηκαν στο σχολείο [βλ. την παρακάτω φωτογραφία] ζητώντας να επιλυθεί επειγόντως το πρόβλημα με το πόσιμο νερό, το ηλεκτρικό ρεύμα και τις συγκοινωνίες. Περίπου 3.000 άνθρωποι και τουλάχιστον 200 παιδιά παραμένουν αποκομμένοι από τις ελάχιστες βασικές συνθήκες ύπαρξης. Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας πραγματοποιήθηκε μετά τον θάνατο δύο συνταξιούχων στη μέση του δρόμου, που προσπαθούσαν να περπατήσουν για χιλιόμετρα από τη Volunterovka στο κέντρο της συνοικίας στη ζέστη. Οι τοπικές κατοχικές αρχές προσπάθησαν να τους ταΐσουν με υποσχέσεις, αλλά στο τέλος οι πρώτες απλά έτρεξαν μακριά με την προστασία των ρωσικών πολυβόλων.

Οι άνθρωποι αφήνονται στην τύχη τους. Οι περισσότεροι άνδρες από αυτή τη γειτονιά βρίσκονται ακόμη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης-“φιλτραρίσματος” στο Σέντοβο». Την επόμενη μέρα, υπό την πίεση της αναταραχής και του αντίκτυπου, οι κατακτητές άνοιξαν το νερό. Ωστόσο, λόγω των κατεστραμμένων δικτύων και συνδέσεων, το νερό ξεπήδησε σαν συντριβάνια και ποτάμια στους δρόμους. Πολλά υπόγεια και διαμερίσματα πλημμύρισαν επίσης…

Πριν από δύο ημέρες υπήρχαν πληροφορίες ότι κάτοικοι της Μαριούπολης αρνούνται να εργαστούν στα ρωσικά εργοτάξια. Με ωράριο λειτουργίας από τις 8 το πρωί έως τις 8 το βράδυ σε απάνθρωπες συνθήκες. Χωρίς νερό στον ήλιο. Με ένα σιωπηλό σαμποτάζ, ούτε ο «μεγάλος» ανακοινωμένος μισθός των 45.000 ρούβλιων δεν έσωσε την κατάσταση. Και οι εργαζόμενοι του μεταλλουργικού εργοστασίου Illich Steel and Iron Works οργάνωσαν τη δική τους ήσυχη εξέγερση στην επιχείρηση, αρνούμενοι να πάνε στα εκρηκτικά υπολείμματα. Οι Ρώσοι επέστρεψαν πίσω τους μηχανικούς-στρατιώτες και έτσι η απομάκρυνση των συντριμμιών σχεδόν σταμάτησε.

Παρεμπιπτόντως, οι δημοτικοί αξιωματούχοι του Χαρκόβου αυτόν τον μήνα αποφάσισαν επίσης να κατεδαφίσουν ένα από τα παλαιότερα κτήματα της πόλης, που χτίστηκε το 1832, μετά από ζημιά στην πρόσοψή του από επίθεση ρωσικών πυραύλων. Όλοι οι εργολάβοι ενδιαφέρθηκαν πολύ να αποκτήσουν γη στην ίδια την ιστορική καρδιά της πόλης! Ωστόσο, μετά την αντίδραση των αναγνωστών μας, τα σχέδια αυτά σταμάτησαν τουλάχιστον προσωρινά.

Επιπλέον, μπορείτε να δείτε ένα άλλο πρόσφατο άρθρο μας σχετικά με την ανατροπή της διοίκησης του τσαρικού στρατού για αρκετές ημέρες από τους αγρότες της Ανατολικής Ουκρανίας την παλιά εποχή λόγω απροθυμίας τους να γίνουν στρατιωτικοί δουλοπάροικοι.

Δόξα στους ήρωες της κοινοτικής αλληλοβοήθειας! Χτίστε τη λαϊκή δύναμη από τα κάτω!

  → Υποστηρίξτε επίσης αυτό το διαδικτυακό ενημερωτικό δελτίο για ανθρωπιστική βοήθεια στον άμαχο πληθυσμό ή για την αποκατάσταση του κοινωνικού ιστού της κοινότητας σε τραυματισμένες γειτονιές της πρώτης γραμμής του Χαρκόβου. Μπορείτε να ενισχύσετε οικονομικά μέσω αυτής της σελίδας. Ευχαριστούμε πολύ εκ των προτέρων!