Νίκος Ιωάννου
Τον λαό γενικώς τον συμφέρει να πέφτει μια κυβέρνηση λόγω της δικής του εκφρασμένης δυσαρέσκειας. Όλο και κάποια υποχώρηση της επόμενης κυβερνητικής εξουσίας μπορεί να πετύχει – αν και τις περισσότερες φορές μια επόμενη κυβέρνηση φοράει ξαφνικά το σοβαροφανές της ύφος και ξεφλουδίζει τις υποσχέσεις μία μία, αποκαλύπτοντας το πραγματικό πρόσωπο αυτουνού που κάνει κουμάντο.
Δεν έπεσε! Ούτε για το φιάσκο με τον χιονιά που ζήσαμε για μέρες, ούτε για το υγειονομικό φιάσκο που ζούμε καιρό τώρα.
Μα, δεν πέφτει.
Όλοι το ξέρουν και το είπε και ο Τσίπρας που έκανε τη μομφή. Το ζήτημα ήταν να σκεφτεί ο κοσμάκης πως η κυβέρνηση έχει αντίπαλο γιατί ως τώρα δεν είχε. Και, δίκιο στο ΚΚΕ που είπε πως μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, όμως τότε τι δουλειά έχει στη βουλή; Ο λαός θα σώσει τον λαό δίνοντας την κυβέρνηση στο “κόμμα του λαού”;
Τον λαό όμως κάλεσε και η Νέα Δημοκρατία, μέσω του βουλευτή της Ιάσωνα Φωτήλα ο οποίος ευθαρσώς είπε “δεν θα λογοδοτήσουμε σε εσάς (εννοώντας το κοινοβούλιο) αλλά στον λαό. Ομολόγησε ο βουλευτής ότι δεν δίνουν λόγο σε κανένα. Έτσι είναι οι κοινοβουλευτικές ψευτοδημοκρατίες. Το κυβερνών κόμμα δεν δίνει λόγο σε κανένα. Είναι η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία και στις σοβαρές περιπτώσεις (ειδικά στην Ελλάδα) είναι και η δικαστική εξουσία.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνθηκε στον λαό χθες! Ρε, πώς τον θυμούνται όλοι τον λαό, όταν τον χρειάζονται για να νομιμοποιήσουν την εξουσία τους… Ο ΣΥΡΙΖΑ που ως κυβέρνηση προσπάθησε να ικανοποιήσει ακόμη και τα πιο ακραία συντηρητικά ένστικτα αυτού του λαού. Και μην σκεφτείτε αμέσως τη συμφωνία των Πρεσπών, γιατί αυτή η συμφωνία είναι ικανοποίηση μιας λαϊκής μερίδας από τη μια αλλά και ικανοποίηση των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και ποιος είναι αυτός ο λαός; Έχει εκατό νεκρούς τη μέρα και αυτό το βλέπει φυσιολογικό. Υπομένει έναν δυσβάσταχτο τεχνητό πληθωρισμό που σκοπό έχει, λένε, την ανάταση της οικονομίας! Η οποία οικονομία, για όσο ήταν σε στασιμότητα λόγω πανδημίας, “κόλλησε το βλέμμα της” σε χίλιους όλους κι όλους μαφιόζους του χρήματος υπερδιπλασιάζοντας τα κέρδη τους.
“Να πάρει ο λαός την τύχη του στα χέρια του”, λένε όλοι. Κάποιοι, όπως ο Βελόπουλος, ζητάνε πολιτοφυλακές που θα καθαρίζουν τα χιόνια και ενίοτε τους παρείσακτους και τα παράσιτα. Άλλοι, αριστεροί και αναρχικοί, ζητάνε και εφαρμόζουν πολιτοφυλακές που θα καθαρίζουν τα χιόνια και ενίοτε θα μεταμορφώνονται σε Ζορό.
Άλλοι, όπως ο Στέφανος Μάνος, ζητούν να αποζημιώσουν οι εγκλωβισμένοι οδηγοί την “Αττική Οδός Α. Ε” επειδή δεν φόρεσαν αλυσίδες. Αυτός είναι ένας άλλος τρόπος, ίσως, να παίρνει ο λαός την τύχη του στα χέρια του…
Ο λαός όμως κοιμάται!
Αποτελείται από “χειραφετημένα” άτομα με ιδιαίτερη το καθένα θέση στην κοινωνία. Τα οποία, όμως, άτομα αναθέτουν τις “κοινές δραστηριότητες” σε άλλους επί πληρωμή. Άτομα που μαθαίνουν από μικρά να κοστολογούν τον εαυτό τους στην αγορά. Άτομα που αναθέτουν την πολιτική τους ύπαρξη στην κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση – στην κοινοβουλευτική μελαγχολία όπως τη βιώσαμε για δυο μέρες όσες παρακολουθήσαμε Βουλή.
Πού να αναζητήσουμε τελικά την ελπίδα;
Το χειραφετημένο άτομο πουλιέται για ένα εκατομμύριο, όπως θα έλεγε και ο ποιητής! Ζήτω το άτομο, ναι! Μήπως όμως να αρχίσουμε να ψάχνουμε το χειραφετημένο άτομο ως προς την ευθύνη της συλλογικής λειτουργίας;
Να ξαναδούμε το άτομο μέσα στη συλλογικότητα με μια νέα ματιά;*
Γιατί ούτε στην κοινοβουλευτική μελαγχολία, ούτε στον λαϊκό ύπνο, ούτε στις πολιτοφυλακές υπάρχει ελπίδα.
* Βλ. Μετά τον Καστοριάδη, Αθήνα 2014 και Castoriadis and Autonomy in the Twenty-first Century, London, New York 2021.
