Νίκος Ιωάννου
«Άρα πέθανε από το άγχος του, όπως λέει ο λαός»… Αυτά τα λόγια σημείωσε η υπεράσπιση, όταν οι ιατροδικαστές περιέγραφαν το οργανικό στρες από τα χτυπήματα στο κεφάλι· χτυπήματα που οδήγησαν σε ισχαιμικό επεισόδιο και στον άμεσο θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου.
Ο κυνισμός συνήθως συνοδεύει τη βαρβαρότητα των τραμπούκων, ακόμη και όταν έχουν δολοφονήσει άγρια έναν άνθρωπο. Είναι εκείνος ο κυνισμός που συνοδεύει τη δράση και τα λόγια του ρατσιστή όταν κόβει το δρόμο ενός φουκαρά μετανάστη, ο κυνισμός του “καθώς πρέπει” λαμόγιου που κατέχει μια θέση και μια εξουσία για να συνθλίψει τον αδύνατο και τον διαφορετικό, ο κυνισμός του μισογύνη, ο κυνισμός του ομοφοβικού.
Όμως πόσο κυνισμό αυτού του είδους μπορεί να αντέξει μια κοινωνία; Και, μήπως το μέγεθος αυτού του είδους κυνισμού που μπορεί να αντέξει μια κοινωνία είναι ένα μέτρο υπολογισμού της αντοχής κάποιων ανθρώπων να ζουν σε αυτή;
Φυσικά ο άνθρωπος δεν θέλει να αυτοκτονεί, επειδή μπορεί να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να υποστεί την ασυδοσία και τον κυνισμό που τη συνοδεύει, για αυτό θεσμοθετεί, οργανώνει την κοινωνία με θεσμούς. Έχει τον θεσμό της δικαιοσύνης. Οπωσδήποτε πρόκειται για ετερόνομους θεσμούς της εξουσίας των ολίγων με αποτέλεσμα τη διαπλοκή των εξουσιών και των μηχανισμών τους.
Οι τραμπούκοι της αγοράς της Γλάδστωνος σίγουρα στάθηκαν τυχεροί που οι θανατηφόρες κλωτσιές τους ανακατεύτηκαν με τις θανατηφόρες κλωτσιές των οργάνων της αστυνομίας. Ένα σημερινό μέλος της κυβέρνησης ο Θάνος Πλεύρης, γνωστός αντισημίτης και φασίστας, αρνήθηκε δημόσια το γεγονός της δολοφονίας γενικά, ανεξάρτητα από το αν είχαν ή όχι εμπλοκή σε αυτό οι “πελάτες” του αστυνομικοί. Ως δικηγόρος φυσικά έκανε αυτές τις δηλώσεις, που δεν αναιρούνται όμως επειδή ένα μήνα μετά έγινε υπουργός!
Έτσι η δίκη του Ζακ Κωστόπουλου παίρνει μια πολιτική χροιά που με τον καιρό θα γίνεται ολοένα και πιο φανταχτερή. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όσο και να κάνει πως δεν καταλαβαίνει, σέρνει μαζί του ό,τι πιο βδελυρό έχει ο συρφετός της ελληνικής κεντρικής πολιτικής σκηνής. Η έκβαση της δίκης του Ζακ Κωστόπουλου θα καταγραφεί στη συλλογική μνήμη με ένταση που θα αφορά τη σχέση των αξιών της κοινωνίας μας με τη λειτουργία της ελληνικής δικαιοσύνης.
Αν η πολιτική προστασία των δολοφόνων νομίζει ότι μπορεί να ξεφύγει από την πολιτική διάσταση της δίκης, γελιέται. Όσον αφορά τη δικαιοσύνη, οφείλει ένα δικαστήριο να κρατήσει αποστάσεις από τη διαπλοκή των μηχανισμών και να δικάσει στοιχειωδώς με γνώμονα τουλάχιστον τη δικαιολόγηση της ύπαρξής του.
Θα το πράξει; Δεν είναι σίγουρο.
Στην περίπτωση της δολοφονικής “Χρυσής Αυγής” χρειάστηκε ένα τεράστιο κίνημα που βροντοφώναξε “δεν είναι αθώοι” ώστε να έχουμε κάποιες καταδίκες. Θα χρειάζεται κάθε φορά ένα τεράστιο κίνημα για να λειτουργεί η δικαιοσύνη;
Είναι συγκλονιστική η μαρτυρία της Λ.Δ., πρώην αστυνομικού που περιγράφει όλες τις λεπτομέρειες του στυγνού λιντσαρίσματος ενός “διαφορετικού”: “…και έκλεισα τα μάτια, δεν άντεχα. Τα ξανάνοιξα και είδα δυο ανθρώπους έξαλλους να συνεχίζουν να τον χτυπάνε και φώναζα ξανά ‘σταματήστε θα τον σκοτώσετε’. Ο νεαρός όταν έπεσε κάτω είχε ορθάνοιχτα τα μάτια του και ήταν καρφωμένα στα δικά μου, το σαγόνι του, τα χείλη του, τρεμοπαίζανε. Αυτή η εικόνα με σημάδεψε, για πάρα πολλούς μήνες δεν μπορούσα να συνέλθω, χρειάστηκα θεραπεία.”
Οι δύο δολοφόνοι, στον τόπο του εγκλήματος, υποστηρίχτηκαν στην πραγματικότητα από την ομάδα ΔΙΑΣ που ανέλαβε το συμβάν αφού ούτε καν τους αναζήτησε και επιπλέον συνέχισε το έργο τους αποτελειώνοντας τον Ζακ Κωστόπουλο. Το έγκλημα των αστυνομικών είναι λοιπόν εξίσου αποτρόπαιο.
Θα συνεχίσει να υπάρχει ατιμωρησία;
