Του John Antono
Εδώ και 19 χρόνια ο Κ. αναφερόταν στην ειδησεογραφία με διάφορες ιδιότητες: ο αμετανόητος δολοφόνος, ο φαρμακοχέρης, ο βαρυποινίτης κ.ο.κ. Όταν ο Κ. πεθάνει (γιατί με τα τωρινά δεδομένα είναι ζήτημα ωρών να πεθάνει) θα αποκτήσει μια ακόμα ιδιότητα: αυτή του πρώτου νεκρού απεργού πείνας.
Προφανώς δεν θα απωλέσει τις προηγούμενες ιδιότητές του, αλλά σε αυτές θα προστεθεί και μια επιπλέον: αυτή του πρώτου νεκρού απεργού πείνας.
Στάσου λίγο σε αυτές τις λέξεις και αναλογίσου τι σημαίνουν –σε μια ευρεία κλίμακα ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ιστορίας, όχι μέσα από το πρίσμα των κομματικών και ιδεολογικών σου προτιμήσεων.
Ιστορικά στην Ελλάδα κάτι τέτοιο δεν θα έχει προηγούμενο. Ένας νεκρός απεργός πείνας σε ευρωπαϊκή χώρα εν έτει 2021, για την πεισματική άρνηση ικανοποίησης ενός σύννομου αιτήματος με μηδενικό κόστος, για την κούφια μικροπολιτική βεντέτα και τις κοντόθωρες σκοπιμότητες μιας πρόσκαιρης κυβέρνησης, χάριν των αιμοβόρων ενστίκτων ενός κομματιού ψηφοφόρων της που θεωρούν ότι το να είσαι κρατούμενος (ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ κρατούμενος) σου στερεί αυτομάτως κάποια δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στη ζωή.
Δεν έχει σημασία πρακτικά αυτή τη στιγμή τι ήταν ο Κ., ούτε αν μετανόησε ή όχι για αυτό που ήταν. Δεν έχει καν σημασία η προσωπική μου άποψη για το πόσο απεχθής και ξένη για τον δικό μου κόσμο υπήρξε η δράση της συγκεκριμένης οργάνωσης. Σημασία έχει ότι σε λίγες ώρες, με τα τωρινά δεδομένα, η Ελλάδα θα διαθέτει τον πρώτο νεκρό απεργό πείνας. Με ό,τι τρομακτικό στο δικό μου μυαλό συνεπάγεται αυτό.
Μέσα από αυτό το πρίσμα “διάβασα” την αμφίσημη παρέμβαση του γνωστού δημάρχου για τον “δολοφόνο που πρέπει να μείνει δολοφόνος και μόνο”. Γιατί όταν ο Κ. πεθάνει, θα πάψει να είναι πια μόνο “ο δολοφόνος”: θα είναι και ο πρώτος νεκρός απεργος πείνας. Δολοφόνους, και μάλιστα αμετανόητους, διαθέτουμε και άλλους, εντός και εκτός φυλακής –δεν αποτελούν πρωτοτυπία. Νεκρό απεργο πείνας με 100% κρατική ευθύνη θα έχουμε για πρώτη φορά. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Ωραίες οι νομικές και οι φιλολογικές αναλύσεις των τελευταίων ημερών, αλλά στην ιστορία υπάρχουν κάποια «σημεία μηδέν» που όταν τα περάσεις δεν υπάρχει επιστροφή. Στη δική μας περίπτωση, στη δική μας πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα και στη δεδομένη χρονική συγκυρία, το σημείο μηδέν μετά από το οποίο δεν θα υπάρχει επιστροφή, θα είναι η μοιραία εκείνη στιγμή όπου ο δολοφόνος θα πάψει να είναι «μόνο δολοφόνος» και θα γίνει ο πρώτος νεκρός απεργός πείνας.
