Πανδημίας ανασκόπηση: Ο ΜΙΤΟΣ ΠΟΥ ΠΑΡΕΣΥΡΕ Η ΑΝΕΜΗ

0

Ελένη Τσακωνίτη, φοιτήτρια μαιευτικής

Lock down πάνω στο lock down, μετά από ένα lock down και πριν το επόμενο. Αυτό θα μπορούσε να είναι το abstract ενός παράτολμου εγχειρήματος ανασκόπησης του τελευταίου χρόνου. Γιατί κανείς χρειάζεται να είναι και λίγο παράτολμος για να επιχειρήσει μια ανασκόπηση ενός απροκάλυπτα επαναλαμβανόμενου και απόκοσμα καμωμένου χρονικού. Τόσο απόκοσμο που μοιάζει σαν μια λογοτεχνική σειρά, σαν το χρονικό της Νάρνια ή και της παράνοιας, τα γεγονότα του οποίου περίτεχνα μας οδήγησαν να λησμονήσουμε πώς έγινε η αρχή και πώς αγωνιζόμαστε για το τέλος…

Το μέχρι πρότινος πέρα για πέρα αλλοτινό εγκαθιδρύθηκε, εγκαθιδρύεται και θα εγκαθιδρύεται για τόσο όσο ξετυλίγεται η κλωστή. Η κλωστή του παραμυθά. Που αρκεί να της δώσεις έναν κλότσο. Μα σαν αποφασίσεις να της δώσεις εσύ τον κλότσο, αυτή που είναι ήδη δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, θα ορίσει την αρχή του παραμυθιού. Και άπαξ και πάρει φόρα ο παραμυθάς, άντε σταμάτα τον. Γιατί ο παραμυθάς, που ορίζει την πορεία της ιστορίας, τρέχει με φρενήρεις ρυθμούς που όλο και επιταχύνουν. Επιταχύνουν όσο το ακροατήριο δίνει χώρο και χρόνο σε μια αφήγηση τόσο επιδέξια, που κανείς χάνει το μέτρο από την ποικιλότητα στη χρήση των αφηγηματικών τεχνικών του δεινού αφηγητή. Κοινωνικός αυτοματισμός, συνταγματικός μιθριδατισμός, πατερναλισμός, ευνουχιστικός κρατικός παρεμβατισμός, πολιτική της πολιτοσύνης, κοινωνικοί συμβιβασμοί, είναι λίγα από τα «αφηγηματικά μέσα» που υπάρχουν στη φαρέτρα του αφηγητή.

Η εξιστόρηση λοιπόν έχει ως εξής:

Ατομική ευθύνη για το «κοινωνικό» όφελος, αλά Χομπς. Ή αλλιώς επίδειξη υποδειγματικής πολιτικής για το πώς θα θεσμοθετήσετε την ανισότητα «καραντινάτα». Και δεν θέλει πολύ για να πατάξεις έναν Ρουσσώ από την κοινωνία και να αφήσεις παρακαταθήκη ένα απογυμνωμένο κοινωνικό συμβόλαιο. Το μόνο που απαιτείται είναι η συνειδητοποίηση από τους κρατούντες της εξουσίας πως για να παραμείνουν κρατούντες πρέπει να καταλυθεί κάθε ψήγμα κοινωνικής ευημερίας. Διότι η ευημερία των πολλών, εκβιάζει την ευημερία των αριστών. Λίγο το θράσος, λίγο οι φιλελεύθερες καταβολές, αρκούν ώστε να απογυμνώσεις με μια ποδηλατάδα ή και με ένα γεύμα αναψυχής κάθε σημείο ύπαρξης του συμβολαίου αυτού. Άλλωστε η «καραντινάτη» πραγματικότητα είναι ρευστή και προσωρινή και ένας σωστός πάτρωνας έχει το άλλοθι να δρα κατά το δοκούν.

Αναστολή συνταγματικών δικαιωμάτων από αρχηγούς της ελληνικής αστυνομίας, drowns, αύρες, ελικόπτερα που στολίζουν και χτενίζουν την πρωτεύουσα με τη δροσερή πνοή της «δημοκρατίας». Και όλα αυτά επικροτημένα και εγκεκριμένα από μια μερίδα πολιτών που είναι διατεθειμένοι να απεμπολήσουν βασικά ατομικά δικαιώματα κάτω από τον φόβο της καραντίνας. Και καθείς καχύποπτος που θα τολμήσει να επιρρίψει ευθύνες στο κυβερνών καθεστώς για προπηλακισμό της ανθρώπινης υπόστασης, καλό θα είναι να σωφρονίζεται «δημοκρατικά»! Και τι πιο δημοκρατικό από τη χρηματοδότηση «στολών» που δολοφονούν, επιβάλλουν διά της βίας την πυγμή τους, λοιδορούν, επιτίθενται και σκοτώνουν τον Κλόντιαν, τον Βασίλη του Βόλου, τον Αλέξη και μια λίστα από άτομα που προηγήθηκαν και θα ακολουθήσουν, και τα οποία διέφεραν, απέκλιναν ή αντιστάθηκαν. Διότι όπου σωφρονισμός, και ίαση άλλωστε. Ίαση της κυβερνητικής κεφαλαλγίας που προξενούν οι επικίνδυνοι αντιφρονούντες  των δρόμων, οι διαδηλωτές-φορείς της «αρρώστιας».

Και μέσα σε όλα, η Πολιτική της Πολιτοσύνης. Πώς θα μπορούσε να παρακαμφθεί αυτό το πανίσχυρο όπλο από την εξουσία, άλλωστε; Χρησιμοποιήθηκε και «φορέθηκε» αρκετά τώρα τελευταία. Εφαρμόζοντας και αναφωνώντας έτσι ότι η βία καταδικάζεται από όπου κι αν προέρχεται, «ξεχνά» να καταδικάσει την καθεστηκυία βία. Την πιο απηνή μορφή της δηλαδή. Την υποβόσκουσα και γι’ αυτόν τον λόγο εξαιρετικά επικίνδυνη, που εξομοιώνει τη βία των καταπιεσμένων με αυτή του εκάστοτε καθεστώτος. Και έτσι μετατίθεται το βάρος. Για άλλη μια φορά. Από τους άνεργους, τους καταπιεσμένους, τους περιθωριοποιημένους που δεν έμαθε η κοινωνία να ακούει, η ζυγαριά γέρνει πάλι στη διευκόλυνση εξυπηρέτησης των θεσμικών συμφερόντων. Κεντράρει δηλαδή όχι στο πώς η ισχύουσα πραγματικότητα πρέπει να αλλάξει, ώστε να αποδεσμευτεί η κοινωνία από ό,τι γεννά σχέσεις εκμετάλλευσης και συνεπώς βία (με την άτυπη και όχι καθολικά αναγνωρίσιμη μορφή της), αλλά στο πώς να καταστείλει ό,τι αντιμάχεται την καπιταλιστική, συμφεροντολογική πολιτική.

Μια περίθαλψη που φυτοζωεί. Υποστελεχωμένες υγειονομικές δομές στην κόψη του ξυραφιού, που αφού καταχειροκροτήθηκαν από τα μπαλκόνια, αποφασίστηκε πως αυτό ήταν η ύψιστη στήριξη τους. Και έμειναν πάλι «εκτός προϋπολογισμού». Μα, αν υπάρξει ανάγκη, θα χειροκροτήσουμε πάλι. Άλλωστε υπάρχει καλύτερη ανταμοιβή από την ηθική ικανοποίηση; Σε επόμενη πανδημία το εθνικό σύστημα υγείας είναι πανέτοιμο, οχυρωμένο με αλληγορίες για να μισθώσει τους «μόνιμους» συμβασιούχους. Φυσικά αυτοί θα προσληφθούν άμεσα όπως τώρα! Λίγο πριν το 2ο κύμα, για να μην προλάβουν καν να εκπαιδευτούν! Έτσι γιατί είμαστε «Έλληνες» και οι αλληλέγγυοι εταίροι μας μας θαυμάζουν για τα γρήγορα αντανακλαστικά μας και μας παίνευσαν που ήμασταν μια χώρα πρότυπο.

Εν τω μεταξύ, στην Ευρώπη του σήμερα και του εμβολιασμού, οι «αλληλέγγυοι» κάθε κράτους-μέλους, πάνω σε ένα ντελίριο «αλληλεγγύης», φρόντισαν να επιδείξουν μια ιδιότυπη μορφή αυτής και να εξασφαλίσουν το καλύτερο για τους πολίτες της χώρας τους. Άλλη αλληλεγγύη όμως αυτή, ιδιότυπη… Τη μάθαμε στην εποχή του ακορντεόν.

Ακορντεόν… και όλα πάλλονται σε έναν έκρυθμο χορό, εκτός από την Εκκλησία. Αυτή μένει εκεί, αλώβητα σταθερή. Άλλωστε είναι και γύρω στους 9.000 οι μισθωτοί σταυροφόροι της για να κρατάνε το μαγαζί ανοιχτό. Κάτι παραπάνω από τους ιατρούς που στελεχώνουν τα δημόσια νοσοκομεία. Έτσι όμως συμβαίνει όταν η συνεργασία μεταξύ κοσμικής και θρησκευτικής εξουσίας παραμένει για χρόνια πλέρια! Το Κράτος για την Εκκλησία και η Εκκλησία για το Κράτος. Υπόδειγμα σχέσης. Τόσο υποδειγματική που ώρες ώρες ο πολίτης φτάνει να φθονεί αυτή την αφοσίωση.

Η «νέα πανεπιστημιακή επανάσταση» θεσμοθετείται. Η εφαρμογή της πολιτικής συμμόρφωσης χαρακτηρίζεται από τα media και φυσικά από τους πρωτεργάτες της ιδέας αυτής ως επανάσταση. Κρίνεται μάλιστα τόσο ριζοσπαστική που, κατά τρόπο ιδεοληπτικό, αποφασίστηκε πως τα τάγματα ασφαλείας χωράνε παντού, μέχρι και στα πανεπιστήμια. Εισηγητής μια γυναίκα-«σύμβολο», που αποφασισμένη να πατάξει το αναχρονιστικό και επισφαλές στοιχείο από τα πανεπιστήμια, αγνοεί επιδεικτικά την εκκωφαντική πλειοψηφία ανθρώπων της δράσης. Και συνεδριάζει και ψηφίζει παραδίπλα από τους κατάμεστους από οργή δρόμους. Την ίδια ώρα που η υπουργός μεταρρυθμίστρια και οι λοιποί ιθύνοντες, αν επιθυμούσαν να είναι ειλικρινείς  θα έπρεπε να δηλώνουν πως:

«’Προστατεύουμε’ ό,τι απέμεινε από εσάς. Απροκάλυπτα, παρα-βιάζοντας- την αυτενέργειά σας! Δεν φοβόμαστε. Ή έτσι υποκρινόμαστε τουλάχιστον! Ντεμέκ ψυχραιμία! Τάχα! Οπλισμένοι με το λούμπεν τάγμα ασφαλείας, προσποιούμαστε ότι δεν φοβόμαστε ένα κύμα που αυξάνεται και πληθύνεται».

Έτσι θα έπρεπε να δηλώσει η υπουργός Παιδείας που στο παρελθόν άνοιξε τα σχολεία με κανένα μέτρο –μάσκες αλεξίπτωτα, παγούρια, άνοιγμα παραθύρων και φλις κουβερτάκια. Που χρωστά voucher για τεχνικό υλικό, που ακόμα δεν έχει διενεργήσει επιμορφώσεις εκπαιδευτικών στην εξ αποστάσεως, που νομοθέτησε νομοσχέδια (εκτρώματα) με κλειστά σχολεία και κανένα διάλογο.

Λίστα Πέτσα ή αλλιώς πώς να λοβοτομήσετε κάθε επικριτή σας. Στη συνέχεια βέβαια, αφού τα αστρονομικά χρηματικά ποσά που δόθηκαν δεν φάνηκε να αποτελούν καθολικά δέλεαρ για όλους και πόσο μάλλον για τα social media. Εκεί χρειάστηκε και ένας επηρμένος πρωθυπουργός να υποδείξει. Να υποδείξει την αποστασιοποίηση από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που αποτελούν «στεγανά ένταση» για τη δημοκρατία. Αξίζει, βέβαια, να σημειωθεί πως απροσδιόριστο έχει παραμείνει αν με τον όρο δημοκρατία αναφέρεται στη Νέα. Ρητορικό και αυτό το ερώτημα.

Και κάπου στο βάθος, ξεχασμένα, Μόρια και μετά Καρά Τεπέ! Ή αλλιώς εγχειρίδιο της κυβέρνησης για το πώς θα ευτελίσετε με πρόσχημα την πανδημία περαιτέρω την ανθρώπινη ύπαρξη με τη φοβερή πατέντα των παγιδευμένων ψυχών… –συγγνώμη, ο δαίμονας του τυπογραφείου– κλειστών δομών.

Κάπως έτσι παρατέθηκαν τα αφηγηματικά τεχνάσματα. Παρατέθηκαν αδρά και κάπως περιεκτικά εξιστορημένα. Σε μια πολιτική λαίλαπα που καίει και θερίζει ό,τι βρει μπροστά της πολλοί παρατηρούν, κάποιοι καταλαβαίνουν και άλλοι δρουν.

Στους δρόμους όμως αλαλάζουν φωνές και παραδίπλα στους τοίχους προβάλλουν συνθήματα. Και αν, λοιπόν, ακούσουμε την ιστορία, αν δεν χάσουμε τον μίτο της, αν επιλέξουμε να ακούσουμε τις φωνές που ωρύονται, αν διαβάσουμε τα συνθήματα των τοίχων, θα νιώσουμε τον παλμό των εξεγερμένων. Και οι εξεγερμένες ψυχές πάντα μας θυμίζουν τη φράση του Νovalis: «Να κάνουμε τον κόσμο όνειρο και το όνειρο κόσμο». Και αν ποτέ μας έπεισαν πως επιδίωξή μας πρέπει να είναι μονάχα ο αγώνας για την εξασφάλιση αυτών που μέχρι πρότινος θεωρούνταν δεδομένα, απλά επειδή καταλυθήκαν και τα στοιχειώδη, υποχρέωση μας τότε είναι μαζί με τα καταπατημένα στοιχειώδη να ανακτήσουμε και τα όνειρα.

Μόνο αν επιδιώξουμε τη ζωή, το όνειρο θα έρθει πιο κοντά στον κόσμο.

Μόνο αν επιδιώξουμε τη ζωή, το όνειρο θα είναι λιγότερα αλλοτινό, λιγότερα ρομαντικό, ουτοπικό.

Μόνο, δηλαδή αν επιδιώξουμε τη δράση.

Γιατί η δράση είναι ζωή!

Αφήστε ένα σχόλιο

twelve − 11 =