Καταλύουμε το ΜοΜΑ! (Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, Νέα Υόρκη) 10 εβδομάδες τέχνης & δράσης

Οι δράσεις απο-αποικιοποίησης και επανοικειοποίησης πολιτιστικών θεσμών συνεχίζονται στις ΗΠΑ με στόχο την δημοκρατική και οριζόντια αναδιοργάνωσή τους! Παρακάτω παραθέτουμε το πλαίσιο δράσης της τρέχουσας πρωτοβουλίας “Strike MoMA” [Museum of Modern Art – Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης]. Μετάφραση από τα αγγλικά και φωτορεπορτάζ για το αυτολεξεί: Ακτίνα Σταθάκη

Καταλύουμε [1] το ΜοΜΑ: Πλαίσιο και όροι του αγώνα

Γράφουμε από το ανεπίδοτο έδαφος της φυλής των Lenni Lenape. Δηλώνουμε αλληλέγγυοι με τους ιθαγενείς Αμερικανούς που πρωτοστατούν στο κίνημα για την αναγέννηση, την αποαποικιοποίηση και την επανιδιοποίησης της γης τους. Γη που εκλάπη για να χτιστούν αποικίες ενώ όσοι εκδιώχθηκαν από αυτήν εξακολουθούν να ζουν κάτω από συνθήκες πολιορκίας, παρακολούθησης και εξορυκτικής βίας. Υποστηρίζουμε την αναδιανομή γης, ένα πρόταγμα που απευθύνεται σε όλους τους έποικους και εποικιστικούς οργανισμούς όπως είναι το ΜοΜΑ και η ίδια η πόλη της Νέας Υόρκης. Μια πόλη που θεμελιώθηκε πάνω σε κλεμμένη γη, χτίστηκε και καλλιεργήθηκε από Αφρικανούς σκλάβους. Στηρίζουμε τον διαρκή αγώνα για την απελευθέρωση των Μαύρων και τις διαφορετικές εκφάνσεις του εδώ και σε όλο τον πλανήτη.

Διαδοχικές διαστρωματώσεις της πόλης χτίστηκαν από γενιές μεταναστών και προσφύγων από μέρη του κόσμου που δέχτηκαν τη βία της αποικιακής-καπιταλιστικής νεωτερικότητας. Οι ιθαγενείς Mohawk, σκαρφαλωμένοι στους ουρανοξύστες έφτιαξαν με τα χέρια τους τον ορίζοντα του Μανχάτταν, οι Μαύροι, Λατίνοι και Ασιάτες εργάτες συντηρούν τις υποδομές της πόλης ακόμα και σήμερα ενώ εκτοπίζονται από τους μεσίτες στην Chinatown, το Μott Haven, την Ανατολική Νέα Υόρκη και αλλού. Υποστηρίζουμε το αίτημα για άσυλο στους μετανάστες και τα κινήματα για απο-εξευγενισμό. Υποστηρίζουμε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση όλων των καταπιεσμένων στον κόσμο που παλεύουν ενάντια σε κράτη-αυτοκρατορίες, καταπιεστικά καθεστώτα, δυνάμεις κατοχής, εγχώριες ελίτ, και πολυεθνικές των οποίων τα κέρδη έχουν εκδιώξει από τα σπίτια τους τόσους ανθρώπους στο Πόρτο Ρίκο, την Αϊτή, την Ονδούρα, την Παλαιστίνη, το Ιράκ, το Κασμίρ. Μιλάμε μέσα από τα σωθικά του τέρατος της Αμερικανικής αυτοκρατορίας, αναγνωρίζουμε την ευθύνη μας και δρούμε αλληλέγγυα με τους αγώνες για ελευθερία.

Από την Ολλανδική Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών μέχρι τη Δυναστεία των Ροκφέλερ και τους τραπεζίτες, κερδοσκόπους, και πολεμοκάπηλους που κατέχουν θέσεις στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΜοΜΑ σήμερα, η δυνατότητά τους να συσσωρεύουν κέρδη είναι δυνατή χάρη στη δική μας φτωχοποίηση. Ένα σύστημα ιμπεριαλισμού, αποικιοκρατίας και φυλετικού καπιταλισμού με την έμφυλη βία στη ρίζα του. Είμαστε αλληλέγγυοι με όλους όσους χτυπούν την πατριαρχία κάθε μέρα, στη δουλειά, στο σπίτι, στο χωράφι, στις φυλακές, στα κρατητήρια, στους δρόμους, στα κέντρα ασύλου. Κλεμμένη γη, κλεμμένοι άνθρωποι, κλεμμένη εργασία, κλεμμένος πλούτος, κλεμμένοι κόσμοι, κλεμμένοι ορίζοντες. Αυτή είναι η νεωτερικότητα της οποίας μνημείο αποτελεί το ΜοΜΑ.

Όταν καταλύουμε το ΜοΜΑ, χτυπάμε αυτήν ακριβώς την αιματοβαμμένη νεωτερικότητα. Ένα μνημείο-πρίσμα μέσα από την κρυστάλλινη δομή του οποίου βλέπουμε να διαθλώνται οι ιστορίες μας και οι αγώνες μας και το προδιαγγεγραμμένο μέλλον γίνεται ορατό. Μετατρέπουμε το μουσείο σε κέντρο επιχειρήσεων όπου τα κινήματά μας για αποαποικιοποίηση, απελευθέρωση [2], αντι-καπιταλισμό και αντι-ιμπεριαλισμό συνυφαίνονται και συναντιούνται. Γιατί θέλουμε να καταλύσουμε το ΜοΜΑ; Για να προκύψει κάτι άλλο, κάτι που θα είναι υπό τον έλεγχο των εργαζομένων, των κοινοτήτων και των καλλιτεχνών και όχι των δισεκατομμυριούχων.

I. Τα επιχειρήματα ενάντια στο ΜoΜΑ

Από στιγμή σε στιγμή ο Leon Black θα παραιτηθεί από τη θέση του ως πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΜoΜΑ [3]. Πριν έξι εβδομάδες αποκαλύφθηκαν οι οικονομικές σχέσεις μεταξύ του Black και του Jeffrey Epstein. Ο Black έχει ήδη ανακοινώσει την αποχώρησή του από τη εταιρεία Apollo Global Management, το ΜoΜΑ όμως παραμένει σιωπηρό σε ό,τι αφορά τον ρόλο του στο Μουσείο. Καλλιτέχνες και κοινότητες πολιτών έχουν απαιτήσει την παραίτηση του Black και προσκλήσεις σε κινητοποιήσεις έχουν κυκλοφορήσει δημοσίως εδώ και ένα μήνα. Την περασμένη εβδομάδα, ανώνυμες πηγές επιβεβαίωσαν στα ΜΜΕ οτι ο Black δέχεται πιέσεις από μέλη του ΔΣ να παραιτηθεί. Όλοι γνωρίζουν ότι η παραμονή του στο ΔΣ θα προκαλέσει κρίση αλλά το να τον ξεφορτωθούν μπορεί δημιουργήσει προηγούμενο και να θέσει σε κίνδυνο την εκμετάλλευση, από το ΜοΜΑ, της πολύτιμης συλλογής έργων του. Η διοίκηση του Μουσείου αντιμετωπίζει ένα κλασικό δίλημμα λήψης αποφάσεων.

Είτε μείνει είτε φύγει ο Black, έχει ήδη επέλθει μια ομοφωνία: πέρα απο τα επιμέρους άτομα που συνθέτουν το Διοικητικό Συμβούλιο, το πρόβλημα είναι το ίδιο το ΜοΜΑ. Σύμφωνα με την ομάδα Αποεπένδυση από το ΜοΜΑ: “5 μέλη του ΔΣ — Steven Tananbaum, Glenn Dubin, Steven Cohen, Leon Black, Larry Fink — έχουν δεχτεί κριτική από οργανώσεις τον περασμένο χρόνο, εξαιτίας των σχέσεων που διατηρούν με επιχειρήσεις κατασκευής όπλων, ρατσιστικά συστήματα φυλακών και φύλαξης συνόρων, vulture funds, επιχειρήσεις που οδηγούν στον εξευγενισμό και τον εκτοπισμό φτωχών, εξορύξεις και καταστροφή του περιβάλλοντος, πατριαρχικές δομές βίας. Μέλη του ΔΣ επίσης έχουν διασυνδέσεις και κάνουν δωρεές στο Ίδρυμα της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης. Εν συντομία, η σαπίλα είναι στην καρδιά του θεσμού και αυτό περιλαμβάνει και το παράρτημα του ΜοΜΑ, το PS1”. Συμφωνούμε, και προσθέτουμε επίσης στοιχεία για τον επίτιμο πρόεδρο Ronald Lauder, δισεκατομμυριούχο της γνωστής εταιρείας καλλυντικών που είναι επίσης πρόεδρος του Σιωνιστικού λόμπι World Jewish Congress και από τους μεγαλύτερους χορηγούς του Ντόναλντ Τραμπ. Εξίσου αξίζει να αναφέρουμε το μέλος του Δ.Σ. Patricia Phelps Cisneros, της οποίας τα δισεκατομμύρια προέρχονται από τον ακροδεξιό όμιλο ΜΜΕ Γκρουπ Cisneros στη Λατινική Αμερική. Και μια και μιλάμε για Λατινική Αμερική, ας μιλήσουμε και για τον Steven Tananbaum ενθουσιώδη συλλέκτη του Τζεφ Κουνς και υπεύθυνο επενδύσεων στο Golden Tree Assets μία από τις εταιρείες που αρμέγει πλούτο απο το Πόρτο Ρίκο μέσω του προγράμματος αναδιάρθρωσης χρέους PROMESA. Και βέβαια, μην ξεχνάμε την Paula Crown και τον James Crown που έχουν κάνει περιουσία μέσω της εταιρείας εξοπλισμών General Dynamics και των οποίων το Crown Creativity Lab στο δεύτερο όροφο του Μουσείου φιλοξενεί το The People’s Studio “έναν πειραματικό χώρο όπου οι επισκέπτες μπορούν να διερευνήσουν την τέχνη και τις ιδέες του καιρού μας μέσα από συμμετοχικά προγράμματα”. Αυτή είναι η συνθήκη της νεωτερικότητας που αποτελεί το κέντρο του μοντερνισμού: ολιγάρχες που εμπορεύονται τον θάνατο χρησιμοποιούν την τέχνη σαν όργανο συσσώρευσης κεφαλαίου και σαν προπέτασμα καπνού για τη βία που ασκούν.

Και στη βάση του όμως, το ΜοΜΑ είναι ένα προβληματικότατος χώρος εργασίας. Ελιτισμός, ιεραρχία, ανισότητα, επισφάλεια, αναλωσιμότητα, εχθρικότητα στους Μαύρους, μισογυνισμός. Θυμηθείτε τους εργαζόμενους που τέθηκαν σε αναστολή πέρυσι και τελικά απολύθηκαν ενώ οι υψηλά ιστάμενοι εξακολούθησαν να ζουν στην χλιδή τους. Ενώ περίπου 2/3 των θέσεων εργασίας στις τέχνες και τον πολιτισμό έχουν χαθεί, ο Διευθυντής της “Έδρας David Rockefeller” Glenn Lowry, εξακολουθεί να εισπράττει 2.3 εκατομμύρια τον χρόνο – 48 φορές τον μισθό ενός βοηθού εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Πηγές μας έχουν επιβεβαιώσει ότι λίγο πριν την πανδημία, η διεύθυνση του ΜoΜΑ απέσυρε την πρόσκληση προς ωρομίσθιους εργαζόμενους στο χριστουγεννιάτικο πάρτι του μουσείου, ακόμα και σε ανθρώπους που δουλεύουν εκεί δεκαετίες. Τους ενημέρωσαν με ένα post it – μικρή λεπτομέρεια που όμως λέει πολλά.

Το παρόν έγγραφο προέρχεται από μία κινηματική οπτική γωνία που απεκδύει το μουσείο από τον μύθο της εξαιρετικότητας. Αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε τον διαχωρισμό μεταξύ μουσείου και κοινωνίας. Βλέπουμε το ΜοΜΑ να συνυπάρχει με την βία της άρχουσας τάξης που το έχει υπό τον έλεγχό της από τη στιγμή της ίδρυσής του χάρη στο πετρέλαιο των Ροκφέλερ το 1929. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να εκλογικεύουμε το υπάρχον καθεστώς. Εδώ και πολύ καιρό έχει διευκολύνει τον φόνο των ανθρώπων μας και έχει καταστρέψει τις κοινωνικές αλλά και τις εξω-ανθρώπινες σχέσεις μας. Και παρ’ όλα αυτά, περιμένουν πάντα να τους είμαστε ευγνώμονες για τη φιλανθρωπία τους. Ναι, ξέρουμε ότι η Aggie Gund διάβασε το βιβλίο The New Jim Crow [4] και πούλησε έναν Λιχτενστάιν για να χρηματοδοτήσει το Art for Justice Fund. Ένα πρότζεκτ σε συνεργασία με τον Darren Walker, προέδρου του Ιδρύματος Φορντ. Ο οποίος δήλωσε ότι “θα ήταν τεράστιο λάθος να δαιμονοποιήσουμε τους πλούσιους” μετά την εκδίωξη του Κάντερς από το Διοικητικό Συμβούλιο του Μουσείου Whitney [5], και ο οποίος κάλεσε τους μπάτσους εναντίον των υποτρόφων του Ιδρύματος Φορντ και των φίλων τους που διαμαρτύρονταν κατά της “μετριοπαθούς” στήριξής του για την ίδρυση νέων φυλακών. Όσοι έχουν ακόμα αμφιβολίες για τους δεσμούς ανάμεσα στο Ίδρυμα Φορντ, την νεοφιλελεύθερη φιλανθρωπία και την κατάπνιξη των κοινωνικών κινημάτων, μπορούν να διαβάσουν αυτή την κλασική μελέτη.

Και η τέχνη; Αγαπάμε την τέχνη αλλά έχουμε μηδενική ανοχή στο καλλιτεχνικό σύστημα του οποίου το ΜοΜΑ είναι το επίκεντρο. Η τέχνη υπάρχει πέρα από το ΜοΜΑ. Η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια, είναι ζωτικό κομμάτι των κοινοτήτων μας και των κινημάτων μας. Η τέχνη είναι από τα ελάχιστα μέσα παραγωγής διαθέσιμα στους καταπιεσμένους για τη δημιουργία και τη συντήρηση κόσμων ενώπιον του θανάτου και της καταστροφής. Οι αισθητικές φόρμες και η δύναμη της φαντασίας στην τέχνη απαιτούν υλική υποστήριξη: οικονομίες αλληλεγγύης, πλατφόρμες συνεργασίας, υποδομές φροντίδας και αμοιβαίας βοήθειας. Η πολιτική οικονομία του συστήματος της τέχνης αντιτίθεται στις πρακτικές αυτές που αποτελούν κατάφαση στη ζωή. Βασίζεται στην ιδιοκτησία, την έλλειψη, τον ανταγωνισμό, την αφομοίωση. Ένας κανόνας. Ένα κέντρο. Ένα μετα-αφήγημα για τη νεωτερικότητα, όσο κι αν παρουσιάζεται παγκοσμιοποιημένο και ανοιχτό στη διαφορετικότητα. Διοικείται από τοποτηρητές, κριτικούς, κατασκευαστές ενός κανόνα, που ορίζουν το μέτρο βάσει του οποίου η τέχνη ζει και πεθαίνει, που δίνουν πρόσβαση σε λίγους και εκλεκτούς αφήνοντας τους υπόλοιπους με το ψευδοδίλημμα ανάμεσα στο να φάνε ή να κάνουν τέχνη. Δεν χρειάζεται να είναι έτσι τα πράγματα.

Όπως έγραψαν σε επιστολή τους πριν από ένα μήνα 150 καλλιτέχνες και εργαζόμενοι στις τέχνες “πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά την προοπτική μίας συνολικής εξόδου από την εμπλοκή της τέχνης με την τοξική φιλανθρωπία και δομές καταπίεσης, ούτως ώστε να μη χρειάζεται να κάνουμε την ίδια συζήτηση ξανά και ξανά, για άλλο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου κάθε φορά. Αυτός ο τρόπος σκέψης θα μπορέσει να μας οδηγήσει σε δράση όταν μπορέσουμε να πούμε ξεκάθαρα: δεν έχουμε ανάγκη αυτά τα χρήματα. Τα μουσεία και οι πολιτιστικοί οργανισμοί πρέπει να ακολουθήσουν εναλλακτικά μοντέλα, συνεργατικές δομές, πρωτοβουλίες για αναδιανομή γης, αποζημιώσεις, και νέες ιδέες οι οποίες να έχουν μια προσέγγιση απελευθερωτική προς την τέχνη και την συμμετοχή σε αυτήν, έτσι ώστε να ευθυγραμμίζεται με τις αρχές της ισότητας που εξ’ αρχής μας προσείλκυσαν στην τέχνη”. Τέτοιες προσκλήσεις για συλλογική έξοδο αλλάζουν τους όρους της συζήτησης, και μας δείχνουν το δρόμο προς αυτό που θα έρθει μετά το ΜοΜΑ.

Δεν υπάρχει συνταγή για την αποδόμηση του ΜοΜΑ, αλλά υπάρχει ένα σημείο εκκίνησης: ό,τι έρθει μετά το ΜοΜΑ θα πρέπει να διατηρήσει και να βελτιώσει τις θέσεις εργασίας των εργαζομένων στο μουσείο και να λάβει μέτρα που θα αποζημιώνουν τις κοινότητες που έχουν ζημιωθεί από το μουσείο σε βάθος χρόνου, με πρώτη την αρπαγή γης. Η ατζέντα είναι ανοιχτή αλλά ο δρόμος που θα ακολουθήσουμε πρέπει να βασίζεται στην αναγνώριση των χρεών: από κάτω προς τα πάνω και οριζόντια, ανάμεσα και εντός ομάδων, κοινοτήτων, κινημάτων. Χρειαζόμαστε μια δίκαιη μετάβαση σε ένα μετα-ΜοΜΑ μέλλον. Το ΜοΜΑ έχει υπάρξει μια τοξική δύναμη, αλλά μπορούμε να ελπίζουμε σε εξυγίανση και ανάπτυξη μετά την τοξικότητα. Μακάρι χιλιάδες μανιτάρια να φυτρώσουν στα ερείπια του μουσείου.

II. Τα αρχεία τους είναι οι αποδείξεις μας

Ο Leon Black δεν είναι παρά ο τελευταίος σε μια σειρά γερακιών-δισεκατομμυριούχων που διευθύνουν το ΜοΜΑ μετά τους Ροκφέλερ. Οι πετροχημικές βιομηχανικές τους εξορύξεις έθεσαν τις βάσεις για τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό και τις πολιτικές, οικονομικές και πολιτισμικές δομές που κυριάρχησαν στη διάρκεια του 20ου αιώνα. Η Standard Oil υπήρξε ο πυρήνας του σύγχρονου εξορυκτικού καθεστώτος. Η Τράπεζα Chase, το καθοδηγημένο από τους Ροκφέλερ όργανο μέσω του οποίου η εργατική τάξη της Νέας Υόρκης κονιορτοποιήθηκε στην οικονομική κρίση του 1975, ήταν ένα πρώιμο πείραμα νεοφιλελεύθερης λιτότητας που σύντομα θα επεκτείνονταν παγκοσμίως. Οι νόμοι για τα ναρκωτικά του Ροκφέλερ, ήταν βασικός μηχανισμός μαζικής φυλάκισης μετά τις Μαύρες εξεγέρσεις της δεκαετίας του 60. Ως κυβερνήτης, ο Νέλσον Ροκφέλερ επίσης καθόρισε την έκβαση της σφαγής στις φυλακές Αττικα. Κεντρική στην προεδρεία Φορντ/Ροκφέλερ που έκανε ο,τι μπορούσε για να διατηρήσει την Αμερικανική ηγεμονία μετά το θρίαμβο των Βορειο-Βιετναμέζων, ήταν η συνεργασία με τα καθεστώτα απαρχάιντ του Ισραήλ και της Νοτίου Αφρικής. Η λίστα των εγκλημάτων της δυναστείας των Ροκφέλερ ενάντια στους ανθρώπους και τον πλανήτη, είναι ατέλειωτη.

Στη διάρκεια του 20ου αιώνα, οι Ροκφέλερ και οι ταξικοί τους σύμμαχοι, στήριξαν και διηύθυναν το μουσείο, εργαλειοποιώντας την τέχνη στην υπηρεσία της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Διευκόλυναν τον θαυμαστή του φασισμού και υπέρμαχο της λευκής υπεροχής Φίλιπ Τζόνσον, να αναδειχτεί σε βασιλιά της σύγχρονης αρχιτεκτονικής, μία παράδοση που πρόσφατα έγινε στόχος των δράσεων της συλλογικότητας Black Reconstruction. Yπάρχουν στοιχεία για συνεργασίες μεταξύ του ΜοΜΑ και της CIA. To Mουσείο Πρωτόγονης Τέχνης, γεμάτο με αντικείμενα κλεμμένα απο την Αφρική, τον Ειρηνικό, τη Νότια και Κεντρική Αμερική, τώρα στεγάζεται στο Μetropolitan Museum. Eίναι γεγονός οι συνέργειες με την δυναστεία των Cisneros μέσω των Americas Society/Council of the Americas, και πιο πρόσφατα μέσω του Ινστιτούτου Cisneros μέσα στο ίδιο το ΜοΜΑ.

Αυτές είναι μερικές μόνο από τις διασυνδέσεις ανάμεσα στην ιστορία του ΜοΜΑ και την ιστορία της αυτοκρατορίας. Ας χρησιμοποιήσουμε τα αρχεία του ΜοΜΑ. Το περιεχόμενό τους, είναι οι αποδείξεις μας. Ας ρίξουμε φως. Ας αποκαλύψουμε την ιστορία της οποίας το κληροδότημα μας βαραίνει σήμερα. Η έρευνα έχει ήδη ξεκινήσει. Από τους Ροκφέλερ στους Φινκ, θα δείτε ότι ανάμεσα στο ΜοΜΑ και τα υψηλότερα κλιμάκια της παγκόσμιας άρχουσας τάξης η απόσταση είναι μηδενική.

III. Το “καταλύω” είναι ρήμα

Η κατάλυση του ΜοΜΑ θα γίνει με αλληλεγγύη προς όλους όσους θέλουν να είναι ελεύθεροι, تحرر

στα Αραβικά. “Καταλύω”, είναι ρήμα, δεν είναι ένας όρος στατικός. Κάθε φορά επανεφευρίσκεται, μέσα από τη διαδικασία οργάνωσης και τη δημιουργία σχέσεων. Είναι μία δράση που μπορεί να πάρει διαφορετικές μορφές μέσα από διαφορετικούς ανθρώπους και ομάδες. Καταλύουμε σημαίνει εξασκούμε τη δύναμη της άρνησης, μία άρνηση που συνδυάζεται με κατάφαση. Πράξεις ανυπακοής, άρνηση συμμόρφωσης, ώστε να ταρακουνήσουμε τις υπάρχουσες δυνάμεις. Μια πολυμορφία στρατηγικών, τακτικών και τεχνικών. Εργάτες που παρακρατούν την εργασία τους από το αφεντικό, κατάληψη χώρων εργασίας και κολεκτιβοποίησή τους. Όπως το έθεσε η γνωστή οργανώτρια του εργατικού κινήματος Lucy Parsons: “η ιδέα που έχω για την απεργία του μέλλοντος δεν θα είναι να βγαίνουμε στο δρόμο και να πεινάμε αλλά να απεργούμε μένοντας μέσα και παίρνοντας τον έλεγχο όλης της αναγκαίας ιδιοκτησίας για την παραγωγή”.

Η κατάλυση και η απεργία αφορούν την αμειβόμενη εργασία ασφαλώς, αλλά όχι μόνο. Όπως έχουμε δει με τη Διεθνή Απεργία των Γυναικών “όταν η απεργία παύει να είναι το αποκλειστικό δικαίωμα των σωματείων, παύει να είναι μία εκ των άνω απόφαση και κατά συνέπεια, παύει να είναι μια οδηγία με την οποία κανείς πρέπει απλώς να συμμορφωθεί ή να ακολουθήσει. Η απεργία, όπως την οικειοποιήθηκε το γυναικείο κίνημα, κυριολεκτικά πλημμύρισε τον κόσμο: αφορά πλήθος εργασιακών συνθηκών που εκτείνονται πέραν των ορίων της έμμισθης και συνδικαλισμένης εργασίας, που διερωτώνται για τα όρια ανάμεσα στην παραγωγική και την αναπαραγωγική εργασία, επίσημη και ανεπίσημη εργασία, αμειβόμενες και δωρεάν υποχρεώσεις, ανάμεσα στην εργασία των μεταναστών και αυτή των πολιτών, ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους άνεργους. Η απεργία όπως την εφάρμοσε το γυναικείο κίνημα στοχεύει απευθείας σε ένα κεντρικό χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού συστήματος: τον εργασιακό διαχωρισμό με όρους έμφυλους και αποικιοκρατικούς”.

Χτυπήματα συμβαίνουν καθημερινά, με τρόπους μεγάλους και μικρούς. Από αθέατες πράξεις ανατροπής, σε μαζικές γενικές απεργίες που έχουν κλείσει πόλεις, πολιτείες και αυτοκρατορίες. Ο W.E.B. DuBois περιέγραψε το χτύπημα στο σύστημα δουλείας από τους σκλάβους ως Γενική Απεργία, της οποίας οι τακτικές περιελάμβαναν καθημερινή αντίσταση, ένοπλη εξέγερση και μαζικές εξόδους. Έτσι η απεργία έχει στενές σχέσεις με το κίνημα για την κατάργηση των φυλακών και την Μαύρη ριζοσπαστική παράδοση και απηχεί ιδιαιτέρως στην περίπτωση του ΜοΜΑ δεδομένων σημαντικών εκθέσεων όπως Σημαίνοντας τον Χρόνο: Τεχνη στην εποχή της μαζικής φυλάκισης και Αναδομήσεις: αρχιτεκτονική και μαύρη ταυτότητα στην Αμερική.

Όπως παρατηρούν οι 220 επαγγελματίες των τεχνών που υπέγραψαν το γράμμα Αποεπένδυσης από το ΜoΜΑ (2019), το μουσείο συνυπάρχει και εμπλέκεται με τα συστήματα αστυνόμευσης, φυλάκισης και κερδοφορίας, όπως φαίνεται χαρακτηριστικά στην περίπτωση του CEO της Blackrock[6], Larry Fink. Tο να στραφεί κανείς εναντίον των ολιγαρχών στο ΜοΜΑ είναι ένας άλλος τρόπος να χτυπήσει όσους κερδίζουν από το σύστημα των φυλακών, την αρπαγή γης, το θάνατο. Εντός του μουσείου αυτοί που χρηματοδοτούν το επιχειρηματικό σύμπλεγμα των φυλακών βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής. Μαζεύονται συχνά εκεί για εγκαίνια, γκαλά, πάρτι στον κήπο και διοικητικά συμβούλια. Τα δισεκατομμύριά τους κρέμονται στους τοίχους, έργα τέχνης που έχουν μετατραπεί σε διακοσμητικά της καταπίεσης και στολίδια της υφαρπαγής. Το ίδιο το κτήριο συνορεύει με τον υπερπολυτελή ουρανοξύστη 53W53MOMA, όπου κάποιοι από αυτούς και τους φίλους τους ζουν.

Καμπάνιες, δράσεις, επιστολές, ροκανίζουν την πρόσοψη του καθεστώτος από τα έξω. Μέσα, κάθε φορά που οι εργαζόμενοι οργανώνονται, αγνοούν το αφεντικό, στηρίζουν ένα συνάδελφο, παραβαίνουν την μυστικότητα, ή πραγματοποιούν άλλες μορφές ανατροπής, ρωγμές δημιουργούνται στην καρδιά του. Ρωγμές και ροκανίσματα, ροκανίσματα και ρωγμές. Όπως οι τοίχοι που τεχνητά διαχωρίζουν το μουσείο από τον κόσμο καταρρέουν, επανακατευθύνουμε την προσοχή μακριά από τον θεσμό και συναντιόμαστε για να καταστρώσουμε σχέδια. Ας χτυπήσουμε με όλους τους δυνατούς τρόπους ώστε να ξεφύγουμε από τους όρους του μουσείου και να θέσουμε τους δικούς μας.

IV. Όροι λειτουργίας για να καταλύσουμε το ΜΟΜΑ

Προχωράμε με τους δικούς μας όρους, όχι αυτούς του μουσείου. Συμφωνούμε να οργανωθούμε με φροντίδα, γενναιοδωρία και υπομονή καθώς χτίζουμε νέες σχέσεις και εμβαθύνουμε τις υπάρχουσες.

Πολλαπλά πλαίσια/Αλληλένδετοι αγώνες

Κανένας αγώνας δεν είναι περιττός καθώς προχωράμε μαζί και ξεχωριστά αλλά σε συμφωνία. Στην περίπτωση του ΜοΜΑ τα αιτήματα της απελευθέρωσης, της αποαποικιοποίησης, του αντι-καπιταλισμού, του αντι-ιμπεριαλισμού, αλληλοεπικαλύπτονται στη διάρκεια του αγώνα. Η αποδόμηση της πατριαρχίας είναι το στημόνι και το υφάδι αυτών των διαδρομών του αγώνα. Καθένα από αυτά τα προτάγματα μας επιτρέπει να δούμε διαφορετικά ζητήματα, να αναγνωρίσουμε τα δικά μας “τυφλά σημεία” και να ενισχύσουμε τα κινήματά μας. Δεν ήταν ποτέ στο πρόγραμμα να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον, εξαναγκασμένοι καθώς ήμασταν σε διαχωρισμούς από την τακτική του διαίρει και βασίλευε. Δεσμευόμαστε να αρνηθούμε κάθε προσπάθεια να απομονώσουμε τους αγώνες μας σε μεμονωμένες θεματικές, γιατί κατανοούμε ότι η οργάνωση βάσει αποκλειστικών θεμάτων, είναι εύκολο να πέσει στα χέρια αυτών που προσπαθούν να υποσκάψουν τη συλλογική μας απελευθέρωση.

Αναγνώριση των χρεών / Η αλληλεγγύη στην υπηρεσία των αγώνων

Όχι στο μη κερδοσκοπικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Όχι στο “ally industrial complex”[7]. Oχι στο σύμπλεγμα “διαφορετικότητα- ισότητα-συμπερίληψη”. Όχι στο σύμπλεγμα αφομοίωσης των μειονοτήτων. Όχι στην καθημερινή βία εναντίον των Μαύρων. Όχι στις λευκές ανοησίες. Όχι στην τοξική αρρενωπότητα. Όχι στην ετεροκανονική κουλτούρα. Όχι στην καθημερινή βία εναντίον των φτωχών και των εργαζομένων. Όχι στην μισαναπηρία. Όχι στο “προοδευτικοί εκτός κι αν αφορά την Παλαιστίνη”. Ναι στην συλλογική απελευθέρωση. Στο να γίνουμε συνεργοί, συνωμότες, προδότες της φυλής μας και της τάξης μας, αντίθετοι στην αφομοίωση. Ναι σε όλους όσους είναι έτοιμοι να θυσιάσουν κάτι, να θέσουν τα προνόμιά τους στην δράση και να αναδιανείμουν τους πόρους τους, όποιοι κι αν είναι, από ιδιοκτησία μέχρι μελάνια εκτυπωτή. Η αλληλεγγύη περιλαμβάνει την απώλεια των ανέσεων αλλά προσφέρει την ομορφιά του να είμαστε μαζί απέναντι στην ακραία αποξένωση. Αν μας είναι εύκολη και δεν απαιτεί θυσίες, πιθανόν να μην είναι αλληλεγγύη. Αλληλεγγύη είναι η έμπρακτη αναγνώριση των χρεών που χρωστάμε ο ένας στον άλλο. Μοιράσου αυτό που έχεις. Υλική δέσμευση ενώπιον μιας ιστορίας όπου οι ζημίες έχουν διαμοιραστεί άνισα. Δέσμευση να νοιαστούμε, να πράξουμε, να πάρουμε ρίσκα, να μιλήσουμε έξω από τα δόντια, να δώσει ο καθένας ό,τι μπορεί και λίγο παραπάνω. Να δουλέψουμε πάνω στους εαυτούς μας ούτως ώστε να μην αναπαράγουμε συστήματα που ζημιώνουν και καταπιέζουν ενόσω προσπαθούμε να υπερασπιστούμε ο ένας τον άλλο. Το να αναγνωρίσουμε τα χρέη μας και να πράξουμε αναλόγως, διαμορφώνει δεσμούς αμοιβαιότητας και εξυγίανσης. Να χτίσουμε σχέσεις, ανάμεσα σε κινήματα, κοινότητες, οικογένειες, φίλους. Καθώς συνυφαίνουμε τους αγώνες μας δρώντας και προστατεύοντας ο ένας τον άλλον, ένα καινούριο πολιτικό φαντασιακό αρχίζει να διαμορφώνεται. Ένα φαντασιακό που διαπερνά κοινότητες και γενιές, αποσυνδέεται από το έθνος-κράτος, από το μουσείο και την υπόρρητη μυθολογία του περί νεωτερικότητας. Οι εμπειρίες των ανθρώπων μας, όσων έχουν επηρεαστεί πιο ριζικά από τη βία αυτών των μηχανισμών, πρέπει να αποτελέσει τον κεντρικό καταλύτη της δουλειάς μας.

Ενάντια στην φιλελεύθερη διοίκηση/ Επιτείνουμε την κρίση

Οχι στην φιλελεύθερη διοίκηση. Η “διοίκηση” είναι η καραμέλα όσων θέλουν να αναμορφώσουν τα μουσεία, μέσα κι έξω. Αν, μας λένε, είχαμε καλύτερα πρωτόκολλα και αρχές, θα μπορούσαμε να βάλουμε τάξη στο θεσμό. Περισσότερη εκπροσώπηση. Μεγαλύτερη συμμετοχή. Περισσότερη διαφορετικότητα, ίσες ευκαιρίες, συμπεριληπτικότητα. Έλεγχος. Ομάδες εργασίας. Περισσότερες συναντήσεις. Περισσότερα ζουμ. Περισσότερες εκπαιδεύσεις. Περισσότερες συμβουλευτικές. Νέα δομή στο Διοικητικό Συμβούλιο. Κατευθυντήριες για την αποδοχή χρημάτων, που θα ξεχωρίζει το καθαρό από το βρώμικο χρήμα. Έντιμοι δισεκατομμυριούχοι αντί για διεφθαρμένους. Συμμετοχή των καλλιτεχνών ώστε τα πράγματα να παραμείνουν αυθεντικά. Ένας-δυο ιστορικοί τέχνης για να θέσουμε την ηθική πυξίδα με βάση τις αξίες του ανθρωπισμού, και, γιατί όχι, να μας συμβουλέψει για την έννοια της “αποαποικιοποίησης”. Όσοι επιτρέπουν στον εαυτό τους να συμπεριλαμβάνονται και να εργαλειοποιούνται με αυτό τον τρόπο υποσκάπτουν την συλλογική μας απελευθέρωση. Ένα άλλο είδος θεσμού είναι δυνατό αλλά δεν μπορεί να φτιαχτεί πάνω στους όρους τους υπάρχοντος συστήματος.

Πολλαπλασιασμός των αιτημάτων/Αντίσταση στην ιδιοποίηση

Όχι άλλα αιτήματα που προωθούν την περαιτέρω αφομοίωση στο σύστημα. Τα αιτήματα θέτουν τους ορίζοντες, διαμορφώνουν τη φαντασία, μεγεθύνουν τις επιθυμίες. Αυτή τη στιγμή, η όποια απαίτηση να αναμορφωθεί το ΜοΜΑ η οποία δεν αμφισβητεί ουσιαστικά την κυριαρχία του στο να διαμορφώνει τις διαδικασίες, απλώς νομιμοποιεί το σύστημα. Μπορεί να λένε ότι θέλουν να συζητήσουν, αλλά το μουσείο θα το χρησιμοποιήσει αυτό απλώς για να κερδίσει χρόνο. Συζητήσεις, διάλογος και φόρουμ για το “μέλλον του μουσείου” που ανακυκλώνουν τον εαυτό τους στο διηνεκές. Στρατηγική υιοθέτηση αυτού ή του άλλου αιτήματος για να ικανοποιήσουν αυτή ή την άλλη ομάδα, με τον απώτερο στόχο απλώς να περιμένουν μέχρι να διασπαστούμε. Επίκληση των “έξωθεν ταραξιών” προκειμένου να θέσουν υπό αμφισβήτηση τα κίνητρα, τους δεσμούς, τις τακτικές, αποσπώντας την προσοχή από την πραγματική ζημιά που το ίδιο το μουσείο προξενεί.

Επιτείνουμε τις αντιφάσεις/ Δρούμε απο τη θέση στην οποία βρισκόμαστε

Κανείς δεν είναι αγνός σε έναν αποικιοκρατούμενο κόσμο. Όλοι ζούμε μέσα στις αντιφάσεις μας. Δουλεύεις στο ΜoΜΑ αλλά σε αηδιάζει το ΜoΜΑ; Eίσαι καλλιτέχνης αλλά μισείς το σύστημα της τέχνης; Διδάσκεις σε ένα πανεπιστήμιο και θέλεις να το κατεδαφίσεις; Σε διδάσκουν για την ελευθερία μέσα σε ένα ιδιωτικό κολλέγιο που σε χώνει όλο και βαθύτερα στα χρέη; Αγωνίζεσαι να πληρώσεις το νοίκι σου ενώ ταυτόχρονα εκτοπίζεις κάποιον άλλον; Είσαι υπότροφος του ιδρύματος Φορντ και διαμαρτύρεσαι ενάντια στο ίδρυμα; Είσαι καταπιεσμένος ενώ ταυτόχρονα συμβάλεις στην καταπίεση άλλων; Ναι, αυτή είναι η περίπλοκη δυστοπία την οποία ζούμε. Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις αντιφάσεις ως εμπόδια που φέρνουν σύγχυση, αμφιθυμία, και απελπισία ή μπορούμε να τις αναγνωρίσουμε και να τις μεγεθύνουμε. Σιωπηλοί τρόποι ανατροπής, εις βάθος συζητήσεις, κινητοποιήσεις, μικρές και μεγάλες: κάθε μας ενέργεια υποσκάπτει λίγο ακόμα τις αρχές που συντηρούν το ΜοΜΑ.

Χαρτογραφούμε την εξουσία / Απευθυνόμαστε στους εργαζόμενους

Το ζήτημα των τάξεων δεν μπορεί να απουσιάζει από τη συζήτηση για το μουσείο. Το ΜοΜΑ έχει τη δική του σαφή ιεραρχία της εξουσίας. Το Διοικητικό Συμβούλιο βάζει το χρήμα και θέτει τους όρους. Η διοίκηση φροντίζει να κρατά το ΔΣ ευχαριστημένο. Επιμελητές, κριτικοί και καλλιτέχνες, βάζουν την κουλτούρα και την πνευματική νομιμοποίηση. Και μετά έρχονται οι εργαζόμενοι. Συνδικαλισμένοι ή όχι. Εργαζόμενοι στα εστιατόρια, την καθαριότητα, τη φύλαξη, την τοποθέτηση, τα εισιτήρια, τα προγράμματα, την εκπαίδευση, όλοι αυτοί που γνωρίζουν απέξω κι ανακατωτά πώς δουλεύει το μουσείο. Γενιές δεξιοτήτων, γνώσης, τεχνικής και αφοσίωσης. Ξέρουμε ότι το ΜοΜΑ έχει δεχτεί επί μακρόν αντίσταση από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Προς τους εργαζόμενους: ξέρουμε ότι έχετε δράσει και συνεχίζετε να δράτε. Έχετε την αμέριστη αλληλεγγύη μας. Οι εργαζόμενοι είναι βασικοί εταίροι στην διαδικασία ανατροπής του θεσμού και της δημιουργίας του νέου που θα έρθει.

Αρνούμαστε τους διαχωρισμούς /ενεργοποιούμε πεδία δράσης

Αρνούμαστε τους διαχωρισμούς και τις εξειδικεύσεις που απαιτεί από εμάς το σύστημα: εργαζόμενος, καλλιτέχνης, επιμελητής, κριτικός, διοργανωτής, δημοσιογράφος. Η κατάλυση του ΜοΜΑ απαιτεί τη συμμετοχή όλων μας, εντός και εκτός, και με κάθε τρόπο. Στην πραγματικότητα τα όρια αυτά είναι ήδη θολά αλλά το μουσείο θα τα επικαλεστεί προκειμένου να μας απομονώσει, να μας αποσταθεροποιήσει, να μας σταματήσει από το να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας, τη γνώση μας, τις πηγές μας, τη δύναμή μας. Βλέπουμε ότι πεδία δράσης στο μουσείο έχουν ήδη ενεργοποιηθεί ώστε να προωθήσουν την κινηματική δουλειά, αντιτιθέμενες στις πρακτικές του μουσείου. Αυτά τα πεδία εντός του μουσείου μπορούν να γίνουν χώροι συνάντησης, παρακάμπτοντας την κυριαρχία του μουσείου, δημιουργώντας χώρους όπου μπορούμε να μαζευτούμε και να σκεφτούμε μαζί.

Τέχνη/Μνήμη

Αρνούμαστε την λευκή μυθολογία του μουσείου που υποστηρίζει ότι αποτελεί ναό της μνήμης. Της μνήμης ποιανού; με τους όρους ποιανού; ποιος αποφασίζει; γενιές καλλιτεχνών, κριτικών, επιμελητών, έχουν αμφισβητήσει το μετα-αφήγημα του μουσείου, μετακινώντας τη βελόνα της εκπροσώπησης προς την κατεύθυνση της δικαιοσύνης. Αλλά τα μουσεία ξανά και ξανά έχουν αποδείξει ότι νοιάζονται για την τέχνη, όχι για τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι αντιδρούν, καθιστώντας σαφές με τις πράξεις τους πως τα μουσεία δεν είναι ουδέτερα. Καλλιτέχνες ως κινηματικοί οργανωτές, κινηματικοί οργανωτές ως καλλιτέχνες. Πολλαπλασιάζονται οι προσπάθειες να καταστήσουμε τα μουσεία υπόλογα για τη ζημιά που επιφέρουν ακόμα και σήμερα προς εργαζόμενους, καλλιτέχνες, κοινότητες που ζουν στο κατώφλι τους, πληθυσμούς ανά τον κόσμο, από το Μουσείο Τέχνης της Ινδιανάπολης, στο Πανεπιστήμιο Μontclair, το Βρετανικό Μουσείο, το Quai Branly. Μας εμπνέει η δουλειά του Κονγκολέζου συντρόφου μας Mwazulu Diyabanza και των συνεργατών του που έμπρακτα ανέτρεψαν την αυτοκρατορική υφαρπαγή πάνω στην οποία στηρίχθηκε το Γαλλικό μουσείο. Μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο και επανασυνδεόμαστε με τις κληρονομιές, τις υποσχέσεις, τα μαθήματα που κορυφώθηκαν το 1968, χωρίς την ανάγκη να απολογηθούμε. Τότε, μουσεία και πανεπιστήμια ενεργοποιήθηκαν σαν χώροι πάλης, από το Απελευθερωτικό Μέτωπο του Τρίτου Κόσμου, στο κίνημα Φοιτητριών και καλλιτεχνών για την απελευθέρωση των Μαύρων τεχνών, στο Guerilla Art Action Group. Ομάδες που πληθαίνουν, παρεμβάσεις που ξεπερνούν τα όρια, μη ρεφορμιστικές αλλαγές, προγράμματα με όραμα, αναγνώριση και επανασύνδεση με τους προγόνους, η απαίτηση ώστε το μουσείο “να αποκεντρώσει τη δομή της ισχύος του μέχρι το σημείο της κοινοκτημοσύνης.” Αυτές είναι κάποιες από τις μνήμες που μας εμπνέουν σήμερα. Οι μνήμες μας, η τέχνη μας, υπάρχει πριν, πέρα από και παρά το ΜοΜΑ και τον κενό, γραμμικό, ομοιογενή χρόνο της αποικιακής νεωτερικότητας. Όταν καταλύουμε το ΜοΜΑ, δημιουργούμε τους κόσμους που άξιζαν στους προγόνους μας.

Tέχνη/Ελευθερία

Δεν ταυτίζουμε την τέχνη με το ΜοΜΑ. Δεν υπερασπιζόμαστε το ΜοΜΑ στο όνομα δήθεν της προστασίας της κουλτούρας και του πολιτισμού από τους εικονοκλάστες και τους βάρβαρους. Αρνούμαστε τον μύθο ότι για να δημιουργήσουμε τέχνη ελεύθερα πρέπει να παραιτηθούμε σε ανελεύθερες συνθήκες εντός της κοινωνίας επειδή έχουμε ανάγκη τα λεφτά τους, τους πόρους τους, την αναγνώρισή τους. Ναι στους παρτιζάνους της τέχνης. Ναι στην τέχνη που συνυπάρχει με την κουλτούρα των κινημάτων. Ναι στην αισθητική που πηγάζει από αγώνες. Ναι στην τέχνη για χάρη της τέχνης, εάν αυτό σημαίνει ότι συμφωνούμε να δημιουργήσουμε, να συνωμοτήσουμε για να είμαστε ελεύθεροι, όποιο κι αν είναι το στιλ μας, η σχολή μας, το μέσο μας. Δημιουργοί memes, αφηρημένοι ζωγράφοι, κατεδαφιστές μνημείων, μεταμοντέρνοι γλύπτες, ντιζάινερ, σχεδιαστές, μη δημοφιλείς μουσικοί και σκοτεινοί καλλιτέχνες ήχου, σινεφίλ και live-streamers, χορευτές πολεμικών χορών και pole-dancers, μάντεις ονείρων και ερευνητές αρχείων, κριτικοί θεσμών και αυτοί που δεν αναγνώρισαν ποτέ θεσμούς εξ αρχής. Καλλιτέχνες κάθε είδους που δεν αναγνωρίζουν τέτοιες διακρίσεις στη ζωή και την τέχνη τους. Αυτό που έχει σημασία είναι να είμαστε όλοι μαζί στον αγώνα και να σπάσουμε το σύμπλεγμα εξάρτησης που έχει δημιουργήσει το ΜοΜΑ για την τέχνη ιδεολογικά και υλικά. Όταν καταλύουμε το ΜοΜΑ, ανοίγουμε χώρο για την ανανέωση της τέχνης όπως την οραματίστηκε στα όνειρα ελευθερίας της η Suzanne Cesaire: “ Και τούτο είναι το πεδίο του παράξενου, του θαυμαστού, του φανταστικού, ένα πεδίο που άνθρωποι κάποιων προδιαθέσεων το περιγελούν. Εδώ είναι η απελευθερωμένη εικόνα, λαμπερή και όμορφη, με μια ομορφιά που απρόσμενη που συνεπαίρνει. Ιδού ο ποιητής, ο ζωγράφος, ο καλλιτέχνης, προεδρεύοντες στις μεταμορφώσεις και τις αντιστροφές του κόσμου, υπό το σκήπτρο της παραίσθησης και της τρέλας.”

Πολυμορφία στις τακτικές / Πρακτική δημιουργικότητας και φροντίδας

Το ΜοΜΑ μπορούμε να το προσεγγίσουμε από πολλές πλευρές και με ποικίλα εργαλεία και στρατηγικές. Ποικιλομορφία στις τακτικές, ποικιλομορφία στις αισθητικές. Σχεδιάζουμε και οργανώνουμε με φροντίδα και γενναιοδωρία. Παρακινούμε και ενθαρρύνουμε. Συνεργαζόμαστε βασισμένοι στην εμπιστοσύνη και την συγγένεια. Αναμένουμε ότι θα υπάρχουν αντιδράσεις για να μας καταπνίξουν. Δεν ξεχνάμε πως όταν καταλύουμε το ΜοΜΑ, χτυπάμε ένα κεντρικό νεύρο στο παγκόσμιο σώμα της άρχουσας τάξης.

V. Επόμενα βήματα: μία διαδικασία σε δύο φάσεις

Με βάσει τους παραπάνω όρους δράσης, το έγγραφο αυτό εκκινεί μία διαδικασία αποαποικιοποίησης του ΜοΜΑ, δύο φάσεων, καθοδηγημένης από όλους όσους το μέλλον του μουσείου τους αφορά, χωρίς την εξουσιοδότηση του ΜοΜΑ. Ξεκινώντας στις 9 Απριλίου και μέχρι τις 11 Ιουνίου, η πρώτη φάση αποτελείται από 10 εβδομάδες συζητήσεων, δράσεων κ.α. που θα θέσουν τα θεμέλια για τη δεύτερη φάση της διαδικασίας: μία συνέλευση που θα αποφασίσει τη μορφή, τα βήματα και τους μηχανισμούς για μία δίκαιη μετάβαση σε ένα μετα-ΜοΜΑ μέλλον που θα δίνει προτεραιότητα στους εργαζόμενους και τις κοινότητες.

Φάση 1: Καταλύουμε το ΜοΜΑ στο ΜοΜΑ: 10 εβδομάδες τέχνης, δράσης και συζήτησης

Στη διάρκεια των δέκα εβδομάδων (που ξεκίνησαν στις 9 Απριλίου) θα πραγματοποιηθούν δράσεις όπως εργαστήρια, συγγραφή κειμένων, καμπάνιες, και απευθείας δράσεις στο μουσείο και πέρα από αυτό. Όλες αυτές οι δράσεις θα ενοποιηθούν μέσω κινηματικών συζητήσεων, δια ζώσης κααι διαδικτυακά, που θα λειτουργήσουν ως η διανοητική και συνεργατική υποδομή για την 2η φάση της διαδικασίας. Ένα σημαντικό κομμάτι αυτών των συζητήσεων θα είναι η συλλογική έρευνα, αρχειακή έρευνα και αναζήτηση νέων ιδεών και οραμάτων σχετικά με το πιθανό μέλλον μετά το ΜΟΜΑ. Έχουν ήδη δημιουργηθεί ομάδες εργασίας για τη διαδικασία αυτή:

Επιμελητές και εκπαιδευτικοί για την αποααποικιοποίηση: curatorseducatorsdecolonize@protonmail.com

Καλλιτέχνες για ένα μέλλον μετά το ΜΟΜΑ: artistspostmoma@protonmail.com

Φάση 2: Συνέλευση για μία δίκαιη μετάβαση σε ένα μέλλον μετά το ΜοΜΑ

Η συνέλευση αυτή, από αντιπροσώπους όλων των ομάδων που τους αφορά το μέλλον του μουσείου και ανεξάρτητα από τη διοίκηση του μουσείου, θα πραγματοποιηθεί στο τέλος των 10 εβδομάδων για να αποφασίσει τα επόμενα βήματα της αποδόμησης του μουσείου δεδομένης της επιζήμιας ιστορίας του. Θα αποφασίσει μηχανισμούς απο-επένδυσης και μεταφοράς των τίτλων ιδιοκτησίας, αναδιανομή των πόρων και νέες χρήσεις για τις υποδομές του. Θα αποφασίσει σχετικά με πόρους που θα πρέπει να διατεθούν για αποζημιώσεις και αποκατάσταση της γης των ιθαγενών και βιώσιμη υποστήριξη για μια δίκαιη μετάβαση των εργαζομένων σε ένα συνεργατικό μοντέλο αυτο-διοίκησης και οικονομίας αλληλεγγύης. Καθώς το ΜοΜΑ καταρρέει και εμείς αποσυνδέουμε την φαντασία μας από την τροχιά του, ενέργειες, πόροι και εργασία θα απελευθερωθούν προκειμένου να δημιουργηθούν εναλλακτικές στη θέση του. Εναλλακτικές που θα ελέγχονται από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τις κοινότητες των πολιτών, όχι από τους δισεκατομμυριούχους και τους συνεργάτες τους. Αυτό θα μπορούσε να είναι μια διαδικασία που αργότερα θα εξαπλωθεί σε όλη την πόλη.

VI. Συγγραφή αυτού του κειμένου

Αυτό το ζωντανό κείμενο έχει ημερομηνία 23 Μαρτίου 2021 και γράφτηκε απο την ομάδα εργασίας International Imagination of Anti-National Anti-Imperialist Feelings (IIAAF) του Strike Moma σε συνεργασία με άλλα άτομα και ομάδες, συμπεριλαμβανομένων των:

Το κείμενο αυτό δεν συγκεντρώνει υπογραφές ούτε επιδιώκει να δημιουργήσει μια ενιαία συλλογικότητα. Στοχεύει στο να διευκολύνει την ανάπτυξη ενός μορφώματος στο οποίο άτομα, συλλογικότητες, και ομάδες ενώνουν τις δυνάμεις τους σε κοινούς αγώνες.

Καταλύουμε το ΜοΜΑ!

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Στο πρωτότυπο χρησιμοποιείται ο όρος strike που μπορεί να ερμηνευτεί ως “χτυπάω”, “διαγράφω” “καταλύω” και “απεργώ”. Επιλέξαμε ως μετάφραση κατά κύριο λόγο το “καταλύω” που δηλώνει την αποδόμηση του μουσείου ενώ σε κάποια σημεία του κειμένου χρησιμοποιούμε και το “απεργώ” όταν είναι πιο κατάλληλο

[2] Στο πρωτότυπο abolition= απεμπόληση της δουλείας

[3] Τη στιγμή που μεταφράζεται αυτό το κείμενο, ο Leon Black έχει παραιτηθεί απο πρόεδρος του ΔΣ του ΜοΜΑ αλλά διατηρεί ακόμα τη θέση του στο ΔΣ.

[4] Βιβλίο της δικαστή Μichelle Alexander για το πολιτικό/δικαστικό πλαίσιο και τις συνθήκες που οδηγούν στις μαζικές φυλακίσεις Αφροαμερικανών στις ΗΠΑ.

[5] Το μέλος του ΔΣ του Μουσείου Whitney, Warren Kanders, αναγκάστηκε σε παραίτηση μετά από διαμαρτυρίες και μποϋκοτάζ στην Μπιενάλε του Μουσείου, λόγω εμπλοκής της εταιρείας του σε εμπόριο όπλων: https://news.artnet.com/art-world/kanders-resigns-1609330

[6]: Eταιρεία που επενδύει στην κατασκευή ιδιωτικών φυλακών.

[7] Αναφέρεται σε μία μορφή μη-κερδοσκοπικού καπιταλιστικού ακτιβισμού που επί της ουσίας επωφελείται από τα ζητήματα τα οποία υποτίθεται ότι θέλει να επιλύσει, διαιωνίζοντας συστήματα αδικίας και άνισης κατανομής και άρα λειτουργώντας ως σύμμαχος του συστήματος.