Νίκος Ιωάννου
Ποιος νοιάζεται άραγε για τόσους που αρρωσταίνουν από covid και για λιγότερους που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν; Ίσως πρέπει να παραδεχτούμε την ανεπάρκεια του ανθρώπου σε σχέση με αυτό που ο ίδιος έμαθε να προσδοκά για τον άνθρωπο. Οι covid ασθενείς είναι κάποιοι από εμάς και παρόλο που το γνωρίζουμε, κάνουμε πως δεν υπάρχουν. Οι πληγέντες από covid είναι σιωπηλοί, είναι αθόρυβοι και δεν μας θυμίζουν τίποτα. Τα νούμερα είναι που μας βάζουν σε μια εγρήγορση και οι covid ασθενείς δεν είναι τίποτε άλλο από νούμερα.
Με βάση αυτή την παραδοχή λειτουργούμε ως κοινωνία και ως άτομα και ακριβώς έτσι λειτουργεί και η κυβέρνησή μας, με την ανάλογη δόση υπερβολής που διακρίνει πάντοτε την εξουσία.
Μπροστά στον ασύμμετρο κίνδυνο βγάζουμε τη ζυγαριά και δεν υπάρχει τίποτα βαρύτερο από την οικονομία, με την πολιτική εξουσία να ακολουθεί. Ό,τι είναι χρήσιμο για τους δυο αυτούς άξονες του συστήματος σχεδιάζεται και εφαρμόζεται. Αν οι σχεδιασμοί πέφτουν λίγο ή πολύ έξω με αποτέλεσμα να έχουμε ένα σύστημα μονίμως σε κρίση είναι κάτι που λίγο σκεφτόμαστε. Δεν πρόκειται για θανατοπολιτική όπως κάποιοι φίλοι μας ισχυρίζονται αλλά για σχεδιασμούς επικεντρωμένους σε αυτά που είναι χρήσιμα για την οικονομία και τα μεγέθη που την κάνουν κυρίαρχο τομέα – σχεδιασμοί που γίνονται αποδεχτοί από μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, μιας τεχνικοποιημένης και οικονομοκεντρικής κοινωνίας.
Ανοίγει ο τουρισμός για ενάμιση μήνα περίοδο εκμετάλλευσης με χιλιάδες εργαζόμενους να μένουν εκτός αγοράς και με λειψό εισόδημα για τις επιχειρήσεις. Καμιά ανάταση για την οικονομία του συγκεκριμένου τομέα και ταυτόχρονα μεγάλη διασπορά του ιού λένε τα προγνωστικά. Μετά τους ναούς της ορθοδοξίας, οι ναοί της οικονομίας έχουν σειρά.
Τα εμβόλια έγιναν η μοναδική ελπίδα για την ανθρωπότητα και η επιστήμη, παρόλο τον ασφυκτικό οικονομικό εναγκαλισμό της που συνήθως την καθυστερεί, κατάφερε να φέρει κάποιο αποτέλεσμα ως προς αυτό. Όμως η οικονομική και παραγωγική οργάνωση των εμβολίων έπεσε έξω, προκαλώντας κρίση όχι μόνο στον υγειονομικό τομέα αλλά σε όλους τους τομείς μέσα σε μια πανδημία όπως αυτή που ζούμε. Ο φετινός τουρισμός άρχισε να σχεδιάζεται τον Δεκέμβρη του 2020 με βάση τις βαρύγδουπες ανακοινώσεις για την παραγωγή των εμβολίων.
Η οικονομία φοράει τον μανδύα της επιστήμης και υπόσχεται την παραγωγή δισεκατομμυρίων εμβολίων και μόλις διαψεύδεται προκαλεί για άλλη μια φορά το χάος – διαψεύδεται και προκαλεί το χάος γιατί είναι αυτοαναφορική ως κυρίαρχος και διαχωρισμένος τομέας. Και ελπίδα καμιά δεν υπάρχει όσο το πολίτευμα είναι και αυτό ένας διαχωρισμένος τομέας.
Έτσι με τους διαχωρισμένους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας συνειρμικά έρχεται στο μυαλό το Ισραήλ, 70 χρονών κράτος, ιδρυθέν αφού η έννοια “πατρίδα” είχε χάσει πια την αθωότητά της. Επίσης η καημένη Παλαιστίνη που θέλει και δεν θέλει τελικά να γίνει κοσμικό έθνος – κράτος και υποφέρει διπλά, από την δική της ισλαμική κυριαρχία και από την Ισραηλινή επιθετικότητα.
Πάντως, αν ήμουν Ισραηλινός δεν θα ήθελα με τίποτα ένα κράτος της Χαμάς δίπλα μου, ένα κράτος που θέλει να με κάψει.
Έτσι, απομακρυσμένοι πια από μια λύση στο “Παλαιστινιακό” παρακολουθούμε μια οπερέτα με ανθρώπους να υποφέρουν. Μα βλέπουμε και σε αυτή την περίπτωση νούμερα.
Απλώς νούμερα. Ούτε καν αριθμητική.
