Ένα κείμενο της λευκορωσικής ελευθεριακής συλλογικότητας Pramen για όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στο Καζακστάν και πώς αυτά σχετίζονται με τις υπόλοιπες χώρες της ρωσο-σφαίρας.
Έχουν περάσει μόλις λίγες μέρες από την έναρξη των διαδηλώσεων στο Καζακστάν. Η αποφασιστικότητα των διαδηλωτών μετέτρεψε γρήγορα τις διαδηλώσεις σε μια πλήρη επανάσταση ενάντια στο καθεστώς Ναζαρμπάγιεφ/Τοκάγιεφ. Καταλήψεις διοικητικών κτιρίων, απεργίες και πορείες σάρωσαν όλη τη χώρα, και μέχρι το βράδυ της 5ης Ιανουαρίου, το Αλμάτι ήταν εντελώς απαλλαγμένο από την άρχουσα ελίτ.
Στην ταχεία επιτυχία των διαδηλωτών, ο Τοκάγιεφ απάντησε με πυροβολισμούς, δολοφονίες και με την εισαγωγή του στρατού σε διάφορες πόλεις της χώρας. Για άλλη μια φορά, με την ελπίδα να διατηρήσει τη δική του εξουσία, ο δικτάτορας άρχισε να χύνει το αίμα του λαού.
Όμως η δικτατορία του Καζακστάν, όπως και η λευκορωσική, βρίσκεται στη σφαίρα της ρωσικής πολιτικής επιρροής. Γι’ αυτό, λίγες μόλις ώρες μετά την απελευθέρωση του Αλμάτι, έγινε πολύς λόγος για παρέμβαση της Μόσχας στην εξέγερση.
Πρώτα απ’ όλα, θυμήθηκαν το CSTO, την ίδια τη δομή, στην οποία είχε προβλεφθεί ο ρόλος του χωροφύλακα του Πούτιν, έτοιμου να σβήσει τη φωτιά της απελευθέρωσης στις φιλορωσικές δικτατορίες. Το αίτημα για βοήθεια ήταν τυπικό και οι ενέργειες βήμα προς βήμα συμφωνήθηκαν πιθανότατα σε αυτό ακριβώς το τηλεφώνημα μεταξύ Πούτιν, Λουκασένκο και Τοκάγιεφ.
Η εισβολή της Μόσχας στο Καζακστάν εν μέσω των διαδηλώσεων κατά του καθεστώτος δείχνει στον κόσμο ότι ο Πούτιν βλέπει τις χώρες του CSTO ως αποικίες στις οποίες θα υπάρχει το σύστημα που προέρχεται από τη Ρωσία έως ότου ο αφέντης αποφασίσει ότι είναι ώρα να αλλάξει κάτι. Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων του 2020 στη Λευκορωσία, πολλοί φοβήθηκαν την εισαγωγή ρωσικών στρατευμάτων για να βοηθήσουν τον Λουκασένκο. Τότε ο δικτάτορας τα κατάφερε μόνος του χωρίς περιττές διεθνείς συγκρούσεις. Οι διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών, χωρίς εξωτερική παρέμβαση, πιθανότατα θα είχαν τερματίσει το καθεστώς, που χτίστηκε από τη δυναστεία Ναζαρμπάγιεφ, μέσα σε λίγες μέρες ή εβδομάδες.
Αλλά τώρα έχει ήδη εισαχθεί στη χώρα μια τιμωρητική αποστολή, με στόχο ακριβώς τη σταθεροποίηση της δικτατορίας. Οποιεσδήποτε ιστορίες για την αποκατάσταση της ειρήνης και της φιλίας είναι κραυγαλέα ψέματα των προπαγανδιστών της Μόσχας που προσπαθούν να κατηγορήσουν τις εξωτερικές δυνάμεις για οργάνωση διαδηλώσεων ενώ δημοσιεύουν πατριωτικά βίντεο με ρωσικά στρατεύματα στην πορεία τους προς το Καζακστάν.
Δεν πρέπει να περιμένει κανείς μεγάλη αγανάκτηση μέσα στη ρωσική κοινωνία από τέτοιους αποικιακούς πολέμους – οι καταστολές εναντίον οποιασδήποτε πολιτικής ομάδας δύσκολα αφήνουν χώρο για οργάνωση διαμαρτυριών. Στη Λευκορωσία, η κατάσταση με την καταστολή είναι ακόμη πιο δύσκολη. Η μόνη ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι το Κιργιστάν, το κοινοβούλιο του οποίου δεν ενέκρινε την υποστήριξη της επιχείρησης του CSTO στην περιοχή.
Οι ενέργειες του Πούτιν δείχνουν ότι είναι έτοιμος να υποστηρίξει τα δικτατορικά καθεστώτα του CSTO που του είναι πιστά. Για τους απλούς ανθρώπους σε χώρες που ενδιαφέρουν τη Μόσχα, τέτοιες ενέργειες απειλούν κάθε προσπάθεια οικοδόμησης μιας ελεύθερης κοινωνίας.
Η ρωσική αυτοκρατορία συνεχίζει να είναι φυλακή λαών.
Και η απελευθέρωση του Καζακστάν, της Λευκορωσίας ή άλλων περιοχών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης γίνεται υπόθεση όχι μόνο για τους ανθρώπους αυτής της ίδιας της χώρας, αλλά και όλων εκείνων που πρέπει να ζουν σε αυτήν ακριβώς την αυτοκρατορία.
Εμείς, με τη σειρά μας, ελπίζουμε μόνο ότι ο λαός του Καζακστάν θα δείξει αρκετή αποφασιστικότητα για να ανατρέψει όχι μόνο τον Τοκάγιεφ, αλλά και τον Πούτιν.
