Ηλίας Σαϊλάκης (υποψήφιος διδάκτορας Παν/μιο Μακεδονίας)
Φαντάσου να είσαι μικρό παιδί, αθλητής σε ομάδα ιστιοπλοΐας, να χαίρεσαι με αυτό που κάνεις, να μιλάς σε μεγαλύτερους, φίλους και συγγενείς για αυτό, για το πόσο χαρά σου δίνει, για το τι κάνουμε στις προπονήσεις, για το πόσο καταπληκτικοί ήταν οι αγώνες, για το πρώτο σου μετάλλιο. Και μετά φαντάσου να παίρνεις αυτό το μετάλλιο, να κλείνεσαι στο δωμάτιό σου, από το κινητό να παίζει ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας, να ανεβαίνεις στο κρεβάτι σου, σαν να είσαι στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου, και να φαντάζεσαι ότι αυτό το μετάλλιο είναι το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο που κάποτε έχεις όνειρο να αποκτήσεις. Και από την τόση συγκίνηση της φαντασίας σου τα μάτια σου να βουρκώνουν.
Φαντάσου τώρα να είσαι στα 21 σου μετά από 8, 10, 12 χρόνια σκληρής προπόνησης και προσπάθειας, να μην έχεις χαρεί εκείνη την έξοδο με τους φίλους στα 16 σου, που στα γενέθλια ενός κολλητού τα παιδιά ήπιαν πρώτη φορά και έκαναν κεφάλι, γιατί πολύ απλά την άλλη μέρα είχες προπόνηση. Φαντάσου τον εαυτό σου στην ηλικία αυτή, μια ηλικία που ακόμα δεν έχεις διαμορφώσει ούτε χαρακτήρα, ούτε προσωπικότητα και να ετοιμάζεσαι να βγεις στον έξω κόσμο. Και στην ηλικία αυτή να έχεις πετύχει τον στόχο σου σαν αθλητής, να προκρίνεσαι στην Ολυμπιάδα.
Φαντάσου το όνειρο σου να τσαλαπατάει ένας άνθρωπος με μια σεξουαλική του κίνηση παρά την θέληση σου, που μπορεί να είναι ένα σχόλιο, ένα κοίταγμα, ένα νεύμα ή ακόμα χειρότερα αυτό που βίωσε η Σοφία Μπεκατώρου. Και φαντάσου το όνειρο σου να κινδυνεύει γιατί ξέρεις ότι αν μιλήσεις αυτό το όνειρο θα χαθεί.
Γιατί ποιος θα σε πιστέψει; Οι γονείς σου που από ντροπή και φόβο θα σε σταματήσουν από το αγαπημένο σου άθλημα; Ο προπονητής σου που είναι απλός υπάλληλος και αν αντιδράσει θα χάσει τη δουλειά του; Ή η ομοσπονδία σου που θα καλύψει το περιστατικό για να μην ζημιωθεί σε διεθνές επίπεδο; Και έτσι μένεις με μια σιωπή και με μια ντροπή που σε στιγματίζει και μένει βαθιά μέσα σου να σε τρώει, να σε κάνει να νιώθεις αδικία να θέλεις να ουρλιάξεις και να πεις την αλήθεια και παράλληλα να βλέπεις τον εαυτό σου με το δάχτυλο στα χείλια να σου λέει να σιωπήσεις.
Δυστυχώς δεν είναι μόνο η Σοφία Μπεκατώρου που δεν μίλησε, έπαψε και σιώπησε για πολλά χρόνια και κράτησε για πάντα ένα μυστικό καλά κρυμμένο. Δεν είναι μόνο η Σοφία Μπεκατώρου που στο σφύριγμα και στα λόγια του περαστικού κατέβασε το κεφάλι με ντροπή και επιτάχυνε το βήμα της. Δεν είναι μόνο η Σοφία Μπεκατώρου που έβλεπε να είναι η καλύτερη στη δουλειά της, παρόλο που ήταν μητέρα, σύζυγος και νοικοκυρά, και τελικά να μην παίρνει προαγωγή. Δεν είναι μόνο η Σοφία Μπεκατώρου που όταν την βίασαν οι μάγκες στη Ρόδο ή της έριξαν βιτριόλι στο πρόσωπο, έβλεπε δικαστές στο facebook να γράφουν «ήθελε και τα ‘παθε, ας μην πήγαινε». Δεν είναι μόνο η Σοφία Μπεκατώρου που για να δικαιολογήσει τις μελανιές στο πρόσωπο, σκόνταψε «καταλάθος» και άλλη μια φορά έπεσε από τη σκάλα. Δεν είναι μόνο η Σοφία Μπεκατώρου που για να περάσει το μάθημα στο πανεπιστήμιο γέλασε με δυσκολία με τα χιουμοριστικά χυδαία σχόλια του καθηγητή της για τα ωραία της μάτια, που πολύ θα ήθελε να τα ξαναδεί.
Η Σοφία Μπεκατώρου είναι μια γυναίκα που έσφιξε τα δόντια της, πάλεψε με τον εαυτό της, είπε φτάνει και τελικά τσαλάκωσε την περήφανη και άψογη εικόνα της, την εικόνα της Ολυμπιονίκη που δόξασε την Ελλάδα, πάλεψε και κατάφερε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. Και όμως η Σοφία Μπεκατώρου είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό και της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια.
Η κίνηση της, να βγει μπροστά και να μιλήσει, ήταν η αρχή να γίνει η φωνή για όλες αυτές τις γυναίκες που έχουν βρεθεί στη θέση της, που χρόνια κουβαλάν μέσα τους ένα αντίστοιχο μυστικό και πολεμάνε με δαίμονες και φόβους. Και είναι αυτή για την οποία αξίζει να γίνουμε όλοι μας μια δυνατή φωνή που δεν θα επιτρέψει ποτέ καμιά γυναίκα να βρεθεί ξανά σε αυτή τη θέση.